«Αργυρώνητος ή δούλος, παντός γένους και πάσης θρησκείας, καθώς πατήση το ελληνικόν έδαφος είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος».
(άρθρο 21, Σύνταγμα της Τροιζήνας, 1827)
Σύνταγμα Τροιζήνος, 1η Μαΐου 1827
Πολιτικόν Σύνταγμα τής Ελλάδος
Έλληνες! τά πράγματα μάς απέδειξαν ότι, όταν θελήσωμεν, δυνάμεθα νά νικήσωμεν. Μυριάδες Οθωμανών ηφανίσθησαν από τό πρόσωπον τής πατρώας γής, χιλιάδας εξ αυτών είμεθα ικανοί νά εξολοθρεύσωμεν, όταν αγαπώμεν αλλήλους, καί όταν ομονοούντες έχωμεν μίαν καί τήν αυτήν θέλησιν. Συμπολίται! τό κοινόν πάντων όφελος είναι νά ανακτήσωμεν τήν πατρίδα μας, καί διά νά τήν ανακτήσωμεν, πρέπει νά πολεμήσωμεν όλοι, καί άνδρες καί γυναίκες, καί νέοι, καί γέροντες, όλοι πρέπει νά δράξωμεν τά όπλα διά νά συντελέσωμεν εις τόν κοινόν αγώνα.
Θά νικήσωμεν Έλληνες! διά τών όπλων απεσείσαμεν τόν άτιμον ζυγόν, καί διά τών όπλων θά φυλάξωμεν τήν ζωήν καί τήν ελευθερίαν μας. Όλοι πρέπει νά οπλοφορήσωμεν, όλοι πρέπει νά θυσιάσωμεν τήν ζωήν μας υπέρ τής πίστεως καί υπέρ τής πατρίδος. Ο δέ σφαγεύς ημών Οθωμανός δέν θά βάλει τήν αιμοσταγή μάχαιράν του εις τήν θήκην, άν δέν μάς κατασφάξη άπαντας ωσάν πρόβατα. Πού τάχα θά καταφύγωμεν; αλλού δέν ευρίσκομεν ασφάλειαν παρά εις τά όπλα μας καί εις τό σύνθημά μας, Ελευθερία ή Θάνατος!
Ως πλάσματα τού Θεού, ως άνθρωποι έχοντες τ’ αυτά δικαιώματα όσα ο Θεός εχάρισεν εις τόν άνθρωπον, πολεμούμεν πρός τούς αρπακτήρας διά τήν γήν μας, διά τήν πατρικήν κληρονομίαν μας, διά τήν φιλτάτην πατρίδα μας. Πολεμούμεν πρός τούς φονείς, πρός τούς δημίους, διά τήν φυσικήν μας ύπαρξιν, διά τά τιμιώτατα, τ’ ακριβά τών καρδιών μας αντικείμενα: γονείς, γυναίκας, παρθένους, φίλτατα τέκνα. Πολεμούμεν πρός τούς ληστάς Οθωμανούς διά τάς ιδιοκτησίας μας, διά τούς καρπούς τών κόπων καί τών ιδρώτων μας.
Ως Χριστιανοί, ούτε ήταν, ούτε είναι δυνατόν νά πειθαρχήσωμεν δεσποζόμενοι από τούς θρησκομανείς Οθωμανούς, οι οποίοι κατέσχιζον καί κατεπάτουν τάς αγίας εικόνας, κατεδάφιζον τούς ιερούς ναούς, κατεφρόνουν τό ιερατείον, εβλασφήμουν, υβρίζοντες τό θείον όνομα τού Ιησού, τού Τιμίου Σταυρού, καί μάς εβίαζον ή νά γίνωμεν θύματα τής μαχαίρας των, αποθνήσκοντες Χριστιανοί, ή νά ζήσωμεν Τούρκοι, αρνηταί τού Χριστού καί οπαδοί τού Μωάμεθ, πολεμούμεν πρός τούς εχθρούς τού Κυρίου μας, καί δέν θέλομεν συγκοινωνίαν μετ’ αυτών.
