Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
H αθωότητα είναι το μεγάλο φυσιογνωμικό γνώρισμα της τέχνης του αλλά και του βλέμματός του, αφού μια λάμψη μυστική τρεμοπαίζει σ’ αυτό, μια στοργή φευγαλέα στο φως. Θαρρείς μυστικά χαρούμενα κρύβονται μέσα του, πράγμα για το οποίο έχω βεβαιωθεί απολύτως αφού πολύ καιρό τώρα παρακολουθώ τη δημιουργική πορεία του στην τέχνη. Είχαν αρχίσει οι ζέστες για τα καλά εκείνον τον Ιούνιο όταν τον γνώρισα πριν από κάποια χρόνια, στο φεστιβάλ Off Off Athens του θεάτρου “Επί Κολωνώ”. Γνώρισα έναν άνθρωπο χαμογελαστό, ευγενικό, ήρεμο, καλοπροαίρετο, καλλιεργημένο και πολύ έξυπνο. Έναν άνθρωπο με όνειρα και σχέδια, που νόμιζες πως τα έραβε ένα ένα σαν αστέρια στον καλοκαιρινό ουρανό. Τώρα πλησιάζουν Χριστούγεννα, ο Θοδωρής Βουρνάς πριν από λίγο καιρό βρισκόταν στο Βερολίνο όπου στο Berlin Film Society προβλήθηκαν με μεγάλη επιτυχία δύο από τις ταινίες μικρού μήκους που έχει σκηνοθετήσει («Θεατής» και «Χωρίς γάλα»). Στις 14 Δεκεμβρίου 2016 κάνει πρεμιέρα, στον τεχνοχώρο «Cartel», για τρίτη συνεχή σεζόν, η παράσταση που σκηνοθετεί, το «Στα Σκοτεινά – Making Movies», σε μια καινούργια, πλούσια και ανανεωμένη εκδοχή. Βασισμένη στο γνωστό «bedtime stories» του Γιώργου Ηλιόπουλου, με νέες αφηγήσεις και νέα ομάδα ηθοποιών. Το έργο αποτελείται από διαδοχικές ιστορίες ανθρώπων που συναντάμε καθημερινά και θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι. Σύγχρονοι ήρωες με αγωνίες, όνειρα και ελπίδες, που προσπαθούν, όπως όλοι μας, να επιβιώσουν σε μια πραγματικότητα που βρίθει κοινωνικών συμβάσεων. Η παράσταση είναι σκηνοθετημένη ώστε να προχωράει σαν μια κάρτα view master. Όπως ένας χάρτινος δίσκος με τρισδιάστατες φωτογραφίες από πρόσωπα που με το συνεχές πάτημα του κουμπιού μιλούν και αφηγούνται ιστορίες. Μια σειρά από πρόσωπα που θέλουμε να μας πλησιάσουν. Μια σειρά διαλόγων σ’ ένα ημερολόγιο συναντήσεων. Μια σειρά εκ βαθέων εξομολογήσεων, πικρών, σαρκαστικών, πονεμένων και προπαντός συγκλονιστικών. Πρόκειται για μια άσκηση ωριμότητας, συνειδητοποίησης και κατανόησης, μια διαδρομή προς τα μέσα, μια συνάντηση με το σκοτάδι που επιθυμεί να γίνει φως. Ο Θοδωρής Βουρνάς, πηγαίος και εμπνευσμένος, δουλεύει με ζήλο, προγραμματισμό και συνέπεια προς το αταλάντευτο καλλιτεχνικό του όνειρο. Δεν πτοείται εύκολα, ούτε και καυχιέται. Κατοικεί την απλότητα, το μέρος όπου τα λόγια τα μεγάλα περιττεύουν. Μοιάζει να κατέχει μια γωνία θέασης καθαρή και άφθαρτη. Είναι ένας καλλιτέχνης που έχει το χάρισμα να κουβαλάει αναλλοίωτη μέσα στο φθοροποιό χρόνο, μια έκθαμβη, ανόθευτη ματιά όπως των παιδιών όταν ακούνε παραμύθια. Ακόμα έχει το… το θράσος και τις αντοχές να ψάχνει και ν’ ανακαλύπτει εξαρχής την τέχνη ως θέμα, ως διατύπωση και ως δημιουργία. Είτε δραστηριοποιείται στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο. Συνήθως στα έργα του διατυπώνονται ερωτήματα πάνω στους σύγχρονους φόβους, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις προκαταλήψεις και την εμπιστοσύνη, το νόημα και τα όρια της ηθικής. Ο Θοδωρής αισιοδοξεί, οραματίζεται, σχεδιάζει και αφήνει στο παρελθόν αυτά που έχουν μείνει στο παρελθόν. Η γενιά του έχει προκύψει από την κρίση και την έλλειψη πόρων, γι’ αυτό και θεωρεί πως οι συνομήλικοί του καλλιτέχνες έχουν μια παραπάνω δημιουργικότητα στο πώς να γίνουν πιο παραγωγικοί και πιο αποτελεσματικοί. Όπως λέει, “πιστεύω ότι είμαστε μια γενιά πολύ δυναμική που μπορεί να πετύχει και να πραγματοποιήσει όλα όσα έχει φανταστεί”.