6.4 C
Athens
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

Τρούμαν Καπότε: Μια ιστορία που γράφτηκε με μολύβι σε σημειωματάριο

Η νεοανακαλυφθείσα ιστορία του συγγραφέα του «Πρόγευμα στο Τίφανις» αφορά έναν Αμερικανό που ζει στη Σικελία και δημοσιεύεται για πρώτη φορά.

Ο Τρούμαν Καπότε (1924 – 1984) ήταν διάσημος Αμερικανός συγγραφέας με παγκόσμια απήχηση και επίδραση τόσο σε λογοτεχνικό όσο και σε δημοσιογραφικό επίπεδο. Ο Τρούμαν Καπότε είναι ένας από τους πιο πολυσυζητημένους συγγραφείς του 20ου αιώνα, στη φήμη του οποίου συνέβαλε και ο φρενήρης βίος του. Είναι γνωστός για το μυθιστόρημά του «Εν Ψυχρώ» («In Cold Blood»), που είναι ένας συνδυασμός δημοσιογραφικού λόγου και μυθοπλασίας, που εγκαινίασε ένα νέο λογοτεχνικό είδος, το «μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος.
Ο Τρούμαν Στρέκφας Πέρσονς γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1924 στη Νέα Ορλεάνη. Παιδί χωρισμένων γονέων, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, καθώς αναγκάστηκε να ζήσει με διάφορους ηλικιωμένους συγγενείς του σε μικρές πόλεις στη Λουιζιάνα και την Αλαμπάμα. Δύο μικρά αυτοβιογραφικά του κείμενα αναφέρονται σε εκείνην την περίοδο: «Α Christmas Memory» («Μια Χριστουγεννιάτικη Ανάμνηση», 1965) και «Thanksgiving Visitor» («Επισκέπτης της Ημέρας των Ευχαριστιών», 1968). Αργότερα πήγε να μείνει με τη μητέρα του και τον πατριό του Τζόζεφ Γκαρσία Καπότε (από τον οποίο ο συγγραφέας υιοθέτησε το επώνυμό του) στο Μίλμπρουκ του Κονέκτικατ και εκεί συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του.

Από μικρός άρχισε να γράφει διηγήματα και από το 1943 έως το 1946 δημοσίευσε αρκετά από αυτά σε περιοδικά (λογοτεχνικά και μη). Το 1948, του απονεμήθηκε το βραβείο Ο. Henry για το διήγημά του «Shut a Final Door» («Κλείσε μια τελευταία πόρτα», που όπως και πολλά άλλα αυτής της περιόδου αναφέρονται σε μοναχικούς και στερημένους από αγάπη ανθρώπους.

Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο « Άλλες Φωνές, Άλλα Δωμάτια» («Other Voices, Other Rooms», 1948), που έγινε δεκτό από την κριτική ως το έργο ενός πολλά υποσχόμενου συγγραφέα. Αφηγείται την ιστορία ενός 13χρονου αγοριού, που αναζητά την ταυτότητά του και τον πατέρα του,μέσα στην εφιαλτική κατάπτωση του κόσμου του Νότου.

Ο Τρούμαν Καπότε στη Βενετία

Η «Άρπα της Χλόης» («The Grass Harp»), που ακολούθησε το 1951, είναι η ιστορία ασυμβίβαστων και αθώων ανθρώπων οι οποίοι αποσύρονται προσωρινά από τη ζωή και ζουν σε ένα σπίτι πάνω σε ένα δέντρο, για να ξαναγυρίσουν αργότερα, ανανεωμένοι, στον πραγματικό κόσμο. Το μυθιστόρημα αυτό το διασκεύασε αργότερα για το θέατρο.

Ο Τρούμαν Καπότε ακολούθησε στη Σοβιετική Ένωση την περιοδεία του «Porgy and Bess», εμπειρία η οποία κατέληξε σε μια σειρά άρθρων στο περιοδικό The New Yorker, τα οποία, το 1956, κυκλοφόρησαν σε βιβλίο υπό τον τίτλο «Οι Μούσες Ακούονται» (The Muses are Heard).

