Του Χάρη Δρίτσα, διηγηματογράφου
Στον Περισσό πίσω από το σπίτι μου στον ακάλυπτο χώρο είναι ένα δένδρο.
Είναι η ελιά της γειτόνισσας. Υψος; Ισα με οκτώ μέτρα. Δεν την έχουν κλαδέψει ποτέ. Ρίχνει τον ίσκιο της στο χώρο μου και δεν ευδοκιμούν οι ντοματιές μου. Ρίχνει τη σκιά της και στις λεμονιές μου. Μου ρίχνει και τα φύλλα της όλο το χρόνο. Και τον καρπό της. Και άντε να σκουπίζεις και να καθαρίζεις τις πλάκες.
Χρόνια τώρα γκρινιάζω για την ελιά. Ευχόμουν να πιάσει μια αρρώστια και να ξεραθεί. Να πάρει φωτιά και να καεί. Ο, τι το χειρότερο τέλος πάντων.
Μέχρι που προχθές ενώ έπινα τον πρωινό καφέ μου και έπεφταν φύλλα από την ενοχλητική ελιά, άκουσα το κελάηδισμα ενός κότσυφα. Μετά ήρθε και άλλος. Μετά μια κουρούνα και μια καρακάξα. Ολα τα πουλιά πάνω στην ελιά. Και σπουργίτια. Και άκουγα τη μουσική τους και αισθάνθηκα ένοχος για τις κακόβουλες σκέψεις μου για την ελιά.
Τώρα εύχομαι το δένδρο να αντέξει πολλά χρόνια και να είναι γερό. Κι ας μου ρίχνει τη σκιά και τα φύλλα και τους καρπούς του.
Να έρθουν και άλλα πουλιά διωγμένα από την πατρίδα τους. Από τις φωτιές στην Πάρνηθα, στον Υμηττό… από άλλες φωτιές, από παντού… Να μου χαρίζουν τη μουσική τους και εγώ να φροντίζω για την ελιά.
Πόσοι διωγμένοι κότσυφες ψάχνουν για μια ελιά να στήσουν τη φωλιά τους; Διωγμένοι από τα μέρη τους. Φέρνοντας μαζί και τη μουσική τους. Αφουγκράζομαι… και σκέπτομαι… Τελικά μια ελιά τη δικαιούται κάθε κότσυφας. Κάθε πουλί διωγμένο. Αρκεί να τραγουδά. Ο, τι να ‘ναι… όπως να ‘ναι. Και να αγαπήσουν και αυτά την ελιά, όπως εγώ. Αλλά προς Θεού, πουλάκια μου. Μην… παραφωνείτε…