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Μια από τις πιο έντονες παιδικές αναμνήσεις που έχω είναι το Θέατρο Βράχων, στο οποίο για κάποια χρόνια έμενα σχεδόν δίπλα και θυμάμαι τις παραστάσεις που παίζανε τα καλοκαίρια και τις άκουγα από τον κήπο πολλές φορές. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα ήταν όταν είχε έρθει το τσίρκο Μεντράνο, που είχαν σκεπάσει όλο το θέατρο με μια τέντα και είχανε βάλει μέσα όλα αυτά τα ζώα, τους ελέφαντες, τα λιοντάρια… Όλα αυτά που για εμάς τότε, στη δεκαετία του ’80, φαίνονταν πάρα πολύ ουάου!
Με τι καλλιτεχνικά ερεθίσματα μεγάλωσες;
* Για καλλιτεχνικά ερεθίσματα δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Πάντα είχα ανοιχτή πόρτα σε πολλές μορφές τέχνης. Είτε από τον πατέρα μου, που είχε ένα ενδιαφέρον παραπάνω στη ζωγραφική και στα συλλεκτικά αντικείμενα. Είτε στο θέατρο. Είτε στο σινεμά, το οποίο ήτανε ένα δικό μου ενδιαφέρον. Πολλές πόρτες λοιπόν που με έφερναν κοντά σε πολλά θέματα. Αυτό βέβαια που με επηρέασε περισσότερο είναι το θέατρο, που το παρακολουθούσα από πολύ μικρό παιδί. Θυμάμαι στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού να βλέπω στο Θέατρο Καρέα, τον «Θάνατο του εμποράκου» και στη συνέχεια να γράφω τις εντυπώσεις από την παράσταση σε έκθεση. Το ότι ήθελα να γίνω σκηνοθέτης και να είμαι στο ρόλο αυτού ο οποίος στήνει την παράσταση, δημιουργεί την ταινία, αυτός που το οραματίζεται σαν τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι ήταν κάτι το οποίο λίγο-πολύ το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Τι συμβουλές κράτησες από συνεργάτες και δασκάλους;
* Δεν έχω κρατήσει κάποια συμβουλή. Έχω κρατήσει ένα πράγμα που μου είχε πει ο πατέρας μου. Και προσπαθώ να το εφαρμόζω, όχι πάντα πετυχημένα, γιατί είμαστε άνθρωποι και έχουμε τις αδυναμίες μας. Αλλά αυτό είναι: «Να ζω με τις ελπίδες του μέλλοντος και όχι με τις αναμνήσεις του παρελθόντος». Οπότε προσπαθώ να κάνω όνειρα, να σκέφτομαι, να οραματίζομαι, να σχεδιάζω και να αφήνω, όσο μπορώ, στο παρελθόν αυτά που έχουν μείνει στο παρελθόν.
Βασισμένη στο θεατρικό «Στα σκοτεινά – Making Movies» του Γιώργου Ηλιόπουλου, η ταινία σου “Spectator” (Θεατής), ενθουσίασε με την προβολή της στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας καθώς και στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ποιο είναι το κεντρικό θέμα της και γιατί αγγίζει τόσο πολύ το κοινό;
* Ο «Θεατής» είναι μια ταινία μικρού μήκους η οποία βασίστηκε σε έναν από τους μονολόγους που παρουσιάζουμε στο «Στα σκοτεινά το making movies». Ο ήρωας ουσιαστικά είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μείνει αποστασιοποιημένος απ’ όλα. Το έχει κάνει αυτό για να περνάει πιο ανώδυνα την καθημερινότητά του. Αντί να «δένεται» με ανθρώπους και να βιώνει γεγονότα, προτιμάει να παραμένει σε απόσταση και να κρατάει όλον τον κόσμο του σε απόσταση. Είναι ένας άνθρωπος τον οποίο είτε τον κρίνεις αρνητικά, είτε θετικά, τελικά τον καταλαβαίνεις. Γιατί λίγο-πολύ όλοι έχουμε βρεθεί σ’ αυτή τη θέση, να πρέπει να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από πρόσωπα και γεγονότα που μας πληγώνουν.
