Του Παναγιώτη Μήλα
θεμέλιο (το) [θεμελί-ου | -ων] 1. Η υλική βάση (κτίσματος) 2. (μτφ) το ουσιαστικό στήριγμα, πάνω στο οποίο στηρίζεται [κάποιος, κάτι]. (Λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη – Β’ Έκδοση 2002).
***
Τώρα, θα μου πείτε τι σχέση μπορεί να έχει το Λεξικό του Μπαμπινιώτη σε μία συνέντευξη με ηθοποιό.
Μα, είναι πολύ απλό: Το λήμμα «θεμέλιο» επιβεβαιώνει ότι στο θέατρο και στον κινηματογράφο δεν υπάρχουν δευτεραγωνιστές και δευτεραγωνίστριες. Όπως στο ποδόσφαιρο ο τερματοφύλακας, ο σέντερ φορ αλλά και ο αναπληρωματικός έχουν την ίδια ακριβώς αξία, έτσι και στη σκηνή και στο πλατό όλοι και όλες αποτελούν τα θεμέλια του οικοδομήματος.
Αυτό ισχύει σε κάθε δράση συνόλου χωρίς εξαίρεση.
Ήταν λοιπόν χαρά και τιμή μου που συναντήθηκα και συνομίλησα με μια από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου μας: Τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Γιατί η Βαγγελιώ είναι Μητέρα, Κυρία, Γυναίκα, Δασκάλα, Καλλιτέχνις, δίχως έκπτωση σε καμιά από αυτές της τις ιδιότητες.
***
Το καλοκαίρι του 2009 στη Μικρή Επίδαυρο ο Δημήτρης Μαυρίκιος παρουσίασε το «Τερατώδες αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου.
-Στην εφημερίδα «Τα Νέα» και στη στήλη «Το Τέταρτο Κουδούνι», στις 6 Αυγούστου 2009, ο Γιώργος Σαρηγιάννης έγραψε: «Ο “μπανάλ” πια “Επιτάφιος” πήρε καινούργια πνοή στα χείλη της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη – στα μαύρα, με τον νεκρό γιο στην αγκαλιά της: Μια Πιετά»…
-Στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης», η Αριστούλα Ελληνούδη («Θυμέλη») έγραψε: «Ευτύχημα και στήριγμα της σκηνοθεσίας ήταν οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών […] και της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη, που ήταν συγκινητική σαν μάνα στον «Επιτάφιο» και μάνα του ποιητή».
***
Στις 20 Μαρτίου του 2016 η Ειρήνη Αϊβαλιώτου γράφει στο Catisart για την παράσταση «Ριχάρδος ο Γ’» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά: «…η εξαιρετική Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη (βασίλισσα Ελισάβετ) δίνει μια απέριττη και αψεγάδιαστη ερμηνεία».
***
Τον χειμώνα του 2016 (στις 2 Δεκεμβρίου) στο Catisart η Ειρήνη Αϊβαλιώτου έγραψε για το «Φοβάσαι» του Adam Seidel, που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία Έλενας Καρακούλη στο «Ιλίσια Βολανάκης»: «Αν και ο ρόλος της είναι πολύ μικρότερος από τους άλλους δύο, η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη άμα τη εμφανίσει της δίνει άλλη ενέργεια στη σκηνή. Εύθυμη και πηγαία, αστραφτερή και μπριόζα, απολαυστική και ξεκαρδιστική, αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι! Σπουδαία και στο δράμα και στην κωμωδία»…
***
Στις 15 Απριλίου 2019, η Ειρήνη Αϊβαλιώτου γράφει στο Catisart για τις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, στο θέατρο Σταθμός: «Εντυπωσιακή η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, μια από τις πιο σπουδαίες ηθοποιούς που διαθέτει σήμερα η ελληνική σκηνή».
***
Ο «Πρώτος Έρωτας», η μικρού μήκους ταινία του Χάρη Ραφτογιάννη, «ταξιδεύει» στο Φεστιβάλ του Κλερμόν – Φεράν. Στις 26 Δεκεμβρίου 2019 έγραψα στο Catisart: «Ο Άντρας (Κωστής Κορωναίος) και η Γυναίκα (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη) επιβεβαιώνουν με τις λιτές – αν και άκρως ρεαλιστικές – ερμηνείες τους ότι είναι αρκετά και μόνο 15 λεπτά για να παρουσιάσεις όλα όσα προσπαθεί να πει ένας ειδικός σε μια διάλεξη και να συμβάλεις με τη συμμετοχή σου στη δημιουργία ενός κινηματογραφικού διαμαντιού».
