Νόνικα, η μητέρα των αστεριών

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Επειδή τίποτα δεν είναι τόσο καθοριστικό όσο οι αρχικές σου εμπειρίες, έχουμε πολλές αναφορές να κάνουμε – τώρα αλλά και στο μέλλον – σε ένα σπουδαίο πρόσωπο του θεάτρου μας, την τρανή ηθοποιό μας Νόνικα Γαληνέα.

Η σπουδαία αυτή Κυρία έφερε στο θέατρό μας μια πρωτόγνωρη για τα τότε ελληνικά δεδομένα υπόσταση. Ακολούθησε τα χνάρια μεγάλων πρωταγωνιστριών του παρελθόντος, όπως η Κοτοπούλη και η Κυβέλη, ταυτόχρονα όμως με τη διορατικότητά της άνοιξε καινούργιους δρόμους στην αθηναϊκή σκηνή.

Με την τεράστια πνευματική της καλλιέργεια, την ευρυμάθεια, τη φιλομάθειά της μάς δίδαξε τους σημαντικότερρους συγγραφείς της εποχής και μάς σύστησε συναδέλφους της άξιους, όπως και σκηνοθέτες, σκηνογράφους, ενδυματολόγους και πλείστους άλλους συντελεστές που δίπλα της έλαμψαν και μεγαλούργησαν με ελευθερία και πνεύμα σεβασμού.

Στις παραστάσεις της με τον μεγάλο μας Αλέκο Αλεξανδράκη -συμπρωταγωνιστή και συνθιασάρχη- η καλλιέργεια, η απαλότητα και η ευγένεια δημιουργούσαν ένα μεταξένιο τοπίο για το πνεύμα και τις αισθήσεις των θεατών μα δεν έμεναν εκεί, στις παραγωγές τους όλα ήταν αρμονικά και ιδανικά. Στη σκηνή τη θυμάμαι συναρπαστική, φανταστική και αφυπνιστική. Είχε πάντα μια φωτεινότητα και μια καθαρότητα. Πανέμορφη, αρχοντική μα προσιτή, εκθαμβωτική. Ένας ύμνος στη γυναίκα, την κομψότητα, τη σοβαρότητα.

Μια ηθοποιός με συγκλονιστική εμβέλεια, μια καλλιτέχνιδα με απεριόριστο δημιουργικό πνεύμα, με αλάθητο θεατρικό κριτήριο, με ευρύτατη γκάμα.

Η Νόνικα Γαληνέα αξιοποίησε την πνευματική οικογενειακή της παράδοση, το σπουδαίο ταλέντο της και την πολυπολιτισμική κοινωνική της συνείδηση για να προσφέρει στο κοινό του τόπου της. Να πλατύνει τους ορίζοντές μας. Γι’ αυτό κα η σταδιοδρομία της αποτελείται από παραστάσεις που είναι πραγματικά διαμάντια και που το καθένα από αυτά αγκαλιάζει και κάποια ιδιαίτερη όψη της τέχνης που λέγεται θέατρο. Τής οφείλουμε. Τής οφείλουμε γιατί η Νόνικα, ως θεατές, μας εκπαίδευσε στην ποιότητα. Μας εκπαίδευσε στην υψηλή αισθητική, τη λεπτότητα, την αξιοπρέπεια. Μας επαίδευσε στο καλό θέατρο. Μας έκανε απαιτητικούς θεατές. Να ψάχνουμε μαζί για το καλύτερο, το ποιοτικότερο, το ουσιαστικότερο, το αρτιότερο. Να ερευνούμε και να μελετάμε.

Είναι γνωστό το πόσο καλή μητέρα ήταν η Νόνικα Γαληνέα και πόσο καμάρωνε για τα τρία υπέροχα κορίτσια της, τα βλαστάρια της, την Αλεξία, την Αριέττα και την Αμαλία, που τα ανάθρεψε με αρχές, ήθος και αγάπη. Γι’ αυτό ίσως και οι θυγατέρες αυτές σήμερα να διαπρέπουν και οι τρις στους τομείς τους. Θα απομονώσω λοιπόν και θα μεταφέρω μόνο δύο περιστατικά που έπεσαν στην αντίληψή μου και, ανθρώπινα, με συγκίνησαν βαθιά.

