Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Ο κόσμος δεν είναι άσπρο και μαύρο. Μάλλον είναι γκρι και μαύρο.
The world is not black and white. More like black and grey.
Henry Graham Greene – London Observer (2 Ιανουαρίου 1983)

Είχε μια νομαδική ζωή, ζώντας στην ουσία σε διαφορετικές χώρες, αντί για μόνο σε μία. Οπότε ήταν από τους ανθρώπους που έμαθαν να προσαρμόζονται γρήγορα. Σχεδόν σε όλη τη ζωή του, ο συγγραφέας Γκράχαμ Γκριν (1904-1991), που χαρακτηρίζεται από τη διεισδυτικότητα και το εύρος των αποχρώσεων που χρησιμοποιεί στα βιβλία του, ταξίδεψε μακριά από την Αγγλία, σε άγριες και απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου. Τα ταξίδια αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να προσληφθεί στην πασίγνωστη Secret Intelligence Service (SIS), ευρύτερα γνωστή ως MI6 (Military Intelligence, Section 6) από την αδελφή του Ελισάβετ, η οποία ήδη εργαζόταν για τη μυστική αυτή υπηρεσία και τοποθετήθηκε στη Σιέρα Λεόνε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η θητεία του ως πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, οι περιηγήσεις του στην Κεντρική Ευρώπη και οι περιπλανήσεις του σε Λιβερία, Μεξικό, Σιέρα Λεόνε, Νιγηρία, Μαλαισία, Ινδοκίνα, Κούβα, Κονγκό, Αϊτή, Ελβετία, Άγιο Δομίνικο, επηρέασαν -όπως ήταν φυσικό- το έργο του και αποτέλεσαν το σκηνικό πολλών βιβλίων του. Στα μυθιστορήματά του διερευνά την αμφιβολία του σύγχρονου ανθρώπου και τα αμφιλεγόμενα ηθικά ή πολιτικά ζητήματα στο περιβάλλον του 20ού αιώνα.

Ως συγγραφέας συνδύασε τη σοβαρή λογοτεχνική αναγνώριση με τη μεγάλη δημοτικότητα.

Από την Οστάνδη μέχρι την Κωνσταντινούπολη

Το τέταρτο μυθιστόρημά του και από τα δημοφιλέστερά του, το «Stamboul train», διασκευασμένο για το θέατρο, το παρακολουθήσαμε μια όμορφη βραδιά στον αγαπημένο χώρο του θεάτρου «Το Τρένο στο Ρουφ».

Από την Οστάνδη μέχρι την Κωνσταντινούπολη, βιώσαμε ένα ταξίδι γεμάτο μυστήριο και περιπέτεια. Συνταξιδιώτες μας πρόσωπα άγνωστα αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.

Το έργο διαδραματίζεται παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια ενός τριήμερου ταξιδιού με το Οrient Express. Ένα περιπετειώδες και μοιραίο για τους επιβάτες του, ταξίδι.

Ο εύπορος εβραίος επιχειρηματίας από το Λονδίνο, η φτωχή χορεύτρια, η σκληρή δημοσιογράφος, ο φιλόδοξος συγγραφέας, ο στυγνός δολοφόνος, ο κυνηγημένος επαναστάτης, ο παράξενος ιερέας είναι πρόσωπα μοναχικά, outsiders της κατεστημένης ζωής σ’ έναν παρακμιακό κόσμο, που κινούνται στα όρια του γκροτέσκο και του μελοδραματικού.

