Από τις 14 Νοεμβρίου 2020 και για κάθε Σάββατο και Κυριακή, στη σχολή πολεμικών τεχνών Hermes Club (Κράτητος 49, Ν. Σμύρνη), δύο ηθοποιοί, η Κατερίνα Δημάτη και η Κατερίνα Λούβαρη – Φασόη, θα εξερευνήσουν μαζί με όποιον ενδιαφέρεται για το θέατρο, τα εκφραστικά μας μέσα και θα ανακαλύψουν νέα για να έρθουμε πιο κοντά στο σώμα μας, τη φωνή μας και το νου μας.
- Κλείστε τη θέση σας τώρα αποστέλλοντας μήνυμα στο [email protected] ή καλώντας στο 6944257625 & 6983276930
*Απαραίτητη η χρήση μάσκας.
*Δωρεάν τα πρώτα δύο μαθήματα.
*Το εργαστήριο απευθύνεται σε ερασιτέχνες κάθε ηλικίας.
Λίγα λόγια για τη λογική του εργαστηρίου παιζωδρόμιο
Πρόκειται για ένα ερασιτεχνικό εργαστήρι, σκοπός του δεν είναι η εκπαίδευση επαγγελματιών του χώρου, η πιστοποίηση μιας διαδικασίας που διανύουμε, παρά η συνολική εμπειρία που αποκομίζουμε ως μονάδες και ως ομάδα. Μία εμπειρία που μας απελευθερώνει, μέσω της επαφής με το σώμα μας, το μυαλό μας, τις δυνάμεις μας και τις αδυναμίες μας. Και μετά την απελευθέρωση αυτή, ανοίγεται όλος ο χώρος μέσα στον οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε ατομικά και ομαδικά, μια καινούργια προτεινόμενη “μέθοδο”, που έχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον, όσο και τα σπουδαία έργα τέχνης μεγάλων καλλιτεχνών. (Όχι τόσο ως προς τη λεγόμενη καλλιτεχνία, αλλά ως προς τις παρορμήσεις που κρύβουν, τα κίνητρά τους και την ταυτότητά τους).
Μία ομαδική έρευνα, μια αναζήτηση της αλήθειας μας, των ορίων μας, των ρωγμών μας και της δύναμης της στιγμής στο “εδώ και τώρα”. Ταξιδεύουμε στα μονοπάτια του θεάτρου γνωρίζοντας μεθόδους και τεχνικές ανθρώπων που έγιναν σταθμός, όπως τον Konstantin Stanislavsky, Jacques Lecoq, Sanford Meisner, Augousto Boal κ.α., και με όχημα αυτούς και τον εαυτό μας, θέτουμε δημιουργικά ερωτήματα, διευρύνουμε τις αισθήσεις και την αντίληψή μας και ανακαλύπτουμε μεγάλα κείμενα του παγκόσμιου και ελληνικού θεάτρου.
Πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο
Το θέατρο είναι μια εμπειρία, μια ψυχοσωματική εμπειρία. Τους τελευταίους μήνες διανύσαμε, και συνεχίζουμε να διανύουμε, εξαιτίας της πανδημίας, μία πρωτόγνωρη κατάσταση. Το σώμα μας απομακρύνθηκε. Από το άλλο σώμα, από τους χώρους έκφρασης και δημιουργικής απελευθέρωσης (θέατρα, γήπεδα, σινεμά, φιλικά περιβάλλοντα κ.α.), ακόμα και από το ίδιο, από τον ίδιο του τον εαυτό. Τώρα χώρος έχει δοθεί στην ταραχή, την αβεβαιότητα, στην απομόνωση και την αμηχανία απέναντι στην ενεργειακή/ ενεργητική σκέψη και κίνηση.