***
Τα παραπάνω λόγια και κυρίως η άποψη της Αριστούλας Ελληνούδη ότι «ευτύχημα και στήριγμα της σκηνοθεσίας είναι οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών», είναι πιστεύω η καλύτερη εισαγωγή για η συζήτηση που ακολουθεί και έχει ως θέμα τις «Φυλές» του ελληνικού θεάτρου, του κινηματογράφου αλλά και όλων εκείνων που συνάντησε στην πορεία της η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη.
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
* Το πρώτο μου σπίτι ήτανε στο Θησείο, στην οδό Ασωμάτων και πολύ γρήγορα, όταν ήμουνα 7 μηνών, πήγαμε στο Πεδίο του Άρεως. Στο τελευταίο σπίτι της Λομβάρδου που κατεβαίνει κάτω, απέναντι από το Πεδίον του Άρεως, κοντά στον λόφο Φινόπουλου. Είμαι μοναχοκόρη και ο πατέρας μου ήτανε «Μακρονησιώτης», με φάκελο λόγω των πολιτικών του απόψεων. Η μαμά ήταν λογίστρια σε μια οικοδομική – ναυτιλιακή εταιρεία. Σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια η μητέρα μου συνέβαλε πολύ στο να στηριχτεί η οικογένειά μας.
Ήμουνα… Αθηναία οπότε περίμενα με ανυπομονησία τα καλοκαίρια. Οι γονείς μου είχαν καταγωγή από την Κρήτη. Έτσι το Ρέθυμνο και ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν το καθημερινό μου όνειρο. Κάναμε όμως διακοπές τα καλοκαίρια και στην Εύβοια στα Γιάλτρα, απέναντι από την Αιδηψό.
Ήμουνα και μοναχοπαίδι αλλά με πολύ καλές φίλες. Είχα –και έχω– από τότε κάποιες επιστήθιες φίλες. Βέβαια στο Πρακτικό Γυμνάσιο ήμασταν τρία κορίτσια μόνο και 15-16 αγόρια. Μάλιστα πριν από ένα μήνα, βρέθηκα με ένα συμμαθητή μου που είχα να τον δω από τότε. Είδε ότι έπαιζα στο θέατρο, μου έστειλε μήνυμα, συναντηθήκαμε και βγήκαμε. Ήτανε καταπληκτικό. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα. Είχα χαρεί τόσο πολύ που μίλαγα με τον παλιό μου συμμαθητή. Έχω δει κατά καιρούς και άλλους όπως – φυσικά – και την καλύτερή μου φίλη, την Άννα.
Αξίζει εδώ να πω ότι η μαμά μου από πολύ μικρή με πήγαινε και έβλεπα θέατρο, γι’ αυτό το αγάπησα. Είδα και την Έλλη Λαμπέτη, και τους Φέρτη – Καλογεροπούλου, και τους Ληναίου – Φωτίου. Επίσης με τον μπαμπά μου έβλεπα σινεμά από πολύ μικρή.
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ
*Άρχισα στο 28ο Δημοτικό Σχολείο, στη γνωστή ξύλινη «Παράγκα» στη γωνία της Μουστοξύδη. Όμως ο πατρικός φάκελος πολιτικών φρονημάτων ήταν εμπόδιο για μένα. Έτσι συνέχισα σε ιδιωτικό σχολείο. Στο Γαλάτσι, στη «Σχολή Χατζηδάκη» επειδή ο φιλόλογος – ιδρυτής της Σχολής ήταν φίλος του πατέρα μου. Τότε είχα δάσκαλο τον κ. Κατσίνη, που πάντα τον θυμάμαι με πολλή αγάπη.
Ευτυχώς πάντα έπαιρνα υποτροφία και έτσι είχα τη δυνατότητα να μένω και στο Οικοτροφείο της Σχολής όπως και πολλά άλλα παιδιά αριστερών που ήταν εξόριστοι. Ήτανε ένα προοδευτικό σχολείο, με πολύ καλούς καθηγητές. Ανάμεσά τους η φιλόλογος κυρία Καραμαλίκη και ο μαθηματικός κύριος Φυσάκης.