Τον Ιούνιο του 1958, ο Τρούμαν Καπότε μαζί με τον σύντροφό του Τζακ Ντάνφι βρέθηκε στην Πάρο για αναψυχή και δουλειά. Ο Ντάνφι άρχισε να γράφει ένα θεατρικό έργο και ο Καπότε ετοίμασε το προσχέδιο για ένα μυθιστόρημα πολύ φιλόδοξο, ένα κοινωνικό δράμα στα πρότυπα του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ. Το μυθιστόρημα αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς δημοσίευσε τη νουβέλα «Πρόγευμα στο Τίφανις» («Breakfast at Tiffany’s», ένα σύντομο μυθιστόρημα με ηρωίδα τη Χόλι Γκολάιτλι, ένα κολ-γκερλ, που κατάγεται από τα βάθη της αμερικανικής επαρχίας και ξεφαντώνει στη Νέα Υόρκη απολαμβάνοντας την ανωνυμία. Η πρόζα του Καπότε ανάγκασε τον Νόρμαν Μέιλερ να παραδεχθεί ότι «ο Καπότε είναι ο πιο τέλειος συγγραφέας της γενιάς μου». Στη δημοφιλία του έργου οφείλεται και στη μεταφορά του στον κινηματογράφο, το 1961, από τον Μπλέικ Έντουαρντς με πρωταγωνίστρια την Όντρεϊ Χέμπορν.

Το 1966, ο Τρούμαν Καπότε δημιούργησε αίσθηση με το μυθιστόρημα «Εν Ψυχρώ» («In Cold Blood»), το οποίο βασίζεται σε πραγματικό γεγονός και στο οποίο περιγράφει ένα πολλαπλό έγκλημα, που διέπραξαν δύο ψυχοπαθείς με κοινωνικά κίνητρα στο Κάνσας. Το ονόμασε «μυθιστόρημα χωρίς μυθοπλασία» και λειτούργησε ως πρότυπο για ένα καινούργιο είδος ρεπορτάζ, το οποίο αποκλήθηκε «νέα δημοσιογραφία». Σε αυτό το είδος θα διέπρεψαν στη συνέχεια κάποιοι από τους αιχμηρότερους αμερικανούς συγγραφείς και δημοσιογράφους της δεκαετίας του ’60, όπως ο Τομ Γουλφ, ο Νόρμαν Μέιλερ και η Τζόαν Ντίντιον.

Πίσω στη δεκαετία του ’50, ο Καπότε έγραψε το λιμπρέτο για το μιούζικαλ του Χάρολντ Άρλεν «The House of Flowers» («Το Σπίτι των Λουλουδιών», 1954), που βασίζεται σε δικό του διήγημα και εκτυλίσσεται σε ένα μπορντέλο των Δυτικών Ινδιών. Ο Καπότε έγραψε επίσης το σενάριο για την ταινία του Τζον Χιούστον «Πιο δυνατός από τον Διάβολο» («Beat the Devil», 1953) και την κινηματογραφική προσαρμογή του εμβληματικού μυθιστορήματος του Χένρι Τζέιμς «Το Στρίψιμο της Βίδας»,που γύρισε ο σκηνοθέτης Τζακ Κλέιτον με τον τίτλο «Μια Μορφή στο Παράθυρο» («The Innocents» 1961).

Ο Τρούμαν Καπότε βρέθηκε νεκρός στο σπίτι της φίλης του Τζόαν Κάρσον στο Μπελ Αιρ του Λος Άντζελες, στις 25 Αυγούστου 1984, ένα μήνα πριν από τα 60ά του γενέθλια. Η νεκροψία έδειξε ότι ο θάνατός του προκλήθηκε από ηπατική νόσο σε συνδυασμό με την χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Το «Another Day In Paradise», το οποίο ο Τρούμαν Καπότε έγραψε στη Σικελία στις αρχές της δεκαετίας του 1950, βρέθηκε χειρόγραφο στις σελίδες ενός φλωρεντινού σημειωματάριου.

«Ο Καπότε είναι, θα έλεγα, ίσως ένας από τους πέντε κορυφαίους συγγραφείς διηγημάτων του 20ού αιώνα», δήλωσε ο Andrew F Gulli, εκδότης του περιοδικού Strand, ο οποίος ανακάλυψε την ιστορία, ενώ έχει βρει και άλλα χαμένα έργα αναγνωρισμένων συγγραφέων.

Ο Καπότε, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 59 ετών το 1984, έχει μείνει περισσότερο γνωστός για τη νουβέλα «Πρόγευμα στο Τίφανις», του 1958 και το «μη μυθιστόρημα, Εν ψυχρώ», του 1966, καθώς και για τη στενή φιλία του με τη Χάρπερ Λι, συγγραφέα του κλασικού μυθιστορήματος «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια», του 1960.

