Του Κώστα Παναγιωτόπουλου, δημοσιογράφου
Τα ψέματα τέλειωσαν κυριολεκτικά και μεταφορικά… ΄Οπως και τα λόγια του «αέρα»… Tα λόγια που… ανεβάζουν και… κατεβάζουν περιφερειάρχες, αντιπεριφερειάρχες, δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους, αλλά και οι δημοσκοπήσεις που εδώ και πολύ καιρό μας… έχουν πάρει τα αυτιά μιλώντας για πρόθεση ψήφου, για το ποιος έχει πιθανότητα να εκλεγεί από τον πρώτο γύρο ή να διεκδικήσει την εκλογή του στον δεύτερο – και καθοριστικό γύρο – των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τώρα αυτά αποτελούν ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι… Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Η ώρα του… ραντεβού με την κάλπη, έστω κι αν αυτό έχει τα χαρακτηριστικά της… βίαιης προσαγωγής…
Η πιο μεγάλη στιγμή του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, το οποίο είδε το φως της ζωής σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη και για το οποίο πρέπει να είμαστε όλοι εμείς, οι ΄Ελληνες, υπερήφανοι. Οι πολίτες τώρα πια έχουν τον λόγο… Που, όμως, θα εκδηλωθεί με πρακτικό τρόπο… ΄Αλλωστε, σε έναν έκαστο εξ ημών δίνεται μοναδική ευκαιρία να επιβραβεύσει, να αποδοκιμάσει, να «μαυρίσει», να στείλει μηνύματα… Η ώρα που κάθε ψηφοφόρος, κάθε πολίτης που έχει το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι… ρίχνοντας μια τελευταία «ματιά» στα θέλω και τα πρέπει του παίρνει την απόφαση που θα καθορίσει για το επόμενο χρονικό διάστημα τη ζωή του στην περιφέρεια που διαμένει, στην πόλη που… εγκαταβιεί. Και πρέπει να γνωρίζει – η άγνοια, άλλωστε, κοστίζει κάτι παραπάνω – πως μετά την απομάκρυνση από την ψηφοδόχο ουδέν… λάθος αναγνωρίζεται. Το… λάθος του θα το πληρώσει και θα τον συνοδεύει μέχρι το επόμενο ραντεβού με την κάλπη. Τώρα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει… ΄Οποια, όμως, κι αν είναι η επιλογή του ένα πρέπει να γνωρίζει: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Δεν υπάρχουν σοκάκια που οδηγούν σε… μαντρότοιχο. Δεν υπάρχουν… πόρτες ερμητικά κλειστές. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για το καλό της πατρίδας. Και οι πολιτικές δυνάμεις της – δύσμοιρης – χώρας μας πρέπει να τεθούν προ των ευθυνών τους. Βάζοντας πάνω από το στενό κομματικό συμφέρον το υπέρτατο, αυτό της πατρίδας, που τόσα έχει υποστεί… ΄Ετσι κι αλλιώς η Ελλάδα προώρισται να ζήση και θα ζήση… Κι αυτό το έχει αποδείξει στη μακραίωνη πορεία της στον χρόνο… ΄Ερχεται από μακριά και πηγαίνει ακόμα μακρύτερα… Με ό, τι αυτό συνεπάγεται…