Το πρώτο συνέβη στην Επίδαυρο. Τότε που η Αμαλία Μουτούση πρωταγωνιστούσε στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, στο αρχαίο θέατρο. Επρόκειτο για μια παράσταση – καμπή. Η Νόνικα προσήλθε στο κοίλον της Επιδαύρου φορώντας ένα αέρινο φόρεμα. Προχώρησε αθόρυβα και διακριτικά, με τη σεμνότητα που αρμόζει στον ιερό αυτό τόπο. Έτυχε να κάθομαι εκεί πλησίον. Πάντα στο τέλος κάθε παράστασης και δευτερόλεπτα πριν από το χαιρετισμό περιφέρω το βλέμμα μου ανάμεσα στους θεατές – η διαστροφή του επαγγέλματος, βλέπετε – για να πιάσω το σφυγμό των αντιδράσεών τους. Έτσι κι εκείνη τη φορά και άθελά μου το βλέμμα μου έπεσε πάνω της. Το πρόσωπό της με το κομψό σινιόν στα μαλλιά ήταν κατασυγκινημένο. Έλαμπε στο φεγγαρόφωτο από αγνή περηφάνια. Τότε είδα τα ωραία της χέρια να σηκώνονται για να χειροκροτήσουν. Σαν φτερούγες. Κι πραγματικά ένιωσα «σάν τό θόρυβο δυό δυνατῶν φτερῶν πού ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ’ αὐτόν τόν ἦχο τοῦ πετάγματος», όπως θα έλεγε και ο Ρίτσος, ο αγαπημένος της ποιητής.

Χρόνια αργότερα βρέθηκα στην πρεμιέρα μιας από τις σπουδαιότερες παραστάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Επρόκειτο για την «Αγαπητή Ελένα» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Για όσους θυμούνται επρόκειτο για ένα έργο της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια, ένα ρώσικο έργο γραμμένο την περίοδο του τέλους της σοβιετικής εποχής, στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Αριέττα Μουτούση δίνοντας μια κολοσσιαία ερμηνεία. Μια από τις πιο συγκλονιστικές παραστάσεις της εποχής.

Στην πρεμιέρα παρίσταται, φυσικά, και η Νόνικα Γαληνέα. Στην υπόκλιση είχε τα μάτια της στηλωμένα στην Αριέττα. Η συναισθηματική της φόρτιση ήταν έκδηλη.

Όταν λίγο μετά την πλησίασα για να τη χαιρετήσω, είδα ότι τα μάτια της ήταν υγρά. Ωστόσο και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν έδειχνε σημάδια ενθουσιασμού. Ήταν μια… πειθαρχημένη μητέρα. Ένα ζεστό κύμα που σκεπάζει όσους αγαπά.

Η Νόνικα, αυτή η μάνα των αστεριών, αυτή η θεά των τεχνών και των αποφάσεων, που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγες γυναίκες της εποχής μας, δεν είναι πια εδώ. Έφυγε πριν από μερικούς μήνες μέσα στην αγάπη και τη φροντίδα των δικών της ανθρώπων. Ας είναι αιωνία της η μνήμη. Η αύρα της θα είναι ακόμα μαζί μας.

Η δωρεά

Η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, η Νόνικα Γαληνέα, εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα που σπανίως παρουσιάζονταν στην Ελλάδα.

Με αφορμή αυτές τις συνεργασίες, και σύμφωνα με την επιθυμία της ίδιας, το Μέγαρο παρουσιάζει έξι μοναδικά θεατρικά κοστούμια από σημαντικές παραστάσεις, δημιουργίες της βραβευμένης με Όσκαρ Ενδυματολογίας Θεώνης Βαχλιώτη-Όλντριτζ.

Τα κοστούμια, μαζί με τα σχέδια που τα ενέπνευσαν, καθώς και αποκλειστικές φωτογραφίες, είναι δωρεά της Νόνικας Γαληνέα στο Μέγαρο, το χώρο που αγάπησε και τίμησε, ορμώμενη από τη στενή συνεργασία και φιλία της με τον Χρήστο Λαμπράκη.

Παράλληλα με τα μοναδικά κοστούμια και σχέδια, η Νόνικα Γαληνέα δώρισε στο Μέγαρο και ένα μεγάλων διαστάσεων πίνακα της εικαστικού Βάνας Ξένου, που κοσμεί τον χώρο των Φίλων του Μεγάρου.

•

Η Νόνικα (Αντιγόνη) Γαληνέα (Αθήνα, 8 Ιουνίου 1938 – Αθήνα, 2 Ιουνίου 2023) ήταν ηθοποιός, συγγραφέας, και μεταφράστρια.

Πατέρας της ήταν ο Πέτρος Γαληνέας, δικηγόρος από την Καρδαμύλη. Μητέρα της ήταν η Dorette Καραϊωσηφόγλου (1912-2010).

Τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές της σε ιδιωτικά σχολεία του εξωτερικού σε Φλωρεντία και Ζυρίχη. Ακολούθησαν σπουδές Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο στη Webber Douglas School of Singing and Dramatic Art.

Παντρεύτηκε τον Νίκο Μουτούση, νευρολόγο, και έζησαν στο Παρίσι για 5 χρόνια όπου έκαναν τρία παιδιά: τις δίδυμες Αλεξία και Αριέττα (1957) και τη Μαρία-Αμαλία (1961). Η Αριέττα και η Αμαλία Μουτούση είναι σήμερα σημαντικές ηθοποιοί.

Σύντροφός της για αρκετά χρόνια υπήρξε ο ηθοποιός Αλέκος Αλεξανδράκης, τον οποίο γνώρισε στο Θέατρο Μετροπόλιταν, όπου συμπρωταγωνιστούσαν. Με τον Αλεξανδράκη χώρισαν το 1990, ύστερα από 21 χρόνια σχέσης.

Απεβίωσε στις 2 Ιουνίου 2023 σε ηλικία 84 ετών.

Η σταδιοδρομία της ξεκίνησε το 1963 ύστερα από επιτυχημένες εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Η πρώτη της παράσταση ήταν με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, στην οποία συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, την Κατίνα Παξινού, τον Δημήτρη Χορν, την Άννα Συνοδινού, τον Αλέξη Μινωτή, τον Δημήτρη Μυράτ κ.ά.

Από το 1969 συνεργάστηκε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο δημιούργησαν δύο θεατρικές σκηνές : το Θέατρο Ιλίσια και το Στούντιο Ιλίσια. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το Εθνικό θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Αμφιθέατρο ενώ παράλληλα έκανε πολλές συνεργασίες με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και παραστάσεις στη Μεγάλη και στη Μικρή Επίδαυρο καθώς και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο. Συνεργάστηκε με αναγνωρισμένους καλλιτέχνες όπως ο Μίνως Βολανάκης, ο Γιάννης Κόκκος, ο Σπύρος Ευαγγελάτος, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Βουτσινάς, ο Stuart Burge, ο Διονύσης Φωτόπουλος, η Θεώνη Βαχλιώτη-Όλντριτζ, ο Νίκος Πετρόπουλος κ.ά.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε από την περίοδο 1968-1972 όταν συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες, οι τρεις εκ των οποίων με τη Φίνος Φιλμ. Στην τηλεόραση η παρουσία της ήταν ελάχιστη, συμμετέχοντας σε δύο μικρές σειρές (Παράξενος Ταξιδιώτης, Δέκατο Τρίτο Κιβώτιο).

Μετέφρασε δεκαεπτά θεατρικά έργα, πολλά εκ των οποίων πολλά έχουν δημοσιευτεί. Ανάμεσά τους τα: «O άντρας της ζωής μου» των Μπαριγέ – Γκρεντί (1978), «Καινούργια σελίδα» του Nιλ Σάιμον (1980), «H βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμιρ» του Όσκαρ Ουάιλντ (1983), «Kάθε χρόνο, τέτοια μέρα» του Μπέρναρντ Σλέιντ (1984), «Παράξενο ιντερμέτζο» (1985) και «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» (1987) του Γιουτζίν Ο’Νιλ, «Ευαίσθητη ισορροπία» του Έντουαρντ Άλμπι (1986), «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς (1988), «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζορζ Φεντό (1991).

Εξέδωσε την αυτοβιογραφία της σε βιβλίο με τίτλο Η ζωή μου (εκδόσεις Λιβάνη 2005) και το βιβλίο Επέστρεφε (εκδόσεις Ιανός, 2007).

Το 2006 βραβεύτηκε με το έπαθλο «Κυβέλη» και το 2017 έλαβε το βραβείο Νίκος Κούρκουλος για την προσφορά της στο ελληνικό θέατρο.