Photo: Wikimedia Commons

Τα δύο κανίς με τα «διαμαντένια» λουριά

Η πρόσφατα ανακαλυφθείσα ιστορία του Καπότε, «Another Day in Paradise» (Μια μέρα ακόμα στον Παράδεισο), αφορά μια στιγμή στη δυστυχισμένη ζωή της Iris Greentree, μιας Αμερικανίδας που ζει σε μια βίλα στη Σικελία. Παρά την ομορφιά του περιβάλλοντός της, η Greentree συγκρούεται με την Ιταλίδα υπηρέτριά της, καταβροχθίζει το περιοδικό Time για να πάρει μια γεύση από την πατρίδα της και γνωρίζει την κυρία Daphne Beatty-Bayliss, μια «τεράστια» Βρετανίδα που οδηγεί δύο κανίς με «διαμαντένια λουριά».

Όπως οι faux πέτρες σε αυτά τα λουριά, οι λάμψεις του σαρκώδους ύφους του Καπότε αντανακλούν το μεσογειακό φως. Η Greentree θρηνεί για «εκείνες τις καμπάνες που την ξυπνούσαν την αυγή, τα μεσάνυχτα, οποιαδήποτε ώρα όριζε ο ανόητος μονσινιόρ*».

(*Ο μονσινιόρ, monsignor είναι μια μορφή προσφώνησης ή τίτλου για ορισμένα μέλη του κλήρου στην Καθολική Εκκλησία).

Η καμαριέρα, η Giovanna, δυσανασχετεί με τη «σινιόρα» αποκαλώντας την «τρελή, γριά. Τρελή και κακιά και τσιγκούνα και πλούσια». Η Greentree δεν συμμερίζεται αυτή την κρίση, σημειώνοντας: «Ποιο είναι το πιο αόρατο αντικείμενο στον κόσμο; Ένας Αμερικανός χωρίς χρήματα».

Ο Τρούμαν Καπότε με τη Χάρπερ Λι / Photo: Public Domain

Ταξίδια με κρουαζιερόπλοια

Η ιστορία δεν είναι χαρούμενη, αλλά είναι πλούσια σε περιγραφή, φέρνοντας στο νου μια πλούσια σκηνή, στην οποία ένας κακοφτιαγμένος caffè-latte μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις –  «κατσικίσιο γάλα να πήξει τον ουρανό».

Παραθέτοντας αναφορές, μεταξύ άλλων και σε ταξίδια με κρουαζιερόπλοια, ο Gulli χρονολογεί το σκηνικό στη δεκαετία του 1950. Το πότε έγραψε την ιστορία ο Καπότε είναι πολύ λιγότερο προφανές.

Ερωτηθείς γιατί πιστεύει ότι η ιστορία δεν δημοσιεύτηκε, ο Gulli είπε: «Τα έργα που κατέληγαν να πληρώνουν λογαριασμούς για τους συγγραφείς δεν ήταν διηγήματα. Ήταν μυθιστορήματα. Αλλά κάποιοι συγγραφείς διέπρεψαν πραγματικά στις μικρές ιστορίες και τους άρεσε να τις γράφουν και ο Καπότε ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Και αν βρείτε κάτι ολοκληρωμένο από τον Καπότε, μπορείτε να είστε σίγουροι ότι είναι κάτι που θα σας ικανοποιήσει πάρα πολύ.

»Σε αρκετές επιστολές του έλεγε ότι αγαπούσε τις ιστορίες επειδή τον ανάγκαζαν να είναι περιεκτικός. Τον ανάγκαζαν να γράψει κάτι πολύ διασκεδαστικό, σε ένα πολύ μικρό σχήμα. Όταν επρόκειτο για διηγήματα, με τον Τρούμαν Καπότε, ήξερες ότι θα έπαιρνες κάτι που ήταν πολύ καλής ποιότητας. Με εξέπληξε το γεγονός ότι αυτό το διήγημα δεν δημοσιεύτηκε».

Photo: Flickr

«Αυτό το μικρό μαργαριτάρι στο κοχύλι»

Ο Gulli ζει στο Ντιτρόιτ, αλλά βρήκε την ιστορία σε έγγραφα στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου στην Ουάσιγκτον. Στο ίδιο ταξίδι βρέθηκε και μια ιστορία του Τζέιμς Μάλαχαν Κέιν (James M Cain), της νουάρ ιδιοφυΐας πίσω από τα «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές», «Έξαψη» (Double Indemnity) και «Η άνοδος και η πτώση της Μίλντρεντ Περς» (Mildred Pierce).

«Ο Θεός ξέρει ότι αγαπώ τους συγγραφείς και τα περιοδικά, και τους εκδότες, αλλά μερικές φορές χρειάζεσαι έναν εκδότη για να βρεις αυτό το μικρό μαργαριτάρι στο κοχύλι», δήλωσε ο Gulli. «Πρέπει να πω ότι ήταν μια πολύ ωραία συγκομιδή, το να βρω αυτές τις δύο ιστορίες την ίδια στιγμή».

