Του Κώστα Παναγιωτόπουλου, δημοσιογράφου
Ποτέ δεν θα ήθελα να βρεθώ στη θέση όλων εκείνων που σε κάποια στιγμή της ζωής τους αισθάνθηκαν την ανάγκη να συνδέσουν ή να… αποσυνδέσουν την όποια πορεία τους, τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους – ιδίως αυτές – με την επαγγελματική ενασχόληση του πατρός τους, της μητρός τους ή και των άλλων προγόνων τους. Των οποίων, άλλωστε, τιμιότερο και αγιότερο εστί η πατρίς. Πατρίς που στις μέρες μας δοκιμάζεται και στενάζει κάτω από τη spread-άτη μπότα των ανά την Υφήλιο πιστοληπτικών οίκων που αναβαθμίζουν και υποβαθμίζουν κατά το δοκούν!
Να μην έχω την… τύχη όσων αισθάνονται την ανάγκη να… απολογηθούν για όσα έκαναν ή δεν έκαναν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που «επιτάσσει» η κοινωνική καταγωγή τους, το κοινωνικό τους status όπως αναφέρεται στις μέρες μας η υπόσταση. Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου… Και τι να πεις στον άλλον, ότι ο πατέρας μου ήτο έμπορος; Και άντε το… καταπίνει το επάγγελμα. Τι εμπορευόταν, όμως; Καθότι και η καταγωγή μου – για την οποία είμαι ΠΟΛΥ περήφανος – «παραπέμπει» σε… εμπόριο γενικώς… Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, λοιπόν, δηλώνω ευθαρσώς ότι, ναι, ο γεννήτοράς μου ήτο έμπορος ελαίου και άλλων εδώδιμων και αποικιακών – του μπακαλιάρου… προεξάρχοντος – και με το επάγγελμα αυτό εξεμέτρησε το ζην. Ουδέποτε δε έβλαψε κάποιον και στην επί της γης πορεία του δεν υπήρξαν σκιές που να τον βαραίνουν. Αυτά τα ολίγα για τον αείμνηστο πατέρα μου και την επαγγελματική του ενασχόληση εν ζωή. Γιατί, τώρα, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τις επαγγελματικές του… κινήσεις. Που, άλλωστε, δεν έχουν καμιά αξία καθώς ο αποθανών δεδικαίωται… Οπως δικαιώνονται – πάλι μετά θάνατον – και όσοι δεν μετέρχονται μεθόδων που κινούνται εκτός πλαισίων και δεν είναι υποχρεωμένοι κάτω από το βάρος των τύψεων να μετρούν κινητές ή ακίνητες αξίες προκειμένου να τους πάρει ο Μορφέας στην αγκάλη του… Γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά, στην οποία κινούνται όλοι εκείνοι που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ψάχνοντας σε βάθος χρόνου το γενεαλογικό τους δέντρο μήπως κάποιος προπάππος τους είχε «παρακατιανή» επαγγελματική ενασχόληση… Η οποία μπορεί να αποτελέσει τη «δικαιολογητική βάση» όταν βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος απολογούμενοι για σκιές που δίνουν άλλη… διάσταση στην πορεία τους. Ληφθησομένου υπ’ όψιν του – τηρουμένων των αναλογιών – λίγου χρόνου που έχει στη διάθεσή του εις έκαστος εξ ημών προκειμένου να παράξει έργο, καθώς η αιωνιότητα τον – και μας – περιμένει… με ανοιχτές αγκάλες! Εσεται ήμαρ… Καιρός γαρ εγγύς…
A
