«Το μικρό πόνι» του πολυβραβευμένου δραματουργού Πάκο Μπεθέρα (Almería, 1978) σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ θα παρουσιαστεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τον Οκτώβριο του 2017.
Ένα έργο για την οικογένεια, τη διαφορετικότητα, τον σχολικό εκφοβισμό (Bullying), τη στάση των γονιών και του σχολείου απέναντι στα παιδιά που ξεφεύγουν από τον λεγόμενο «γενικό κανόνα». Ένα έργο στο οποίο οι γονείς μιλάνε συνεχώς για το παιδί τους, αλλά ποτέ με το παιδί τους, η παρουσία του οποίου στο σπίτι δηλώνεται μόνο με ένα τεράστιο πορτρέτο στο σαλόνι. Ένα πορτρέτο στο οποίο (σαν σε ένα είδος Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι) καταγράφονται όλες οι ψυχικές μεταπτώσεις του απόντος παιδιού, όλες οι αντιδράσεις του σε όσα γίνονται «για εκείνο, αλλά χωρίς εκείνο». Ένα συγκλονιστικό, τραγικά επίκαιρο αριστούργημα.
Ο Χάιμε κι η Ιρένε έχουν ένα γιο που σε λίγο θα κλείσει τα 11, τον Λουίσμι. Το αγόρι πηγαίνει στην τάξη του με μια τσάντα που απεικονίζει ήρωες απ’ την παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων «Μικρό μου πόνι». Οι συμμαθητές του τον κοροϊδεύουν, οι δάσκαλοι καλούν τους γονείς για να τον πείσουν ν’ αλλάξει προτίμηση, ώστε να σταματήσουν τα επεισόδια μπούλινγκ εις βάρος του εκ μέρους των άλλων μαθητών, εκείνος, όμως, αρνείται πεισματικά ν’ αποχωριστεί την τσάντα του. Τα επεισόδια στο σχολείο, σιγά σιγά, κλιμακώνονται, οι δάσκαλοι σχεδόν κατηγορούν τον Λουίσμι, προτείνουν ν’ αλλάξει σχολείο, οι αντιδράσεις των γονιών του είναι διαφορετικές ενώ ο ίδιος υπερασπίζεται γενναία τον εαυτό του αλλά αυτό δεν αρκεί…
Η σκηνοθεσία του έργου θα γίνει από τη Σοφία Καραγιάννη, και τους ρόλους της Ιρένε και του Χάιμε θα ερμηνεύσουν η Ρηνιώ Κυριαζή και ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος.
«Το μικρό πόνι» στα ελληνικά, στη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ -η οποία τιμήθηκε φέτος με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Eurodram του Maison d’ Europe et d’ Orient που έχει την έδρα του στο Παρίσι- πρωτοπαρουσιάστηκε στην Κύπρο, στο θέατρο «Δέντρο» της Λευκωσίας, στην αρχή της θεατρικής περιόδου 2016/2017, απ’ τη Θεατρική Ομάδα “Persona”, σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη με την ίδια και τον Χάρη Χαραλάμπους στους ρόλους της Ιρένε και του Χάιμε.
Η Ιρένε και ο Χάιμε είναι γονείς. Άρα υποχρεωμένοι να αποδεχθούν το παιδί τους όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα ήθελαν οι ίδιοι να είναι. Πόσο έτοιμοι είναι για κάτι τέτοιο όμως; Και πόσοι, αλήθεια, γονείς συνειδητοποιούν ότι η μόνη, η αληθινή και ανιδιοτελής αγάπη προϋποθέτει πρώτα και πάνω απ’ όλα αποδοχή;
“Αν φυσιολογικός είναι αυτός που μισεί το διαφορετικό, τότε το παιδί μου δεν θέλω να είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε συνηθισμένο”.
Το «Μικρό Πόνι» βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα κι είναι αφιερωμένο από τον ίδιο τον συγγραφέα στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
- O Paco Bezerra γεννήθηκε στην Αλμερία το 1978. Σπούδασε Τεχνική και Υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήριο William Layton της Μαδρίτης και Δραματουργία και Θεατρικές Επιστήμες στην Ανώτατη Βασιλική Δραματική Σχολή της Μαδρίτης (RESAD).
Έχει γράψει πάνω από 10 θεατρικά έργα, τα οποία έχουν αποσπάσει μερικά από τα σημαντικότερα θεατρικά βραβεία της Ισπανίας, όπως το Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας 2009 και το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου Calderón de la Barca 2007, που χορηγούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ισπανίας. Επίσης, έλαβε Τιμητική Διάκριση για το Θεατρικό Βραβείο Lope de Vega 2009, το Βραβείο για την Προβολή της Αλμερία 2009, το Θεατρικό Βραβείο Νέοι Δημιουργοί της Μαδρίτης 2005 και το Βραβείο Morales-Martínez/Barahona de Soto 2003 για το καλύτερο έργο συγγραφέα απ’ την Ανδαλουσία και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Εurodram το 2014 για το έργο του Ventaquemada. Τέλος, ήταν φιναλίστ για τα βραβεία Romeo Esteo 2003 και Teatro Exprés 2002.
Τα σημαντικότερα έργα του είναι τα: Dentro de la tierra (Μέσα στο χώμα), Grooming, Ventaquemada, La tierra de las montañas calmas (Η γη των ήρεμων βουνών), Το σχολείο της ανυπακοής, El señor Ye ama los dragones (Ο κύριος Γιε αγαπάει τους δράκους), Τώρα αρχίζουν οι διακοπές (εμπνευσμένο από τον Πελεκάνο του Στρίντμπεργκ), Το μικρό πόνι κ.ά.
