Σε τούτη την αβέβαιη εποχή μας, σε τούτο τον παράλογο κόσμο μας, το δίχως Θεό κόσμο μας, υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται καθαρά, ελπίζουν και οραματίζονται. Ο Χρήστος Φλουρής είναι ένας συγγραφέας με νόηση, νόηση συγκινητική, διαίσθηση και φαντασία. Οι «Ιφιγένειες», το μυθιστόρημά του, που εξέδωσε πρόσφατα η “Άνεμος εκδοτική”, δεν είναι απλώς μία αληθινή ιστορία ή μια απλή αληθινή ιστορία. Είναι πολλές αληθινές ιστορίες μαζί. Ούτε περιορίζονται ούτε περιχαρακώνονται ούτε προσαρμόζονται. Αναφέρεται σε όλες τις Ιφιγένειες ανά τους αιώνες, από την πρώτη εκείνη μυθική φιγούρα έως και τις ηρωίδες της σύγχρονης εποχής. Σε όλες εκείνες τις σπουδαίες γυναίκες που κλήθηκαν κάποια στιγμή να σηκώσουν φορτίο δυσανάλογο με τη φύση και τη δύναμή τους και που είχαν δύο δρόμους να διαλέξουν, εκείνον του αγώνα κι εκείνον τον άλλον, της παραίτησης. Σε όλες τις κόρες που θέλουν να ανήκουν στον εαυτό τους και γνωρίζουν την ελευθερία που τις κάνει να νιώθουν υπεύθυνες. Σε όλες εκείνες τις μητέρες που αποφασίζουν να μη δεχτούν την άρνηση του ονείρου και την πεισματική προοπτική μιας ζωής δίχως παρηγοριά. Σε όλα εκείνα τα μικρά και τρανά πλάσματα που πιστεύουν στο νόημα της ζωής, τις περήφανες επιλογές, την αξιοπρέπεια. Σε όλα εκείνα τα πρόσωπα τα ταπεινά και ικανά που δεν δέχονται τη σιωπή, το σκύψιμο του κεφαλιού, την αδιαφορία, τη δειλία και τολμάνε τη δικαιωματική λύτρωση. Οι “Ιφιγένειες” του Χρήστου Φλουρή είναι ένας ύμνος στην εξέγερση, την ελευθερία, το πάθος. Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Είναι η καλύτερη ευκαιρία να διατηρήσουμε τη συνείδησή μας άγρυπνη μπροστά στις αλόγιστες και θλιβερές εικόνες της εποχής.
Ακολουθεί η συνέντευξη.
Χρήστο, συνήθως, πού ταξιδεύει το μυαλό σου;
* Το μυαλό μου συνήθως ταξιδεύει παντού. Δεν έχει ούτε συγκεκριμένη αφετηρία ούτε συγκεκριμένο τέρμα. Συνήθως είναι κοντά σε θάλασσα η θέα της οποίας μου λείπει πολύ. Προσπαθώ ωστόσο να το ωθώ σε γήινες περιηγήσεις. Δεν μου αρέσει να πετώ στα σύννεφα μήτε να στοχεύω σε πράγματα που δεν τα φτάνω.
Εσύ, πού ταξιδεύεις;
* Λόγω δουλειάς δεν ταξιδεύω συχνά. Έκανα ωστόσο αρκετά ταξίδια με διάφορες ευκαιρίες κατά τη διάρκεια των νεανικών μου χρόνων. Τα καλοκαίρια όμως μπορώ να επιχειρώ αποδράσεις οικογενειακού χαρακτήρα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ένα μέρος που έμεινα αρκετό καιρό παλιότερα και που θα ήθελα να μπορώ να επιστρέφω συχνά είναι η Ιταλία, και ειδικά οι δύο πόλεις της καρδιάς μου, η Φλωρεντία και η Νάπολη, όχι τόσο για τη φυσική τους ομορφιά που έτσι κι αλλιώς διαθέτουν, αλλά γιατί με γυρίζουν πίσω στο χρόνο, στην εποχή που είχα μεγάλα όνειρα.
Τι έχεις να πεις για την ελληνική περιφέρεια, τις συνήθειες και τους ανθρώπους της;
* Η ελληνική περιφέρεια, ή τουλάχιστον εκείνο το κομμάτι που έχει μείνει περισσότερο ανεπηρέαστο από το χρόνο, κι από το σύγχρονο «πολιτισμό», συμβολίζει για μένα τη γνησιότητα. Μια γνησιότητα που είναι φανερή κυρίως στους ανθρώπους με τον απροσποίητο χαρακτήρα οι οποίοι κρύβουν μέσα τους ακόμη πολύ συναίσθημα και μεγάλη δοτικότητα. Είμαι παιδί του χωριού και παιδί αγροτών και επαίρομαι περισσότερο γι’ αυτό παρά για οτιδήποτε άλλο έχω κατορθώσει να κάνω ή να αποκτήσω στη ζωή μου.
