Πάνω: Υπνοδωμάτιο στην Αρλ. Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Καθ’ οδόν προς το Μουσείο Βαν Γκογκ
Σας αρέσει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ; Αν ναι, τότε συμφωνούμε. Τι συμβαίνει όμως όταν ένα από τα αγαπημένα του χρώματα σε εμποδίζει να απολαύσεις τη μαγεία του; Απλώς η Ολλανδία έχει νικήσει στο Μουντιάλ τη Βραζιλία. Άμστερνταμ, απόγευμα Παρασκευής 2 Ιουλίου 2010. Βρίσκομαι καθ’ οδόν προς την Πλατεία των Μουσείων όταν ένα πορτοκαλί σύννεφο με καθηλώνει. Οι Οράνιε (οι πορτοκαλί) μόλις έχουν κερδίσει τους εγγονούς του Πελέ και γιορτάζουν. Με τον ολλανδικό τρόπο, φυσικά.
Συγκλονιστικές Ολλανδέζες
Είμαι μπροστά σε μια πορτοκαλί λαοθάλασσα. Συγκλονιστικές μικρές Ολλανδέζες, ίσως οι ωραιότερες γυναίκες της Ευρώπης, φορώντας απλώς ελάχιστα αλλά στο σωστό χρώμα. Το χρώμα του βασιλικού οίκου της Οράγγης. Γιρλάντες, φουσκωτές κορόνες, σημαίες, αξεσουάρ, τατουάζ, μακιγιάζ, όλα στο χρώμα το πορτοκαλί. Σύμμαχος και ο ήλιος που οι Ολλανδοί λατρεύουν. Θερμοκρασία 30-35 βαθμοί Κελσίου. Καρδιές ζεστές. Ντύσιμο καυτό. Βουτιές στα νερά των καναλιών. Από τα παράθυρα των ταξί πελάτες χειροκροτούν. Επιβάτες των τραμ, που δεν σταματούν με τίποτα, ζητωκραυγάζουν. Ποδηλάτες σταματούν και ανταλλάσσουν χειραψίες με τουρίστες. Σερβιτόροι των παμπ αγκαλιάζονται με περαστικούς αφήνοντας τους δίσκους με τα ποτήρια ξέχειλα από μπίρα να περιμένουν. Ο ολλανδικός τρόπος να γιορτάζεις. Μπίρες, μπίρες και πάλι μπίρες. Ξανθές, μαύρες, άσπρες, θολές με λεμόνι. Άλλοι ξαπλωμένοι στο γρασίδι, άλλοι στα κομψά εστιατόρια στις όχθες των καναλιών και άλλοι στις 
ποταμίσιες μαούνες που πλέουν ασταμάτητα στον Άμστελ. Χαμόγελα πλατιά και δωρεάν.
Χωρίς… ουρά
Επιτέλους μπαίνω στο Βαν Γκογκ. Πρέπει να είναι η μοναδική φορά στην ιστορία του που στην είσοδο δεν έχει ουρά. Δεδομένου πως δέχεται πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες το χρόνο. Ας έχετε στα υπ’ όψιν πως κάθε Παρασκευή κλείνει στις 10 το βράδυ και έχει και παράλληλα δρώμενα, όπως συναυλίες. Οι υπάλληλοι μετά βίας συγκρατούν τη χαρά τους. Αλλά η δουλειά δουλειά και η εξυπηρέτηση πάντα η σωστή. Γιατί αυτός είναι ο ολλανδικός τρόπος συμπεριφοράς.
Υπέροχες Βραζιλιάνες
΄Εξω διακρίνεται ένα γκρουπ Βραζιλιάνων με τα κιτρινοπράσινά τους, απαρηγόρητοι. Αρνούνται να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει. Υπέροχες Βραζιλιάνες, ίσως οι ωραιότερες γυναίκες της Λατινικής Αμερικής, κλαίνε με λυγμούς.
Dam Square
Κατόπιν πάμε για χάζι και ποτό στην Dam Square. Το γλέντι συνεχίζεται και μετά τα μεσάνυχτα. Αφήνει πίσω του βουνό τα απορρίμματα, χιλιάδες κουτάκια μπίρας, συσκευασίες πρόχειρου φαγητού, χαρτιά. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται πάνοπλη η υπηρεσία καθαριότητας. Σε χρόνο – ρεκόρ 15 λεπτών τα πάντα καθαρίζονται, πλένονται και γυαλίζονται. Γιατί αυτός είναι ο ολλανδικός τρόπος υποδομών, χαράς, γλεντιού, εργασίας.
Νίκες
“Η μεγαλύτερη νίκη της εθνικής μας” μου λέει ένας πολύ σικ κάτοικος του Άμστερνταμ. Και όχι μόνο, θα έλεγα. Εσείς οι Ολλανδοί έχετε κατακτήσει κι άλλες νίκες. Όπως τη νίκη των νερών. Μια Κάτω Χώρα, λοιπόν, γίνεται μια (περήφανη) Άνω Χώρα.
Γνωστή φυσιογνωμία
Πίσω στο ξενοδοχείο, πριν κοιμηθώ, κάνω ζάπινγκ από περιέργεια στην ολλανδική τηλεόραση. Να σου διακρίνω μια γνωστή φυσιογνωμία με πορτοκαλί βραχιόλι στο χέρι. Μα ποιος είναι; ερωτώ τον πάντα ενημερωμένο σύζυγό μου. Ο Τεν Κάτε, πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού. Σε στρογγυλό τραπέζι, μπροστά σε κολονάτα ποτήρια με κόκκινο κρασί, φρούτα, τυριά γκούντα και ένταμ, ψωμάκια αφράτα και ξεροψημένα. Γιατί αυτός είναι ο ολλανδικός τρόπος τηλεοπτικής φιλοξενίας. Ο Τεν, λοιπόν, καθώς και άλλοι ευπρεπείς κύριοι αναλύουν. Τι; Θα σας γελάσω. Δυστυχώς. Καθότι από ολλανδικά δεν νοώ γρυ, που λένε. Μόνον κάποια στιγμή ξεχωρίζω το όνομα ενός δικού μας, μεταξύ άλλων ονομάτων που ακούγονται. “Σαλπιγγίδης”, λένε με έμφαση τα χείλη του έγκριτου Ολλανδού τεχνικού.
Μάτια κόκκινα, κλαμένα
Παρεμβάλλονται σκηνές από τις δηλώσεις των βουρκωμένων Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών. Μάτια κόκκινα, κλαμένα. Γιατί και οι άνδρες κλαίνε, αν δεν το ξέρετε. Ξεχάστε τα στερεότυπα. Οι πραγματικοί άνδρες μάλιστα επιβάλλεται να κλαίνε χωρίς να ντρέπονται γι’ αυτό.
