Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
«Η Μαρία Κουμπάνη με την αφοπλιστική ερμηνεία της ανασύρει από μέσα μας μνήμες και εμπειρίες, δάκρυα και γέλια νεανικά κι έτσι ανακατανέμει τη σημερινή μας υπόσταση σε κομματάκια και στιγμές μιας άλλης, αλησμόνητης, ανέμελης και διερευνητικής ηλικίας. Πιστεύεις έτσι ότι βιώνεις μια ονειρική κατάσταση…».
«Ένα περίτεχνο κέντημα έφτιαξε η ηθοποιός για να ομορφύνει τη ροτόντα και να την καμαρώσουν οι καλεσμένοι μας…».
Αυτές τις δύο παραγράφους διάβασα στο catisart.gr για το θεατρικό μονόλογο «Βρες τον…», σε κείμενο Αμάντας Μιχαλοπούλου, σκηνοθεσία Κώστα Αριστόπουλου και ερμηνεία από τη Μαρία Κουμπάνη, που παρουσιάστηκε στο θέατρο “104”.
Ήταν πειρασμός αυτές οι φράσεις. Αποφάσισα λοιπόν να πάω να δω κι εγώ αυτήν την παράσταση. Πήγα, έμεινα έκπληκτος και έγραψα:
«Αυτό το κορίτσι με τις πρώτες του φράσεις μετατρέπει το Black Box σε ένα πολύχρωμο κουτί γεμάτο θαύματα. Γεμάτο ευχάριστες εκπλήξεις. Αυτό το κορίτσι με την κίνησή του, με τη φωνή του, με το δυναμισμό του, με την τρυφεράδα του, με τα μάτια του μας κατακτά όλους…».
Στην πραγματικότητα αυτό το κορίτσι ερχόταν από το μέλλον και έφερνε μαζί του ένα αστραφτερό φως. Το λαμπερό φως της ερμηνείας και τη θετική ενέργεια που τόσο την έχουμε ανάγκη. Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να της ζητήσω συνέντευξη. Συναντηθήκαμε, συζητήσαμε και συμφωνήσαμε να δημοσιευθεί η συνέντευξη αυτή λίγο πριν από τη νέα παρουσίαση του έργου.
Διαβάστε τη.
* Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μαρίας Κουμπάνη.
– Το «Βρες τον» έχει ως χώρο δράσης τα Εξάρχεια.
* Ναι, το κέντρο της Αθήνας.
– Οι δικές σας αγαπημένες γειτονιές, ποιες είναι; Γειτονιές που σας θυμίζουν τα παιδικά χρόνια και τις σπουδές;
* Μεγάλωσα στην Καστοριά, οπότε η μνήμη μου ευτυχώς είναι πραγματικά ένας κήπος από χιονισμένα τοπία, από τοπία στην ομίχλη, από την άνοιξη με τα λουλούδια, από τις αμυγδαλιές που ανεβαίναμε να κόψουμε… Άπειρες εικόνες και μυρωδιές στην Καστοριά, στα σοκάκια, στη γειτονιά μου που ήταν στο κέντρο της πόλης. Μάλιστα είχαμε ένα τζαμί εκεί, το οποίο υπάρχει ακόμα αλλά το έχουν κλείσει. Όταν ήμουν εγώ μικρή ήταν ανοιχτό. Μπαίναμε μέσα στο τζαμί όπου υπήρχαν τα κανόνια που κρύβαμε εκεί τα παιχνίδια μας. Παίζαμε τον κρυμμένο θησαυρό και βάζαμε στα κανόνια το έπαθλο του νικητή. Ανεβαίναμε ακόμη και στο μιναρέ. Αυτό ήταν βέβαια ο φόβος και ο τρόμος των γονέων μας. Μάλιστα είχαμε την αίσθηση ότι καθώς ανεβαίναμε αυτό κουνιόταν δεξιά – αριστερά επειδή ήταν πολύ ψηλά… Όταν φθάναμε στο τέλος, χαζεύαμε όλη την πόλη που ήταν αμφιθεατρικά απλωμένη κάτω από τα πόδια μας. Ευχαριστώ το Θεό που μεγάλωσα σε αυτή την πόλη και σε αυτή την οικογένεια.
– Ας πούμε τώρα για την μπλε πολυκατοικία στην οποία εξελίσσεται το έργο.
