Η Γεωργία Δρακάκη είναι μια νέα γυναίκα με ταλέντο, επιμονή, ομορφιά και ερευνητική διάθεση. Μένει στα Εξάρχεια μαζί με τον Αχιλλέα, τον λαγό. Γεννημένη μόλις το 1992, τελειώνει σύντομα τη Νομική και αρχίζει να ανακαλύπτει τη ζωή. Γράφει και δημοσιεύει κείμενα σε sites, εφημερίδες και blogs. Έχει κάνει δύο ραδιοφωνικές εκπομπές με live συνεντεύξεις και ρεμπέτικα τραγούδια. Έχει γράψει τα «18 ντεσιμπέλ» (εκδ. “Άπαρσις”), μια συλλογή όπου αντικείμενα και έννοιες μονολογούν και συνδιαλέγονται. Η “Τριανδρία”, το θεατρικό της πόνημα, είναι ένα έργο που αφορά τη Μνήμη και τον Έρωτα. Πρόκειται να παρουσιαστεί στο θέατρο “Λύχνος” για δέκα παραστάσεις. Αυτή την εποχή, γράφει στίχους που θα γίνουν τραγούδια και προετοιμάζει ήδη το δεύτερο βιβλίο της «Η Ρεμπέτικη Υπόγα και άλλες οιστρορίες».
Η Τριανδρία
Πρόκειται για έναν θεατρικά μεταγλωττισμένο τρόμο. Ένα έργο με εκπληκτικό ύφος.
Μια γυναίκα θυμάται. Οι τρεις άνδρες που διέσχισαν τη ζωή της επιστρέφουν εν μια νυκτί στην κρεβατοκάμαρά της, με μυστήριες διαθέσεις. Ο Γεωργός, ο Ιερός, ο Δαιμόνιος. Τα σύνορα ονείρου και πραγματικότητας διαρρηγνύονται. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον προσκαλούν τους απανταχού ερωτευμένους σε ένα αισθησιακό δείπνο για τέσσερις.
Τελικά, μόνο η Ζωή νικά την πανίσχυρη Μνήμη;
* Το κείμενο της Γεωργίας Δρακάκη σε σκηνοθεσία Κώστα Δράκου θα ανέβει από τις 18 Νοεμβρίου και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στο θέατρο “Λύχνος”, για λίγες παραστάσεις.
Συντελεστές
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Κωνσταντίνα Σιλεβρή
Κωστής Μακριδάκης
Γιάννης Κωσταράς
Ανδρέας Μαριανός
Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Αναστάσης Καρβούνης
Οργάνωση παραγωγής: Γιώργος Βιτωράτος
Ενδυματολογία: Σπύρος Πουρνάρας
Μουσική: Μαρίνα Σάττι
Σημείωμα της συγγραφέως
«Η Τριανδρία» ανήκει στα υπαγορευμένα άνωθεν κείμενα. Γράφτηκε σε πυρετώδη κατάσταση, με αυξομειώσεις θερμοκρασίας από τον Ιούνιο του 2014 έως τον Ιανουάριο του 2015.
Ένας εκδοτικός οίκος αρνήθηκε να την τυπώσει. Τρεις δεν απάντησαν ποτέ. Πολλοί ηθοποιοί απέρριψαν ευγενικά να παίξουν, ύστερα από πρόταση που τους έγινε. Ένα θέατρο την αγκάλιασε αμέσως. Ένας σκηνοθέτης τη λάτρεψε. Μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων παιδεύτηκε για χάρη της.
Όλα αυτά δείχνουν, κατά την περήφανή μου άποψη ως δημιουργού, ότι «η Τριανδρία», σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ένα μέτριο έργο. Είναι είτε άριστη, είτε αθλία. Από πολλές απόψεις.
Αυτό που ήθελα να πω ήταν «σ’ αγαπώ». Ένα «σ’ αγαπώ» αγνώστου κατευθύνσεως. Αυτό που ήθελα να κρύψω -ανεπιτυχώς- ήταν ένα “φοβάμαι”. Και αυτό που θέλω να καταλάβεις, είναι ένα: «ζήσε, ακόμα και αν…».
Ο άντρας είναι το ωραιότερο πλάσμα της γης. Αλλά αυτό μπορεί να το δει και να το νοηματοδοτήσει μόνο μια γυναικεία καρδιά. Γι’ αυτό, η λέξη «τριανδρία» χωρά τρεις φαλλούς, αλλά παραμένει γένους θηλυκού.
Τίποτα που ανήκει στη Γραφή και τη Μνήμη δεν είναι ικανό να ξορκίσει τον Πόνο. Μόνο το Αύριο έχει μια κάποια ελπίδα. Το θέατρο είναι αυτή η χρυσή άμαξα με τα μαγικά άτια που παρασύρει τη γραφή και τη Μνήμη στ’ Όνειρο και στη Διάρκεια.
Το θέατρο είναι αιώνιο κι αεικίνητο. Η γραφή νεανική και αμετακίνητη.
Ο έρωτας πάντα νικητής.
Γεωργία… 25/6/2015
