9.4 C
Athens
Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2025

Ήταν η τύχη, ήταν η ευκαιρία, ήταν η συνάντηση; Ήταν η μέρα που είδα τους “Πτυχιούχους”

Πράγματι Βάσια, η έναρξή σας ήταν η πιο γλυκιά έναρξη του κόσμου. Η Κατερίνα, ο Σεραφείμ και ο Παναγιώτης ήταν περίφημοι. Δεν υπήρξε στιγμή που να μην ήμασταν εκεί πλάι τους και μαζί τους κι αυτοί κοντά μας και στο μυαλό μας. Όλοι σας βρήκαμε σπουδαίους. Όλους σας. Χάρη σε σας γνωρίσαμε τη μοιραία γυναίκα, το ζόρικο μάγειρα και την άλλη κοπέλα. Θυμηθήκαμε τα φοιτητικά καλοκαίρια και τα νεανικά όνειρα. Γκοντάρ στο «Στούντιο» και στην «Αλκυονίδα», πτυχίο στο συρτάρι, γιαγιά που ανατρέπει τα στερεότυπα. Τι είναι το «τεκίλα φριζ» και μια πορτοκαλιά γάτα πιο σοφή απ’ όλους τους σοφούς. Ανοίξαμε ένα παλιό ημερολόγιο και διαβάσαμε κρυφά τι έγραφε η σιωπηλή. Πήγαμε στην Πάτμο σε χρόνο ανύποπτο κι ονειρικό. Τραγουδήσαμε Μαρινέλλα, προβλέψαμε το μέλλον κι επιτέλους αντιληφθήκαμε ότι υπάρχουν Ελληνίδες πολύ ωραιότερες από την Άβα Γκάρντνερ. Η θεατρική διασκευή σας ήταν μοναδική, τα κοστούμια σας τα ζήλεψα κι όταν χορεύατε ήθελα να σας συνοδεύσω παρόλο που υστερώ στο ρυθμό. Μαζί ακούσαμε Μαίρη Λίντα μια νύχτα με πανσέληνο στη Μονεμβασιά. Μας έκαψε ο ήλιος σε μια παραλία στη Σίφνο όταν το κτήνος μας έλεγε βρωμόλογα κι εμείς παίρναμε πόζες για καρτ ποστάλ. Θαυμάσαμε τη σκηνογραφία σας, τις τρελές επινοήσεις της φανταστικής λογικής σας, την όμορφη πειθαρχία σας, τους ελιγμούς του απίστευτου ταλέντου σας. Mυρωδιά από βινύλια 45 στροφών, αργοί θάνατοι, μορφές ιδανικές και ο Άγιος με το φωτοστέφανο που, ως γνωστόν, είναι κατά βάσιν πράκτορας. Τα γκάπα γκούπα με τα πόδια στον τοίχο, τα άχρωμα μέρη που χρωματίσατε, η ιστορία της ψηλής, το σέικ στις πίστες του ‘70 θεράπευσαν την πληγωμένη μας αξιοπρέπεια. Τελικά όλοι οι συντελεστές είστε μυθιστορηματικά πρόσωπα, ιδανικές θεατρικές μορφές, εκρήξεις λόγου και χαράς, συνειρμικά ταξίδια. Κάνετε άλματα στο χρόνο, συναισθηματικό σαμποτάζ, βουτάτε σε κύματα ανατρεπτικά. Μας απογειώσατε με αναμνήσεις, απιθανότητες, λίγο πιπεράκι και τα απαραίτητα τρυφερά σας ψέματα. Σπάσατε τη γραμμή των οριζόντων κι ας μη μελετήσατε οικονομετρία. Είστε επανάσταση, πανηγύρι, παιδική ανάμνηση.
Ήρθα ντυμένη ασπρόμαυρα κι εσείς φορούσατε χρωματιστά παπούτσια. Κατόπιν ανακαλύψαμε μαζί τη χαμένη Ατλαντίδα. Με ένα μαγικό κόλπο βρεθήκαμε στο Φισκάρδο να ακούμε λαϊκά από τζουκ μποξ. Έφυγα με ένα μοβ φτερό στο κεφάλι και την αυλαία σας για φόρεμα. Το μαύρο γιλέκο δεν μου ταίριαζε πια. Μου πήρατε παγωτό ξυλάκι στην Έβγα της γειτονιάς που είχα να δοκιμάσω από την εποχή της αθωότητας και μέτρησα μαζί σας μερικά σεμνά χιλιάρικα με κόλπο και με κόπο βγαλμένα. Έτσι καταφέρατε να με βγάλατε νοκ άουτ. Η μισή στην Κίνα βρέθηκα κι η άλλη μισή στην Κοπεγχάγη. Μπλουζ, γιάνκα, αλησμόνητο χάλι γκάλι χόρεψα τρελά και νοερά.
Μια νύχτα ξαστεριάς διάβαζα Ίταλο Καλβίνο με μια βαλίτσα, μόνη, σ’ ένα φθηνό ξενοδοχείο στην Πατησίων. Εκεί συνάντησα το μουστακαλή ρεσεψιονίστ, να φλυαρεί με τον Παζολίνι, με μια ξανθιά και τον πρώην φίλο μου, τον Τάσο. Να πίνουν βότκες ακατάπαυστα, να ανταλλάσσουν γροθιές κι ύστερα να κάνουν ανακωχή. Ώρες αργότερα μια Κινέζα βρήκε τον Πιερ Πάολο σ’ ένα χαντάκι. Στο χέρι κρατούσε ακόμα ένα μισοτελειωμένο του σενάριο. What’s wrong with Marcel Proust? Συμβαίνει ότι για έλλειψη φαντασίας δεν μπορεί να σας κατηγορήσει κανείς. Ο σοσιαλισμός μας άφησε χρόνους. Μας έμειναν μοναχά οι σοβιετικές ταινίες. Μοτέρ, πάμε. Το τράβελινγκ πώς να το συσχετίσω; Μόνο με τη “Γυναίκα στο Φεγγάρι” μπορώ. Είδαμε τον αυταρχικό «Επιστάτη Σάνσο» μια χρονιά τέλος Σεπτέμβρη σε θερινό στα Εξάρχεια. Αγιάζι τσουχτερό και η Μιμή σκαρφαλωμένη στη σκάλα υπηρεσίας να αναστενάζει από τη λύπη. Συμφωνώ, μεγάλος σκηνοθέτης ο Μιζογκούσι. Οι Κυριακές μας όμως είχαν πάντα αθλητικά στιγμιότυπα και ψητό κατσίκι στο Γαλάτσι. Η Πρωτοχρονιά κάποτε μας βρήκε μπροστά στο βίντεο να κλαίμε με την «Γκλόρια» του συμπατριώτη Κασσαβέτη.