* Η μπλε πολυκατοικία, για εμένα, μπορεί να ήταν το τζαμί. Δηλαδή οι μνήμες που αναφέρονται υπάρχουν, απλώς ανακαλύπτεις τις αντιστοιχίες τους. Η γειτονιά που λέει για τον πασίγνωστο εμβληματικό φούρνο, εμένα μου ερχόταν να πω πολλές φορές ο Τζίλας, που είναι το αντίστοιχο της Καστοριάς, όπου μύριζαν τα γλυκά που αγοράζαμε. Δεν ήταν τσουρέκια, γιατί ευτυχώς στην Καστοριά οι μαμάδες έκαναν ακόμα τσουρέκι τότε και ακόμα κάνουν.
– Πάμε λοιπόν στην μπλε πολυκατοικία και θέλω να μου πείτε τα «διαμερίσματα» της επαγγελματικής σας σταδιοδρομίας, δηλαδή για το θέατρο, για το σινεμά, για την τηλεόραση, για τα σεμινάρια, για τις άλλες δραστηριότητές σας.
* Πριν ξεκινήσω να πω αυτό, θέλω να θυμίσω ότι εγώ γεννήθηκα στα Εξάρχεια, παρότι μεγάλωσα κι είμαι γέννημα – θρέμμα Καστοριανή. Η μητέρα μου τότε, είχε κάνει επτά παιδιά με δύσκολες γέννες. Περίμενε το όγδοο που είμαι εγώ. Είχε μάθει για μια κυρία Κλαδάκη, που είχε μαιευτήριο στην οδό Μπουμπουλίνας. Ήρθε λοιπόν και με γέννησε εδώ στα Εξάρχεια, όπου αυτό για εμένα έχει μεγάλη σημασία. Συνεχίζουμε τώρα για να μπούμε στα «δωμάτια». Όταν γύρισα στην Αθήνα από την Καστοριά, τέλειωσα τον ΑΚΤΟ, όπου σπούδασα αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και στη συνέχεια δούλεψα στο Μετρό. Ήταν μια πολύ καλή περίοδος για εμένα τότε. Με τις ανασκαφές και τα ευρήματα…
– Είχατε συμμετοχή και στην έκθεση που έγινε με τα ευρήματα πριν ανοίξει το μουσείο;
* Στην έκθεση δεν εργάστηκα. Όμως πριν ανοίξει το μουσείο είχε εκδοθεί ένα βιβλίο όπου μέσα υπάρχουν σχέδιά μου. Εν τω μεταξύ έφυγα από το μετρό και το όνομά μου δεν υπάρχει σε αυτό το λεύκωμα. Έφυγα από το μετρό ως «επαναστάτρια» ας πούμε, αφού είδα ότι μπορώ να δουλέψω στα είκοσί μου και να συντηρώ τον εαυτό μου, αποφάσισα να μπω και στο άλλο «δωμάτιο». Αυτό ήταν το Θέατρο Τέχνης. Η αλήθεια είναι ότι εδώ ήθελα να βρω εκείνους τους ανθρώπους που θα με «ξεκλείδωναν». Κάποιοι άλλοι νωρίτερα με είχαν «κλειδώσει» οπότε δεν βρήκα ούτε το «δωμάτιο», ούτε και το διάδρομο και γενικά προσπαθούσα να βρω ένα διακόπτη για να ανάψω φως στις σπουδές μου…
– Τελικά βρήκατε αυτόν τον διακόπτη;
* Όταν βγήκα από το Θέατρο Τέχνης, είχα τη χαρά να γνωρίσω τον Κώστα Αριστόπουλο. Συνεργαστήκαμε στην παράσταση «Επικίνδυνες Σχέσεις», στο θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Δυστυχώς τότε η αλήθεια είναι ότι υποκριτικά δεν υπήρχε και πολλή συνείδηση…
– Τι έφταιγε σε αυτό;
* Μόλις είχα βγει από τη Σχολή. Μάλλον περισσότερο μπερδεμένη από ποτέ. Ένιωθα άβολα πάνω στη σκηνή. Μετά έκανα τηλεόραση και μετά ήρθε η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Εκεί νομίζω πως το τοπίο σκοτείνιασε τελείως.
– Ποια ήταν η άποψη του Κώστα Αριστόπουλου για την ταινία;
* Ο Κώστας Αριστόπουλος ήταν ό μόνος που με είδε και με πίστεψε από την πρώτη στιγμή. Με εμπιστεύτηκε. Ακόμη και όταν ήμουν πολύ μπερδεμένη, αυτός με έβλεπε. Μετά ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις της οικογένειας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το κομμάτι της υποκριτικής είχε τελειώσει για μένα. Ταυτόχρονα παρακολουθούσα όποια σεμινάρια είχαν ενδιαφέρον. Ήθελα να καταλάβω τι γίνεται. Για μένα αυτό είχε μεγάλη σημασία. Το να καταλάβω αυτόν τον πολύπλοκο μηχανισμό που λέγεται υποκριτική τέχνη. Παρακολούθησα λοιπόν το εξαιρετικό σεμινάριο του Ανδρέα Μανωλικάκη.
– Πού γίνονται αυτά τα σεμινάρια;
* Γίνονται στο Ψυχικό. Εκεί μένει ο Μανωλικάκης, ο οποίος συνεργάζεται με το Actors Studio στη Νέα Υόρκη.
– Είναι σκηνοθέτης;
* Και σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής. Γνωρίζει τη μέθοδο εξαιρετικά καλά. Ήταν μια τρομερή εμπειρία για εμένα.
– Κι έρχεται κάθε χρόνο;
* Ναι. Υπάρχουν μάλιστα άτομα που το κάνουν δέκα, δεκαπέντε χρόνια αυτό το σεμινάριο. Εγώ το έκανα μια χρονιά. Αξίζει τον κόπο, πραγματικά αξίζει. Είναι μια εξαιρετική δουλειά.
– Στη συνέχεια τι άλλο κάνατε;
* Μετά έπαιξα με τον Τάσο Μπαντή στο θέατρο «Εμπρός». Εκεί αισθανόμουν ότι «ναι, καλώς το ψάχνω». Ακολούθησε ένα σεμινάριο με τη Μάγια Λυμπεροπούλου και παράλληλα επιχειρηματικές οικογενειακές δραστηριότητες. Τέλος, διακοπές στην αγαπημένη μου Σέριφο.
– Σε ποια περιοχή;
* Είναι στο λιμάνι, αλλά ψηλά σε μια πλαγιά. Μέχρι που ήρθε η Στέλλα στη ζωή μου. Ε, με το που ήρθε η Στέλλα, μου είπε: «Μαμά, βγαίνεις». Και πραγματικά ξεκινήσαμε με τον Κώστα (σ.σ. Αριστόπουλο) τις πρόβες. Όταν ερχόμασταν στη Σέριφο η κόρη μου ήταν λίγων μηνών.
– Αρχίσατε τις πρόβες για το «Βρες τον»;
* Όχι. Ετοιμάζαμε ένα άλλο θεατρικό. Το δουλεύαμε μάλιστα μετά τα μεσάνυχτα. Περιμέναμε να κοιμηθεί η Στέλλα και να κάνουμε πρόβα! Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι μέσα στο κείμενο αυτό έχω βρει κομμάτια μου.
– Τελικά η προετοιμασία αυτή είχε αποτέλεσμα;
– Πώς νιώσατε στο τρίτο κουδούνι και όταν έσβησαν τα φώτα;
* Το τεστ ήταν πολύ δύσκολο. Όμως άντεξα την πίεση. Από τη μία ήμουν έτοιμη αλλά από την άλλη χρειαζόταν μια εμπειρία και μια κατάλληλη διαχείριση. Τελικά οι παραστάσεις πήγαν καλά. Έβλεπα τον κόσμο να συγκινείται, να βουρκώνει, να χειροκροτεί και να μου μιλάει τρυφερά. Μάλιστα τα λόγια του σκηνοθέτη Λάκη Παπαστάθη με απογείωσαν. Αισθανόμουν ότι αυτό που γίνεται έχει πιάσει τόπο. Επιτέλους φεύγει η ομίχλη και καθαρίζει το τοπίο. Αυτός ο μονόλογος περνάει στον κόσμο και συγκινεί. Τώρα πια δεν με πτοεί τίποτα.