Έργα του έχουν μεταφραστεί στην ιταλική, την ουγγρική, τη γαλλική, την αγγλική, τη γερμανική, την πορτογαλική και την ελληνική γλώσσα (Ventaquemada, To σχολείο της ανυπακοής, Το μικρό πόνι, όλα σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ) ενώ έχουν εκδοθεί στην Ισπανία, τη Λατινική Αμερική, τη Γερμανία, τη Νέα Ζηλανδία και την Ιταλία. Στην Ιταλία, μάλιστα, καθώς και στη Νέα Ζηλανδία, το έργο του Dentro de la tierra (Μέσα στο χώμα) αποτελεί μέρος της διδακτέας ύλης, στη Σχολή Ισπανικών Σπουδών των Πανεπιστημίων της Βερόνα και Auckland της Νέας Ζηλανδίας αντίστοιχα.
Έχει συμμετάσχει στο 10ο Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Δραματουργίας της Χιλής· στον Κύκλο Εθνικά Βραβεία που διοργανώνει η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ισπανίας· στο Incontri con la Drammaturgia (Συναντήσεις με τη Δραματουργία) στο Μιλάνο, που διοργανώνεται από την Accademia Filodrammatici και το Ινστιτούτο Θερβάντες του Μιλάνου· στο θεατρικό φεστιβάλ Escenas de noviembre, το οποίο διοργανώνει το Teatro del Astillero της Μαδρίτης· στη Μόστρα Σύγχρονου Ισπανικού Θεάτρου του Αλικάντε· στο Φεστιβάλ Ισπανικού Θεάτρου του Μπουένος Άιρες κ.α.
Έλαβε υποτροφία από την Εταιρεία Ισπανών Θεατρικών Συγγραφέων (SGAE), για να εκπροσωπήσει την Ισπανία στη διεθνή συνάντηση Obrador d´estiu 2008, που διοργανώνει η Sala Beckett της Βαρκελώνης και στην οποία συμμετείχαν άλλοι επτά νεαροί δραματουργοί απ’ όλο τον κόσμο. Επίσης, επιλέχθηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε για το πρότζεκτ Διασταυρούμενες Δραματουργίες, όπου έγραψε, από κοινού με τον Aργεντινό δραματουργό και σκηνοθέτη Matías Umpiérrez το έργο La tierra de las montañas calmas (Η γη των ήρεμων βουνών), το οποίο ανέβηκε το 2010 στο Μπουένος Άιρες.
Εκτός από δραματουργός, είναι στιχουργός και μόνιμος συνεργάτης του επιστημονικού θεατρικού περιοδικού Acotaciones. Επίσης, έχει συντονίσει πολλά σεμινάρια και εργαστήρια δραματουργίας σε διάφορα πανεπιστήμια και φεστιβάλ.
Τέλος, έχει δουλέψει ως ηθοποιός για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ενώ αυτή τη στιγμή εργάζεται ως καθηγητής δραματουργίας στο Θεατρικό Εργαστήριο William Layton.
- Απόσπασμα του έργου
ΙΡΕΝΕ:
(…) Από τότε που ήταν μικρός, πάντα φοβόμουν μήπως το παιδί ήταν διαφορετικό, μήπως δεν ήταν… όπως τα άλλα και…
Παύση.
…αυτός ο φόβος…
Καταπίνει ξανά.
… αντί να μικραίνει, μεγάλωνε.
Παύση.
Μέχρι που έφτασα, κάποιες φορές…
Παύση.
Κάποιες φορές έφτασα στο σημείο να νιώθω ακόμα και ντροπή για το παιδί μου.
Σιωπή.
Η Ιρένε πιάνει το κεφάλι της και καρφώνει το βλέμμα της στο πάτωμα.
Κάθε φορά που πάω στο σχολείο να τον πάρω και τον βλέπω να βγαίνει από την πόρτα, έρχεται πάντα η ίδια σκέψη στο μυαλό μου…
Παύση.
Γιατί να έχω ένα τέτοιο παιδί;
Παύση.
Εσύ πάντα σκέφτεσαι θετικά πράγματα για τον Λουίσμι· σκέφτεσαι πράγματα θετικά και όμορφα γι’ αυτόν.
Η Ιρένε σηκώνει το βλέμμα της και κοιτάζει στα μάτια τον άντρα της, ο οποίος συνεχίζει να την παρατηρεί.
Εγώ όμως όχι, Χάιμε.
Παύση.
Και ξέρεις γιατί;
Ο Χάιμε δεν απαντάει.
Γιατί έστω κι αν δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις, εγώ πάντα ήμουν σαν όλους αυτούς που αισθάνονται περήφανοι επειδή ανήκουν στη μεγάλη πλειοψηφία που εσύ τόσο περιφρονείς.
Παύση.
Λένε ότι μια μάνα πρέπει να αγαπάει το παιδί της, όπως κι αν είναι αυτό το παιδί, πέρα και πάνω από όλα, έτσι;
Καμιά απάντηση.
Τότε λοιπόν, τι σημαίνει αυτό, πως εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου;
Ο Χάιμε δεν κάνει ούτε λέει τίποτα.
Εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου, Χάιμε.
Παύση.
Εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου.
Η φωτογραφία του Λουίσμι, χωρίς στόμα και με ένα κέρατο να φυτρώνει στο μέτωπό του, αρχίζει να κλαίει.
Δεν αγαπάω το παιδί μου.