Ως Έλληνες, αποτελούντες έθνος εις τόν κόσμον, καί έθνος, τού οποίου οι Πατέρες ετίμησαν τό ανθρώπινον είδος, ούτε ήτον ούτε είναι ποτέ δυνατόν νά λησμονήσωμεν τ’ όνομά μας, τούς μεγάλους άνδρας εκ τών οποίων καταγόμεθα, τό είναι μας. Τ’ αριστουργήματα τής μεγαλοφυΐας των, τά μεγαλουργήματά των, τά ερείπια τής Ελλάδος, οι τάφοι τών Πατέρων μας, μάς υπενθύμιζον τήν ευγένειαν αυτών καί τήν αθλίαν ημών κατάστασιν. Οι απόγονοι τού Λεωνίδου καί τού Θεμιστοκλέους παρεσπονδημένοι καί υποδεδουλωμένοι διά τής βίας καί διά τής ρομφαίας, μή απατηθέντες ποτέ από τόν Τούρκον τά πιστά, μή γνωρίσαντες τόν βασιλέα μας, μή ορκισθέντες τόν όρκον τής πρό αυτόν πίστεως, μή συγκαταλεχθέντες μέ τούς υπηκόους του καθό Χριστιανοί καί μή έχοντες διά τούτο μήτε φυσικά μήτε πολιτικά δικαιώματα, νομιζόμενοι ανδράποδα καί αλόγων ζώων αγέλαι, ζώντες χάριν ελέους, τού ύψους του, ή χάριν τού ετησίου κεφαλικού φόρου, τού αποδιδομένου πρός απολύτρωσιν τών υπό τόν πέλεκυν κεφαλών μας, καί μ’ όλον τούτο ουδεμίαν έχοντες περί τής ζωής μας εγγύησιν, αλλ’ απειλούμενοι καθ’ ώραν σφαγήν καί θάνατον άτιμον, ποτίζοντες αεννάως τήν γήν μέ τά δάκρυά μας, καί μέ τ’ αθώα αίματά μας διά τάς φαντασίας ως καί αυτού τού εσχάτου τών Τούρκων, καταδικασμένοι νά ζώμεν εις τό χάος τής αδικίας, εις τό σκότος τής αμάθειας καί τής πονηρίας, κυλιόμενοι εις τόν βόρβορον τών ελαττωμάτων, πολεμούμεν πρός τόν άρπαγα, τόν κατακτητήν, τόν άνομον, τόν αιμοβόρον δεσπότην, καί πολεμούμεν αμυνόμενοι αφ’ ότου προσεβλήθημεν απ’ αυτόν, ορμήσαντα νά μάς κατακόψη όλους είς όλα τά μέρη, διά νά εξοντώση τό έθνος μας, νά καθαρπάση τάς περιουσίας μας, νά σύρη εις τάς αισχρηδονίας καί νά πωλήση ως σώματα εις τάς αγοράς τ’ αγαπητά κοράσια καί παιδία μας, ότε εβιάσθημεν καί ημείς από τόν νόμον τής φύσεως νά υπερασπισθώμεν ενόπλως τήν ύπαρξίν μας, καί αντιπαρετάξαμεν τήν βίαν κατά τής βίας, ορκισθέντες ενώπιον τού ουρανού καί τής γής νά ζήσωμεν ή ν’ αποθάνωμεν ελεύθεροι.
Τόν αυτόν όρκον ομνύοντες καί σήμερον συνηγμένοι εις Τρίτην Εθνικήν Συνέλευσιν, επικαλούμεθα τήν Θείαν Αντίληψιν καί τών Χριστιανών Βασιλέων τήν ευσπλαχνίαν καί βοήθειαν. Τό δέ ηνεωγμένον εις τήν Ελλάδα θέατρον τού πολέμου δέν θά κλεισθή, ειμή όταν αποθάνωμεν όλοι. Ο πόλεμός μας δέν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος τής δικαιοσύνης κατά τής αδικίας, τής χριστιανικής θρησκείας κατά τού κορανίου, τού λογικού όντος κατά τού αλόγου καί θηριώδους τυράννου. Δέν πηγάζει από αποστασίαν γενομένην κατά νομίμου βασιλέως, αλλ’ από δικαίαν επανάστασιν γενομένην υπέρ τών απαραγράπτων δικαίων τού ανθρώπου εναντίον τού βαρβάρου τυράννου. Δέν αποβλέπει εις τό νά κατακτήσωμεν ξένην γήν, αλλ’ εις τό ν’ ανακτήσωμεν τήν ιδικήν μας, νά καταταχθώμεν μεταξύ τών εθνών, νά ζήσωμεν αυτόνομοι, νά εγείρωμεν τόν ναόν τής δικαιοσύνης εις τήν πολιτικήν κοινωνίαν μας, νά παρεισάξωμεν τά φώτα, τάς τέχνας, τάς επιστήμας, καί όλα τά εκ τού πολιτισμού αγαθά, νά λατρεύωμεν ακωλύτως τόν Θεόν, ν’ αγαπώμεν ελευθέρως τούς αδελφούς μας Χριστιανούς τής Ευρώπης, νά συγκοινωνώμεν, νά συναλλάσωμεν, νά συγκατοικώμεν μετ’ αυτών αφόβως, καί νά τούς δείχνωμεν αδεώς φιλοφροσύνης καί φιλοξενίας αισθήματα.
