Η Kart Productions και οι Εκδόσεις Κριτική σας προσκαλούν στη συζήτηση για τον Αμερικανό συγγραφέα David Foster Wallace με αφορμή την παράσταση Σύντομες Συνεντεύξεις με Απαίσιους Άνδρες που ανεβαίνει στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας / Β’ Σκηνή κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00. Θα συνομιλήσουν οι Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, συγγραφέας και μεταφραστής, ο Αλέξης Αλάτσης, μεταφραστής των αποσπασμάτων που επιλέχτηκαν για την παράσταση και οι ηθοποιοί Σοφία Μαρία Κικιλίντζια, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ζωή Μυλωνά.
Πληροφορίες
Συζήτηση για τον David Foster Wallace
Θέατρο οδού Κεφαλληνίας Β’ Σκηνή
18 Μαΐου 2017 στις 19:00
Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’ Σκηνή
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Τηλ.: 210 8838727
- Ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (1962-2008), γεννήθηκε στo Ithaca της Ν. Υόρκης. Σπούδασε αγγλική γλώσσα και φιλοσοφία στο Amherst College (1985), δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα (1987) και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα φιλοσοφίας στο Χάρβαρντ, χωρίς να τελειώσει τις σπουδές του. Αργότερα δίδαξε ο ίδιος δημιουργική γραφή στο Illinois State University και στο Κολέγιο Pomona, στο Claremont της Καλιφόρνια. Έγινε γνωστός στη λογοτεχνία με τα “σκοτεινά”, ευφάνταστα αφηγήματά του “The Broom of the System” (μυθιστόρημα, 1987), “Girl with Curious Hair” (ιστορίες, 1989), “Infinite Jest” (μυθιστόρημα, 1996), “Brief Interviews with Hideous Men” (ιστορίες, 1999) και “Oblivion” (ιστορίες, 2004), που έκαναν ένα μέρος των κριτικών να τον θεωρήσουν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον Thomas Pynchon, τον Don DeLillo και τους μεταμοντέρνους συγγραφείς της νεότερης γενιάς. Δημοσίευσε, επίσης, δοκίμια όπως το “Everything and More: A Compact History of Infinity” (2003), μια συνοπτική ιστορία της μαθηματικής έννοιας του “απείρου”. Έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων, με τα βραβεία “MacArthur Fellowship”, “Lannan”, το βραβείο “Aga Khan” του περιοδικού “The Paris Review” κ.ά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από κατάθλιψη. Βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του στην Καλιφόρνια, την Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008 και ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία.
Ο Γουάλας είναι ο πρώτος συγγραφέας της γενιάς του που αναγορεύεται σε θρύλο, που μελετάται με ασίγαστο πάθος, που βιογραφείται από εμβριθείς συγγραφείς, που μια ωραία φέτα της ζωής του μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, που υψώνεται στο στάτους του ροκ σταρ.
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2008, μόλις σαράντα έξι ετών αλλά με όψη εφήβου, ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας περνάει στην άλλη όχθη, ξεγελώντας τη σύζυγό του, την εικαστικό Karen Green, και όλο τον κόσμο, και κρεμιέται στο γκαράζ της κατοικίας τους. Το έργο του κατακτά την αιωνιότητα. Το έργο του μένει εδώ και ηλεκτρίζει μυαλά και καρδιές με τη βαθύνοια, την επιδεξιότητα, το χιούμορ και τον πάντοτε ανυποχώρητο ανθρωπισμό του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν: (2011) Αμερικάνικη λήθη, Κέδρος, (2000) Κορίτσι με παράξενα μαλλιά, Τραυλός.
Κάποια πράγματα που αξίζει να μάθουμε για τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας
1. «Κανείς δεν πάει στον χειροπράκτη αν σκέφτεται να αυτοκτονήσει».
Το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου 2008, ο David Foster Wallace παρότρυνε στη γυναίκα του Kareen Green να πάει στο κέντρο (το ζευγάρι ζούσε στο Claremont της California) για να προετοιμάσει την επόμενη έκθεσή της. Αν και η κατάσταση του David ήταν δύσκολη (είχε ήδη προσπαθήσει να αυτοκτονήσει τότε), η γυναίκα του έφυγε ήσυχη αφού ο David είχε επισκεφθεί τον χειροπράκτη του τις προηγούμενες ημέρες. «Κανείς δεν πάει στον χειροπράκτη αν σκέφτεται να αυτοκτονήσει», σκέφτηκε η Green. Μόλις όμως η γυναίκα του έφυγε, ο David της έγραψε ένα γράμμα και στη συνέχεια αυτοκτόνησε.
2. Οι συγγραφικές αναφορές του: Barthelme, Barth και Pynchon.
Στις πρώτες του συνεντεύξεις του ο David Foster Wallace δήλωσε ότι η πρώτη φορά που ένιωσε να τον συναρπάζει κάτι στη λογοτεχνία, ήταν διαβάζοντας βιβλία του Donald Barthelme. Σύντομα, ανακάλυψε το βιβλίο «Η συλλογή των 49 στο σφυρί» (Ύψιλον, 1986) του Τόμας Πίντσον και το «Lost in the Funhouse» του John Barth. Ήταν τα πρώτα βιβλία που τον ενέπνευσαν.
3. Η φιλία του με τον Τζόναθαν Φράνζεν.
Όταν ο Wallace ανακάλυψε το βιβλίο «Η εικοστή έβδομη πολιτεία» (Ψυχογιός, 2012) του Τζόναθαν Φράνζεν έμεινε εκστασιασμένος που μίλησε ανοικτά με τα καλύτερα σχόλια, λέγοντας πως ζηλεύει πολύ αυτό το βιβλίο. Από τότε, ο Wallace και ο Φράνζεν απέκτησαν μια πολύ στενή σχέση, μια δυνατή φιλία που συντηρείτο μέσω αλληλογραφίας η οποία θα μπορούσε άνετα να εκδοθεί κάποια στιγμή. Όμως ο Φράνζεν δεν ήταν ο μόνος συγγραφέας που συνομιλούσε ο Wallace, είχε επίσης αναπτύξει σημαντική αλληλογραφία και με τον Don Delillo, που με το πέρασμα του χρόνου έγινε ο κύριος συμβουλάτοράς του.
4. «X-files», «The Wire» και το «κόλλημά» του με τις τηλεοπτικές σειρές.
Μπορούσε να περάσει μέρες ολόκληρες κοιτώντας τη μικρή οθόνη και χωρίς να μετακινείται από τον καναπέ του. Η αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά ήταν το «Χ-Files». Προς το τέλος της ζωής του με αυτές που είχε «κολλήσει» ήταν το «Wire» και το «House» προσπαθώντας με την τελευταία να βρει ασθένειες και να προσποιηθεί ότι πάσχει από αυτές και να ξεγελάσει τους φίλους του. Επίσης ήταν έτοιμος να γράψει ένα δοκίμιο προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσει στο ότι το καλύτερο πράγμα που κάνουν στην Αμερική, είναι οι τηλεοπτικές σειρές.
5. Η σχέση του με τον Bush.
Ο David Foster Wallace ήταν ένας αυστηρός κριτής της κυβέρνησης Μπους. Όταν μάλιστα ο πρώην πρόεδρος εκλέχτηκε ξανά το 2004, ο Wallace και η Green σκέφτηκαν σοβαρά να εγκαταλείψουν τη χώρα αν και η σκέψη αυτή τους φάνηκε υπερβολική στη συνέχεια…
6. Ομπάμα, η μεγάλη του ελπίδα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα έδινε τόση ελπίδα στον Wallace, που έφθασε σε σημείο να σκέφτεται το ενδεχόμενο να του κάνει πρόταση για να γράφει τους λόγους του για υποψηφιότητά του. Την ίδια περίοδο, το περιοδικό «GQ» του ζήτησε ένα άρθρο για τον Ομπάμα, που τελικά το αρνήθηκε γιατί δεν ένιωθε καλά. Το ίδιο συνέβη, πιο μετά όταν από τη “New York Times” του ζήτησαν να γράψει ένα άρθρο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ήταν το καλοκαίρι του 2008 και ο Wallace ήδη από το το 2007 είχε σταματήσει να παίρνει «Nardil», το αντικαταθλιπτικό χάπι που έπαιρνε για 22 χρόνια ασταμάτητα. Ξεκινούσε η πιο σκοτεινή περίοδος του συγγραφέα.
7. Τα ebook και η ηλεκτρονική έκδοση.
Ο συγγραφέας του «Αμερικανική λήθη» (Κέδρος, 2011) είχε στο μυαλό του μόνο την κλασική ιδέα των βιβλίων: πρώτες διορθώσεις, ημερομηνίες κυκλοφορίας, πραγματικά βιβλία που μπορούσες να τα πιάσεις… Δεν συμπαθούσε καθόλου την ιδέα της ηλεκτρονικής έκδοσης. Όπως αναφέρει ο D. T. Max (συνέγραψε τη βιογραφία του Wallace), το πρόβλημα είναι ότι ξεκινούσε να αισθάνεται σαν ο χρόνος να τον είχε αφήσει πίσω…
8. Η 11η Σεπτεμβρίου.
Μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου το περιοδικό “Rolling Stone”, όπως ήταν αναμενόμενο, του ζήτησε ένα άρθρο αναφορικά με το χτύπημα και ο Wallace το ετοίμασε σε τρεις ημέρες. Το κείμενο ήταν σύντομο αλλά ουσιώδες και παραδόθηκε με την εξής επισήμανση: Προσοχή, γράφτηκε πολύ γρήγορα πιθανό να μπορεί να χαρακτηριστεί «σε κατάσταση σοκ».
Το άρθρο του έκλεινε με το εξής: I’m trying to explain the way part of the horror of the Horror was knowing that whatever America the men in those planes hated so much was far more my own – mine, and F–’s, and poor old loathsome Duane’s – than these ladies’.
9. Η κριτική.
Υπήρξαν στιγμές που ο DeLillo σχολίαζε ότι το βιβλίο του Wallace «Infinite Jest» μπορεί ήταν κάτι τυχαίο. Τέτοιες κριτικές προκαλούσαν πόνο στον Wallace. Από τις κριτικές που δέχθηκε κυρίως τον ενόχλησε η κριτική του βιβλίου «The Broom of the System» της Michiko Kakutani για το «The New York Times». Ο Wallace είχε αναφέρει ότι όταν δημοσιεύτηκε αυτή η κριτική, είχε κλειστεί στο σπίτι του δύο ημέρες και έκλαιγε ασταμάτητα. Η Kakutani έγραψε καλή κριτική για τον Wallace μετά τη δημοσίευση της βιογραφίας του από τον D. T. Max.
10. Το αγαπημένο του ποίημα.
Το αγαπημένο του ποίημα ήταν το This living hand, του John Keats. Συμπεριλαμβάνουμε μετάφραση του ποιήματος από την Ιφιμέδεια.
John Keats (1795-1821) – This living hand (1819)
This living hand, now warm and capable
Of earnest grasping, would, if it were cold
And in the icy silence of the tomb,
So haunt thy days and chill thy dreaming nights
That thou wouldst wish thine own heart dry of blood
So in my veins red life might stream again,
And thou be conscience-calmed—see here it is—
I hold it towards you.
Το χέρι αυτό το ζωντανό, τώρα ζεστό και ικανό
να νιώθει, αν ήταν κρύο
και μεσ’ την παγερή σιωπή του τάφου,
τόσο πολύ θα στοίχειωνε τις μέρες σου, θα πάγωνε τις νύχτες τα όνειρά σου
που θα ευχόσουν η δική σου η καρδιά να στράγγιζε από αίμα
ώστε στις φλέβες τις δικές μου να έτρεχε ξανά κόκκινη ζωή,
και τότε θα ηρεμούσες –να, δες το-
σε σένα εγώ το τείνω.
David Foster Wallace