“Άνθρωπον αναζητώ – Ich suche den Menschen” έχει τίτλο η παράσταση της Έλιας Βεργανελάκη, η οποία είναι ηθοποιός και μουσικός υπότροφος της Ακαδημίας της Τέχνης του Βερολίνου (Akademie der Künste). Η καλλιτέχνιδα παρουσίασε με επιτυχία στην Ακαδημία τη δουλειά της, που με την ευαισθησία και τη φαντασία της απέσπασε θερμούς επαίνους και ενθουσιώδη σχόλια από το κοινό.
Η παροιμιώδης ρήση του Κυνικού φιλοσόφου Διογένη, «Άνθρωπον αναζητώ», ίσως δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρη όσο σήμερα. Κι αυτό διότι, στην εποχή της τεχνολογίας αλλά και του άκρατου καπιταλισμού, η συνειδητοποίηση της ανάγκης ύπαρξης Ανθρώπων σε κάθε τομέα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής είναι σχεδόν καθολική.
Άνθρωπος, υπό την έννοια του ατόμου με ανθρωπιά, με κοινό νου, με χαρακτήρα, με ηθικές αρχές και αξίες, με υψηλούς στόχους και ιδανικά, με αυτοσεβασμό και φιλότιμο.
Στη σημερινή αποπνικτική ατμόσφαιρα της χυδαιότητας, του πλούτου, της ομορφιάς, της κοινωνικής θέσης, της αδικίας, της βίας και του συμβιβασμού, αποτελεί επιτακτική ανάγκη η αναζήτηση για τον άνθρωπο μέσα μας. Έναν άνθρωπο σθεναρά αντιστεκόμενο σε αυτού του είδους τον πολιτισμό, της κυριαρχίας δηλαδή των παράλογων πάνω στους συνετούς και των ισχυρών πάνω στους αδυνάτους.
Τελικώς, όσο δύσκολο και εάν είναι να αλλάξει η κοινωνία, στο χέρι μας είναι, αν το θελήσουμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας και το βαθμό που μας επηρεάζουν οι κοινωνικές στρεβλώσεις.
* Το έργο «Άνθρωπον αναζητώ» είναι αποτέλεσμα της σύζευξης τόσο προσωπικών ιδεολογιών όσο και κοινωνικών βιωμάτων της δημιουργού στην Ελλάδα της κρίσης.
Ένα έργο στο οποίο η αλληγορία εκφράζεται μέσα από τη θεατρική πραγματικότητα, τόσο με τους θεατές όσο και με τους τεχνικούς συντελεστές να εμπλέκονται διαδραστικά με την ηθοποιό και την εξέλιξη της παράστασης.
Το κύριο πρόσωπο του έργου αφορά μια νεοάστεγη που ζει μέσα σε έναν κάδο ανακύκλωσης, θύμα της οικονομικής κρίσης στις αρχές του 21ου αιώνα, η οποία μέσω της άρνησής της για τον πλούτο και το χρήμα, ανακαλύπτει αυτό που τελικά τη λυτρώνει, τη μουσική.
Πεταμένα αντικείμενα που βρίσκει στα σκουπίδια μετατρέπονται σε μουσικά όργανα. Οι ήχοι της κεντρικής λεωφόρου μιας μητρόπολης σε ώρες αιχμής, το αθώο κελάηδισμα των πουλιών, το πεινασμένο νιαούρισμα μιας γάτας, όπως και οι βιαστικές φωνές περαστικών, ηχούν πια στα αυτιά της ως χαρούμενες μελωδίες.
Μία τραγική φιγούρα, όπου αναζητώντας τον Άνθρωπο, ανακαλύπτει τελικά τον Άνθρωπο μέσα της.
Άνθρωπον αναζητώ
Ich suche den Menschen
Ein Theaterstück von und mit Elia Verganelaki
Sonnabend, 7. September, 19 Uhr, Uraufführung
Freitag, 20. September, 21 Uhr
Sonnabend und Sonntag, 21. + 22.September, 19.30Uhr
Akademie der Künste, Hanseatenweg
“In dem System, das sie gemacht haben, ist die Menschlichkeit eine Ausnahme.“ Bertolt Brecht
Elia Verganelaki, geb. 1982, lebt in Athen; 2000-2005 Studium der
Russischen Sprache und Philologie an der Universität Dimokritos,
Komotini; 2008 Masterclass für Schauspiel am Neuen Griechischen
Theater Giorgos Armenis, Athen; 2009-2012 Studium für Drama an
der Athener Schauspielschule Dilos; Gründerin und Mitglied der Band
Unterwegs, Athen; derzeit freie Musikerin und Schauspielerin für Theater
und Film; 2013 Berlin-Stipendiatin der Akademie der Künste, Berlin.