Παραστάσεις

• «Όρνιθες», Αριστοφάνη (1959), Θέατρο Τέχνης, περιοδεία 1963 – 1966
• «Η δολοφονία του Μαρά», Πήτερ Βάις, Θέατρο Τέχνης, 1966
• «Η σκιά», Ντάριο Νικοντέμι, θίασος Δημήτρη Μυράτ, Φεβρουάριος 1967
• «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», Λουίτζι Πιραντέλο, θίασος Δημήτρη Μυράτ, καλοκαίρι 1967,περιοδεία, σε 43 πόλεις στην Ελλάδα
• «Το βαλς των ταυρομάχων», Ζαν Ανούιγ, θίασος Δημήτρη Μυράτ, 1967-68
• «Η δικηγορίνα», Λουί Βερνέιγ, θίασος Δημήτρη Μυράτ, θέατρο Αθηνών, άνοιξη 1968 & περιοδεία στη Γερμανία, καλοκαίρι 1968
• «Δον Ζουάν», Μολιέρου, θίασος Δημήτρη Χορν, 1968-69
• «Η καλή καρδιά της Ελεονώρας», Τζ. Κρομστάιλ, θίασος Δημήτρη Χορν, άνοιξη 1969
• «Τα μεγάλα χρόνια», Γεωργίου Ρούσσου, θίασος Αλέκου Αλεξανδράκη, Σκηνοθεσία: Αλέξη Μινωτή, καλοκαίρι 1969
• «Η Ήρα και το παγόνι», Σον Ο’ Κέισι, θίασος Παξινού, Μινωτή, 1969-70
• «Φτωχό σα σπουργιτάκι», Π. Φρανκ & Λ. Φιοντόρ, θίασος Αντιγόνης Βαλάκου, καλοκαίρι 1970
• «Οι ατίθασοι», Δημήτρη Ψαθά, θίασος Βουτσά, Ρίζου, Κοντού, 1970-71
• «Εθελοντής στον έρωτα», Πολύβιου Βασιλειάδη & Λάκη Μιχαηλίδη, θίασος Βουτσά, Ρίζου, Κοντού, καλοκαίρι 1971
• «Βασίλισσα Αμαλία», Γεωργίου Ρούσσου, θίασος Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Κατράκη, 1971
• «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», Μπαριγιέ & Γκρεντί, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1971-72
• «Ηλέκτρα», Σοφοκλή, Ηρώδειο, θίασος Άννας Συνοδινού, 1972
• «Πρόσεξε το σκαλοπάτι», Ντάγκλας Χιούμ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1972-73 & καλοκαίρι 1973, περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
• «Βαθιά, γαλάζια θάλασσα», Τέρενς Ράτιγκαν, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1973
• «Η στροφή», Φρανσουάζ Ντορέν, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1973-74
• «Δύο και δύο κάνουν σέξ», Ρίτσαρντ Χάρις & Λέσλι Ντάρμπον, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, καλοκαίρι 1974
• «Η δίκη των φακέλων», Ντάνιελ Μπέριγκαν, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1974-75
• «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», Μπαριγέ & Γκρεντί, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, περιοδεία, καλοκαίρι 1975 (επανάληψη)
• «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα», Μπέρναρντ Σλέιντ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1975-76
• «Ο γλάρος», Αντόν Τσέχωφ, θίασος Αλεξανδράκη, Κούρκουλου, Γαληνέα, 1976-77
• «Η επιστροφή», Χάρολντ Πίντερ, θίασος Αλεξανδράκη, Κούρκουλου, Γαληνέα, 1977-78
• «Πέπσι», Πιερέτ Μπρινό, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, καλοκαίρι 1978
• «Μερικοί το προτιμούν καυτό», θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1978-79
• «Ο άντρας της ζωής μου», Μπαριγιέ & Γκρεντί, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, καλοκαίρι 1979
• «Μάρτυς κατηγορίας», Άγκαθα Κρίστι, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1979-80
• «Καινούργια σελίδα», Νιλ Σάιμον, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1980-81
• «Σουίτα για δύο», Νιλ Σάιμον, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1980-81
• «Μια σταθερή σύζυγος», Σόμερσετ Μομ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1982-83
• «Η βεντάλια της λαίδης Γουίντερμιρ», Όσκαρ Ουάιλντ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1983-84
• «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα», Μπέρναρντ Σλέιντ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1984-85 (επανάληψη)
• «Παράξενο ιντερμέτζο», Ευγένιος Ο’ Νιλ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1985-86
• «Ευαίσθητη ισορροπία», Έντουαρντ Άλμπι, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1986-87
• «Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα», Ευγένιος Ο’ Νιλ, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1987-88
• «Λεωφορείο ο πόθος», Τενεσί Ουίλιαμς, θίασος Νόνικας Γαληνέα, 1988-89
• «Φήμες», Νιλ Σάιμον, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, Παράβα, 1989-90
• «Η κυρία του Μαξίμ», Ζορζ Φεντό, θίασος Αλεξανδράκη, Γαληνέα, 1991-92 (σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο)
• «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας», Φρίντριχ Ντίρενματ, θίασος Αλεξανδράκη Γαληνέα, 1991-92 (σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο)
• «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», Ευγένιος Ο’ Νιλ, Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, 1994-95
• «Παραμύθι χωρίς όνομα», Ιάκωβου Καμπανέλλη, Εθνικό θέατρο, 1995-96
• «Ο χορός του θανάτου», Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, θέατρο Ιλίσια, 1996-97
• «Η σονάτα του σεληνόφωτος», Γιάννη Ρίτσου, Μικρή Επίδαυρος, 1997
• «Ηλέκτρα», Σοφοκλή (Κλυταιμνήστρα) Επίδαυρος, 1998
• «Φαίδρα», Γιάννη Ρίτσου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/Μικρή Επίδαυρος, 2002
• «The stronger», Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, Covent Garden, 2003
• «Something unspoken», Τενεσί Ουίλιαμς, Covent Garden, 2003
• «Ιωάννα στην πυρά», Πολ Κλοντέλ και Αρτίρ Χονεγκέρ, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2004
• «Αυτοκράτωρ Μιχαήλ», Άγγελου Τερζάκη (Ζωή Πορφυρογέννητη) Κ.Θ.Β.Ε, Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, 2004-05
• «Οιδίπους Τύραννος», Σοφοκλή (Ιοκάστη), Σύγχρονο θέατρο Αθήνας, Επίδαυρος, 2005
• «Σελεστίνα», Φερνάντο ντε Ρόχας, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Σεπτέμβριος 2007
• «Η εκατομμυριούχος», Τζορτζ Μπέρναντ Σο, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Νοέμβριος 2009

