Ένας γεωλόγος, καταγραφέας της ανθρώπινης μοναξιάς έφυγε από τη ζωή. Ήταν ο Τάσος Σαμαρτζής, ο ποιητής, στιχουργός, μεταφραστής και παραγωγός, ο οποίος σε ηλικία 65 ετών άφησε την τελευταία του πνοή.
Τη δυσάρεστη είδηση γνωστοποίησε, μέσα από το προσωπικό του προφίλ στο Facebook, ο συνθέτης και φίλος του, Νότης Μαυρουδής με τα παρακάτω λόγια:
«Έχασα έναν φίλο και συνεργάτη μου, στιχουργό – καταγραφέα τής ανθρώπινης μοναξιάς και από τους ανεξερεύνητους ποιητές από τον χώρο των Ελλήνων τραγουδοποιών.
Ο Τάσος Σαμαρτζής, που μπορεί να είχε σπουδάσει γεωλογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, αλλά γνώριζε καλύτερα τα μυστικά τής ανθρώπινης ψυχής και ύπαρξης, εξέπνευσε το πρωί της Δευτέρας 16 Αυγούστου ύστερα από ταλαιπωρία μακράς διαρκείας• πάλευε με συσσωρευμένες οργανικές βλάβες που του προκάλεσαν πολλά προβλήματα υγείας, μαζί με την αυτοκαταστροφική του τάση, την αμέλεια, την απροσεξία και την παραίτηση…
Τα 65 χρόνια ζωής είναι λίγα (γεν. 3/7/1956) για έναν αστείρευτο ποιητή – στιχουργό – μεταφραστή – παραγωγό – άνθρωπο του ραδιοφώνου. Η θλίψη μεγάλη και η αμηχανία μου ανείπωτη.
Αγαπητοί μου, ψάξτε να βρείτε τα γραπτά του.
Θα συναντήσετε ένα υλικό με όλες τις διαστάσεις της ζωής και ο καθένας – καθεμία, θα συναντήσει τον καθρέφτη και της δικής του/της ζωής.
Είμαι πεισμένος πως το ελληνικό τραγούδι, έχασε σήμερα έναν σημαντικό και πνευματικό του άνθρωπο, από τα άξια τέκνα τής αλυσίδας των στιχουργών…
Συνεργάστηκα για χρόνια μαζί του και, ομολογώ, πως δύσκολα θα ξεπεράσω τις κοινές μνήμες που καθόρισαν και τους δυο μας.
Μπροστά σε μια τέτοια και τόσο κακή στιγμή, το μυαλό παγώνει και τα λόγια μοιάζουν να είναι φτωχά»…
***
«Οι Κυριακές του μέλλοντος»
[1993]
Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Ερμηνεία: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρωί της Κυριακής Μοναστηράκι
κι εσύ χορεύεις με τ’ αγέρι στο σοκάκι
και στροβιλίζεσαι…
γκραβούρες πρόσωπα σε βλέπουν δίχως γέλιο
να δοκιμάζεις το καπέλο με το βέλο
να καθρεφτίζεσαι…
και να μου δίνεσαι…
Ανέμελο βιολί μες στην πλατεία
κι εμείς χαρά μου, απ’ τη δική μας ιστορία
κομμάτια αφήνουμε…
στις Κυριακές του μέλλοντος μια τέτοια ώρα
άλλα ζευγάρια θα γελούν μ’ αυτά που τώρα
εμείς πιστεύουμε…
και τα λατρεύουμε…
Πρωί της Κυριακής Μοναστηράκι
κι εσύ ξαπλώνεις σ’ ένα μπρούτζινο κρεβάτι
και ονειρεύεσαι…
μαντεύεις τ’ αρχικά σε κάποια ταμπακιέρα
φοράς τις μπότες του φαντάρου που μια μέρα
δεν τις περπάτησε…
και λιποτάκτησε…