Εκεί παίζανε και θέατρο. Είχανε ανεβάσει και «Το πάθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», και το «Μάνα Κουράγιο» και άλλα πολύ δυνατά έργα. Ο καθηγητής Τριανταφύλλου ήταν αυτός που είχε αναλάβει το θεατρικό κομμάτι, οπότε όταν εγώ έφτασα στην Ε΄ Γυμνασίου, θέλησα να μπω στη θεατρική ομάδα όπου εκεί πραγματικά ένιωσα ότι μου άρεσε πάρα πολύ να ζω σε αυτόν τον άλλο κόσμο. Διαπίστωσα ότι είχα φοβερή ενεργητικότητα. Είδα τον εαυτό μου τελείως διαφορετικό. Μάλιστα ενώ ήμουν καλή μαθήτρια και ήθελα να πάω στην Αρχιτεκτονική άρχισα να αλλάζω γνώμη μετά την πρώτη μου παράσταση. Ήτανε το έργο «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία». Το πρότεινα εγώ… Κάπου το είχα ακούσει και μου άρεσε πολύ ο τίτλος. Εγώ έπαιξα την Ίντα. Μετά ήρθε η δεύτερη παράσταση στην οποία έπαιξα τελειώνοντας το Γυμνάσιο. Ήταν η «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Το πρόγραμμα το σχεδίασε ο Δημήτρης Μυταράς. Ο συγγραφέας ήρθε και είδε την παράσταση και μετά πλησίασε τη μαμά μου και της είπε: «Να την κάνετε ηθοποιό. Μπορεί να το κάνει»…
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ
* Είναι σημαντικό να έχεις καλούς δασκάλους που να πιστεύουνε σε σένα, να σε ενθαρρύνουν και να σου δίνουν γνώση και έναν τρόπο να σκέφτεσαι. Είχα καλούς δασκάλους και στη Δραματική Σχολή, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί βρέθηκα επειδή πέρασα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Σχολή της Δασολογίας, την οποία δεν τελείωσα. Την άφησα στο 3ο έτος γιατί είχα ήδη μπει στη Δραματική Σχολή. Οπότε το ανακοίνωσα στους γονείς μου που ασφαλώς στενοχωρήθηκαν. Όμως ο παππούς μου – επειδή ήταν δάσκαλος – είχε πει στον πατέρα μου: «Θέλω το παιδί, τη Βαγγελιώ, να τη σπουδάσεις».
Οπότε ήταν λίγο απογοήτευση το να αφήσω το Πανεπιστήμιο. Όμως στη Δραματική Σχολή τελείωσα με άριστα, έτσι μετά δούλεψα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για τέσσερα χρόνια. Σίγουρα όλο αυτό κάπως τους ευχαριστούσε αφού με έβλεπαν να κάνω αυτό που θέλω. Στη Δραματική Σχολή είχα μεταξύ των καθηγητών τον κ. Αλέκο Ουδινότη. Είναι εξαιρετικός ηθοποιός και μας δίδαξε Τσέχωφ, με λεπτομέρεια. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά την αξία της παραμικρής λεπτομέρειας: Σηκώνεις το φλιτζάνι, βάζεις το τσάι, το κοιτάς, κάνεις παύση και όλο αυτό γίνεται… μουσική. Ήταν πολύ καλοί οι καθηγητές μου. Δεν θα ξεχάσω τη σκηνοθέτιδα Σοφία Καλλού – Λάπου και στον χορό τη Βίκη Σιάνου. Μας έμαθαν σημαντικά πράγματα.
*Μετά τη Σχολή, το πρώτο καλοκαίρι, πήγα στην Αγγλία, στη Σχολή Drama Studio. Ήθελα να μάθω κάτι περισσότερο για επαγγελματίες ηθοποιούς. Επίσης κάθε καλοκαίρι παρακολουθούσα εδώ, στην Ελλάδα, σεμινάρια του Actor Studio με τον Αμερικανό ηθοποιό Walter Lott.
* Στην Επίδαυρο, πήγα με το ΚΘΒΕ και τις «Ικέτισσες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Κώστα Μπάκα και χορογραφία της Σοφίας Σπυράτου. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία παράσταση. Ήμουν στον Χορό. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα και έπαιξα στην Επίδαυρο. Δεν έχω ξαναπαίξει από τότε…
* Έπαιξα μόνο στη Μικρή Επίδαυρο στο «Τερατώδες αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Είχα κάνει τον «Επιτάφιο». Παίχτηκε μόνο δύο φορές…
* Στις «φυλές» των δασκάλων είχα και τη Ζουζού Νικολούδη. Είχα τη μεγάλη χαρά και τύχη να είμαι μαζί της στα χορικά. Της χρωστάω ευγνωμοσύνη. Ήμουνα στην πρώτη ομάδα όταν αναβίωσε τα χορικά στην Αθήνα, στην Καλαμάτα, στην Κρήτη και στο Λυκαβηττό. Δίπλα της έμαθα πάρα πολλά…
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ
* Υπέροχος άνθρωπος και καλλιτέχνης ήταν ο Λευτέρης Βογιατζής. Όταν έμαθα ότι θα κάνει το εργαστήριο Αρχαίου Δράματος, ζήτησα να πάρω μέρος στην ακρόαση. Πήγα, με άκουσε και με πήρε. Οπότε παρακολούθησα τα μαθήματα για τρία χρόνια. Μετά ανεβάσαμε την «Αντιγόνη» στο θέατρό του. Είχαμε ασχοληθεί με τον αρχαίο κόσμο, με την ποιητική του Αριστοτέλη, με το αρχαίο κείμενο, και γραμματική, και συντακτικό, και τα πάντα. Μαθήματα «Τάι Τσι» κάναμε με τον κ. Πέτρο Κουρόπουλο. Επίσης είχαμε δάσκαλο τον μεταφραστή και σκηνοθέτη Βίκο Ναχμία.
*Όλοι ήταν «της λεπτομέρειας» και μας χάρισαν σημαντικές γνώσεις μέσα από αυτή την παράσταση.
* Στις «φυλές» των συνεργατών ανήκει και ο Δημήτρης Μαυρίκιος. Κοντά σε αυτόν τον χαρισματικό άνθρωπο έμαθα πολλά. Μου έδωσε πάρα πολύ χώρο και πίστη. Με δίδαξε πώς να βγάζω αβίαστα τους ρόλους. Είναι σημαντικό να σε εμπνέει ο άλλος, να έχεις μια επικοινωνία με έναν τρόπο πέρα από τα λόγια, πέρα από αυτά που θα μπορείς να πεις…
* Εδώ αξίζει επίσης να κάνω αναφορά στη μοναδική Αλέκα Παΐζη. Ήταν το 2008 όταν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου παίξαμε το «7ο ρούχο» της Ευγενίας Φακίνου, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Ήταν μια γνωριμία από την οποία έμαθα πολλά πράγματα. Ήταν τόσο ευγενής που πάντα σε έκανε να νιώθεις τέλεια και ότι «πάμε μια χαρά». Ήταν υπέροχο αυτό. Όταν ο Μαυρίκιος διόρθωνε π.χ. εμένα, εκείνη έλεγε: «Ναι αλλά ίσως εγώ έφταιγα που δεν της έδωσα τη σωστή… πάσα». Η συμπεριφορά της ήταν ένα μοναδικό μάθημα ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, με αυτή τη στάση της, χωρίς να σου λέει να διορθωθείς, εσύ διορθωνόσουν μόνο και μόνο από τη στάση που κρατούσε. Δεν κρυβόσουν μέσα σαν το σαλιγκάρι, σαν τη χελώνα… Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτό και να σε κάνουν να νιώθεις ελεύθερη. Σε εκείνη την παράσταση μαζί με την Αλέκα Παΐζη παίζαμε: Αγγελική Παπαθεμελή, Νίκος Καραθάνος, Ευγενία Αποστόλου, Γιάννης Κότσιφας.
* Όμως και με τον Τάκη Τζαμαριά δουλεύουμε πάρα πολύ ωραία. Έχουμε κάνει δύο παραστάσεις, τον «Ριχάρδο Γ’» και τώρα τις «Φυλές». Μου δίνει χώρο και πίστη. Με κάνει να νιώθω πολύ καλά. Αυτό με ενδιαφέρει δηλαδή βασικά στις συνεργασίες. Να μπορώ να είμαι ακριβώς έτσι, με όσο το δυνατόν περισσότερες πλευρές. Να μην έχω φόβους και άμυνες. Να μπορώ να είμαι πιο χαλαρή και πιο ελεύθερη.
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ
* Στο σινεμά έχω συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες. Και παλιότερους, και νεότερους. Και σε μεγάλου μήκους ταινίες και σε μικρού μήκους. Από πού να αρχίσω τώρα; Ο πρώτος μου σκηνοθέτης ο οποίος με πίστεψε ήταν η Μαρία Ντούζα. Μου έδωσε να παίξω έναν πολύ ωραίο ρόλο σε μια ταινία που έκανε για να την πάρουνε στη σχολή της Αγγλίας, στο National Filmnet & Television. Είμαστε τότε, 20 κάτι χρονών… Τότε στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, στη Δράμα, με είχε δει ο Δημήτρης Μαυρίκιος και με πήρε στο «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Με τη Μαρία Ντούζα, ξαναβρεθήκαμε τώρα στην πρόσφατη ταινία της με τον τίτλο «Το δέντρο και η κούνια» όπου είχα ένα σύντομο πέρασμα.
* Σε μεγάλου μήκους ταινία ο πρώτος σκηνοθέτης ο οποίος με πίστεψε ήταν ο Γιώργος Πανουσόπουλος στο «Μ’ αγαπάς». Ύστερα από αυτό, μου έρχονταν διάφορες προτάσεις από το σινεμά. Οπότε έχω παίξει σε πολλές ταινίες… Ανάμεσά τους οι «Νύφες» και η «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη. Μετά με τον άντρα μου, τον Περικλή Χούρσογλου, κάναμε πρώτα τα «Μάτια από νύχτα» και μετά την επίσης μεγάλου μήκους «Ο Διαχειριστής».
* Ο Περικλής με πίστεψε πάρα πολύ και μου έδωσε τον πρώτο μεγάλο ρόλο στα «Μάτια από νύχτα» που βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη και στο Μαρόκο.
