Tης Μαρίας Γεωργαντά
Σε είδα… σε κάθε τσούγκρισμα ποτηριών ευτυχισμένης παρέας σε οικογενειακό τραπέζι… «Η αγάπη μοιάζει με δύο ποτήρια σε στιγμή ενθουσιασμού… τινγκ, λάμψη, θρύψαλα» ο αγαπημένος σου στίχος του δικού σου ποιητή… μου έκλεινες το μάτι σε κάθε «τινγκ», σε κάθε «λάμψη», σε όλα τα «θρύψαλα»…
Σε είδα… σε κάθε αμήχανο βλέμμα γνωστού και αγνώστου… τη στιγμή ακριβώς εκείνη, που κοιταζόμαστε και αναγνωρίζουμε ακόμα ένα κομμάτι μας, παίρνοντάς το μαζί μας και ευχαριστώντας με όποιον τρόπο – είτε γυρνώντας την πλάτη και τρέχοντας, είτε μένοντας για λίγο ίσα για να «χαραχτούμε»…
Σε είδα… σε κάθε χειραψία με παλάμες άλλοτε σφιχτές και άλλοτε εύθραυστες, άλλοτε τραχιές και άλλοτε ευαίσθητες, όμως όλες με την ίδια υπόσχεση… να εξημερώσουν τα απωθημένα σου και να γίνουν φυλαχτό σου…
Σε είδα… σε κάθε αγκαλιά που κάνει το 2 να φαίνεται σαν 1, που ο ένας αφήνεται στον άλλον με μια απόλυτη αρμονία χωρίς δεύτερες και τρίτες σκέψεις, χωρίς λέξεις που βάζουν στις άμυνες φωτιά… ναι, είναι «εύφλεκτες» οι λέξεις από έμψυχα στόματα…
Σε είδα… σε κάθε φιλί μητρικό, παιδικό, ερωτικό… και σε εκείνο το κρυφό, που ήθελε, να δοθεί, αλλά δεν τόλμησε, γιατί ήξερε ότι θα σφραγίσει και θα σφραγιστεί…
Σε είδα… σε κάθε χαμόγελο που γύρευε το «καθρέφτισμά» του, σε κάθε δάκρυ που έγινε σταγόνα αρώματος της άλλης μορφής, σε κάθε μειδίαμα που ακροβατούσε ανάμεσα στα δύο…
Σε είδα… σε κάθε οργισμένο πρόσωπο, σε κάθε ψυχρό, σε κάθε σκληρό, σε κάθε αυστηρό… σε εκείνον που αδιαφορεί για τους γύρω του, σε εκείνον που τρέχει σπρώχνοντας τους γύρω του, σε εκείνον που ζητιανεύει στα σκαλοπάτια από τους γύρω του, σε εκείνον που σνιφάρει μπροστά στους γύρω του, σε εκείνον που σκοτώνει κάποιον από τους γύρω του… και όλοι με την ίδια βουβή φωνή μέσα τους «Πρόσεξέ με! Αγάπησέ με!»… ναι, θεριεύει η ψυχή, όταν έχει ασιτία από αγάπη, και καμία φορά το αίτημά της γράφεται με αίμα…
Σε είδα… σε κάθε γελαστό πρόσωπο, σε κάθε εγκάρδιο, σε κάθε τρυφερό, σε κάθε ευγενικό… σε εκείνον που τείνει το χέρι του στους γύρω του, σε εκείνον που περπατάει δίπλα στους γύρω του, σε εκείνον που ελπίζει για τους γύρω του, σε εκείνον που τραγουδάει ανάμεσα στους γύρω του, σε εκείνον που χτίζει τον κόσμο του μέσα στους γύρω του…
Σε είδα… σε κάθε σιωπή που έδινε πνοή στις αισθήσεις, που ενεργοποιούσε την καρδιά, να ακουστεί… που κινούσε το σώμα, να εκφραστεί… που έκανε το μυαλό, να συναινεί…
Σε είδα… σε όλα αυτά και σε άλλα τόσα που δεν θα μάθεις ποτέ…
Σε είδα… σε κάθε μνήμη μου απόψε… χθες, σήμερα, αύριο, πάντα… σε κάθε διάρκεια… «Ό, τι αγαπώ, γεννιέται αδιάκοπα. Ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα», να ξανά ο ποιητής σου… μέσα σε αυτό, σε βλέπω… δεν σε είδα μόνο… και ένα ευχαριστώ… σε κάθε αρχή… πάντα… σε ΣΕΝΑ… σε κάθε ΕΣΕΝΑ…
Μια λάμψη ο Άνθρωπος, μα τον προλαβαίνεις!