– Ας επιστρέψουμε λοιπόν στην προσωπική σας πορεία. Μια πολύ όμορφη σκηνή στο έργο είναι εκεί στο δημοτικό σχολείο. Ήθελα να μου πείτε κάποιες μνήμες που έχετε από δασκάλους και από συμμαθητές, είτε στα πρώτα χρόνια σας στο σχολείο, είτε αργότερα.
* Ασφαλώς έχω και μάλιστα μπορώ να σας πω ότι και πολλές φορές και πάνω στη σκηνή με επισκέφθηκαν αυτές οι αναμνήσεις, γιατί έτσι είναι αυτά. Όταν αρχίζεις και μπαίνεις στα «δωμάτια», τη στιγμή που ανοίγει η πόρτα, δεν ξέρεις ποια είναι, μπορεί να είναι πάνω στη σκηνή, μπορεί να είναι την ώρα που κοιμάσαι, δεν είναι στην πρόβα πάντως. Αυτό είναι βέβαιο.
– Βέβαιο, ε;
* Είναι λάθος αν νομίζουμε ότι στην πρόβα «το βρήκαμε». Στην πρόβα γίνονται άλλα πράγματα, στην πρόβα σιγουρεύεις καταστάσεις, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έρχονται. Έρχονται όταν το υποσυνείδητο χαλαρώνει κι εκεί βγαίνουν. Και πραγματικά έτσι έφτασα στον πρώτο μου παιδικό έρωτα που ήταν ο Κώστας. Πάντα θυμάμαι το όνομά του. Θυμάμαι, τη στιγμή που όλη η τάξη φώναζε: «Η Μαρία η Κουμπάνη αγαπά τον Κώστα τον Κολλάρα»…
– Στην Καστοριά αυτό;
* Ναι στην Καστοριά, στο Δημοτικό. Δυστυχώς ο Κώστας είχε ένα πολύ άσχημο τέλος σε ένα τραγικό δυστύχημα. Τον χάσαμε όταν ακόμη ήμασταν στο Δημοτικό. Τόσο μικρός ήταν. Οπότε για μένα ο πρώτος έρωτας ήταν μια απώλεια οριστική. Ήταν το πρώτο σοκ που είχα πάθει. Ούτε καν είχα καταλάβει πόσο πολύ τον είχα αγαπήσει, αλλά ήταν ο παιδικός μου έρωτας.
– Από το χώρο του θεάτρου έχετε κάτι να θυμάστε;
* Θυμάμαι με συγκίνηση την πρώτη μου δασκάλα. Την Ελένη Δεμερτζή με την οποία έκανα μαθήματα όταν ήταν να δώσω στην υποκριτική. Ήταν μια εξαιρετική ηθοποιός. Μου είπε: «Μαρία το έχεις, δεν το συζητάμε, απλώς πρέπει με κάποιο τρόπο αυτό το πράμα να βγει». Αυτή η δασκάλα είναι που μου έδωσε ψυχικά δύναμη. Μπαίνοντας στη σχολή όμως προσωρινά κάπου το έχασα. Ευτυχώς με βοήθησαν οι καθηγητές μου να το βρω ξανά.
– Τι θα μπορούσατε να πείτε με δυο λέξεις για τις σπουδές σας;
* Στη Σχολή μπήκα έτοιμη σαν το σφουγγάρι για να κρατήσω κάθε τι πολύτιμο. Από την περίοδο που πέρασα στο Θέατρο Τέχνης δεν μπορώ να ξεχάσω όσα μου πρόσφεραν η Κάτια Γέρου και η Ρένη Πιττακή. Μου χάρισαν τις πολύτιμες γνώσεις τους και την εμπειρία τους.
– Τώρα που μιλήσατε για εμπειρία θυμήθηκα και τον ιστορικό φούρνο των Εξαρχείων που αναφέρεται στο έργο. Θα ήθελα να μου πείτε κάτι σχετικό με γεύσεις και με αρώματα που σας φέρνουν κάποιες μνήμες.