Αυτή η κατάσταση μοιάζει να διαρκεί πολύ, δεν έχουμε επανέλθει εκατό τοις εκατό, παρότι η οικονομία εξ ανάγκης θα πρέπει να παράξει, και τίθενται σημαντικά ερωτήματα ως προς το πώς θα είναι οι κοινωνίες μας μετά από αυτή την πανδημία. Εμείς αρχικά, θέτουμε το ερώτημα, πώς μπορούμε να κάνουμε θέατρο σε μία τέτοια εξαιρετική συνθήκη. Η απάντηση αξίζει να αναζητηθεί στο σχήμα Δράση – Παρατήρηση / Ηθοποιός – Θεατής. Καταλαβαίνουμε, φυσικά, πως σε αυτή τη συνθήκη, το σχήμα αυτό λίγο ή πολύ έχει σπάσει. Δεν είναι απαραίτητο πως υπάρχει τόσο η Δράση όσο και η Παρατήρηση, επομένως, τόσο ο Ηθοποιός όσο και ο Θεατής.
Θα μπορούσαμε να έχουμε Δράση και Παρατήρηση, Ηθοποιό και Παρατηρητή χωρίς τη χρήση ψηφιακών μέσων; Θα παραμέναμε πιστοί στο ανωτέρω σχήμα εάν στο ίδιο πρόσωπο υπήρχαν και οι δύο λειτουργίες, και οι δύο ιδιότητες; Με την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης, με την οποία θα ασχοληθούμε παρακάτω, ναι. Παρατηρώ τον εαυτό μου να δρα, γίνομαι ο θεατής του σώματός μου, του σώματος του ρόλου, αφήνω το σώμα μου να κινηθεί και μετά καταλαβαίνω τι εντύπωση μου δημιούργησε βλέποντάς το από μέσα και από έξω, το επανατοποθετώ κάθε φορά που μου ζητάται η επανάληψη της λειτουργίας και προσθέτω στοιχεία προσωπικής αισθητικής και καλλιτεχνίας.
Με τι υλικά κάνω θέατρο
Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι τα απτά και τα άυλα, τα γνωστικά και τα πνευματικά, τα ιδιοσυγκρασιακά και τα αντιληπτικά. Η άποψη για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζω και η θέση μου μέσα σε αυτόν, έτσι όπως έχει και έτσι όπως ελπίζω να έχει. Όλο το εύρος της προσωπικής και της συλλογικής φαντασίας είναι υλικό της τέχνης του θεάτρου, τόσο των δημιουργών της όσο και των θεατών της. Η εν γένει εμπειρία μας στον κύκλο που ονομάζεται ΖΩΗ, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη (π.χ. σήμερα στην αγορά συνάντησα τον Χ ή είδα σήμερα το πρώτο χελιδόνι της φετινής άνοιξης, τιμήθηκα με μια σπουδαία διάκριση ή έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί).
Τα υλικά μας, άλλοτε βρίσκονται στην επιφάνεια και είναι διακριτά, και άλλοτε είναι κρυμμένα στους κύκλους του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου, της εκάστοτε κοινωνικής σύμβασης που μας αναγκάζει να τα υποτιμάμε ή να διστάζουμε να τα αποκαλύψουμε, να μην τα εκφράζουμε με ευκολία λίγο ή πολύ.
Χρειάζεται πολλή αγάπη, ηρεμία, ψυχραιμία και απενοχοποίηση, ούτως ώστε να γίνουμε πραγματικά γενναιόδωροι και να καταθέσουμε τον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μας, έπειτα στον συμπαίκτη μας και τέλος, στο κοινό. Θέλει μια ειλικρίνεια και ένα θάρρος, που βρίσκουμε συχνά στα συλλογικά παιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας.
Ο τρόπος για να βγούμε από τη συνήθεια της συστολής είναι να αποκτήσουμε τη συνήθεια της διαστολής. Της διαστολής του χρόνου και του χώρου, της διαστολής των εμπειριών και των καταστάσεων που βιώνουμε. Ανοίγουμε τα πάντα και αφηνόμαστε στο να αναπνεύσουμε. Σταματάμε τον εξωτερικό ρυθμό και βρίσκουμε τον εσωτερικό μας ρυθμό. Ο εσωτερικός μας ρυθμός αποτελεί τον προσωπικό παλμό ζωής.
