«Δυστυχώς ο Πέτρος Κωνσταντόπουλος έχασε τη μάχη για τη ζωή. Κάποιοι λένε σήμερα, άλλοι πριν από τρεις μέρες… Δεν έχει καμία σημασία πια. Όλοι θα θυμόμαστε αυτή τη φιγούρα με τις σπαστικές κινήσεις που αγαπούσε τους καλλιτέχνες μας. Το μόνο που ήθελε ο Πέτρος ήταν να κάνει ταξίδια και να βγάζει σέλφις με όλους τους καλλιτέχνες, μουσικούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες και τραγουδιστές.
Άκακος ήτανε, αγάπη ζητούσε και αγάπη έδινε με τον δικό του τρόπο βέβαια, που πολλοί δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Τώρα που δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, μπορώ να μοιραστώ μια ιστορία για τη ζωή του, όπως ο ίδιος την είχε αφηγηθεί ένα βράδυ στο Black Duck Multiplatre της Ντόρας Ρίζου, όχι μόνο σε μένα, αλλά και στους υπόλοιπους θαμώνες της παρέας μας.
Βασικά εγώ δούλευα DJ τότε στο μαγαζί της Ρίζου και εκείνος συνήθιζε να περνάει για να μ’ ακούει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μπορούσε να ρίξει ολόκληρο τραπέζι με τα ποτήρια απάνω εξαιτίας των ανεξέλεγκτων κινήσεών του με χέρια – πόδια.
Ο Πέτρος, λοιπόν, από τη δεκαετία του 1970 φλέρταρε με τη μετάβαση φύλου. Πήγε μια μέρα στη μάνα του, έλεγε, και της είπε κάτι πολύ απλό: «Μαμά, θέλω να γίνω τραβεστί» (όπως έλεγαν τότε τα τρανς άτομα).
Εκείνη γύρισε, τον κοίταξε και του απάντησε: «Αντί να γίνεις τραβεστί, δεν πα’ να γίνεις ναυτικός καλύτερα να φέρνεις και κάνα φράγκο στο σπίτι;».
Και έτσι έκανε τελικά, έγινε ναυτικός, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε και μπορούσε να κάνει μέχρι πρότινος όλα αυτά τα ταξίδια. Είχε πει κι άλλα πράγματα ο Πέτρος, πολύ σκληρά για τα νεανικά του χρόνια, αλλά κι αργότερα.
Μας είχε μιλήσει για ψυχιατρεία και ηλεκτροσόκ, εξ ου και οι σπαστικές κινήσεις που μάλλον ήταν απότοκες των όσων είχε περάσει. «Εμένα δεν θα μου πάρεις ποτέ συνέντευξη;» μου έλεγε περιστασιακά…
Μιαν άλλη φορά, θυμάμαι, με κάλεσε να φάμε στη γιορτή του σε γνωστό μεζεδοπωλείο στο Γκάζι. Πέρασα για να έλεγα ένα «γεια», αφού είχα καταλάβει πως το τραπέζι ήταν δώρο από το μαγαζί προς εκείνον μόνο και όχι από τον ίδιο σε άλλο κόσμο.
Τα έκανε αυτά ο Πέτρος, καλούσε κόσμο, ακόμη κι εκεί που δεν τον «έπαιρνε» να το κάνει. Έτσι, από αγαθοσύνη μάλλον. Τα ένα – δύο τελευταία χρόνια, είχε χειροτερεύσει η φυσική και πνευματική του υγεία. Πιθανώς να μην έπαιρνε τη φαρμακευτική αγωγή του, εξ ου και τον είχα πετύχει πριν από ενάμισι χρόνο σε παραλήρημα να περνάει κεντρική οδική αρτηρία χωρίς καμία προσοχή στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Ήταν κι η αιτία που τον έστειλε στο θάνατο τελικά.
Ο Πέτρος Κωνσταντόπουλος πρέπει να ήταν λίγο πάνω από τα 70 του. Αν μη τι άλλο ήταν μια προσωπικότητα μοναδική. Θα τον θυμόμαστε όλοι με αγάπη. Αντίο, βρε Πέτρο, καλή ξεκούραση απ’ τον κόσμο αυτό».
•Από το χρονολόγιο στο facebook του δημοσιογράφου Αντώνη Μποσκοϊτη ΕΔΩ