* Τελευταία ταινία μεγάλου μήκους που έκανα ήταν το «Smac» σε σκηνοθεσία Ηλία Δημητρίου. Εδώ πήρα το βραβείο ερμηνείας από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Βραβεία έχω πάρει και για ταινίες μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Δράμας.
* Στον κινηματογράφο, ο μηχανισμός αλλάζει, το μέσο αλλάζει, η κλίμακα αλλάζει, αλλά δεν αλλάζει η δουλειά του ηθοποιού. Ο καθένας μας έχει έναν τρόπο δουλειάς που αυτόν θα χρησιμοποιήσει είτε στο θέατρο είτε στο σινεμά. Απλά στο σινεμά μπορείς και διορθώνεις τα λάθη σου, ενώ στο θέατρο έχεις κάνει αμέτρητες πρόβες μέχρι να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
* Μάλιστα στο θέατρο όταν έχεις απέναντι τον κόσμο, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Κάθε παράσταση είναι και διαφορετική γιατί πιστεύω ότι την παράσταση την κάνουμε μαζί με το κοινό. Σε τροφοδοτεί το κοινό με την ενέργειά του, μπορεί όμως και να σε φρενάρει…
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ
* Για τους σκηνοθέτες του κινηματογράφου έχω να μιλήσω και για τον Περικλή Χούρσογλου. Δούλεψα πρώτη φορά μαζί του στο «Μάτια από νύχτα», το 2003. Όλα τα χρόνια που είμαστε μαζί, θέλει τη γνώμη μου για το σενάριο, μού το διαβάζει και το συζητάμε. Κυρίως όμως συνεργάζεται με τον Τσέχο αναλυτή σεναρίων – δραματουργό Γιαν Φλάισερ, με τον οποίο συζητάει τις ιδέες του ή τη δομή του σεναρίου. Όταν ο Φλάισερ έμενε στο Λονδίνο είχαν πιο στενή συνεργασία σε αντίθεση με τώρα που μένει στην Πράγα.
* Οπότε εμείς είμαστε μαζί και έχω την ευκαιρία να εμβαθύνω, να προτείνω πράγματα, να συζητήσουμε. Όλο αυτό είναι για μένα πολύ δημιουργικό τη στιγμή μάλιστα που εγώ με τη θεατρική εμπειρία βλέπω με άλλο μάτι τους χαρακτήρες και τους ρόλους.
* Είμαι ο πρώτος αναγνώστης του σεναρίου και έχω την πρώτη αντίδραση ως θεατής. Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή επειδή ο άλλος όταν σου εμπιστεύεται την ιδέα του και τη σκέψη του, περιμένει μία συνετή απάντηση. Πρέπει να δεις δηλαδή και λίγο παραπέρα τα πράγματα, γιατί δεν πρέπει να ανακόψεις τη φόρα κάποιου με μία άστοχη κουβέντα ή με έναν χαρακτηρισμό. Οπότε αυτό είναι και μία άσκηση τού να μάθεις να ακούς και χωρίς να βιάζεσαι να κρίνεις.
* Ύστερα από αυτή την ταινία κάναμε και τον «Διαχειριστή», το 2008. Και σε αυτή την περίπτωση ακολουθήσαμε την ίδια διαδικασία. Ο Περικλής τώρα αποφάσισε να κρατήσει ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν μια δύσκολη απόφαση… Κάναμε αυτοσχεδιαστικά δυο – τρεις σκηνές και τελικά έγινε αυτό που ζητάμε στο σινεμά και παντού: Αισθανόμουν ότι δεν έπαιζα, αλλά ότι ήμουνα… Προέκυψε η αλήθεια. Και οι δύο νιώσαμε αυτό που συμβαίνει στη ζωή όταν δεν προσχεδιάζεις κάτι αλλά απλά τα πράγματα συμβαίνουν αυθόρμητα και καθαρά.
* Ήταν σωστή η απόφαση που πήρε να παίξει ο ίδιος, γιατί δικαιώθηκε. Μάλιστα περίπου πριν από ένα μήνα η ταινία παίχτηκε στην τηλεόραση και έτσι μπόρεσε να τη δει και κόσμος που δεν την είχε δει στο σινεμά. Ένα βράδυ λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο ο Περικλής από τη Θεσσαλονίκη – όπου διδάσκει στο Πανεπιστήμιο – και μου λέει: Κοίταξε εδώ, διάβασε αυτό το μήνυμα. Διαβάζω λοιπόν ένα μήνυμα το οποίο ήταν τόσο γενναιόδωρο και με τόσα καλά λόγια. Του μιλούσε για την ταινία και τον ευχαριστούσε πολύ που είδε αυτή την ταινία. Κοιτάω υπογραφή. Ήτανε η κυρία Νόνικα Γαληνέα. Του είχε στείλει μήνυμα και μετά του τηλεφώνησε. Μιλήσανε. Ήταν πάρα πολύ συγκινημένη. Του είπε πόσο πολύ την άγγιξε αυτή η ταινία, ως Ελληνίδα.