Βασική δομή εργαστηρίου
- ασκήσεις χαλάρωσης(η παρουσία μου σε έναν χώρο άγνωστο με ανθρώπους άγνωστους, η γνώση ότι ερχόμαστε να κάνουμε “μάθημα” πάνω σε κάτι που δεν το γνωρίζουμε καλά ή καθόλου, η τάση προς αξιολόγηση κ.λπ.)
- ασκήσεις σωματικής επαγρύπνησης (το σώμα, καθημερινά, “κοιμάται” αν και ξύπνιο, κλειδώνει και δεν αναπνέει. Πρέπει να το ωθήσουμε προς την επαγρύπνησή του).
ασκήσεις που χτίζουν την ομαδικότητα (άνθρωποι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, άνθρωποι με διαφορετικές ανάγκες, δεξιότητες και ιδιαιτερότητες, ασκήσεις με τουλάχιστον 2 άτομα, καλλιέργεια αυτοσεβασμού και αλληλοκατανόησης, καλλιέργεια διαλόγου, αίσθηση συλλογικής υπευθυνότητας, ασκήσεις εμπιστοσύνης κ.λπ.) - ασκήσεις προσωπικής έκφρασης
- ασκήσεις συλλογικής έκφρασης
- ατομική και συλλογική καταγραφή της εμπειρίας που αποκομίσαμε
Βιογραφικά
Η Κατερίνα Δημάτη γεννήθηκε στον Όλυμπο και ζει στην Αθήνα. Είναι ηθοποιός και εργάζεται στο χώρο του θεάτρου τα τελευταία πέντε χρόνια. Αποφοίτησε από την Ανώτερη Δραματική Σχολή Πράξη Επτά το 2015. Έχει δουλέψει με τον Άρη Μπινιάρη, τη Ζωή Ξανθοπούλου, τον Θόδωρο Γράμψα και άλλους. Το 2016-17 συνεργάστηκε με τη θεατρική ομάδα Hashart Theater Group. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τον Θόδωρο Τερζόπουλο, τον Κώστα Φιλίππογλου, τη Λυδία Κονιόρδου, αλλά αυτόν τον καιρό αρκείται στο να παίζει kik boxing. Επίσης έχει κάνει θεατρικό παιχνίδι σε παιδιά στον παιδικό σταθμό Καλημέρα Ζωή. Αγαπάει τη λεμονόπιτα, οπότε αν κάποιος ξέρει να φτιάχνει μην ντραπεί να της φέρει.
Η Κατερίνα Λούβαρη – Φασόη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική και παράλληλα παρακολούθησε τα πρώτα μαθήματα υποκριτικής και ορθοφωνίας. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Πράξη Επτά και εργάζεται επαγγελματικά στο θέατρο από το 2015 ως ηθοποιός, δραματουργός και βοηθός σκηνοθέτη. Έχει συνεργαστεί με τους Παντελή Δεντάκη, Χάρη Φραγκούλη, Τζωρτζίνα Κακουδάκη, Βαγγέλη Βογιατζή κ.α. Επίσης, έχει παρακολουθήσει κύκλους θεατρικών σεμιναρίων (Θόδωρος Τερζόπουλος, Ιώ Βουλγαράκη κ.α.), σύγχρονου χορού και αυτοσχεδιασμού. Τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολείται με την αφροβραζιλιάνικη πολεμική τέχνη της capoeira. Ελπίζει στην “απελευθέρωση” όλων των καταπιεσμένων.
***
Το εργαστήριο διεξάγεται στον χώρο πολεμικών τεχνών HERMES CLUB, οδός Κράτητος 49, Ν. Σμύρνη, κάθε Σάββατο (12.00-14.30) και Κυριακή (14.00-16.00) από τις 14/11/2020.
*απαραίτητη η κράτηση θέσης
*απαραίτητη η χρήση μάσκας
Στοιχεία επικοινωνίας: 6944257625 & 6983276930, [email protected]