Πριν γυριστεί η ταινία υπήρξε μια καμπάνια για τη χρηματοδότησή της. Πόσο ανταποκρίθηκε το κοινό και πόσο βοηθηθήκατε για την ολοκλήρωσή της;
* Η καμπάνια κατάφερε να πετύχει το στόχο της σε ποσοστό 108%. Που σημαίνει ότι πιάσαμε και τον στόχο μας και τον ξεπεράσαμε. Σαν διαδικασία ήταν αρκετά δύσκολη. Η οργάνωσή της ήτανε ίδια με την οργάνωση μιας ταινίας. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Αυτό που αποκόμισα είναι πως όταν έχεις μια ιδέα που την πιστεύεις, είναι πιο εύκολο να κάνεις τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν για το έργο σου.
Είναι χρονοβόρα η διαδικασία προετοιμασίας μιας ταινίας;
* Εξαρτάται. Εγώ μπορώ να μιλήσω προς το παρόν μόνο για ταινίες μικρού μήκους, γιατί ακόμα δεν έχω κάνει την πρώτη μου μεγάλου. Πάντα εξαρτάται από την ταινία, το τι θέλεις να πετύχεις και τι κόστος παραγωγής θέλεις να έχεις. Όταν έχεις υψηλούς στόχους και θέλεις ένα άψογο αποτέλεσμα τότε όλα μπαίνουν σε άλλη βάση, με πρωταρχικό όμως θεμέλιο τη συνέπεια.
Το Berlin Film Society παρουσίασε τιμητικά τις μικρού μήκους ταινίες σου «Θεατής» και «Χωρίς γάλα». Τι έχεις να πεις για τη συγκεκριμένη εμπειρία και πώς σε προσέγγισαν οι Βερολινέζοι θεατές;
* Η εμπειρία του Berlin Film Society ήταν πάρα πολύ όμορφη. Έγινε μια προβολή των δύο τελευταίων ταινιών και μετά ακολούθησε μια σειρά ερωτήσεων από το κοινό. Ήταν όλοι Βερολινέζοι, πρώτη φορά δεν είχα απέναντί μου Έλληνες. Μου έκαναν πολλές ερωτήσεις που δεν τις περίμενα. Κυρίως είχανε σχέση με τους χαρακτήρες και τη δραματουργία. Είδα ένα κοινό το οποίο ενδιαφέρθηκε πάρα πολύ, να δει κάτι και να το αναλύσει σε βάθος, δημιουργώντας ένα ωραίο κλίμα, που το συνεχίσαμε και μετά τις προβολές στο φουαγιέ του κινηματογράφου. Η συζήτηση αυτή κράτησε πάνω από μιάμιση ώρα. Αυτό που αποκόμισα είναι ότι αν το κοινό συνδεθεί με έναν χαρακτήρα, μπορεί να συγκινηθεί οπουδήποτε κι αν βρίσκεται.
Το «Στα σκοτεινά – Making movies» παρουσιάζεται ξανά στο θέατρο “Cartel” σε ανανεωμένη σκηνοθεσία. Τι αλλαγές έχουν προκύψει;
* Είναι η τρίτη χρονιά που κάνουμε αυτή την παράσταση. Φέτος ανανεώθηκε η ομάδα των ηθοποιών. Έχουμε τέσσερα αγόρια, τα οποία θα ερμηνεύσουν και μονολόγους που έχουν γραφτεί για κορίτσια. Αυτή είναι ουσιαστικά και η ανατροπή μας, η οποία νομίζω ότι βγαίνει και αρκετά ενδιαφέρουσα.