Το Τρένο στο Ρουφ

Όσον αφορά το θέατρο – μουσείο, θα σας θυμίσουμε πως η «Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ» δημιουργήθηκε από την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Τατιάνα Λύγαρη και λειτουργεί από το 1997 ως πρότυπος σιδηροδρομικός πολυχώρος πολιτισμού. Είναι η μοναδική αμαξοστοιχία στον κόσμο που σε ξεναγεί στον χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού. Αποτελείται από εννέα παλαιά βαγόνια – μεταξύ των οποίων και το «Ελληνικό Βαγόνι», ένα αυθεντικό Wagon Restaurant του Orient Express κατασκευής 1924, και μια μουσειακή ατμομηχανή τύπου Μπρέντα του 1947.
Τα βαγόνια λειτουργούν ως θεατρική και μουσική σκηνή, εστιατόριο, φουαγιέ, ατμοσφαιρικό μπαρ, ενώ σε αυτά στεγάζονται καμαρίνια και λοιποί βοηθητικοί χώροι. Στο τρένο – πολυχώρο παρουσιάζονται θεατρικές, χορευτικές και μουσικές παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους, εικαστικές δημιουργίες, εκπαιδευτικά προγράμματα, θέατρο για παιδιά, ενώ φιλοξενούνται επίσης θίασοι, οργανώνονται φεστιβάλ, εκθέσεις, προβολές, σεμινάρια. Ο επισκέπτης μπορεί επίσης να δειπνήσει ρομαντικά στο πανέμορφο Wagon Restaurant ανάμεσα σε αντικείμενα εποχής. Το φθινόπωρο και το χειμώνα η ατμόσφαιρά του αποτυπώνει θαλπωρή και παραμυθένια αχλή και κάθε άνοιξη και καλοκαίρι, με τα τραπεζάκια έξω στη δροσερή αποβάθρα του σταθμού να σε περιμένουν για καφέ, ποτό, φαγητό και απρόσμενες καλλιτεχνικές συναντήσεις, η μαγεία είναι διάχυτη.

Το Orient Express

Το θρυλικό Orient Express, το υπερπολυτελές επιβατηγό της σιδηροδρομικής εταιρείας Compagnie Internationale des Wagons-Lits (CIWL), που εξαρχής ήταν προορισμένο να εξυπηρετεί ταξίδια μεγάλων αποστάσεων, άρχισε να λειτουργεί τον Οκτώβριο του 1883. Από τις 4 έως τις 20 Οκτωβρίου, το Orient-Express κάνει το πρώτο ταξίδι μετ’ επιστροφής μεταξύ Παρισίων και Κωνσταντινούπολης, καλύπτοντας 3.959 μίλια σε 13 ημέρες. Σε ένα μόνο ταξίδι, ολόκληρη η γεωγραφία της Ευρώπης γίνεται ένα μοναδικό κεφάλαιο.
Το Orient Express υπήρξε το μέσο που ταυτίστηκε με τις έννοιες της άνεσης και της πολυτέλειας, σε μια εποχή που τα ταξίδια ήταν ακόμα εξαιρετικά κουραστικά, χρονοβόρα και επικίνδυνα. Η αμαξοστοιχία έκανε το πρώτο της δοκιμαστικό δρομολόγιο τον Οκτώβριο του 1882, ξεκινώντας από το Παρίσι και καταλήγοντας την επόμενη μέρα, στη Βιέννη. Όταν τα δρομολόγιά της τέθηκαν σε τακτική κυκλοφορία, το όνομά της δέθηκε άρρηκτα με το Παρίσι και την Κωνσταντινούπολη, τις δύο πόλεις που βασικά συνέδεε μεταξύ τους.

Μετά την επιτυχή κυκλοφορία του Orient Express, ένα πυκνό δίκτυο υπερπολυτελών τρένων αναπτύχθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, με ονόματα που ταυτίστηκαν με τα ταξίδια πολυτελείας της εποχής, καθώς και με διάφορες μορφές τέχνης, μένοντας ανεξίτηλα στην ιστορική μνήμη, όπως το Blue Train, το Golden Arrow, το North Express και άλλα.

Το Orient Express, η Ταχεία της Ανατολής, συχνά έγινε συνώνυμο με πάθη και ίντριγκες. Η αριστοκρατική και άνετη αμαξοστοιχία άσκησε επίδραση σε διάφορες μορφές τέχνης, με κυρίαρχη την παρουσία της στη λογοτεχνία και στο μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι, Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές, καθώς και στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 1974, που υπήρξε υποψήφια για 6 Όσκαρ.
Ένα ακόμα λογοτεχνικό βιβλίο, “Το Τρένο της Σταμπούλ” του Γκράχαμ Γκριν, δηλαδή το «Stamboul train» που παρακολουθήσαμε σε θεατρική μορφή, αντλεί τη θεματολογία του από το δημοφιλές τρένο.
Στη δε ταινία του Τζέιμς Μποντ, From Russia With Love, διαδραματίζονται σκηνές μέσα στα βαγόνια του. Λογοτεχνία, κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική, ακόμα και ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως το Call of Cthulhu της εταιρείας παιχνιδιών Chaosium, συνέδεσαν το όνομά τους με το Orient Express.

Το 1919, ξεκίνησε να λειτουργεί η γραμμή Simplon Orient Express, που περιλάμβανε ένα διαφορετικό δρομολόγιο, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Λωζάνη, το Μιλάνο, τη Βενετία, την Τεργέστη και το Βελιγράδι. Το δρομολόγιο που ένωνε το Παρίσι με την Κωνσταντινούπολη, με ενδιάμεσους σταθμούς το Στρασβούργο, το Μόναχο, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη και το Βουκουρέστι, σταμάτησε να εξυπηρετεί τη γραμμή, το 1977, μην καταφέρνοντας να αντέξει τον ανταγωνισμό με το ταχύτερο πλέον μέσο της εποχής μας, το αεροπλάνο.

Ωστόσο, το θρυλικό τρένο εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμα σήμερα, εξυπηρετώντας μια πολύ μικρότερη γραμμή, που συνδέει το Παρίσι με τη Βιέννη, περνώντας από το Στρασβούργο, το Μπάντεν-Μπάντεν, το Μόναχο και πολλούς άλλους σταθμούς και προσφέροντας τις ίδιες πολυτελείς υπηρεσίες στους επιβάτες του.

Επιτυχία και περιπέτεια

Το διάσημο και περιπετειώδες θρίλερ “Stamboul Train” του Γκράχαμ Γκριν παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία για τρίτη χρονιά στην “Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ”, σε σκηνοθεσία Τατιάνας Λύγαρη.
Ύστερα από δύο επιτυχημένες σεζόν, φέτος μάλιστα επανήλθε με ανανεωμένη διανομή από την 1η Νοεμβρίου 2019.

Το συναρπαστικό μυθιστόρημα, που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του λογοτεχνικού μοντερνισμού, και καθιέρωσε τον Graham Greene ως έναν από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της αγγλικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μετάφραση και διασκευή του Ιωσήφ Βαρδάκη.

Η υπόθεση

Παραμονές Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Οριάν Εξπρές αρχίζει το πιο περιπετειώδες και μοιραίο -για μερικούς από τους επιβάτες- ταξίδι του. Ο επιτυχημένος και ανήσυχος επιχειρηματίας, η νεαρή χορεύτρια που αναζητά μια καλύτερη ζωή, η φιλόδοξη δημοσιογράφος που ψάχνει την είδηση, ο λαϊκός λωποδύτης που η ανέχεια τον έσπρωξε στην παρανομία, ο κομμουνιστής ηγέτης που επιδιώκει την επανάσταση, ο διπλός πράκτορας, είναι όλοι τους πρόσωπα τραγικά, αντιφατικά, πλάσματα που τα ενώνει μια κοινή μοίρα: η μοναξιά και η αναζήτηση της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας.

Ο Γκράχαμ Γκριν σκιαγραφεί με νεύρο και ένταση μια ολόκληρη εποχή που σφραγίζεται από την αβεβαιότητα και τον τρόμο του επικείμενου δεύτερου μεγάλου πολέμου.

Εξερευνά τις αρχές της ηθικής στις σύγχρονες κοινωνίες, της πίστης, της προδοσίας, του ρατσισμού, του καθήκοντος απέναντι στον άλλον σε σχέση με το καθήκον στον εαυτό μας και της ματαιότητας να παραμείνει κανείς ουδέτερος σε εποχές σύγκρουσης.
Καταδύεται βαθιά στα θέματα που αγγίζουν το κύτταρο της ανθρώπινης ψυχής με όλες τις αντιφάσεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις της, δημιουργώντας τους απόλυτα “Greeneian” χαρακτήρες του.

Περιγράφει δυναμικά και ρεαλιστικά την ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται στην Ευρώπη ακριβώς ένα χρόνο πριν ανατείλει στη Γερμανία η δύναμη του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Μια ατμόσφαιρα, παραμονές του Ολοκαυτώματος, που τη σφραγίζει η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια και ο τρόμος του επερχόμενου πολέμου.

Σκηνοθετική άποψη

Η Τατιάνα Λύγαρη σημειώνει: «Το έργο διαδραματίζεται στην τόσο ενδιαφέρουσα, ιστορικά και κοινωνικά, περίοδο του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με το θρυλικό τρένο Orient Express. Το Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας αποτελεί το ιδανικό και απόλυτα ρεαλιστικό σκηνικό για τη μεταφορά του διάσημου μυθιστορήματος του Graham Greene στο θέατρο.
Η παράσταση μέσα από μια γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση μυστηρίου και με μία “grosplan” ερμηνευτική απόδοση των οκτώ χαρακτήρων στο κινούμενο τρένο, τοποθετεί ηθοποιούς και θεατές στο κάδρο της “Greeneland”, του τοπίου που σκιαγραφεί ο Greene, ως συμμέτοχους και συνένοχους μιας καταστροφής που μοιάζει να πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Η διεισδυτική και ψυχαναλυτική ματιά του Greene στον τρόπο σκέψης και στις πράξεις των ηρώων του τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο αντανακλάται στο σημερινό πλαίσιο της ανησυχητικής αύξησης του ακραίου εθνικισμού και ρατσισμού, που αναπτύσσονται ραγδαία στις σύγχρονες κοινωνίες».