* Η τελευταία μέρα ήταν υπέροχη, φαντάζομαι. Όμως εγώ σας είδα την προ-τελευταία. Κι ήταν αρκετό για να με κάνετε να λιώσω σαν σοκολάτα. Κάνω ανακωχή μαζί σας και παρουσιάζω τη δική μου εκδοχή. Την εκδοχή μιας μέρας που έφτασα ανύποπτη κι ακαθοδήγητη στο θέατρο «104» και έπεσα πάνω στους «Πτυχιούχους», έργο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου. Ήταν η τύχη, ήταν η ευκαιρία, ήταν η συνάντηση; Πάντως αυτό που πέτυχα με συγκίνησε, με αφόπλισε, με σημάδεψε. Μια σίγουρη και αδρή δουλειά, με ένα περίβλημα ανάλαφρο και διάφανο. Ειλικρινά, Βάσια Ατταριάν, Παναγιώτη Κατσώλη, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδη, Έλενα Γεροδήμου, Γκάυ Στεφάνου, Αλεξία Χρυσοχοΐδου, Τάσο Παλαιορούτα, Αγγελική Δημάκη, Θαλασσιά Αντωνοπούλου, Ευτυχία Βλάχου, σας θαύμασα και σας συγχαίρω για την απίστευτα ωραία παράσταση που μας προσφέρατε. Το κοινό σας σάς ευχαριστεί. Για τη ζεστασιά, το στοχασμό, το χαμόγελο.

* «Με εμποδίζει το παρελθόν, αυτό το μεγάλο φλας μπακ που τριγυρίζει με κουκούλα στο κεφάλι και τρομοκρατεί τους περαστικούς». Χρήστος Βακαλόπουλος.

Το θέμα

Δύο φίλοι, ο Μάρκος Μπαρδάς και ο Σήφης Σουρώδης, ετοιμάζονται να δώσουν το τελευταίο μάθημα για το πτυχίο. Ο χρόνος μοιάζει άλλοτε με κινηματογραφικό φλας μπακ κι άλλοτε διαστέλλεται σαν στιγμή από ραδιοφωνική εκπομπή.