Τι είναι αυτό που συγκίνησε στο συγκεκριμένο κείμενο του Γιώργου Ηλιόπουλου;
* Μου αρέσει που οι χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει ο Γιώργος και όλες αυτές οι ιστορίες, είναι άνθρωποι οι οποίοι ναι μεν στην πρώτη ανάγνωση σού φαίνονται ιδιαίτεροι, αλλά άμα τους δεις πολύ αντικειμενικά καταλαβαίνεις ότι είναι ο καθένας που είναι στη διπλανή σου πόρτα. Όλοι έχουμε ένα σκοτεινό σημείο, όλοι έχουμε μια αδύναμη στιγμή. Και το ότι αυτοί οι άνθρωποι μάς προβάλλουν αυτό το σημείο, δεν τους κάνει νοσηρούς, ίσα ίσα τους κάνει ανθρώπινους έτσι ώστε να μπορείς να συνδεθείς μαζί τους. Και αισθάνομαι ότι κανένας χαρακτήρας δεν είναι παθητικός στο πρόβλημά του ή το αντιμετωπίζει με κατάθλιψη. Όλοι είναι χαρακτήρες με γνώση της ζωής που ζούνε και είναι έτοιμοι είτε να το αντιμετωπίσουνε είτε να προσπαθήσουνε να βρούνε μια εναλλακτική του εαυτού τους.
Η σχέση σου με τον κινηματογράφο σε οδήγησε στο -ομολογουμένως επιτυχημένο- εύρημα της κάμερας επί σκηνής;
* Αυτό προέκυψε. Σαφέστατα με έχει επηρεάσει ο κινηματογράφος και γι’ αυτό έχω κάποια κινηματογραφικά στοιχεία. Ήμουνα αρκετά επηρεασμένος κι απ’ τον πρώτο μονόλογο, που λέγεται Making Movies. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, που βλέπει τη ζωή του σαν να είναι ταινία. Οπότε προέκυψε και το στοιχείο της κάμερας και των ηθοποιών, να κρατούνε την κάμερα και να σκηνοθετούν με τα δικά τους πλάνα τον συνάδελφό τους που κάνει εκείνη τη στιγμή τον κεντρικό μονόλογο. Αυτό είναι προϊόν της ανάγκης να δώσω πολλές διαφορετικές οπτικές και υποκειμενικές ματιές πάνω στο ίδιο θέμα.
Από το σκοτάδι μπορεί να ξεπηδήσει ο καλός εαυτός μας;
* Ναι. Θεωρώ ότι είναι η αρχή του καλού εαυτού μας. Γιατί μένουμε ουσιαστικά απέναντι σ’ έναν καθρέφτη και εκεί βλέπουμε καθαρά ποιοι είμαστε. Οπότε μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα τα στοιχεία μας και να τα αξιοποιήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούμε χρήσιμο ώστε να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας.
Ποιο είναι το είδος του κινηματογράφου και του θεάτρου που θέλεις να κάνεις;
* Δεν ξέρω αν αυτό μπορώ να το κατατάξω σε ένα είδος, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ ο διάλογος που εστιάζει πάνω στον ηθοποιό. Ταινίες που αγάπησα και έχω δει πολλές φορές είναι το «Λεωφορείο ο Πόθος» και το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Θεωρώ πως αυτές οι δύο ταινίες έχουν χρησιμοποιήσει το θεατρικό κείμενο ώστε να προκύψει ένας διάλογος που σε κρατάει συνεχώς σε ενδιαφέρον. Οπότε, αυτό είναι το είδος κινηματογράφου και κατ’ επέκταση το είδος του θεάτρου, το οποίο αναζητώ και θα ήθελα να κάνω.
Πώς θα χαρακτήριζες τους καλλιτέχνες της γενιάς σου;
* Αισθάνομαι ότι η δικιά μου η γενιά είναι αρκετά δημιουργική και γεμάτη ιδέες. Έχει προκύψει από την κρίση, την έλλειψη πόρων, να έχουμε και μια παραπάνω δημιουργικότητα στο πώς να γίνουμε πιο παραγωγικοί και να φέρουμε αποτέλεσμα με αυτές τις ιδέες. Πιστεύω ότι είμαστε μια γενιά πολύ δυναμική που μπορεί να πετύχει και να πραγματοποιήσει όλα όσα έχει φανταστεί.
Τι αγαπάς περισσότερο στη ζωή;
* Αγαπώ την οικογένειά μου. Τους φίλους μου. Τον κινηματογράφο. Το θέατρο. Και μπορώ να πω την κανέλα, τη σοκολάτα και τα ζυμαρικά.
Και τι απεχθάνεσαι;
* Απεχθάνομαι τη σοβαροφάνεια και τους ανθρώπους που προσπαθούνε να πούνε κάτι άλλο αντί αυτού που θέλουνε πραγματικά να πούνε, δημιουργώντας πάντα προβλήματα, παρεξηγήσεις και κακή συνεννόηση.
Με τι διασκεδάζεις;
* Πλέον νομίζω ότι διασκεδάζω όταν βρίσκομαι με λίγους και καλούς φίλους και έχουμε δημιουργικές και παραγωγικές συζητήσεις. Ή έστω, κάνουμε πάρα πολύ καλό χιούμορ. Ή για την ακρίβεια έχουμε κοινό χιούμορ για να προκύψει ένα καλό χιούμορ. Από κει και πέρα διασκεδάζω και με το σινεμά, ειδικά με τις ταινίες blockbuster. Νομίζω είμαι τόσο εθισμένος που δεν μπορώ να σταματήσω να βλέπω τη μια μετά την άλλη. Φυσικά πάντα το θέατρο ή ένα καλό βιβλίο. Ασφαλώς δεν λέω όχι σε μια καλή τηλεοπτική σειρά.
Τι σε συγκινεί;
* Με συγκινεί πολύ όταν φέρνω στο μυαλό τη γιαγιά και τον παππού μου. Με συγκινεί πολύ η μητέρα κι ο πατέρας μου. Με συγκινούν πολύ οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι ειλικρινείς, συνεπείς. Επίσης όλοι όσοι προσπαθούν να κάνουν αυτό που έχουν αναλάβει όσο καλύτερα μπορούνε.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Για το μέλλον ονειρεύομαι να μπορέσω να συνεχίσω να είμαι παραγωγικός. Να συνεχίσω να κάνω και θέατρο και κινηματογράφο. Να υπάρχει εξέλιξη σε αυτούς τους τομείς της τέχνης. Θέλω σε κάθε μου βήμα να βρίσκω κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Κάτι που να προκαλεί ακόμα παραπάνω τη φαντασία μου. Κάτι το οποίο να με φέρνει σε επαφή με άτομα με τα οποία να αισθάνομαι ότι αξίζει ο χρόνος που περνάμε μαζί δημιουργώντας είτε μια ταινία, είτε μια θεατρική παράσταση.
«Ένας ηθοποιός δεν είναι ποτέ τόσο καλός, όταν σου θυμίζει κάποιο ζώον. Να προσγειώνεται σαν γάτα, να ξαπλώνει σαν σκύλος, να κινείται σαν αλεπού», σύμφωνα με τον Φρανσουά Τρυφώ. Πώς το σχολιάζεις;
* Θα το απαντήσω αυτό όσο πιο ειλικρινά μπορώ και θα πω ότι γενικά έχω την τάση να φαντάζομαι κάποιο ζώο όταν βλέπω έναν ηθοποιό επάνω στη σκηνή. Είτε είναι μια κίνηση που κάνει πολύ προσεγμένα ώστε να μου θυμίζει μια γάτα. Είτε είναι μια κίνηση την οποία την κάνει πολύ άγαρμπα ώστε να μου θυμίζει ένα σκύλο. Έχω ακόμη την τάση όλο αυτό πολλές φορές να το εξωτερικεύω σαν σκέψη, που άλλες φορές έχει αντιμετωπιστεί με χιούμορ, άλλες φορές έχει αντιμετωπιστεί με ένα ερωτηματικό… Αλλά πιστεύω στα ζώα, σαν άνθρωπος που τα αγαπάει. Έχοντας μεγαλώσει με ζώα και έχοντας γενικά ζώα στο σπίτι, είναι πολύ λογικό να ταυτίζομαι μαζί τους, με τις κινήσεις και τη συμπεριφορά τους.
– Έχεις κατοικίδιο;
* Αυτή τη στιγμή δεν έχω κατοικίδιο. Ελπίζω να αποκτήσω πολύ σύντομα και πάλι. Είχα κατά καιρούς και πέρασαν αρκετές γάτες από τη ζωή μου.
Θυμάσαι κάποια ονόματα, χαρακτηριστικά, από γάτες;
* Ναι. Θα πω και το όνομα μιας αγαπημένης μου γάτας, για να κλείσω μια συνέντευξη, χωρίς να φανώ σοβαροφανής αλλά να φανώ ειλικρινής. Ήταν η Τίτα μας. Ένα πολύ όμορφο όνομα για γάτα. Τίτα ήταν το όνομα της κόρης της «Μαρίας της γειτονιάς», της γνωστής μεξικάνικης τηλενουβέλας που έβλεπα κάποτε στον Alfa, έτσι τιμής ένεκεν ονομάσαμε τη γάτα μας Τίτα.
Σε ευχαριστώ πολύ Θοδωρή.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
* Oι φωτογραφίες είναι του catisart.gr
* Ο Θοδωρής Βουρνάς στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει -μεταξύ άλλων- τις παραστάσεις: «Κανόνες Ηθικής Ι το Ξύπνημα της Άνοιξης», μια διασκευή στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Frank Wedekind, «Η ζωή μου στην τέχνη» του Andrew Cowie, «Η Αρχή του Αρχιμήδη» του Ζουζέπ Μαρία Μιρό, «Βραδινή Έξοδος» των Βαγγέλη Τάτση και Θανάση Σταυρόπουλου, «Desperados» του Γιώργου Ηλιόπουλου, 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, «Μακριά μου» της Εβίτας Παπατσώρη, Επί Κολωνώ, Φεστιβάλ Off Off Athens, «Αν ζούσα τώρα» του Νίκου Λακόπουλου, «Bar Decadence», «Human Voices», διασκευή μονολόγων του Ζαν Κοκτώ, Επί Κολωνώ, Φεστιβάλ Off Off Athens. Στον κινηματογράφο, έχει σκηνοθετήσει τις ταινίες μικρού μήκους: «Εθελοντές», σενάριο Αλέξιου Κωτσόρη, «Στην άλλη όχθη», σενάριο Κατερίνας Βαϊμάκη, «Η μεγάλη κομπίνα», σενάριο Κώστα Μουρσελά, «Ποιος δεν μετανιώνει», σενάριο Ελένης Ηλιοπούλου, «Spectator» (Θεατής) και «Χωρίς γάλα».
«Στα Σκοτεινά – Making Movies»
του Γιώργου Ηλιόπουλου
Στον Τεχνοχώρο Cartel
«Σαν μια κάρτα view master», σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά
Βασισμένη στο γνωστό «bedtime stories» του Γιώργου Ηλιόπουλου, ανανεωμένη -με νέες αφηγήσεις και νέα ομάδα ηθοποιών- η παράσταση «Στα Σκοτεινά – Making Movies» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά επιστρέφει για τρίτη σεζόν στον Τεχνοχώρο Cartel και προγραμματίζει την πρεμιέρα της για την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016.
* Υπάρχει μια στιγμή λίγο πριν κοιμηθούμε που οι άμυνες, οι αντιστάσεις και όλοι οι μηχανισμοί που έχουμε αναπτύξει καθώς μεγαλώναμε, υποχωρούν… Ανοίγουν οι πόρτες που τόσο καλά, συνειδητά ή όχι, φροντίσαμε να κλειδώσουμε και «αυτό» που πνίγουμε μέσα μας παρουσιάζεται μπροστά μας.
* Αξίζει να σημειωθεί ότι το έργο «bedtime stories» του Γιώργου Ηλιόπουλου, στο οποίο βασίζεται η παράσταση, είναι ένα κείμενο δυνατό, σκληρό, αστείο και αληθινό που έχει ανέβει με επιτυχία στο παρελθόν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο: Γιώργος Ηλιόπουλος
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Βουρνάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λυδία Τριγώνη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνογράφος: Σοφία Λεγάτου
Μουσική: Σωτήρης Καστάνης
Φωτογραφία promo/artwork: Γιώργος Γιαννίμπας
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί
Λάζαρος Βαρτάνης
Ευθύμης Γεωργόπουλος
Θανάσης Ισιδώρου
Παναγιώτης Νάτσης
Πληροφορίες
Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 8:30 μ.μ.
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά
Εισιτήρια: 12 ευρώ, 8 ευρώ μειωμένο
Τεχνοχώρος Cartel
Αγ. Άννης και Μικέλη 4 – Βοτανικός, στάση μετρό Ελαιώνας
Τηλέφωνο: 693-9898.258 (14.00-21.00)
* Απόσπασμα από κριτική:
-«Το πανάκριβο υλικό και του κειμένου και των ερμηνειών το διαχειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία, παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Βουρνάς» (Παναγιώτης Μήλας, catisart.gr)