Η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, η Νόνικα Γαληνέα, εμφανίστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ερμηνεύοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα που σπανίως παρουσιάζονταν στην Ελλάδα.

Με αφορμή αυτές τις συνεργασίες, και σύμφωνα με την επιθυμία της ιδίας, το Μέγαρο παρουσιάζει έξι μοναδικά θεατρικά κοστούμια από σημαντικές παραστάσεις, δημιουργίες της βραβευμένης με Όσκαρ Ενδυματολογίας Θεώνης Βαχλιώτη-Όλντριτζ.

Παράλληλα με τα μοναδικά κοστούμια και σχέδια, η Νόνικα Γαληνέα δώρισε στο Μέγαρο και ένα μεγάλων διαστάσεων πίνακα της εικαστικού Βάνας Ξένου, που κοσμεί τον χώρο των Φίλων του Μεγάρου.

***

Για την πραγματοποίηση της έκθεσης συνέβαλαν:

-Η Αμαλία Μουτούση παραχωρώντας το αποκλειστικό φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό αρχείο της Νόνικας Γαληνέα.

-Η Μπριγκίτα Παπασταύρου, με τη θερμή υποστήριξή της.

-Οι Εκδόσεις Ianos, με την άδεια χρήσης υλικού από το βιβλίο «Επέστρεφε», της Νόνικας Γαληνέα.

-Οι αρχιτέκτονες Σόνια Χαραλαμπίδου – Διβάνη, Κριστιάν Λασκαρίδης και Ειρήνη Χαραλαμπίδου για το σχεδιασμό της έκθεσης.

-Graphic Design: Φωτεινή Μπουσδούνη

-Κατασκευή: ΛΙΓΝΟΥ & ΣΙΑ Ε.Ε.

Ταυτότητα έκθεσης

«Η δωρεά»
Της Νόνικας Γαληνέα
Διοργάνωση: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

∗∗∗

«Η δωρεά» από τη Νόνικα Γαληνέα στο Μέγαρο Μουσικής. Μεγάλη έκθεση με κοστούμια και σχέδια

Νόνικα Γαληνέα: Το θέατρο δεν σταματάει, η παράσταση συνεχίζεται…

Νόνικα Γαληνέα: «H ζωή μου»

Το Εθνικό Θέατρο αποχαιρετά τη Νόνικα Γαληνέα

Νόνικα Γαληνέα: Η Finos Film αποχαιρετά την αγαπημένη ηθοποιό

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος «αποχαιρετά» τη Νόνικα Γαληνέα