Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μπορώ να ονειρευτώ. Μπορώ να ελπίζω και μπορώ να ελπίζω πως ελπίζω. Η ταλαίπωρη ευαισθησία μου μερικές φορές χρειάζεται απλώς το πέρασμα μια αύρας για να αναθαρρήσει. Μια αρωματισμένη αύρα είναι και η Βάσια Χρήστου. Όταν αντικρίζεις την παραμυθένια φιγούρα της, με τις κατακόκκινες υγιείς παρειές, τα έξυπνα μάτια, τις χαριτωμένες αφέλειες, τις παιχνιδιάρικες γκριμάτσες της, νιώθεις τη μνήμη του φωτός που κάποτε χάθηκε και τώρα επιστρέφει με γαλάζια ηρεμία. Ένα πρόσωπο αληθινό και καθαρό, μια έκφραση αμεσότητας και ένα χαμόγελο που υπερτερεί ακόμα και της ίδιας της γλυκύτητας. Ένα κοριτσέλι γεμάτο από τη χαρά του ήλιου, μια βόρεια ομορφιά πασπαλισμένη με κοκκινοπίπερο. Η Βάσια Χρήστου ως ηθοποιός είναι από τα πρόσωπα εκείνα που μας κάνουν να νιώθουμε υπέροχα με τη ζεστασιά της ζωής, με την ομορφιά της συντροφιάς, με το χρώμα των λουλουδιών, με τη νίκη της τέχνης και να χαμογελάμε αυθορμήτως σαν ευτυχισμένοι ανόητοι ή σαν τρελαμένα παιδιά. Για αρχή δείτε τη Βάσια στο «Ήταν Κάποτε», τα πέντε αλληλοβόρα παραμύθια που παρουσιάζονται στο θέατρο “Επί Κολωνώ”. Κατόπιν, είμαι σίγουρη πως θα σας γίνει συνήθεια και θα την ακολουθείτε σε ό, τι κι αν κάνει. Γιατί είναι μοναδική. Σας διαβεβαιώνω.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα Θεσσαλίας από όπου έφυγα για να σπουδάσω αρχικά, στη Θεσσαλονίκη. Μπορώ να πω πλέον ότι ήμουν πολύ τυχερή που γεννήθηκα σε επαρχία γιατί απέκτησα έτσι μια ιδιαίτερη σχέση με τη φύση και έναν ουσιαστικό και όχι επίπλαστο σεβασμό απέναντί της. Η γενική αίσθηση που έχω από την παιδική μου ηλικία είναι η απόλυτη ελευθερία μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον με πολύ παιχνίδι, πολλά χτυπήματα και σημάδια στα γόνατα, στα χέρια στο κεφάλι, μυρωδιά από χώμα, ψωμί με ζάχαρη, λάδι και μια τζουρίτσα τούρκικο καφέ, κότες, σκυλιά, κουνέλια, τριφύλλι, ντομάτα, γλυκό καρπούζι, φέτα και πολλή πίτα της μαμάς.
Πώς προέκυψε η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Στα Τρίκαλα, όταν ήμουν 12 χρονών υπήρχε μια θεατρική ερασιτεχνική ομάδα που λεγὀταν «Θέατρο Άνθος της Ήβης», όπου ιδρυτής και σκηνοθέτης ήταν ο Τάσος Ράντζος. Τὀτε έκανα μαθήματα μπαλέτου και σε κάποιες επιδείξεις με πλησίασε ο Γιώργος Γάλλος, που είναι και αυτός από τα Τρίκαλα, τότε ήταν μαθητής ακόμη και μἐλος και αυτός της ομάδας και μου είπε για μια συνάντηση που θα είχαν και αν θα με ενδιέφερε να πάω να κουβεντιάσουμε. Πήγα και έτσι ξεκίνησαν όλα… Εκεί διάβασα το πρώτο μου θεατρικό έργο, εκεί έφτιαξα το πρώτο μου σκηνικό, εκεί έραψα το πρώτο μου κοστούμι, έπαιξα την πρώτη μου θεατρική παράσταση και χάθηκα μέσα στο μαγικό κόσμο του θεάτρου, υπηρετώντας όλα τα πόστα του παρέα με πολύ ωραίους ανθρώπους.
Μίλησέ μου για τους δασκάλους σου και τι έχεις κρατήσει ως παρακαταθήκη από τη διδασκαλία τους.
* Κάνοντας ένα μεγάλο ταξίδι για να σπουδάσω αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη κατέληξα στη σχολή του Εθνικού θεάτρου, το 2004 και αποφοίτησα το 2007. Σ’ αυτή τη διαδρομή υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι που με επηρέασαν στις επιλογές μου και καθόρισαν την πορεία μου στα θεατρικά. Ο πιο σημαντικός όμως δάσκαλός μου, υπήρξε αυτή η ομάδα, το «Ἀνθος της Ήβης», από όπου ξεκίνησαν όλα. Εκεί έμαθα ότι το θέατρο είναι κυρίως μια συλλογική διαδικασία, όπου ο καθένας έχει έναν πολύ σημαντικό και ξεχωριστό λόγο και «ρόλο» ώστε να επιτευχθεί αυτό το γεγονός.
Ως παιδί άκουγες παραμύθια ή δεν προλάβαινε κανείς να σου πει;
* Οι γονείς μου, οι παππούδες μου αλλά και γενικά στα Τρίκαλα οι μεγαλύτεροί μας, χρησιμοποιούσαν συχνά παραμύθια, μύθους, παροιμίες και δημοτικά τραγούδια είτε για να μας μιλήσουν για διάφορα θέματα, είτε για να μας αποκοιμίσουν τη νύχτα. Έτσι η σχέση μου με αυτή την ελληνική προφορική παράδοση είναι πολύ έντονη από τα παιδικά μου χρόνια.
Πότε και πώς αποφασίσατε να ενωθείτε και να συνεργαστείτε με τον Στέλιο και τον Χρήστο και να ασχοληθείτε με το «Ήταν Κάποτε»;
* Με τον Στέλιο και τον Χρήστο ήμασταν συμφοιτητές στη σχολή. Όταν το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης μας έκανε την πρόταση να αναλάβουμε το πρόγραμμα της “Άγονης Γραμμής”, ένα πρόγραμμα που περιοδεύει το θέατρο σε απομακρυσμένα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας, ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία γιατί θα μας δινόταν η δυνατότητα να ασχοληθούμε με τα ελληνικά παραμύθια, κάτι που αγαπούσαμε και οι τρεις μας πολύ. Ἐτσι τον Φεβρουάριο του 2012 μετακομίσαμε όλοι στη χιονισμένη Κοζάνη και αρχίσαμε αυτό το ταξίδι στον κόσμο των παραμυθιών αλλά και στην Ελλάδα, που συνεχίζεται μέχρι τώρα.
Πώς ανακαλύψατε τα αλληλοβόρα παραμύθια και τι σας τράβηξε σ’ αυτά;
* Διαβάζοντας πολλά παραμύθια από τη λαϊκή παράδοση πέσαμε στη συλλογή της Άννας Αγγελοπούλου, «τα αλληλοβόρα», μια συλλογή με απομαγνητοφωνημένα παραμύθια από όλη την Ελλάδα. Τα αλληλοβόρα είναι μια κατηγορία παραμυθιών που έχουν να κάνουν με την ενδοοικογενειακή βία, τον κανιβαλισμό και την ομοιοφαγία. Αυτά τα παραμύθια μας γοήτευσαν γιατί μιλούσαν για θέματα διαχρονικά με έναν πιο αλληγορικό τρόπο οπότε η διαδικασία να βρούμε τους συμβολισμούς και τις αναλογίες στο σήμερα ήταν πολύ ιντριγκαδόρικη και γόνιμη για μας.
Γιατί νομίζετε ότι η βία και η αλληλοβορά γοήτευε και γοητεύει πάντα τον άνθρωπο;
* Δεν ξέρω αν τον γοητεύει ή είναι στο ένστικτό του για επιβίωση, δεν είμαι και η κατάλληλη να απαντήσω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει αυτή η αλληλοφαγία, αφού μέχρι στιγμής οι κοινωνικές δομές που υπάρχουν καλλιεργούν κυρίως τέτοιες συμπεριφορές. Μη μας σοκάρει λοιπόν τώρα η βία που είναι εμφανής και έντονη στην καθημερινότητά μας. Όσο θα υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι θα υπάρχει και βίαιη συμπεριφορά. Προσωπικά δεν είμαι από τα άτομα που καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται, γιατί έτσι μπαίνει κανείς στη λογική να εξισώνει τη βία του θύτη με τη βία του θύματος.
Όλες τις εργασίες επί σκηνής τις κάνετε εσείς, συγχρόνως παίζετε. Αυτό το υπαγόρευσε η ανάγκη; Δεν είναι εξοντωτικό;
* Όλο αυτό το εγχείρημα από την αρχή του είχε πολύ συγκεκριμένους όρους. Έπρεπε να φτιάξουμε ένα θεατρικό γεγονός που να το χειρίζονται οι τρεις ηθοποιοί αναπόφευκτα επί σκηνής, αφού δεν είχαμε δυνατότητα φωτιστή ή ηχητικού. Επίσης όλη η σκηνική σύνθεση (φώτα, ήχος, σκηνικά, κοστούμια) έπρεπε να μεταφέρεται εύκολα με ένα μικρό βανάκι που είχαμε στη διάθεσή μας και να προσαρμόζεται κυρίως σε μη θεατρικούς χώρους, όπως καφενεία, πλατείες, προαύλια εκκλησιών ή σχολείων. Όλοι αυτοί οι περιορισμοί, μας έθεσαν πολύ στενά όρια στα οποία έπρεπε να λειτουργήσουμε και να βρούμε θέλοντας και μη λύση. Έτσι καθετί που συμβαίνει έχει έναν αδιαπραγμάτευτα αναγκαίο λόγο που γίνεται. Δε θα έλεγα ότι είναι κουραστικό αλλά σίγουρα ο ηθοποιὀς είναι διαρκώς σε μια εγρήγορση γιατί μπορεί να συμβούν πράγματα τεχνικά που πρέπει να λυθούν εκείνη την ώρα επί σκηνής και μάλιστα χωρίς να καταλάβει τίποτε ο θεατής.
