***
«Η ζωή είναι σαν παραμύθι. Βγήκα πολύ μικρή και σε δύσκολα χρόνια. Μόνο το ραδιόφωνο υπήρχε τότε. Έπρεπε να αξίζεις για να κρατηθείς. Και σήμερα δεν μπορεί να υπάρχω και να με χαίρεται ο κόσμος και να μην υπάρχει κάποιος λόγος γι’ αυτό.
Με ευνόησε ο Θεός και η υγεία μου και όλα μου ήρθαν πολύ καλά. Όμως πλέον στριμώχνομαι. Πρέπει να δουλεύω για να ζήσω αλλά και γιατί από τη δουλειά παίρνω ζωή. Είναι το ψώνιο μου και είναι το ψώνιο μου γιατί πλέον τραγουδάω καλύτερα, παίζω καλύτερα και είμαι πιο ώριμη. Ακόμα και ο θάνατος των δικών μου δεν με πτόησε. Μπορεί μέσα μου να ‘κλαιγα, όμως έβαζα πάντα μπροστά τη δουλειά μου.
Δεν με απασχολεί το παρελθόν. Τα έζησα όλα. Τώρα θέλω να ζήσω τα επόμενα και να είμαι προσεκτική με τις επιλογές που κάνω στη δουλειά μου.
Το μυστικό της νεότητάς μου είναι η αγάπη προς τη ζωή. Το όνομά μου είναι Ζωή. Αγαπώ τη ζωή. Δεν προσποιούμαι για τίποτα. Θα με δεις και στις δεξιώσεις, θα με δεις όμως και να σκουπίζω και να κάνω καθημερινά δουλειές.
Το καλοκαίρι του 2018 κάηκε το σπίτι μου στην Κινέτα και μαζί πολλά από τα υπάρχοντά μου. Αυτή τη στιγμή το μόνο που σκέφτομαι είναι να είμαι καλά. Τίποτα άλλο. Σκέφτομαι επίσης τα κειμήλιά μου, τα πράγματα αυτά που δεν τα ‘χω πια. Ό,τι είχα έγινε στάχτη. Ό,τι αγαπούσα. Οι φωτογραφίες μου, τα μπαούλα, τα δώρα… Όλα! Χίλια δυο πράγματα. Όλες μου οι αναμνήσεις. Σαν να χάθηκε κάτι από μέσα μου. Κάτι που λάτρευα»!…
***
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1933 στη Θεσσαλονίκη.
***
Το παραπάνω κείμενο ανήκει στο «Θεατρικό Ημερολόγιο 2019» του Ταμείου Αλληλοβοηθείας Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Κείμενα: Σύσσυ Καπλάνη και Σπύρος Μπιμπίλας. Εκδόσεις «Φίλντισι».