Η παράσταση

Η Τατιάνα Λύγαρη με το κύρος, την εμπειρία της και την ποιότητά της διδάσκει ρόλους, φωτίζει αντιδράσεις, προσεγγίζει συνειδήσεις και πετυχαίνει να μας συγκλονίσει με τα διλήμματα της ύπαρξης, αποτυπώνοντας έντεχνα το περίτεχνο κλίμα του μυθιστορήματος.

Στην πιο ενδόμυχη, την πιο ιδιωτική θεατρική σκηνή της Αθήνας, σε ένα χώρο που σχεδόν μπορεί να χωρέσει στην παλάμη μας, παρακολουθούμε ένα κολάζ χρόνου, τόπων και ανθρώπινων χαρακτήρων.

Το διαβρωτικό, αδιόρατο, βρετανικό χιούμορ, η κοινωνική κριτική, η ψυχογραφική λεπτότητα και η έντιμη, δίχως υπερβολές, ρεαλιστική καταγραφή της καθημερινότητας της εποχής στην παράσταση, συνιστούν όχι απλώς ένα ανεπανάληπτο επίτευγμα αλλά κάνουν το έργο να μοιάζει πως μπορεί να γράφτηκε και σήμερα.

Ο θεατής δεν θα ξεχάσει τους χαρακτήρες που περνούν από την παράσταση, τα ερωτικά τρίγωνα που σχηματίζονται, τις επιρροές του συγγραφέα από τον Ντοστογιέφσκι και τον Κάφκα, τον πνευματικό προβληματισμό αλλά και για την κατάδυση της δράσης στα απώτατα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Την ασάφεια της αγάπης σε σχέση με τον οίκτο, τις εμπλοκές της μεταποικιακής παρέμβασης, την ανάκτηση του υπαρξιακού σκοπού και προορισμού που επιδιώκουν οι ήρωες, το ηθικό δίλημμα της ευθύνης, την αίσθηση της απόγνωσης και του επικείμενου χαμού, τις περιπλοκές και τα σκιώδη παιχνίδια, με την ενοχή και τη δυσπιστία να πλανώνται ανά πάσα στιγμή στις σκηνές.

Οι ήρωες «ταξιδεύουν» μεταφορικά μέσα στις βασανισμένες τους ψυχές αλλά οι πράξεις τους έχουν ρεαλιστικές συνέπειες για τους ίδιους και τους συνεπιβάτες τους. Μέσα στο εν κινήσει τρένο η δράση έρχεται ξαφνικά και απότομα δίχως όμως να αφήνει ίχνη λάμψης και ηρωισμού.

Οι συντελεστές και οι ερμηνείες

Οι ηθοποιοί, όλοι θαυμάσιοι, παίζουν με την επιτυχημένη και εύφορη μετάφραση-διασκευή του Ιωσήφ Βαρδάκη, δημιουργώντας μαγικούς συνδυασμούς «ευφυΐας και πάθους» και απροσδόκητους αιφνιδιασμούς.

Η δραματική ένταση, η ελκυστική, απίθανα γοητευτική ατμόσφαιρα, η νοσταλγική λαμπρότητα και η αναμφισβήτητη αίγλη της αισθητικής, οι φανερές και κρυφές στρατηγικές των προσώπων, η μαγεία της κλίμακας του ταξιδιού, η συναρπαστική μυθοπλασία, η πειστικότητα, το βρετανικό φλέγμα και η περιπετειώδης διάθεση, που κινούν τα νήματα της αφήγησης, αιχμαλωτίζουν το κοινό με τη φρεσκάδα των συγκρούσεων.

Μια υπέροχη, με αξιόλογο γούστο παράσταση δίδαξε η Τατιάνα Λύγαρη, που μας έχει… καλομάθει με τις ωραίες της παραστάσεις στο Τρένο τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόταση γόνιμη και εποικοδομητική, το «Stamboul train», έξοχη στη δομή, την ανάπτυξη και τη διανομή των ρόλων.