* Ναι, ήταν πολύ συγκινητικό και πολύ δύσκολο γιατί δεν το κάνει εύκολα κάποιος καλλιτέχνης για κάποιον άλλον καλλιτέχνη. Μας γέμισε μεγάλη χαρά επειδή κάποιοι άνθρωποι ανακάλυψαν την ταινία έπειτα από καιρό.
* Ασφαλώς είχε δίκιο ο Διευθυντής Φωτογραφίας όλων των ταινιών του Περικλή, ο Σταμάτης Γιαννούλης, που του είπε: «Περικλή έχουμε μέλλον στο …παρελθόν».
* Έχει ένα δικό του προσωπικό δρόμο στις ταινίες ο Περικλής που είναι ψυχικός και ταυτόχρονα έχει μια επαφή με την ελληνική πραγματικότητα με έναν τρόπο πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ μπορώ να πω. Γι’ αυτό και με συγκινεί και εμένα πολύ.
* Σε αυτή την ταινία, στον «Διαχειριστή», παίζανε και τα παιδιά μας. Όταν κάναμε τις ακροάσεις, έρχονταν παιδάκια για να επιλέξουμε. Δεχθήκαμε τότε και την πρόταση των παιδιών μας. Το διεκδίκησαν και γι’ αυτό ρώτησα μια ειδική ψυχολόγο αν είναι σωστό να βάλω τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι τώρα παίζουμε, κάνουμε μια ιστορία και δεν είμαστε η μαμά και ο μπαμπάς. Μας είπε η ψυχολόγος ότι πρέπει να τους κάνουμε ξεκάθαρο ότι αυτό δεν είναι η ζωή μας, παρά είναι μόνο μια μυθοπλασία. Τελικά αυτή η συνεργασία, με τα παιδιά μας, πραγματοποιήθηκε και -όπως μας είπαν- ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος της ζωής τους που θα τη θυμούνται. Τους άρεσε τρομερά το γύρισμα, το συνεργείο, τα break, τα… σάντουιτς, ο Διευθυντής Φωτογραφίας, η ενδυματολόγος και όλοι οι συντελεστές. Ήτανε για τα παιδιά μας μεγάλη χαρά, οπότε είμαστε όλοι περήφανοι πολύ για αυτή την ταινία.
* Τώρα ο Περικλής ετοιμάζεται για την καινούργια του ταινία. Έχει τελειώσει το σενάριο και ήδη ετοιμάζεται να μπει στην τελική ευθεία.
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΝΕΩΝ
* Δεν μου έχει ζητηθεί ποτέ να διδάξω νέους. Μόνο μερικές φορές έχω προετοιμάσει παιδιά φίλων, που θέλουν να δώσουν σε Δραματική Σχολή. Βέβαια ο Περικλής λέει ότι θα ήμουνα πολύ καλή δασκάλα, αλλά μέχρι τώρα είχα ως προτεραιότητα τα δικά μου παιδιά.
*Στις «φυλές» των νέων θα έλεγα πως το να ασχοληθείς με το Θέατρο δεν είναι κάτι εύκολο. Σίγουρα κάπως θέλεις να εκφράσεις τον εαυτό σου και να μπορέσεις να διοχετεύσεις την ψυχοσύνθεσή σου, την οποία δεν μπορείς να τη βάλεις να λειτουργήσει έτσι μέσα στην κοινωνία. Όταν αισθάνεσαι αυτή την ανάγκη, χρειάζεται λίγο να ψάξεις μέσα στον εαυτό σου πράγματα. Και οι ρόλοι, και όλο αυτό, είναι ένας τρόπος για να σκάψεις λίγο παραπάνω τον εαυτό σου, να δεις πράγματα, να δεις άλλες πλευρές, να βγάλεις άλλες πλευρές του εαυτού σου, σαν μια κανονικότητα ας πούμε. Υπάρχουν πάρα πολλά που σε φρενάρουν, οπότε στο θέατρο είσαι σε ένα χώρο στον οποίο μπορείς να απελευθερώσεις ένα δυναμικό το οποίο κρατάς κλειστό μέσα σου. Οπότε αυτό που θα μπορούσα να πω είναι: «Να καλλιεργήσει κανείς την πίστη στον εαυτό του και στις δυνάμεις του».
* Πρέπει κάθε νέος στο ξεκίνημά του να ακούει αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να κρατά τον δικό του τρόπο ζωής.
