Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Έντονη η επιθυμία όλων μας για έξοδο, φυσική, ψυχική και πνευματική. Μια επιθυμία που συνοδεύεται από την ανάγκη να αφήσουμε πίσω τον παλιό τρόπο ζωής, τις παλιές πλάνες και συμβάσεις. Μεταξύ των πολλών ανατροπών, η πανδημία του Covid-19 ανατρέπει και τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση του ανθρώπου στην ικανότητά του να προβλέπει την πορεία του, το μέλλον του, προκειμένου να αποφύγει τη διαβρωτική αμφιβολία που ψυχολογικά τον παραλύει.
Η ηθοποιός Κορίνα Θεοδωρίδου ομολογεί στο catisart.gr πως αυτό που της λείπει περισσότερο αυτές τις ημέρες της καραντίνας είναι η “επιλογή”. “Αυτό που βρισκόμαστε όλοι σε μια κατάσταση αέναης κράτησης χωρίς να ξέρουμε πότε τελειώνει και κυρίως πώς τελειώνει όλο αυτό, με θλίβει. Μου λείπει η ανεμελιά του να φτιάξω το πρόγραμμα της ημέρας μου, χωρίς περιορισμούς και μυρωδιά αντισηπτικού”, λέει χαρακτηριστικά.
Η Κορίνα Θεοδωρίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή Ωδείου Αθηνών. Επίσης, είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – τμήμα Πολιτικών Επιστημών και του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης.
Έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο το 2015, όταν συμμετείχε στη κωμική σειρά του Mega “Εθνική Ελλάδος”, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελόπουλου.
Ως ηθοποιός συμμετείχε μεταξύ άλλων στις παραστάσεις: «Συρανό Ντ’ Μπερζεράκ» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, «Νεράιδα» σε σκηνοθεσία Φρόσως Λύτρα, «Τι λέει η αλεπού» σε σκηνοθεσία Ευανθίας Ρεμπούτσικα, «Δρόμοι του Πειραιά» σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού, «Κου-Κου» σε σκηνοθεσία Άννας Τζίμα, «Τραγούδια του John Cage» με συντονισμό του Ανάργυρου Δενιόζου, «Ναι» σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη, «Σοκολατόπιτα» της Νίκης Τσέτικα.
Επίσης, έχει συμμετάσχει στις ταινίες «Ενδημία» του Γιάννη Μπερερή, «O.C.D.» του Μ. Βαρελά, «Αίτημα Θανάτου» του Γιάννη Ζαφειρόπουλου, «Les Fort des fous» του Narimane Mari. Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος σε διαφημιστικές εταιρείες. Διδάσκει θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά και εφήβους. Στην ομάδα Μικρός Νότος έγραψε τα κείμενα για την παράσταση «Αισώπου Φίλοι».
Το 2019 την απολαύσαμε ως συναρπαστική Πωλίνα Αλεξάντροβνα στην επιτυχημένη θεατρική παράσταση “Ο Παίκτης” του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη στο θέατρο “104”.
Ζητάω τη γνώμη της για τις ιδεολογικές μας διαφορές και αν πρέπει να παραμεριστούν δεδομένων των καταστάσεων. “Οι ιδεολογικές μας διαφορές είναι ευκαιρία να μπουν στο μικροσκόπιο. Όλες οι απόψεις που μας κατακλύζουν από παντού, να πλυθούν και να ξεπλυθούν και αυτές πολύ καλά με αντισηπτικό και να λάμψει η πρόθεσή τους. Ίσως έτσι καταφέρουμε όλοι μας, με τις πράξεις μας να ξαναγυρίσουμε στο κέντρο: τον άνθρωπο”, απαντά με ευθύτητα.
Κύριο μέλημά μας τώρα η αναστήλωση του αγαθού της δημόσιας υγείας, πιστεύει. “Είναι μεγάλο κέρδος που έχουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους να παλεύουν καθημερινά για εμάς”, δηλώνει για τους ανθρώπους που εργάζονται άοκνα στον τομέα της υγείας.
Όσο για το θέατρο, “ο άνθρωπος δημιούργησε το θέατρο όταν είχε πολύ λιγότερα από όσα έχουμε σήμερα, ήταν μια ανάγκη του”, υποστηρίζει η ταλαντούχα Κορίνα. “Και σε αυτήν θα επιστρέψει. Ήδη όλες αυτές οι διαδικτυακές προβολές θεάτρου, όπερας, κινηματογράφου είναι μια παρηγοριά. Και ανεξάρτητα απ’ το αν έχεις διάθεση να παρακολουθήσεις ή όχι, ξέρεις ότι είναι εκεί. Πολύ σημαντικό”, συμπληρώνει.
Κλείνουμε αυτή τη συζήτηση με μια ευχή της που υιοθετούμε με ελπίδα. Μια ευχή για “Μια αγκαλιά. Βαθιά και ζεστή”.
