Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Αγνή Χιώτη γράφει ένα παραμύθι με τη δική της εκδοχή για το Αστέρι πάνω στο δέντρο:
Μια φορά ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Ελπίδα και ήταν ερωτευμένο με ένα αστέρι που το έλεγαν Όνειρο.
Για μήνες το κορίτσι κοίταζε το αστέρι και το έβλεπε να λάμπει ψηλά στον ουρανό. Κάθε βράδυ, όλους τους μήνες, όλες τις εποχές του χρόνου, το Όνειρο βρισκόταν εκεί.
Άλλες φορές πιο λαμπερό. Άλλες λιγότερο. Άλλες θαμπό. Άλλες κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα και άλλες έβγαινε μπροστά από τα άλλα αστέρια να θυμίζει την παρουσία του ώστε να μην το ξεχάσει το κορίτσι. Γιατί κατά βάθος ήταν κι αυτό κρυφά ερωτευμένο με την Ελπίδα. Ήξερε όμως ότι δεν μπορεί να πάει κοντά της να τη βρει και ούτε εκείνη μπορεί να ανέβει ψηλά και να ζήσει δίπλα του.
Η Ελπίδα κάθε μέρα ευχόταν το αστέρι να πέσει εκεί δίπλα της για να μπορούν να ζήσουν μαζί. Μια μέρα που έκλαιγε πολύ επειδή πλησίαζε η Πρωτοχρονιά και δεν ήταν κοντά το Αστέρι της, το Αστέρι λυπήθηκε κι αποφάσισε να θυσιαστεί. Έτσι έπεσε από τον Ουρανό και πήγε να ζήσει κάπου που η πραγματική, η ουσιαστική του λάμψη θα χανόταν. Κάπου που αντί για αστέρι θα ήταν πλέον… μια ακόμα πέτρα σε σχήμα αστεριού.
Το κορίτσι έκλαιγε για πολλές μέρες. Δεν ήθελε να έρθει αυτή η Πρωτοχρονιά.
Θύμωσε πολύ με το Αστέρι μέχρι που κατάλαβε ότι αυτή του η θυσία επηρεάζει πιο πολύ εκείνο που δεν μπορούσε να ζήσει δίπλα της και θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του κάπου ως μια ακόμα πέτρα σε σχήμα αστεριού παρά εκείνη που θα συνέχιζε κάποια στιγμή την πορεία της. Εκείνη τη χρονιά το κορίτσι αποφάσισε να μη στολίσει το χριστουγεννιάτικό της δέντρο.
Πέρασαν πολλοί μήνες και το κορίτσι συνέχισε τη ζωή του. Αλλά κάθε μέρα σκεφτόταν το αστέρι και τη χαρά που έπαιρνε όταν το κοίταζε. Σε στιγμές μετάνιωνε τόσο που του ζήτησε να πάει κοντά της. Αν δεν το έκανε αυτό ίσως να μπορούσε να το κοιτάζει για πάντα. Από απόσταση βέβαια… αλλά για πάντα.
Ήρθε το καλοκαίρι και ένα βράδυ το κορίτσι πήγε για μπάνιο στη θάλασσα. Της έλεγαν όλοι να προσέχει γιατί σε εκείνη την παραλία το μέρος είναι γεμάτο αχινούς. Κατά λάθος ή… επειδή η ζωή τα φέρνει έτσι, το κορίτσι πατάει έναν αχινό και αναγκάζεται να βγει από τη θάλασσα. Βγαίνοντας, παρατηρώντας το πόδι της είδε ότι ο αχινός της είχε αφήσει ένα σημάδι στο αριστερό της πόδι σε σχήμα αστεριού. Στην πλευρά της καρδιάς. Το κορίτσι το θεώρησε σημαδιακό και αποφάσισε από τότε να αφήσει πίσω τη σκέψη της για το αστέρι και να προχωρήσει.
Το αστέρι που είχε πιάσει φίλο τον αχινό, τον είχε βάλει να είναι στο σωστό σημείο, την κατάλληλη στιγμή για να δώσει ένα “φιλί” στην αγαπημένη του αφού το ίδιο δεν είχε καταφέρει να της το δώσει. Ήξερε πως με αυτόν τον τρόπο θα ησύχαζε η ψυχή της αφού θα είχε το σημάδι του πάντα μαζί της και θα μπορούσε να προχωρήσει.
Τα επόμενα Χριστούγεννα το κορίτσι στόλιζε το δέντρο της με τους φίλους της και κράτησε για την ίδια το τελευταίο στολίδι.
Το Αστέρι στην κορυφή.
Έτσι το κορίτσι κάθε φορά που κοίταζε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της έστελνε μια κρυφή σκέψη στο Αστέρι της με την ελπίδα ότι όταν αυτό θα μπορέσει θα πάει να τη βρει.
Από εκείνο το Κορίτσι και από εκείνο το Αστέρι μάθαμε και βάζουμε όλοι στη κορυφή του δέντρου μας το δικό μας Αστέρι.
Για μια αγάπη που πιστέψαμε πολύ και που φώτισε την ψυχή μας όπως τα Αστέρια στις κορυφές των δέντρων. Όπως κάθε Αστέρι που φωτίζει μια Ελπίδα.
Η Αγνή Χιώτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος – Βασίλης Διαμαντόπουλος και τελειόφοιτος του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί στο θέατρο με τους σκηνοθέτες:
Χρήστο Τριπόδη, Γιάννη Παπαθανασίου, Σπύρο Καψίλη, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Πέμη Ζούνη, Αλέξανδρο Κοέν, Χάρη Χιώτη, Gian Carlo del Monaco, Δημήτρη Παναρετάκη, Νίκο Παροίκο, Δέσποινα Ζουρνατζή.
Στην τηλεόραση έχει συμμετάσχει στις σειρές «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» σε σκηνοθεσία Διονύση Φερεντίνου και «Με τα παντελόνια κάτω» σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου.
Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις ταινίες «Τα κορίτσια της θάλασσας» σε σκηνοθεσία Σήφη Μάινα, «Q» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου και “Πτέρυγα Κ” της Ειρήνης Δερμιτζάκη.
Έχει συγγράψει και σκηνοθετήσει τα θεατρικά έργα:
«Ποπ Κορν» στα θέατρα Bios και Άβατον και «6» στο Θέατρο Θησείον Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί με τους: Πέτρο Φιλιππίδη, Θοδωρή Αθερίδη, Ελένη Γκασούκα, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, Αλέξανδρο Κοέν, Κερασία Σαμαρά, Εμμανουέλα Αλεξίου και Μιχάλη Κουκουλομάτη.
Είναι ιδρυτικό μέλος της Θεατρικής Ομάδας Repente από το 2008 και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή στίχων.