* Πιστεύω ακόμη πως χρειάζεται κανείς να διαβάζει πάρα πολύ. Εμένα με έχει βοηθήσει πολύ η λογοτεχνία. Φυσικά ο καθένας λειτουργεί με τον δικό του τρόπο. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται είναι να δουλεύει πολύ τα εκφραστικά του μέσα. Χωρίς αντίρρηση είναι χρήσιμο: Το ταλέντο, ταλέντο, ταλέντο. Αλλά από την άλλη μεριά είναι απαραίτητη: Η δουλειά, δουλειά, δουλειά. Αλλιώς δεν θα γίνει τίποτα από μόνο του. Το διάβασμα σου ανοίγει χώρους στη συνείδηση. Σε κάνει πλούσιο.
* Επίσης είναι πολύ σημαντικό να συναντήσεις ανθρώπους που να μην σου ανακόψουν την πορεία. Να μην σου φερθούν άσχημα. Γιατί υπάρχουν και αυτοί και τότε πρέπει να έχεις τον τρόπο να τους αντιμετωπίζεις. Η παρουσία τους είναι μέρος του μαθήματος της ζωής.
* Σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις βλέπεις στα δύσκολα, βλέπεις και τον εαυτό σου και πόσο πολύ μπορείς να αντιμετωπίσεις το απρόσμενο. Στον χώρο μας είναι πολύ έντονο το προσωπικό στοιχείο, η προσωπική φιλοδοξία. Εγώ πιο πάνω, εσύ πιο κάτω…
*Γι’ αυτό είναι ευλογία να συνυπάρχεις με δοτικούς ηθοποιούς οι οποίοι μπορούν και σε τροφοδοτούν με ενέργεια. Όσες φορές το έχω ζήσει αυτό είναι κάτι το υπέροχο. Όλοι γίνονται καλύτεροι και έτσι ανεβαίνεις level, ανεβαίνεις επίπεδο…
***
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ «ΦΥΛΕΣ»
*Στο «Θέατρο Σταθμός» για δυο χρονιές είμαι με τις «Φυλές» σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. .
* Είναι ένα πάρα πολύ καλογραμμένο έργο από τη Νίνα Ρέιν, αυτή την Εγγλέζα, η οποία κάνει την ανατομία των οικογενειακών σχέσεων. Όλοι έχουνε το μερίδιό τους και επηρεάζουν τη δράση. Δηλαδή όλοι οι ρόλοι, μπορώ να πω, ότι είναι ισοδύναμοι. Ασφαλώς ο Billy, το παιδί το οποίο έχει γεννηθεί με κώφωση, είναι το στοιχείο της διαφορετικότητας, αλλά ταυτόχρονα είναι και το στοιχείο που κρατάει αυτή την οικογένεια ενωμένη. Είναι η «κόλλα» της οικογένειας που τους κρατάει ενωμένους. Ταυτόχρονα βλέπεις όλους τους χαρακτήρες από πάρα πολλές πλευρές. Και τον πατέρα, και τη μητέρα -που παίζω εγώ- και τα άλλα δύο παιδιά και την κοπέλα που έρχεται και αλλάζει όλο το σκηνικό της οικογένειας και τη δυναμική της.
*Το κοινό αγάπησε πάρα πολύ αυτή την παράσταση, γιατί ξεκινάει με έναν ανάλαφρο τρόπο. Πολλοί λένε πως νόμιζαν ότι άνοιξαν μία πόρτα και παρακολουθούσαν τη ζωή μιας οικογένειας σιγά σιγά και χωρίς να εκβιάζεται το συναίσθημα. Ο θεατής στη συνέχεια μπαίνει ακόμα πιο βαθιά και βλέπει πως είναι αυτοί οι άνθρωποι μέσα στο σπίτι τους, ενώ στην κοινωνία έχουνε ένα άλλο πρόσωπο. Στην πραγματικότητα τούς καίνε πολύ δυνατά και σοβαρά θέματα και προβλήματα. Το ζητούμενο για κάθε χαρακτήρα είναι να μπορέσει να δώσει αγάπη. Να μπορέσει να δεθεί, να ανοιχτεί, να μπορέσει να βιώσει αυτό το συναίσθημα.
* Οι στιγμές της τρυφερότητας και της αγάπης είναι λίγες στην καθημερινότητά και στη ζωή μας. Γι’ αυτό πρέπει να τις βιώσουμε… Πρέπει να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα αντί να προσπαθούμε να επικρατήσουμε, να επικυριαρχήσουμε και να επισκιάσουμε τον συνάνθρωπό μας… Όταν ακούς, ας πούμε, μια άλλου είδους φωνή, που λέει κάποια πράγματα ξεχασμένα, λες: Τι γίνεται; Πού βρισκόμαστε; Πόσο μακριά έχουμε χαθεί; Και πόσο πολύ πρέπει να ξαναγυρίσουμε στη βάση που είναι και το θεμέλιο της ύπαρξής μας;
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ…
* Αυτόν τον καιρό περιμένω τη μικρού μήκους ταινία «Πρώτος έρωτας» του Χάρη Ραφτόγιαννη, να πάει στο Φεστιβάλ του Κλερμόν – Φεράν, που είναι ένα από τα καλύτερα Φεστιβάλ για μικρού μήκους ταινίες. Σε αυτήν συμμετέχω μαζί με τον Κωστή Κορωναίο.
* Δεν περιμένω κάτι άλλο. Δεν θέλω να κάνω σχέδια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι απαισιόδοξη. Αντιθέτως έχω πολλά πράγματα να κάνω. Από την άλλη είμαι πάντα ανοιχτή και είμαι εδώ. Δεν ξέρω ποιοι με ξέρουν, ποιοι δεν με ξέρουν, αλλά όλα αυτά τα χρόνια – και παρόλο που έχουμε κάνει οικογένεια και έχω μεγαλώσει τους δυο μου γιους – δεν σταμάτησα να δουλεύω. Κάποιοι άνθρωποι πιστέψανε σε μένα. Εύχομαι να μην τους έχω απογοητεύσει. Ουσιαστικά αισθάνομαι ευγνώμων για όλες τις συνεργασίες που έχω κάνει και με όλους όσους έχω βρεθεί. Κοιτάζοντας πίσω σκέφτομαι ότι όντως έκανα μια καλή επιλογή τότε, παρόλο που ήτανε τελείως παρακινδυνευμένη. Ευτυχώς είχα τους γονείς μου που πιστεύανε πολύ σε μένα.
***
ΟΙ «ΦΥΛΕΣ» ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ
*Μεγάλωσα με ζώα συντροφιάς. Το πρώτο ήταν ο γάτος «Πεπίτο». Ήμουνα πολύ μικρή και διάβαζα «Μίκι Μάους» ή «Μικρό Σερίφη». Από τον Μεξικανό Πεπίτο πήρα τον όνομα για τον αγαπημένο Σιαμέζο γάτο μου.
Μετά, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, περπατούσα μια μέρα με έναν φίλο στο δρόμο και μας ακολούθησε μια πανέμορφη γατούλα. Την ονόμασα «Μάγια» και την πήρα μαζί μου στην Αθήνα. Έγινε μέλος της οικογένειας. Με περίμενε κάθε βράδυ να γυρίσω από το θέατρο και μετά πήγαινε για ύπνο…
*Αργότερα, ένα σκυλάκι μπήκε στη ζωή μου. Ήταν ο «Ανέστης», ένα κόκερ σπάνιελ, που έζησε μαζί μου για πάρα πολλά χρόνια. Πόνεσα όταν «έφυγε» και είπα ότι δεν θέλω άλλο ζώο… Όμως άλλαξα γνώμη όταν εμφανίσθηκε ο «Μάρκος». Ένας ημίαιμος ποιμενικός που τον έφερε ο Περικλής όταν ήμασταν ζούσαμε σε μονοκατοικία. Όταν αλλάξαμε σπίτι ο «Μάρκος» πήγε σε σπίτι φίλων. Εκεί έγινε μπαμπάς και έχει τώρα 6 παιδιά…
***
-Κυρία Ανδρεαδάκη, ευχαριστώ και εσάς και τις «Φυλές» σας που μας τις γνωρίσατε.
*Κι εγώ σας ευχαριστώ…
***
Πού μπορούμε να δούμε φέτος τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη:
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
«Τέλος του Παιχνιδιού»
Του Σάμουελ Μπέκετ
Μετάφραση: Θάλεια Μελή – Χωλλ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκεύας
Παίζουν:
Δημήτρης Καταλειφός, Άρης Μπαλής, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Ζιόβας.
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Σκεύας
Μουσική, Σύνθεση ήχων: Σήμη Τσιλαλή
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Κουτρουλάκη
Βοηθοί παραγωγής: Ηλιάνα Καλαδάμη, ΧρήστοςΤζαμαργιάς
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα – Λυκόφως
***
Παραστάσεις
Πρεμιέρα Σάββατο 6 Νοεμβρίου
Τετάρτη 18.15, Παρασκευή 21.00, Σάββατο & Κυριακή 21.15
Εισιτήρια από 12 ευρώ
***
«Σύγχρονο Θέατρο»
Ευμολπιδών 43-45, Κεραμεικός
Μετρό σταθμός «Κεραμεικός»
Τηλέφωνο: 2103464380
«Τέλος του Παιχνιδιού» με τον Δημήτρη Καταλειφό στο «Σύγχρονο»
***
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ «ΚΛΙΚ»