Πώς βλέπουν την παράστασή σας οι άνθρωποι της περιφέρειας, όπου περιοδεύετε;
* Περιοδεύοντας στα μέρη αυτά τα οποία τα εν λόγω παραμύθια γεννήθηκαν, ήταν πολύ ιδιαίτερη και συγκινητική η ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν από τον κόσμο που πολλές φορές γνώριζε αυτές τις ιστορίες και ήταν πολύ αυθόρμητος στις αντιδράσεις του. Υπήρξε και παράσταση μάλιστα που στο τέλος της σηκώθηκε και μας αφηγήθηκε το αγαπημένο του παραμύθι ένας θεατής.
Η υποκριτική είναι και μια πάλη με τους δαίμονες της ψυχής μας;
* Για μένα η υποκριτική και η ενασχόλησή μου με το θέατρο με έχει βοηθήσει να κατανοήσω συμπεριφορές ανθρώπων που μου ήταν αδιανόητες πριν και συχνά να ξορκίσω μέσα από τους ρόλους μου κάποια πράγματα που δεν μπορούσα στη ζωή μου.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Το λάθος είναι ανώτερο της τέχνης.
Και η λέξη “ψέμα”;
* Το ψέμα πονάει όταν γράφεται με αι, ψαίμα.
Η δουλειά του ηθοποιού είναι η έκθεση;
* Η έκθεση είναι ένα μέρος της δουλειάς του ηθοποιού, πολύ βασικό, διαρκές και επίπονο. Μέσα στη δουλειά του όμως είναι να ακονίζει τα εργαλεία του, σώμα και φωνή και να καλλιεργεί το πνεύμα του, δουλειά εξίσου εξαντλητική και επίπονη.
Η τέχνη μπορεί να συμφιλιώσει τους ανθρώπους;
* Μπορεί τουλάχιστον να μας συμφιλιώσει με το μέσα μας.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Με φοβίζει και με θυμώνει η απώλεια μνήμης στους ανθρώπους. Κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό είναι η απάθεια.
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Τώρα, αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο ο ελεύθερός μου χρόνος είναι λίγο περιορισμένος μέχρι να κάνει πρεμιέρα και η άλλη παράσταση στην οποία συμμετέχω, οι «Βρώμικες λέξεις». Γενικά όμως μ’ αρέσει να περνάω όλες μου τις ώρες με φίλους πίνοντας και φιλοσοφώντας πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο.
Τι θεωρείς χυδαίο;
* Την ασέβεια.
Μετά τα «Αλληλοβόρα» με τι σκέπτεστε να συνεχίσετε;
* Ακόμη δεν έχουμε ολοκληρώσει τη διαδρομή μας με τα αλληλοβόρα, αλλά υπάρχει κάτι στο μυαλό μας…
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα;
* Δεν τα τρώω γιατί είμαι χορτοφάγος εδώ και πεντέμισι χρόνια.
Έχεις κατοικίδιο;
* Όχι, τώρα δεν έχω κατοικίδιο. Είχα κάποτε ένα σκύλο, τη Λωρίδα αλλά την έχασα, και δε νομίζω ότι θέλω να ξαναπάρω.
Ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ ευχαριστώ.
* Η φωτογράφιση έγινε στη «Στοά του βιβλίου», στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (υπόγειο), στη Βαρβάκειο Αγορά, στη Λαχαναγορά και στην ταβέρνα «Δίπορτο» στην πλατεία Θεάτρου, εκεί όπου ο Κώστας Βάρναλης έγραψε το ποίημά του «Οι μοιραίοι», που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Μαύρος Γάτος” το 1922 και το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης το 1965.
Ταυτότητα παράστασης
Ομάδα “Χ-αίρεται”
Δη.Πε.Θε. Κοζάνης
“Ήταν Κάποτε”
Πέντε αλληλοβόρα παραδοσιακά παραμύθια
Θέατρο “Επί Κολωνώ”
Συντελεστές: Μια δημιουργία των Χρήστου Πίτσα, Στέλιου Χλιαρά, Βάσιας Χρήστου
Διανομή: Χρήστος Πίτσας, Πέτρος Σπυρόπουλος, Βάσια Χρήστου
Πληροφορίες
Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013
Τελευταία παράσταση: Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 21:15 και Πέμπτη στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 10, 00€
Φοιτητικό-μαθητικό-πολυτεκνικό-ατέλειες: 5, 00€
Ανέργων: δωρεάν (συγκεκρ. αριθμός θέσεων)
Διάρκεια: 80 λεπτά
Χώρος: Κεντρική Σκηνή
“Επί Κολωνώ”
Τηλ. 210 5138067
www.epikolono.gr
e-mail: [email protected]
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός – Αθήνα
Στάση Μεταξουργείο