* Μεγαλώσαμε σε γειτονιά. Γειτονιά σημαίνει μυρωδιές κι όχι μόνο από το ζαχαροπλαστείο αλλά και από τα σπίτια. Για εμάς το Πάσχα είναι η μυρωδιά του τσουρεκιού σε όλη τη γειτονιά. Για εμάς τα Χριστούγεννα είναι οι μπακλαβάδες, οι σαρμάδες, τα χοιρινά. Για εμάς οι καθημερινές ήταν γιορτή με «παιχνίδια» στην κουζίνα του σπιτιού. Τι συζητάμε τώρα;
– Σαρμάδες είναι τα…
* Τα τυλιχτά με χοιρινό, γνήσιο χοιρινό και με «αρμιά», λάχανο τουρσί. Οι «σαρμάδες» και η «αρμιά» είναι τα παραδοσιακά γιορτινά εδέσματα της Καστοριάς.
– Στην Καστοριά είναι και το καρναβάλι που γίνεται τα Φώτα;
* Πρόκειται για ένα μαγικό έθιμο. Πρόκειται για τον Διόνυσο. Με το καρναβάλι, με τους ήχους, με τα χάλκινα στους δρόμους, με την ομίχλη, με το χιόνι, με το κρύο. Να κάνει κρύο και να μη νιώθεις απολύτως τίποτα, γιατί βγαίνουν άλλα πράγματα, μεταφυσικά πράγματα κυρίως. Πάντα στην Καστοριά είναι πολύ έντονο το καρναβάλι. Μετά τις παραστάσεις κράτησα αυτό που έπρεπε να κρατήσω και έκανα ένα πολύ ωραίο και δυνατό καρναβάλι. Χύθηκα στους δρόμους με ζωντανή μουσική και με βαλκάνιους ήχους…
– Τα χάλκινα είναι μέσα στο DNA σας…
* Κι ευτυχώς η Στέλλα μου, αγαπάει το καρναβάλι. Την έχω μυήσει από τώρα. Ειδικά θυμάμαι, μία μέρα πριν ξεκινήσει το καρναβάλι, κατεβήκαμε στην παραλία όπου είχε μια καταπληκτική μέρα, που από τις τρεις η ώρα πέρασε μια μπάντα και την κρατήσαμε μέχρι να δύσει ο ήλιος, σε ένα τοπίο μαγικό… Έπεφτε ο ήλιος, πετούσαν οι γλάροι… Δεν ξέρω αυτά τα πράγματα είναι πολύ μεγάλη τύχη που τα ζω και έχω και τη μικρή κοντά μου.
– Κι εκείνη είναι τυχερή που σας έχει. Τυχεροί όμως και οι γονείς σας…
* Ναι, και ευτυχώς είναι νέοι άνθρωποι σχετικά, παρότι εγώ είμαι η τελευταία, το όγδοο παιδί. Τότε όμως κάνανε τα παιδιά νωρίς.
– Οκτώ παιδιά! Άξιοι επαίνου οι γονείς σας.
* Θυμάμαι μόνιμα τη μαμά μου να μαγειρεύει στην κουζίνα. Αυτή είναι η εικόνα που έχω. Και γύρω της είχε οχτώ παιδιά…
– Μοναδικές στιγμές. Πολύ τρυφερή εικόνα. Η ευτυχία σε όλο της το μεγαλείο.
* Θυμάμαι να τρέχω να την αγκαλιάζω και να νιώθω την υγρασία της ποδιάς της στο μάγουλό μου. Μονίμως η ποδιά της ήταν βρεγμένη, κι από το νεροχύτη, κι από άλλα που σκούπιζε. Και της έλεγα: «Βρε μαμά θα κρυώσει η κοιλίτσα», γιατί όποτε ήμουν εγώ βρεγμένη μου έλεγε θα κρυώσει η κοιλίτσα αντίστοιχα, και θυμάμαι να χτυπάει στο μίξερ ένα κέικ, κάτι, αλλά εμένα μου άρεσε πάρα πολύ όταν χτυπούσε το αβγό και φούσκωνε με τη ζάχαρη και θυμάμαι να βάζει ένα κουταλάκι και να μου δίνει αυτό το μείγμα πριν ψηθεί. Αυτή είναι μια γεύση η οποία πάντα με συνοδεύει. Ποιον ενδιαφέρουν όμως αυτές οι αναμνήσεις;
– Όλους τους ενδιαφέρουν αυτές οι εικόνες. Είναι εικόνες φτιαγμένες με αγάπη. Σαν την αγάπη για την τέχνη. Αυτή τη λατρεία…
* Να σας πω κάτι, αυτό το πιστεύω, δηλαδή όταν νιώθεις καλά μέσα σ’ αυτό που κάνεις, τότε είναι όλα καλά στη ζωή. Δηλαδή κι ένα πεπόνι αν το φας θα το ευχαριστηθείς. Είναι πάρα πολύ σημαντικό, πάρα πολύ σημαντικό να γευόμαστε την κάθε στιγμή στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε υψηλή τέχνη, αυτό το έχουν αναλάβει οι ιδιοφυίες, και το κάνουν πάρα πολύ καλά μέσα στην Ιστορία. Σε μας τους υπόλοιπους αυτό που μας αναλογεί σ’ αυτή τη ζωή είναι να το απολαύσουμε. Αυτό πρέπει να κάνουμε: Να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή.