Κορίνα, τι σου λείπει περισσότερο όσο καιρό βρίσκεσαι στην απομόνωση του σπιτιού;
*H επιλογή. Αυτό που βρισκόμαστε όλοι σε μια κατάσταση αέναης κράτησης χωρίς να ξέρουμε πότε τελειώνει και κυρίως πώς τελειώνει όλο αυτό, με θλίβει. Μου λείπει η ανεμελιά του να φτιάξω το πρόγραμμα της ημέρας μου, χωρίς περιορισμούς και μυρωδιά αντισηπτικού. Μου λείπουν οι ξαφνικές βόλτες, που το μόνο μήνυμα που έστελνα ήταν στον ενδιαφερόμενο και όχι σε έναν απρόσωπο πενταψήφιο αριθμό. Μου λείπει το ταξίδι που οργάνωνα με απίστευτο καρδιοχτύπι και που αναβλήθηκε επ’ αόριστον και με άγνωστη την «επί της γης» παρουσία του φίλου μου στην άλλη άκρη του κόσμου.
Έχεις αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;
*Διαβάζω σαν να δίνω πανελλήνιες και γράφω συνέχεια λες και παραδίδω διπλωματική. Επίσης, κάθε μέρα ψάχνω στο χάρτη, διαλέγω μια χώρα και μαθαίνω όσα μπορώ περισσότερα γι’ αυτήν. Είναι σαν ένα νοητό ταξίδι σε ένα άλλο μέρος, όπου έχω την ευχέρεια να περιπλανηθώ διεξοδικά, σαν ένα είδος αυθυποβολής ταξιδιού μέσα σε εικόνες, γεύσεις, πολιτισμούς κ.τλ. Βοηθάνε και τόσο πολύ όλες αυτές οι διαδικτυακές επισκέψεις στα μουσεία -με κάνουν και ξεχνιέμαι.
Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;
*Οι ιδεολογικές μας διαφορές είναι ευκαιρία να μπουν στο μικροσκόπιο. Όλες οι απόψεις που μας κατακλύζουν από παντού, να πλυθούν και να ξεπλυθούν και αυτές πολύ καλά με αντισηπτικό και να λάμψει η πρόθεσή τους. Ίσως έτσι καταφέρουμε όλοι μας, με τις πράξεις μας να ξαναγυρίσουμε στο κέντρο: τον άνθρωπο.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους ανθρώπους που, αυτές τις μέρες, υπηρετούν την υγεία;
*Είναι μεγάλο κέρδος που έχουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους να παλεύουν καθημερινά για εμάς. Οι σκηνές που διαδραματίζονται στις γείτονες χώρες με τα σημάδια στα πρόσωπα γιατρών και νοσηλευτών είναι οι εικόνες που θα τις κουβαλάμε και όταν περάσει όλο αυτό. Είναι πολύ ελπιδοφόρο που οι κυβερνώντες παγκοσμίως αντιλήφθηκαν, έστω και με τον χειρότερο τρόπο, πόσο σημαντικό είναι το αγαθό της δημόσιας υγείας. Πόσο είχε παραμεριστεί και ευτελιστεί και πως πρέπει να γίνει κύριο μέλημα η αναστήλωσή του.
Ένας ολόκληρος πλανήτης αυτή τη στιγμή πορεύεται χωρίς ζωντανό θέατρο. Τι επιπτώσεις θα έχει η απουσία αυτή στους ανθρώπους;
*Νομίζω ότι θα βρεθεί ο τρόπος. Μπορεί να μην έχουμε ζωντανό θέατρο, όπως δεν έχουμε ζωντανή επαφή, ζεστές αγκαλιές, βαθιά φιλιά αλλά θα ξαναγυρίσουμε εκεί έξω και όλα θα βρεθούν πάλι. Ο άνθρωπος δημιούργησε το θέατρο όταν είχε πολύ λιγότερα από όσα έχουμε σήμερα, ήταν μια ανάγκη του. Και σε αυτήν θα επιστρέψει. Ήδη όλες αυτές οι διαδικτυακές προβολές θεάτρου, όπερας, κινηματογράφου – συγκινητική καθημερινή αποδελτίωση στο προφίλ του Αργύρη Ξάφη – είναι μια παρηγοριά. Και ανεξάρτητα απ’ το αν έχεις διάθεση να παρακολουθήσεις ή όχι, ξέρεις ότι είναι εκεί. Πολύ σημαντικό.
Ποιο θεατρικό έργο, αν μπορούσες, θα επέλεγες να παιχτεί αυτή την περίοδο;
*Θα διάλεγα να μεταφέρω ένα παιδικό βιβλίο που το ξέρω απ’ έξω, το είχα διαβάσει αμέτρητες φορές και πάντα με έκανε να ξεφεύγω. Είναι «Ο καλεσμένος», της Βούλας Μάστορη. Στην παρουσίαση του βιβλίου αναφέρεται «δεν έχει σημασία ο χώρος και ο χρόνος, η γλώσσα, το χρώμα του δέρματος και οι συνήθειες. Μόνο με τα συναισθήματα, τη συμπόνια, την ειλικρίνεια και το ανοιχτό μυαλό μπορούμε να κερδίσουμε».
Τι κληρονομιά θεωρείς ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;
*Σίγουρα το πρώτο διάστημα θα είμαστε μουδιασμένοι. Ειδικά οι καλλιτέχνες που η φύση της δουλειάς μας είναι η ανθρώπινη επαφή. Ελπίζω να βρεθούν άμεσα τρόποι στήριξης των βαθιά πληγέντων οικονομικά και να ξαναβρούμε την αθωότητα της αγκαλιάς. Να μην αφήσουμε τον φόβο να ζήσει τη ζωή μας.
Ποια είναι η ευχή σου;
*Μια αγκαλιά. Βαθιά και ζεστή.
Ευχαριστώ πολύ!
*Κι εγώ σας ευχαριστώ!