Τι σηματοδοτεί για σένα η Σπάρτη και τι η Κρήτη;
* Η Σπάρτη δεν είναι μόνο ο τόπος κατοικίας μου και η συμβατική δεύτερή μου πατρίδα. Εδώ έμαθα ότι πατρίδα δεν είναι ο μόνο ο τόπος που γεννιέται και μεγαλώνει κανείς μα και ο τόπος που αγαπιέται. Κι εγώ έχω πάρει πολλή αγάπη από αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της. Η Κρήτη είναι άλλο πράγμα, είναι οι ρίζες, είναι το αίμα, είναι ο τόπος που μιλάει μέσα μου και τη μέρα και τη νύχτα. Είναι το μόνιμο φόντο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται εδώ και χρόνια όλα μου τα όνειρα. Ίσως αυτή η νοσταλγία που νιώθω έντονα μέσα μου γι’ αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους του να με έκανε να γράψω και το βιβλίο.
Μίλησέ μου για το βιβλίο σου.
* Οι “Ιφιγένειες” είναι ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινές ανθρώπινες ιστορίες. Εναρκτήριο γεγονός του είναι ένας φόνος που διαπράττεται το 1914 σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης και διαπραγματεύεται το πώς εκείνο το φονικό αλλά και ο συνακόλουθος κίνδυνος να εξελιχθεί σε βεντέτα, καθόρισε τη ζωή τεσσάρων γυναικών που σχετίζονταν συγγενικά με τον φονιά ή με το θύμα. Οι γυναίκες αυτές αναγκάζονται να επωμιστούν το βάρος μιας πράξης που δεν έπραξαν και καθεμιά τους διαχειρίζεται αυτό το φορτίο με διαφορετικό τρόπο: από την πλήρη υποταγή και την παραίτηση μέχρι τον συνεχή αγώνα και την περιορισμένη -τηρουμένων των αναλογιών- εκδίκηση. Κι όλα αυτά σε ένα ασφυκτικά καθορισμένο γι’ αυτές κοινωνικό πλαίσιο που πολλές φορές όχι μόνο επηρέαζε αλλά και υπαγόρευε τη δράση τους.
Η βεντέτα είναι συνήθως αντρική υπόθεση. Τι σας ώθησε να δείτε το θέμα από τη γυναικεία σκοπιά;
* Ναι, σίγουρα η βεντέτα ήταν μια ανδρική υπόθεση και αντιμετωπιζόταν ανέκαθεν από την ηρωική της πλευρά. Το γεγονός ωστόσο ότι εγώ άκουσα αυτές τις ιστορίες ή τουλάχιστον το γενικό τους πλαίσιο από γυναίκα σε συνδυασμό με το ότι πάντα με τραβούσε το αντιηρωικό, το πιο καθημερινό, ίσως επέδρασε στην επιλογή μου να παρουσιάσω τις αφανείς ηρωίδες του δράματος και να προσπαθήσω να αναπαραστήσω τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις τους και να δικαιολογήσω όσο μπορώ τις ενέργειές τους. Δεν το είχα ωστόσο συνειδητοποιήσει αυτό από την αρχή του βιβλίου. Στην πορεία κατάλαβα ότι τα αληθινά θύματα αυτής της τραγικής ιστορίας και φαντάζομαι πολλών άλλων παρόμοιων, βρίσκονταν πίσω από εκείνα τα πρόσωπα που προβάλλονταν ως πρωταγωνιστικά.
Πώς ένας άντρας συγγραφέας μπορεί να αποκρυπτογραφεί την ψυχολογία των γυναικών; Είναι εύκολο αυτό;
* Καθόλου εύκολο, και δεν είμαι σίγουρος ότι το πέτυχα. Αυτό που γνώριζα για τις ηρωίδες ήταν η δράση τους, αυτό που έβλεπε και ήξερε, δηλαδή, όλος ο κόσμος. Το στοίχημα ήταν να καταφέρω να στηρίξω τις πράξεις τους πάνω σε ένα ψυχολογικό υπόβαθρο, να πω όχι τι έκαναν αλλά γιατί το έκαναν και πολύ περισσότερο το πώς αισθάνθηκαν στις δεδομένες περιστάσεις… στην προσπάθειά μου αυτή φυσικά βοήθησαν πρότυπα γυναικών που είχα στο μυαλό μου όπως η μάνα μου ή η γιαγιά μου καθώς και το περιβάλλον του χωριού που μεγάλωσα, η νοοτροπία του οποίου θα έλεγα πως έχει αλλάξει ελάχιστα στο πέρασμα των χρόνων.
Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο σου. Το επόμενο τι θέμα θα έχει; Έχεις αρχίσει να το σκέφτεσαι;
* Υπάρχει κάτι έτοιμο αλλά δεν είμαι έτοιμος να μιλήσω γι’ αυτό κυρίως επειδή σαν χαρακτήρας είμαι εξαιρετικά ανασφαλής. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, με φανταστική αυτή τη φορά υπόθεση, με έντονο ωστόσο βιωματικό χρώμα στο οποίο έχω προσπαθήσει να περάσω κάποιες αξίες πολύ σημαντικές για μένα, όπως η φιλία, και η ισότητα όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία κτλ…
Σε μια ενδεχόμενη καταστροφή, τι εργαλεία θα ήθελες να έχεις μαζί σου;
* Δεν θα ήθελα να έχω μαζί μου κανένα εργαλείο. Θα προτιμούσα να έχω δίπλα μου δικούς μου ανθρώπους, που αγαπώ και με αγαπούν.
Υπάρχουν στιγμές που χάνεις το κουράγιο σου;
* Μονάχα μπροστά στο θάνατο. Όλα τα υπόλοιπα νομίζω ότι μπορούμε να τα παλέψουμε. Το απόλυτο όμως είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Ωστόσο θεωρώ πως ο άνθρωπος έχει τόση δύναμη μέσα του, που ακόμη κι αν χάνει το κουράγιο του, αυτό είναι πρόσκαιρο και παροδικό, καθώς το κάλεσμα της ζωής είναι σίγουρα πιο ισχυρό από κάθε άλλο ένστικτο που τελικά υπερτερεί.
Οι “Ιφιγένειες”
Ολόκληρη τη ζωή της η Αρετή άκουγε καταπρόσωπο ή πίσω από την πλάτη της, τη φράση «η κόρη του φονιά», υποτιμητικά, μειωτικά, λες κι εκείνο το πρωί του Μαΐου του 1914 εκείνη είχε σηκώσει το χέρι της οπλισμένο εναντίον του Θωμά. Ήθελε να τιμωρήσει όλους αυτούς που από την τρυφερή παιδική της ηλικία την αποκαλούσαν έτσι. Λες και δεν είχε άλλο όνομα, λες και ο πατέρας της ο Σήφης δεν είχε κάνει τίποτε άλλο στη ζωή του εκτός από το φόνο. Ήθελε να τιμωρήσει το δάσκαλο, τους χωριανούς της, τη μοίρα της την ίδια… Όσο ήταν μικρή δεν μπορούσε να αντιληφθεί το βάρος που κουβαλάνε οι λέξεις. Τώρα η αδικία την ενοχλούσε. Δεν μπορούσε να την ανεχτεί πια. Δεν ήταν δικό της λάθος και δεν ήθελε να εξακολουθεί να το χρεώνεται. Ο πατέρας της το είχε πληρώσει με τη φυλακή, η αδερφή της η Ερωφίλη με ένα γάμο αταίριαστο, με μια ζωή στη σιωπή και μ’ έναν πρόωρο θάνατο… Δεν μπορούσε πλέον να ανεχθεί πως έπρεπε το σφάλμα του πατέρα της να συνεχίσουν να το πληρώνουν και τα παιδιά του, και τα παιδιά των παιδιών του…
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Χρήστος Φλουρής γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης, σπούδασε Iστορία και Aρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Ρεθύμνου και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Istitutto Universitario Orientale, στη Νάπολη της Ιταλίας. Ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Έχει ήδη στη βιβλιογραφία του μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Eνδόμυχα», από τις εκδόσεις “Χαραμάδα”.
Χρήστος Φλουρής
“Ιφιγένειες”
Mυθιστόρημα
Σελ.: 360
Σχήμα: 14×20, 5 cm
τιμή: 15, 33€ με ΦΠΑ
(-10%): 13, 80€ με ΦΠΑ
Kυκλοφορεί: Οκτώβρης 2012
Άνεμος εκδοτική
Αιγίνης 14, 11362 Αθήνα
Τηλ.: 210 8223 574
email: [email protected]
www.anemosekdotiki.gr