– Απόλαυση είναι και η μουσική. Στο «Βρες τον» έχετε δύο πάρα πολύ σημαντικές στιγμές…
* Αυτά τα δύο τραγούδια όταν τα ακούσαμε δακρύσαμε κι είπαμε: Αυτά είναι.
– Από το πρώτο τραγούδι θυμάμαι τη φράση «I can make you smile» και η ερώτηση είναι σε ποιον θα το λέγατε αυτό;
* Σίγουρα στην κόρη μου, στο σύντροφό μου, στη μητέρα μου, στην οικογένειά μου.
– Μια δεύτερη φράση είναι το «you are my brightest sun»…
* Αυτό ανήκει εξ ολοκλήρου στην κόρη μου.
– Από το δεύτερο τραγούδι επιλέγω τη φράση: «Να σε μισήσω είναι αργά». Το έχετε πει αυτό για κάποια από τις επιλογές σας;
* Ναι, πολλές φορές το έχω πει. Να σας πω κάτι, έχω ταλαιπωρηθεί λίγο στη ζωή μου. Δηλαδή βλέπετε τι σκοτεινά δωμάτια πέρασα για να βγω στο φως. Όλα αυτά τα λέμε έτσι ανάλαφρα με τον καφέ, αλλά δεν είναι πάντα έτσι εύκολα όπως τώρα που τα βλέπω από απόσταση.
–Το ίδιο βλέπουμε κι εμείς.
* Αυτό θέλω κι εγώ. Μάλιστα πιστέψτε με, σε κάθε παράσταση, πιστεύω ότι υπάρχει έστω κι ένας φαν. Μια φορά ήρθε μια κυρία που κέρδισε πρόσκληση από το ραδιόφωνο κι όταν τελείωσε η παράσταση δεν μπορούσε να σηκωθεί. Βέβαια την κατάλαβα, την έβλεπα την ώρα που έπαιζα, γιατί κάποια στιγμή για εκείνη έπαιζα, γιατί εκείνη μου το έδινε. Δεν μπορούσε να σηκωθεί, παρότι ήρθε με παρέα, η παρέα της την περίμενε έξω προφανώς, ήταν κατασυγκινημένη κι ήρθε και μου λέει: «Είμαι συντετριμμένη». Όλο αυτό λειτούργησε μέσα της. Όταν αυτό λειτουργεί μέσα σου, η κατάσταση είναι αλλού, δεν είναι μια παράσταση, είναι μια ψυχική επικοινωνία άλλου τύπου, ξυπνάνε μνήμες μέσα μας που οργιάζουν. Δηλαδή ήξερα ότι αυτή η γυναίκα τώρα με σκέφτεται, το ξέρω είμαι σίγουρη. Κι αυτό εμένα με δικαιώνει.
– Τελικά δεν είναι λάθος το «κάθε εμπόδιο για καλό».
* Είναι καλύτερο που τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα. Καμιά φορά και η απουσία είναι παρουσία. Και το να μην κάνεις πράγματα, δεν σημαίνει ότι δεν κάνεις. Αρκεί να μη χαθεί η φλόγα μέσα σου. Πώς κρατιέται αυτή η φλόγα βέβαια, είναι πολύ επώδυνο στην πορεία.
– Ίσως αυτή η δυσκολία κρύβεται στον στίχο για τα «κλειστά παραθυρόφυλλα». Ήθελα να ρωτήσω αν βρήκατε μέχρι τώρα;
* Κλειστά παραθυρόφυλλα; Μια ζωή. Ευτυχώς μπόρεσα να επιβιώσω με τις άλλες σπουδές που είχα κάνει. Εντάξει κι αυτό μια ικανοποίηση ήταν αλλά δεν ήταν για μένα η σωστή λύση, όταν έχεις τέλος πάντων κι άλλα πράγματα να κάνεις σε αυτή τη ζωή.
– Υπήρχε όμως η εσωτερική φλόγα και η πίστη.
* Κλειστά παραθυρόφυλλα, τι λέτε τώρα…
– Και στη δραματική σχολή;
* Εκεί κατέβηκαν τα παντζούρια και μάλιστα τόσο βαριά που δεν σηκώνονταν με τίποτα, γιατί τα παραθυρόφυλλα σου δίνουν και μια αίσθηση ότι με ένα σπρώξιμο θα ανοίξουν… Ευτυχώς στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης υπήρξαν κάποιοι καθηγητές που με βοήθησαν να βγω και πάλι στο φως. Δεν τους ξεχνώ. Ήταν πολύτιμοι δάσκαλοι για μένα.
– Ας επιστρέψουμε στη σκηνή. Εάν εδώ πέρα βάζατε τις τρεις καρέκλες που έχετε στο σκηνικό, ποιους θα θέλατε να βάλετε να καθίσουν σε αυτές για να κουβεντιάσουν μαζί σας;
* Σίγουρα στη μία θα έβαζα τη μάνα μου, τη μητέρα μου, τη λατρεμένη μου μαμά.
– Πώς τη λένε;
* Στέλλα. Το όνομα που έδωσα και στην κόρη μου. Στην άλλη θα καθόταν ο πατέρας μου, γιατί κι αυτός έχει ένα μεγάλο μερίδιο στη δημιουργία αυτής της ευτυχισμένης οικογένειας.
– Στην τρίτη καρέκλα;
* Ασφαλώς ο Κώστας με αγκαλιά τη Στέλλα. Αυτή είναι μια απάντηση που θα έδινα παλιότερα. Τώρα θα έβαζα μόνο τη Στέλλα. Απλώς θα έβαζα τις τρείς καρέκλες κοντά για να μπορεί να περνάει με ασφάλεια από τη μια καρέκλα στην άλλη.
– Η αναφορά στη Στέλλα με αναγκάζει να κάνω την επόμενη ερώτηση: Σχετικά με τη μητρότητα και την καριέρα έχετε να μας πειτε κάτι;
* Αυτό που θέλω να πω, είναι πως για εμένα η μητρότητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Τώρα, μεγαλώνοντας τη Στέλλα, συναντάω τον εαυτό μου. Πιστεύω πως μεγαλώνοντας το παιδί σου έχεις τη δυνατότητα να κοιτάξεις και τα δικά σου κομμάτια. Και τα βλέπεις τόσο καθαρά. Δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα. Γι’ αυτό μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ανάμεσα στην καριέρα μου και στο παιδί μου διαλέγω και τα δύο. Το ένα συμπληρώνει το άλλο.
– Πώς γίνεται αυτό; Υπάρχει κάποιο παράδειγμα;
* Παραμύθια πάντα μου άρεσε να ακούω. Ποτέ όμως δεν είχα προσέξει πόση βία κρύβουν. Το συνειδητοποιώ τώρα που έχω τη Στέλλα. Ο κακός ο λύκος που πήγε να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα… φρικάρει το παιδί. Δηλαδή μέχρι να εξοικειωθούμε με το λύκο πέρασαν δύο χρόνια. Τι σόι παραμύθια μαθαίναμε; Και με τη Χιονάτη που ξαφνικά πεθαίνει… Άσε πάλι τη Σταχτοπούτα με τις κακές αδελφές. Όλη η βία συγκεντρωμένη στα «δημοφιλή» παραμύθια και μάλιστα όταν πήγαιναν τα παιδιά για ύπνο…
– Πολύ σωστή παρατήρηση. Ίσως γι’ αυτό πολλές φορές τα παιδιά πιο πολύ κλαίνε εκείνη τη στιγμή παρά ηρεμούν…
* Δεν έχω καταλάβει αν η άγρια φύση που σας έλεγα στην αρχή έχει τις ρίζες της σε αυτά τα παραμύθια. Σίγουρα δεν είναι ό, τι το καλύτερο για μια λαμπερή μέρα.