Obdachlose Frau: Elia Verganelaki
Stimme des Mannes: Thomas Ahrens
Techniker: Pablo de la Rosa
Katzenstimme: Marinos
Dramaturgie: Henrik Adler
Regieassistentin: Dimitra Thomaidou
Musik: Elia Verganelaki
Animation: Lydia Günther
Video: Philipp Wenning
Füße: Farid Fairuz
Musiker: Jonas Fehrenberg (Bass), Bojana Šaljić Podešva (Violine)
Licht: Frank Kwiatkowski
Ton: Martin Kautzsch
Video: Bert Günther
Besonderen Dank an:
Volker Ludwig und das GRIPS Theater · Vassilis Koukalani · Nele Hertling
und Petra Kohse · Uwe Ziegenhagen · Mark Eichelbaum und Moses
Wachsmann · Antonis Kazakos · Michail Pirgelis und Christos Asteriou ·
Abel Sanchez · Marios Rammos · Faye Koundouraki · Kostis Kallivretakis ·
Gerd Rische und Georg Morawietz, E-Studio · Daniel Avi Schneider · René
Wichmann · Sascha Dellmann und Birgit Sanders · Anestis Azas und
Prodromos Tsinikoris · Caspar Hachfeld · Peter Henning, HFF Konrad Wolf
· ALBA für den Müllcontainer
Ich suche den Menschen
“Ich suche den Menschen“ – dieser berühmte Satz des Philosophen Diogenes
ist heute aktueller denn je. In Zeiten der technologischen Zurüstung und des
wild gewordenen Kapitalismus ist das Bewusstsein, wie notwendig wir „wahre
Menschen“ in jedem Bereich des öffentlichen und privaten Lebens brauchen,
von großer Wichtigkeit.
Was man hier unter einem „Menschen“ verstehen muss? Jemand mit
Humanität und Gemeinsinn. Mit Charakter, moralischen Prinzipien und Werten.
Der hohe Ziele und Ideale verkörpert und Selbstrespekt und Würde besitzt.
Ein Mensch, der sich dem Schönheits- und Wachstumswahn widersetzt. Der
sich weder den Dummen unterordnet noch automatisch den Starken. So
schwer es ist, die Gesellschaft zu verändern, es liegt letztendlich an uns selbst,
uns selber zu verändern, und das in dem Maß, wie uns das soziale Elend um
uns herum berührt.
In ihrem Stück „Ich suche den Menschen“ verknüpft die griechische
Schauspielerin und Musikerin Elia Verganelaki ihre persönliche Haltung mit den
Erfahrungen, die sie im Kontext der sozialen Krise in Griechenland gemacht
hat. Es ist ein Stück, das mit der ästhetischen Realität des Theaters eine
politische Metapher zum Ausdruck bringen will. Denn sowohl die Zuschauer
als auch die Techniker werden Teil der Vorstellung, sie interagieren mit der
Schauspielerin und beeinflussen somit aktiv den Ausgang der Vorstellung.
Die Hauptfigur des Stücks ist eine obdachlose Frau, die in einem
Müllcontainer lebt. Ein Opfer der Krise, entdeckt sie durch den erzwungenen
Verzicht auf Reichtum und Geld, dass es eigentlich erst die Musik ist,
die sie errettet. Weggeworfene Sachen die sie im Müll findet, werden zu
Musikinstrumenten. Die Geräuschkulisse eines Boulevards in einer Metropole
zur Hauptverkehrszeit; das unschuldige Zwitschern der Vögel; das hungrige
Miauen einer Katze, oder die atemlosen Stimmen der Passanten – all diese
Geräusche hören sich in ihren Ohren an wie fröhliche Melodien.
Eine tragische, komische und starke Figur, die auf der unausweichlichen Suche
nach einem Menschen am Ende den Menschen in sich selbst findet.
Looking for the Man
The proverbial saying of Cynic philosopher Diogenes, “looking for the
Man” perhaps has never been so relevant as today. This is because, in an
era of technology and unrestrained capitalism, it is of high importance
that we all understand the need for “real people” both in public and
private life.
“Man”, in the sense of a person with humanity and common sense, a
man of character, with moral principles and values, with high goals and
ideals, with self-respect and pride. In today‘s suffocating atmosphere
of vulgarity, wealth, beauty, social position, injustice, violence and
compromise, it is imperative to search for the “Man” within. A “Man”
strongly resisting this kind of culture, that is, the rule of the unreasonable
over the wise and the strong over the weak. Finally, as hard as it might be
to change the society as a whole, it is in our hands to change ourselves
and thus the extent to which social distortion affects us.
The play “Looking for the Man” is the result of the coupling of the
personal ideologies and the social experiences of the author amidst
the Greek crisis. A project in which the metaphor is expressed through
the theatrical reality, with both the audience and the technical staff
interactively engaging with the actress and the progress of the play.
The main character of the play involves a homeless woman who lives in
a recycling bin, a victim of the economic crisis in the early 21st century,
who, through her negation of wealth and money, discovers what
ultimately saves her, music. Discarded objects found in the trash are
transformed into musical instruments. The sounds of a central avenue of
a metropolis during the rush hour, the innocent singing of the birds, the
hungry mewing of a cat as well as the voices of the hasty passersby, now
become joyful melodies to her ears.
A tragic figure, who, through her search for the Man, finally manages to
find that Man within her.
Ich suche den Menschen
Text und Performance: Elia Verganelaki, Stipendiatin der Sektion
Darstellende Kunst, Akademie der Künste, Berlin 2013.
Akademie der Künste · Hanseatenweg 10 · 10557 Berlin · www.adk.de
Junge Akademie · Christian Schneegass, Nicola Beißner · 030 200 57-15 34/15 57
[email protected]