Στην περίπτωση του Καπότε «εξεπλάγην γιατί είχα ξανακοιτάξει τις εφημερίδες, πριν από χρόνια, και με κάποιο τρόπο αυτό είχε ξεφύγει». Αυτή τη φορά, βρήκε ένα «παλιό σημειωματάριο της Φλωρεντίας με κόκκινες και χρυσές περγαμηνές» και μέσα σε αυτό την ιστορία.

«Αυτό το χαρτοπωλείο είναι ακόμα ανοιχτό», είπε «στον Άγιο Μάρκο, στη Βενετία, και είναι ένα από τα παλαιότερα χαρτοπωλεία σε όλη την Ευρώπη».

Δύσκολη η αποκρυπτογράφηση

Το σενάριο του Καπότε, με μολύβι, αποδείχθηκε «εξαιρετικά δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Ο μεταγραφέας μας δυσκολεύτηκε πολύ. Ο επιμελητής μυθοπλασίας δυσκολεύτηκε πάρα πολύ και τελικά η Louise Schwartz, η οποία είναι μια καταξιωμένη συγγραφέας και δουλεύει πάνω στο έργο του Τρούμαν Καπότε, κοίταξε το χειρόγραφο και μας έδωσε πολλές χρήσιμες συμβουλές. Χρειάστηκε λοιπόν ένα χωριό για να το φέρουμε στην υπέροχη τάξη που βρίσκεται τώρα το διήγημα».

Το Another Day in Paradise τυπώθηκε από την Strand και περιέχει μια υποσημείωση, που αφορά κάτι που φαίνεται να είναι ένα «κλειδί», μια λέξη που ανήκει αποκλειστικά στον συγγραφέα.

Η λέξη είναι «foranesi», που ορίζεται ως «συνδυασμός του πρώτου μέρους της λέξης «foràneo» (έξω από την πόλη) με την κατάληξη «esi», η οποία δηλώνει «αυτούς που προέρχονται από έναν τόπο».

«Ήταν πολύ έξυπνος», δήλωσε ο Gulli. «Νομίζω ότι χρησιμοποιούσε το χιούμορ του. Συμβουλεύτηκα τέσσερις Ιταλούς μεταφραστές και όλοι είχαν διαφορετική ιδέα. Τελικά, μίλησα με έναν θαυμάσιο μεταφραστή που είπε: «Εντάξει, αυτό θα πω». Υπάρχει 85% πιθανότητα να είναι ‘foranesi’, αλλά ποτέ δεν μπορούμε να το πούμε 100% με τον Τρούμαν Καπότε, γιατί απλά δεν ξέρεις. Δεν μιλούσε την ιταλική γλώσσα».

Ήταν, ωστόσο, μάστορας της αγγλικής γλώσσας

Photo: Wikimedia Commons

Άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους

Το Another Day in Paradise «έχει κάπως την αίσθηση του Breakfast at Tiffany’s», είπε ο Gulli, «όπου υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Αυτή η ιστορία αφορά δύο χαρακτήρες. Ο ένας βαρύνεται από το παρελθόν και δυσκολεύεται να επεξεργαστεί τους αγώνες της ζωής με οποιαδήποτε μορφή προσωπικής ανάπτυξης. Και είναι πολύ πικρόχολος. Και ο άλλος χαρακτήρας έχει χάσει τόσα πολλά, έχει υποφέρει πάρα πολύ, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει μια ουσιαστική ανθρώπινη σχέση.

«Και αυτό είναι που αγαπώ στον Καπότε. Έγραψε ιστορίες που δεν αφορούσαν απαραίτητα το υπερφυσικό ή το απρόσμενο αλλά απλώς την απώλεια, την πικρία, πήρε έναν ομογενή στην Ιταλία, και το μετέτρεψε σε κάτι που έχει ένα πολύ βαθύ μήνυμα».

Η ιστορία τελειώνει με μια καυστική νότα χαρακτηριστική για τον Καπότε, σχετικά με την τιμή ενός ποτού σε ένα καφέ. Αλλά για τον Gulli, ακόμη και το τέλος «έχει ένα μήνυμα ελπίδας, όπου αντί να κοιτάξεις τον χαρακτήρα που είναι πολύ πικραμένος και αποθαρρυμένος εστιάζεις στον ηθικό άξονα της ιστορίας. Και αυτό είναι το πρόσωπο που, παρά τον αγώνα, παρά την προσωπική τραγωδία, προσπαθεί να προχωρήσει, προσπαθεί να δημιουργήσει μια ανθρώπινη σχέση και προσπαθεί να είναι πιο αισιόδοξος για το μέλλον».

*Με στοιχεία από theguardian.com, © SanSimera.gr

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -