Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Τζωρτζίνα Κακουδάκη [*]
EΧΑΣΑ…
…Το τι έχασε η ανθρωπότητα μέσα στην πανδημία νομίζω το αξιολογούμε όλοι. Δεν θα αναφερθώ σε αυτά που χάθηκαν, γιατί εκτιμώ ότι ο καθένας μας μέσα στις δυνατότητες που έχει προσπαθεί να καλύψει αυτήν την σιωπή της ανθρωπότητας όσο καλύτερα μπορεί.
Προσωπικά ήμουν ασφαλής. Αλλά, μέσα στην κρίση των τεχνών και την υποχρεωτική εσωστρέφεια της εκπαίδευσης χάσαμε την ευκαιρία να δούνε πιο πολλοί μαθητές την Ελένη μας, την διασκευή μας στο έργο του Ευριπίδη, προορισμένη να πάει στα σχολεία, για ένα κοινό εφήβων. Μεγάλο κρίμα αυτό, μια δουλειά με τόση προσπάθεια φτιαγμένη, με τόση αγάπη για τον θεατή, για να φέρει πιο κοντά έναν νεαρό μαθητή στα αρχαία κείμενα, έπεσε στο κενό.
Κατά τα άλλα έχασα πολλά ταξίδια. Πολλά ταξίδια για δουλειά, για ψυχαγωγία, για επανατροφοδότηση, για την έκθεση στον κόσμο. Κάτι που για μένα είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
…κέρδισα πολύ προσωπικό χρόνο, που με ώθησε να ξεσκονίσω αυτά που ξέρω και κυρίως να μάθω πολλά που τα μισοήξερα, ή είχα τις αμφιβολίες μου αν είναι έτσι όπως τα είχα μάθει κάποτε. Μεγάλα κέρδη: όλη η δισκογραφία του αμερικάνικου χιπχοπ, πολύ binge watching κορεάτικων σειρών και η νέα ερμηνεία μου για τους μεγάλους πόλεμους της Ευρώπης.
Επίσης, κέρδισα την εμπειρία δύο διεθνών συνεργασιών (πολλές φορές διαδικτυακά, μεγάλη νίκη μέσα στην κατήφεια των καιρών μας) ως δραματουργός, που ήταν η εξέλιξη των αναζητήσεών μου από το Λύκειο Επιδαύρου, σε σχέση με το σύγχρονο χορό και την αρχαία δραματουργία.
Και οι δύο παραστάσεις ανέβηκαν: Η πρώτη Our desires make disorder με τους Cine Qua Non Art από την Γαλλία, που ανέβηκε διαδικτυακά τον προηγούμενο Ιανουάριο (και το χειμώνα που έρχεται ζωντανά στο Chatlet στο Παρίσι) καθώς και η παράσταση Lamenta / Μοιρολόγια, με τους Siamese Cie από το Βέλγιο, που μόλις ανέβηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με πρώτη μεγάλη στάση την Αβινιόν όπου η παράσταση είναι στο επίσημο πρόγραμμα.
Τι άλλο κέρδισα; Την εμπειρία ότι τέχνη και μαθήματα για την τέχνη μπορούμε να κάνουμε από παντού, ότι δεν χρειάζεται ταμπέλες το θέατρο για να επιτελέσει το στόχο του, και πάρα πολύ ωραίες συζητήσεις και συνεργασίες με ανθρώπους από όλη την Ευρώπη όπου τα σύνορα, το ταμπού της ζωντανής επικοινωνίας ως του μόνου εφικτού στόχου, γκρεμίστηκαν… Η περίοδος του εγκλεισμού σε μένα προσωπικά δημιούργησε την εικόνα μιας νέας δυνατότητας της ανθρωπότητας, μια ελπίδα για το πως μπορούμε να σπάμε τα σύνορα, να δημιουργούμε μια μεγάλη οικουμενική κοινότητα, μια διαπολιτισμική εμπειρία! Μεγάλο κέρδος αυτό, πολύ αισιόδοξο, σε ένα ζοφερό μέλλον που διαγράφεται!
…περιμένω πως και πως να ξεκινήσει μια καινούργια εργασία, ως καλλιτεχνική υπεύθυνη από φέτος στο θερινό σχολείο για ηθοποιούς στη Δωδώνη, που ξεκίνησε μια χρονιά μετά το Λύκειο Επιδαύρου από το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, στην προσπάθεια του Υπουργείου Πολιτισμού τότε να στηρίξει δράσεις που συνδέονται με τον αρχαίο πολιτισμό και το σημερινό θέατρο. Φέτος θα επανέλθει λοιπόν αυτή η ευκαιρία για την Ελλάδα, να γίνεται το κέντρο της έρευνας του αρχαίου θεάτρου στον φυσικό του χώρο, την ανοιχτή σκηνή, και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτήν την επανεκκίνηση και αυτήν την ευκαιρία. Περιμένω πάντα και εύχομαι τα πράγματα να ανήκουν σε αυτούς που τα κάνουν και όχι σε αυτούς που τα σταματάνε.
[*] Η Τζωρτζίνα Κακουδάκη, είναι θεατρολόγος, σκηνοθέτις, θεατροπαιδαγωγός.