Τοιούτον ιερόν πόλεμον πολεμούντες επτά ήδη χρόνους, ηλπίσαμεν πάντοτε συνδρομήν από όλους τούς Χριστιανούς ή από όλους τούς δυνατούς τού πεφωτισμένου κόσμου ως όμοιοί των άνθρωποι καί ως αδελφοί των Χριστιανοί. Θά επιτρέψωμεν εις τούς Τούρκους νά μάς εξολοθρεύσωσιν από τό πρόσωπον τής γής; Ζητούμεν νά μήν συζώμεν πλέον μέ Τούρκους εις τό αυτό έδαφος, νά μή διεσποζώμεθα από αυτούς, καί νά ζώμεν υπό νόμους δικαίους ως έθνος ελεύθερον καί αυτόνομον. Τούτο είναι τό δίκαιον, όσο δικαία είναι η επανάστασις τού Έλληνος κατά τού κτηνώδους Τούρκου, όσω φρικώδης είναι η τυραννία τού δημίου σουλτάνου. Εάν μάς εγκαταλείπη καί ο Θεός, θ’ αποθάνωμεν μάρτυρες τής ελευθερίας, ως αδελφοί τού Λεωνίδα, τουλάχιστον ένδοξοι υπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.
Εν ονόματι τής Αγίας καί Αδιαιρέτου Τριάδος
Περί Θρησκείας
Άρθρο 1. Καθείς εις τήν Ελλάδα επαγγέλλεται τήν θρησκείαν του ελευθέρως, καί διά τήν λατρείαν αυτής έχει ίσην υπεράσπισιν. Η δέ τής Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας τού Χριστού είναι θρησκεία τής επικρατείας.
Περί τής Ελληνικής Επικράτειας
Άρθρο 2. Η ελληνική επικράτεια είναι μία καί αδιαίρετος.
Άρθρο 3. Σύγκειται από επαρχίας.
Άρθρο 4. Επαρχίαι τής Ελλάδος είναι όσαι έλαβον καί θά λάβωσι τά όπλα κατά τής οθωμανικής δυναστείας.
Δημόσιο Δίκαιον τών Ελλήνων
Άρθρο 5. Η κυριαρχία ενυπάρχει εις τό έθνος. Πάσα εξουσία πηγάζει εξ αυτού, καί υπάρχει υπέρ αυτού.
Άρθρο 6. Έλληνες είναι όσοι αυτόχθονες τής ελληνικής επικρατείας πιστεύουσιν εις Χριστόν, όσοι από τούς υπό τόν οθωμανικόν ζυγόν, πιστεύοντες εις Χριστόν, ήλθαν καί θά έλθωσιν εις τήν ελληνικήν επικράτειαν, διά νά συναγωνισθώσιν ή νά κατοικήσωσιν εις αυτήν, όσοι εις ξένας επικρατείας είναι γεννημένοι από πατέρα Έλληνα, όσοι αυτόχθονες καί μή καί οι τούτων απόγονοι, πολιτογραφηθέντες εις ξένας επικρατείας πρό τής δημοσιεύσεως τού παρόντος συντάγματος, έλθωσιν εις τήν ελληνικήν επικράτειαν καί ορκισθώσι τόν ελληνικόν όρκον καί όσοι ξένοι έλθωσι καί πολιτογραφήθώσιν.
Άρθρο 7. Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον τών νόμων.
Άρθρο 8. Όλοι οι Έλληνες είναι δεκτοί, έκαστος κατά τό μέτρον τής προσωπικής του αξίας, εις όλα τά δημόσια επαγγέλματα πολιτικά καί στρατιωτικά.
Άρθρο 9. Όσοι ξένοι έλθωσι νά κατοικήσωσιν ή νά παροικήσωσιν εις τήν ελληνικήν επικράτειαν, είναι ίσοι ενώπιον τών πολιτικών νόμων.
Άρθρο 10. Αι εισπράξεις διανέμονται εις όλους τούς κατοίκους τής επικρατείας δικαίως, καί αναλόγως τής περιουσίας εκάστου. Καμμία δέ είσπραξις δέν γίνεται χωρίς προεκδεδομένου νόμου, καί κανείς νόμος περί εισπράξεως δέν εκδίδεται ειμή δι’ έν καί μόνον έτος.
Άρθρο 11. Ο νόμος ασφαλίζει τήν προσωπικήν εκάστου ελευθερίαν. Κανείς δέν ημπορεί νά εναχθή ή φυλακωθή ειμή κατά τούς νομικούς τύπους.
Άρθρο 12. Η ζωή, η τιμή καί τά κτήματα εκάστου, εντός τής επικρατείας ευρισκομένου είναι υπό τήν προστασίαν τών νόμων.
Άρθρο 13. Καμμία διαταγή περί εξετάσεως καί συλλήψεως οποιωνδήποτε προσώπων καί πραγμάτων δέν ημπορεί νά εκδοθή, χωρίς νά στηρίζεται εις ικανά δείγματα, καί νά περιγράφη τόν τόπον τής εξετάσεως, καί τά πρόσωπα καί πράγματα, τά οποία πρέπει νά συλληφθώσιν.
Άρθρο 14. Εις όλας τάς εγκληματικάς διαδικασίας έκαστος έχει τό δικαίωμα νά ζητή τήν αιτίαν καί φύσιν τής εις αυτόν προσαφθείσης κατηγορίας, νά αντεξετάζεται πρός τούς κατηγόρους καί τούς μάρτυρας, νά παρουσιάζη μαρτυρίας υπέρ εαυτού, νά λαμβάνη εις βοήθειάν του συμβούλους, καί νά ζητή ταχείαν απόφασιν από τό δικαστήριον.
Άρθρο 15. Έκαστος πρό τής καταδίκης του δέν λογίζεται ένοχος.
Άρθρο 16. Κανείς δέν κρίνεται δίς δι’ έν καί τό αυτό αμάρτημα, καί δέν καταδικάζεται ουδέ προσωρινώς στερείται τά κτήματά του χωρίς προηγουμένην διαδικασίαν. Πάσα δέ υπόθεσις άπαξ οριστικώς δικασθείσα δέν αναθεωρείται.
Άρθρο 17. Η κυβέρνησις ημπορεί ν’ απαιτήση τήν θυσίαν τών κτημάτων τινός, διά δημόσιον όφελος, αποχρώντων, αποδεδειγμένον, αλλά διά προηγουμένης αποζημιώσεως.
Άρθρο 18. Αι βάσανοι καί αι δημεύσεις απαγορεύονται.
Άρθρο 19. Ο νόμος δέν ημπορεί νά έχη οπισθενεργόν δύναμιν.
Άρθρο 20. Οι Έλληνες έχουσι τό δικαίωμα νά συσταίνωσι φιλανθρωπίας, βιομηχανίας, καί τεχνών, καί νά εκλέγωσι διδασκάλους διά τήν εκπαίδευσίν των.
Άρθρο 21. Εις τήν ελληνικήν επικράτειαν ούτε πωλείται, ούτε αγοράζεται άνθρωπος. Αργυρώνητος δέ ή δούλος παντός γένους καί πάσης θρησκείας, καθώς πατήση τό ελληνικόν έδαφος, είναι ελεύθερος, καί από τόν δεσπότην αυτού ακαταζήτητος.
Άρθρο 22. Κανείς δέν δύναται ν’ αποφύγη τό ανήκον δικαστήριον, ουδέ νά εμποδισθή από τό νά καταφύγη εις αυτό.
Άρθρο 23. Κανείς δέν δύναται νά μένη εις φυλακήν πλέον τών εικοσιτεσσάρων ωρών, χωρίς νά πληροφορηθή επισήμως τάς αιτίας τή φυλακώσεώς του, καί πλειότερον τών τριών ημερών, χωρίς ν’ αρχίση η εξέτασις.
Άρθρο 24. Ο κλήρος, κατά τούς κανόνας τής Αγίας καί Ιεράς ημών Εκκλησίας, δέν εμπεριπλέκεται εις κανέν δημόσιον υπούργημα. Μόνοι δέ οι πρεσβύτεροι έχουσι τό δικαίωμα τού εκλογέως.
Άρθρο 25. Καθείς δύναται νά αναφέρη πρός τήν Βουλήν εγγράφως, προβάλλων τήν γνώμην του περί παντός δημοσίου πράγματος.
Άρθρο 26. Οι Έλληνες έχουσι τό δικαίωμα χωρίς πρό εξέτασιν νά γράφωσι, καί νά δημοσιεύωσιν ελευθέρως διά τού τύπου ή αλλέως τούς στοχασμούς καί τάς γνώμας των, φυλάττοντες τούς ακολούθους όρους: α’ Νά μήν αντιβαίνωσιν εις τάς αρχάς τής χριστιανικής θρησκείας. β’ Νά μήν αντιβαίνωσιν εις τήν σεμνότητα. γ’ Νά αποφεύγωσι πάσαν προσωπικήν ύβριν καί συκοφαντίαν.
Tμήμα τού συντάγματος τής Τροιζήνος καί τών άρθρων του, τά οποία κατανέμονταν σέ κεφάλαια γιά τή θρησκεία, τήν ελληνική επικράτεια, τό δημόσιο δίκαιο, τήν πολιτογράφηση, τή Βουλή, τόν κυβερνήτη καί τά δικαστήρια.
Πηγή: agiasofia