Ένα σπουδαίο έργο ενός σπουδαίου συγγραφέα που σφράγισε με την πένα του τον προηγούμενο αιώνα αλλά κι ένα υποδειγματικό μάθημα ανεβάσματος λογοτεχνικού έργου με ιδιαίτερη κίνηση, παύσεις και σιωπές, εμπνευσμένες ερμηνείες, απολαυστικό στη θέαση.

Η απαστράπτουσα Εβελίνα Αραπίδη στο ρόλο της Μέιμπελ επιβάλλεται με τη βαθιά και πλούσια γκάμα της. Έδειξε με τις φοβερές δυνατότητές της πόσο καλά κατέχει τα μυστικά της σκηνής, πόσο μελετημένη ήταν στις κλιμακώσεις του ρόλου της και πόσο πλασμένη για σπουδαία κείμενα είναι.

Η Δάφνη Καφετζή στο ρόλο της Κόραλ ήταν γλυκύτατη. Με θαυμάσια προτερήματα, κίνηση και φωνή, ήταν θετική και λειτουργική, με ταλέντο και συναισθηματικά αποθέματα που τα αξιοποίησε έκτακτα.

Η Κλαίρη Σαρρηκυριάκου, μια πνοή δροσιάς, με άνεση και έντονη παρουσία υποδύθηκε πειστικότατα τη χαριτωμένη και πανέξυπνη Τζάνετ.

Ο Σπύρος Ζουπάνος (Σέιβορι ή Κουίν) είναι από τους ηθοποιούς που δεν περνούν απαρατήρητοι. Ακριβοζυγισμένος, κινηματογραφικός, εύγλωττος, με φινετσάτη κίνηση και ώριμη φωνή άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις.

Ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης έπαιξε τον Γκρούνλιχ με μεγάλη ευχέρεια και αθώο χιούμορ. Ηθοποιός ικανός να ισορροπεί το δραματικό με το αμφίσημο, άρεσε πολύ.

Ο Παναγιώτης Μαρίνος έδωσε μια σημαντικότατη και ουσιαστικότατη ερμηνεία ως Όπι με αξιόλογα ευρήματα και εκπληκτικούς ρυθμούς.

Ο Νίκος Ποριώτης, γοητευτικός, πυρετικός, με αργασμένο πρόσωπο και ωραία παρουσία, ήταν ιδανικός στο ρόλο του Τσίνερ.

Ο πολύ καλός Χρήστος Χριστόπουλος έπαιξε τον Μάιατ με γνώση του θεατρικού χρόνου και σκηνικού χώρου, με λεπτότητα, συγκίνηση και ευαισθησία.

Οικεία, κομψά, σωστά και πανέμορφα τα σκηνικά-κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ πρόσφεραν έναν ξεχωριστό τόνο στην παράσταση. Ενδιαφέρουσα η μουσική του Μηνά Ι.Αλεξιάδη και με άποψη η χορογραφία της Πέπης Ζαχαροπούλου. Διακριτικοί και λιτοί οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη προσέδωσαν έμφαση και σημασία σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Μια αριστοτεχνική παράσταση που μας υπενθυμίζει ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο είμαστε όλοι δόκιμοι αιχμάλωτοι σε έναν αβέβαιο κόσμο.

Βιογραφικό του Graham Greene

Διάσημος μυθιστοριογράφος αλλά και θεατρικός συγγραφέας ο Graham Greene θεωρείται ένας από τους καλύτερους Άγγλους συγγραφείς του 20ού αιώνα. Γεννιέται το 1904 στο Berkhamsted του Hertfordshire και σπουδάζει στο Balliol College της Οξφόρδης. Το τέταρτο από τα έξι παιδιά της οικογένειάς του, έχει δύσκολη εφηβεία με κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας και υποβάλλεται σε ψυχαναλυτική θεραπεία.
Η ζωή του αλλάζει εντελώς όταν το 1926, στα 22 του χρόνια, επηρεασμένος από τη μελλοντική σύζυγό του, ασπάζεται τον Καθολικισμό. Αρχίζει τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος γράφοντας άρθρα για τους “Τάιμς” και την πρώτη του ποιητική συλλογή έχοντας μέντορες τον Ezra Pound και τη Gertrude Stein.
H τεράστια επιτυχία όμως και η αναγνώριση έρχονται με το τέταρτο μυθιστόρημά του το 1932, το γνωστό «Stambοul Train», το οποίο ο ίδιος κατατάσσει στην κατηγορία των θρίλερ-μυστηρίου (“entertainments”).

Author Graham Greene sitting on the set of Our Man in Havana. (Photo by Peter Stackpole/The LIFE Picture Collection/Getty Images)

Το έργο εκδίδεται στην Αμερική το 1933 με τον τίτλο «Orient Express» και αμέσως γίνεται ταινία, το 1934. Ο Greene ζει μια τρικυμιώδη προσωπική ζωή γεμάτη αντιφάσεις, καθόλου άμεμπτη ηθικά παρά τη δηλωμένη πίστη του στον Καθολικισμό, με εμπλοκή στις μυστικές υπηρεσίες της Μεγάλης Βρετανίας ενώ ταυτόχρονα δηλώνει πολέμιος της αποικιοκρατίας.
Ταξιδεύει διαρκώς και μάλιστα σε ταραγμένα μέρη του πλανήτη (Λιβερία, Μεξικό, Σιέρα Λεόνε, Νιγηρία, Μαλαισία, Ινδοκίνα, Κούβα, Κονγκό, Αϊτή, Άγιος Δομίνικος, Γερμανία, Αυστρία κ.α.) και κάθε ταξίδι του αποτελεί έμπνευση για τα επόμενα μυθιστορήματά του, πολλά από τα οποία έγιναν επιτυχημένες ταινίες. Πολλά από τα σημεία αυτά του πλανήτη που μετέφερε στα μυθιστορήματά του, φτωχικά και καθημαγμένα, χαρακτηρίζονται με τον όρο “Greeneland”.
Θέματα στα οποία επανέρχεται συχνά είναι η διαφθορά της αθωότητας, η προδοσία, η πίστη, η ατομική ευθύνη, η σύγκρουση δικαιοσύνης, το αναπόφευκτο του θανάτου. Μεταξύ των σημαντικότερων έργων του είναι τα μυθιστορήματα «Η δύναμη και η δόξα», «Ο ήσυχος Αμερικάνος», «Το τέλος μιας σχέσης» και «Ο Τρίτος Άνθρωπος», το οποίο γράφει αρχικά ως σενάριο της ομώνυμης παγκόσμιας κινηματογραφικής επιτυχίας. Έχει μεταφραστεί σε 27 γλώσσες.

Το σύνολο του συγγραφικού του έργου περιλαμβάνει συλλογές διηγημάτων, 27 μυθιστορήματα, 8 θεατρικά έργα, 4 έργα για παιδιά, 2 βιογραφίες, 2 αυτοβιογραφίες, εκατοντάδες δοκίμια, σενάρια και κριτικές για βιβλία και ταινίες. Λαμβάνει τη μεγάλη τιμή να ανακηρυχθεί Member of the Order of Merit και a Companion of Honour. Πεθαίνει στο Vevey της Ελβετίας, το 1991.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση-Διασκευή Ιωσήφ Βαρδάκης / Σκηνοθεσία Τατιάνα Λύγαρη/ Σκηνικά-Κοστούμια Γιάννης Μετζικώφ / Μουσική Μηνάς Ι.Αλεξιάδης / Χορογραφία Πέπη Ζαχαροπούλου / Φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Εβελίνα Αραπίδη, Σπύρος Ζουπάνος, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Δάφνη Καφετζή, Παναγιώτης Μαρίνος, Νίκος Ποριώτης, Κλαίρη Σαρρηκυριάκου, Χρήστος Χριστόπουλος

Πληροφορίες

Θεατρικό Βαγόνι
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή στις 18.30
Εισιτήρια: 14 ευρώ Ολόκληρο (Παρασκευή) / 16 ευρώ Ολόκληρο (Σάββατο & Κυριακή) / 12 ευρώ Φοιτητικό – Μειωμένο / 5 ευρώ Ατέλειες
Προπώληση:
– Στη VIVA
ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ
-Τηλεφωνικά στο 11876 (viva)
– Τηλεφωνικά στην Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ (210 5298922 / 6937 604988)
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
***
Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ
Τηλ. 210 5298922 / 6937 604988
Καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός
FreeWi-Fi / Δωρεάν Parking
***
www.totrenostorouf.gr
www.facebook.com/To-Treno-sto-Rouf-railway-carriage-theatre https://twitter.com/ToTrenoStoRouf
https://instagram.com/ToTrenostoRouf