– “Λαμπερή μέρα”. Ο τίτλος του βιβλίου. Υπάρχει κάποια συνταγή για να έχουμε στη ζωή μας λαμπερές ημέρες;
* Είναι θέμα δικής μας απόφασης, αλλά θέλει διαδρομή και να κρατήσουμε τα κομμάτια αυτά τα οποία μας επιτρέπουν να βλέπουμε τη λαμπερή μέρα, γιατί αυτά τα χάνουμε λίγο στο δρόμο. Κι ειδικά έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, πού να βρεθεί η λαμπερή μέρα; Αλλά για μένα, πιστέψτε με, είναι οι πιο λαμπερές μέρες της ζωής μου αυτές. Δηλαδή όταν εγώ περνούσα την κατάθλιψη όλοι ήταν σε λαμπερή μέρα, it’s my time τώρα.
– Και αυτή την προστακτική το «Βρες τον» σε ποιον θα τη λέγατε σήμερα;
* Σε όλους! Να βρούμε όλοι τον εαυτό μας. Ουσιαστικά αυτό νομίζω μας λέει η Αμάντα Μιχαλοπούλου. Βέβαια ο καθένας το μεταφράζει όπως θέλει. Αλλά το να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίο επικοινωνείς, τον εαυτό σου βρίσκεις. Θες να είσαι με την αλήθεια σου, δεν θες να είσαι με κάτι το οποίο εξυπηρετεί, βολεύει και δεν φέρνει αναστάτωση στο περιβάλλον. Γιατί, ξέρετε, συνήθως ο έρωτας για το καθετί έχει καμουφλαριστεί πάρα πολύ.
– Σωστά, ξέρει και κρύβεται στις μέρες μας. Κλείνουμε με μια ερώτηση σχετική με τα κατοικίδια. Έχετε μαζί τους καλές σχέσεις ή όχι;
* Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ποτέ γάτα, αλλά είχαμε πάντα σκύλους στην οικογένειά μας, γιατί είχαμε μονοκατοικία. Έχω αγαπήσει τα σκυλιά. Δεν μπορώ να ξεχάσω την αλυσίδα που πηδούσα για να μπω μέσα στην αυλή του σπιτιού. Ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της διαδρομής μου. Πάντα αγαπούσα τα σκυλιά. Ο πιο αγαπημένος μου ήταν ο Μπόμπι. Δυστυχώς τώρα δεν είμαι στην καλύτερή μου στιγμή για να αποκτήσω και να φροντίζω ζώα, αλλά τα αγαπάω.
– Τελειώσαμε. Φτάσαμε στο τέλος
* Πολύ όμορφη συζήτηση.
– Με πολλές εικόνες και πιο πολλές αλήθειες. Σας ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
«Βρες τον…»
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κώστας Αριστόπουλος
Ερμηνεία: Μαρία Κουμπάνη
Κείμενο: Αμάντα Μιχαλοπούλου. Διήγημα από το βιβλίο της, «Λαμπερή μέρα»
Πληροφορίες
Στον πολυχώρο Vault στο πλαίσιο του 1ου Up the W-all theatre festival. Την Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014, το «Βρες τον», στις 6 μ.μ. (3ος όροφος. 50 λεπτά) και την Πέμπτη 19 Ιουνίου στις 9 μ.μ.
Διάρκεια Φεστιβάλ: Δευτέρα 16 Ιουνίου – Κυριακή 22 Ιουνίου
Γενική Είσοδος: 5 ευρώ
Οργάνωση-επιμέλεια: Ελένη Σταμουλακάτου, Χρήστος Σταμουλακάτος, Κυριάκος Κουρουτσαβούρης, Δημήτρης Καρατζιάς, Μάνος Αντωνιάδης
Επίσης, στην επιμέλεια του shortfilm Weekend η Ηρώ Αδρακτά.
Πολυχώρος Vault
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8’ περίπου με τα πόδια)
Τηλέφωνα: 2130 – 356.472 / 6945 – 993.870
(Για τηλεφωνικές κρατήσεις 11 π.μ. – 2 μ.μ. και 5 μ.μ. – 9 μ.μ.)
* Τις φωτογραφίες πρόσφερε στο cat is art η Μαρία Κουμπάνη.