Ταυτότητα της παράστασης

Θεατρική διασκευή: ο θίασος
Σκηνοθεσία: Βάσια Ατταριάν
Μουσική επιμέλεια: ο θίασος
Επιμέλεια κίνησης- χορογραφίες: Έλενα Γεροδήμου
Σκηνικά: Γκάυ Στεφάνου
Κοστούμια: Αλεξία Χρυσοχοΐδου
Φωτισμοί:Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική διδασκαλία: Αγγελική Δημάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Θαλασσιά Αντωνοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Ευτυχία Βλάχου
Παίζουν οι: Παναγιώτης Κατσώλης, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Σεραφείμ Ράδης
Η παράσταση παρουσιάστηκε στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης.

Ο συγγραφέας

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (Αθήνα, 1956 – Αθήνα, 1993) ήταν Έλληνας συγγραφέας, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη συνοικία της Κυψέλης, που αναφέρει εκτενώς στα έργα του. Το 1973, εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος» και στην εφημερίδα «Η Αυγή». Το 1980 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο, «Υπόθεση μπεστ-σέλερ», και φεύγει για τα επόμενα δύο χρόνια στο Παρίσι, όπου κάνει σπουδές κινηματογράφου με δάσκαλό του τον Ερίκ Ρομέρ.
Το 1982, επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε για συναπτά έτη με το πολιτικό περιοδικό «Αντί» και το ραδιοφωνικό σταθμό του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΤ. Το 1984, έγραψε και σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία «Βεράντες», εκδίδοντας παράλληλα το δεύτερο βιβλίο του, σε ηλικία 28 ετών, «Οι πτυχιούχοι». Στη συνέχεια το 1986, σκηνοθέτησε τη μικρού μήκους ταινία του «Θέατρο», ενώ συνεργάστηκε στα σενάρια των ταινιών «Σχετικά με τον Βασίλη» του Σταύρου Τσιώλη και «Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Το 1989, εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων «Νέες αθηναϊκές ιστορίες» και πραγματοποίησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Όλγα Ρόμπαρντς», που κερδίζει το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 1990, συγκεντρώνει πολλά από τα αδημοσίευτα δοκίμιά του για τον κινηματογράφο σε έναν τόμο, με τον τίτλο «Δεύτερη προβολή» και ένα χρόνο αργότερα, δημοσίευσε το γνωστότερο ίσως βιβλίο του, «Η γραμμή του ορίζοντος». Το 1992, έγραψε και σκηνοθέτησε, μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη την ταινία «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε», που παίρνει το Βραβείο Σεναρίου και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1993, πέθανε σε ηλικία 36 ετών από καρκίνο του πνεύμονα. Tην ίδια χρονιά, ο φίλος του Κωστής Παπαγιώργης, έγραψε στη μνήμη του το βιβλίο «Γεια σου, Ασημάκη», ενώ το 2005, με την επιμέλεια του Κωστή Λιβιεράτου, εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Εστία», η συλλογή άρθρων και δοκιμίων του Χρήστου Βακαλόπουλου, με τίτλο «Η ονειρική υφή της πραγματικότητας».

Εργογραφία

Υπόθεση Μπεστ Σέλλερ, α’ εκδ. Υπό σκέψιν 1980, β´ εκδ. Καστανιώτης 1984, γ´ εκδ. Εστία 1993.
Τζέρυ Λούις, εκδ. Οδυσσέας 1983, επαναδημοσίευση Σωτήρης Κακίσης, εκδ. Αιγόκερως 2006).
Οι Πτυχιούχοι, α’ εκδ. Ερατώ 1984, β´ εκδ. Εστία 1996.
Νέες Αθηναϊκές Ιστορίες, Εστία 1989.
Δεύτερη Προβολή, Αλεξάνδρεια 1990.
Η Γραμμή του Ορίζοντος, Εστία 1991.
Από το Χάος στο Χαρτί (σε επιμέλεια Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλου), Εστία 1995.
Η Ονειρική Υφή της Πραγματικότητας (σε επιμέλεια Κωστή Λιβιεράτου), Εστία 2005.
Ο Βέγγος δεν είναι Κιτς (με τον Σωτήρη Κακίση), Αιγαίον 2011.

Φιλμογραφία

1984 Βεράντες
1986 Θέατρο
1989 Όλγα Ρόμπαρντς
1992 Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε (με τον Σταύρο Τσιώλη)
 

 

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -