Άννα Αχμάτοβα
“Λένε τα παιδιά”
Στους κήπους για πρώτη φορά ξεπετάχτηκαν οι παπαρούνες,
Και η πόλη το καλοκαίρι ελεύθερα και χαρούμενα αναπνέει
Το φρέσκο κι αλατισμένο θαλασσινό αεράκι.
Στα ποτάμια βάρκες πολύχρωμες γλιστρούν,
Και των νεαρών φλαμουριών οι ανάλαφρες σκιές –
Των γλυκών ξενοφερμένων στην ξερή άσφαλτο, –
Σαν καθαρό χαμόγελο είναι…
Άξαφνα ήχοι πικροί εισέβαλαν στην πόλη,
Της χορωδίας είναι η φωνή – της χορωδίας των ορφανών, –
Και δεν υπάρχουν ήχοι πιο αγνοί κι υψιπετείς,
Δεν είναι δυνατοί, μ’ ακούγονται σ’ ολάκερο τον κόσμο.
Στον τηλεβόα σήμερα τούτη η φωνή
Διαπεραστική είναι σαν φλάουτο. Ακούγεται
Από τις καστανιές του πνιγηρού Παρισιού
Από τις έρημες του Ρήνου πόλεις
Από την αρχαία Ρώμη.
Και είναι κατανοητή,
Σαν του κορυδαλλού το πρωινό κελάηδισμα.
Αυτός είναι οικείος και απόλυτα κατανοητός…
Ω, είναι εκείνος που σήμερα μιλάει
Που πάνω από το λίκνο του είδε
Την τρέλα με μάτια γουρλωμένα,
Εκείνο που σ’ αυτόν έβλεπαν πάντα,
Σαν δύο αστέρια, –
Κι είναι εκείνος
Που ρωτούσε:
«Πότε σκότωσαν τον πατέρα;»
Δεν τολμά κανείς αντίρρηση να φέρει,
Να τον διακόψει και μαζί τους να αντιδικήσει…
Νάτος, ξανθός, με βλέμμα καθάριο,
Ο γιος είναι όλων μας, ο εγγονός μας.
Ορκιζόμαστε,
Πως θα τον προφυλάξουμε για την ευτυχία του κόσμου!
* 1 Ιουνίου 1950
Говорят дети
В садах впервые загорелись маки,
И лету рад и вольно дышит город
Приморским ветром, свежим и соленым.
По рекам лодки пестрые скользят,
И юных липок легонькие тени —
Пришелиц милых на сухом асфальте, —
Как свежая улыбка…
Вдруг горькие ворвались в город звуки,
Из хора эти голоса — из хора сирот, —
И звуков нет возвышенней и чище,
Не громкие, но слышны на весь мир.
И в рупоре сегодня этот голос,
Пронзительный, как флейта. Он несется
Из-под каштанов душного Парижа,
Из опустевших рейнских городов,
Из Рима древнего.
И он доходчив,
Как жаворонка утренняя песня.
Он — всем родной и до конца понятный…
О, это тот сегодня говорит,
Кто над своей увидел колыбелью
Безумьем искаженные глаза,
Что прежде на него всегда глядели,
Как две звезды, —
и это тот,
Кто спрашивал:
«Когда отца убили?»
Ему никто не смеет возразить,
Остановить его и переспорить…
Вот он, светлоголовый, ясноглазый,
Всеобщий сын, всеобщий внук.
Клянемся,
Его мы сохраним для счастья мира!
* 1 июня 1950
Πηγή: http://samizdatproject2.blogspot.gr/
