Μπορεί ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Ποιητής του Ήλιου και της Αγάπης, να μη βρίσκεται πια ανάμεσά μας, όμως βρίσκεται το έργο του χαραγμένο με γραφή ανεξίτηλη στο βιβλίο της σκέψης μας… Κοντά μας οι διαχρονικοί του στίχοι, αστραφτεροί από τον Ήλιο και την Αγάπη, ολοζώντανοι κι αναλλοίωτοι μέσα στην ψυχή μας… Για να μας φωτίζουν, για να μας καθοδηγούν, για να μας ταξιδεύουν… Εκεί, όπου ο ίδιος ταξίδευε ακατάπαυστα…
Οι αριθμοί μου εξαντλήθηκαν μετρώντας το βάθος
της σταγόνας που στάλαξε πάνω απ’ το φύλλο
του δέντρου στο χέρι μου. Ξανάρχισα πάλι
και πάλι εξαντλήθηκαν.
Κύριε,
Πού τελειώνει το φως;
Πού τελειώνει η αγάπη;
Πού τελειώνουν τα χρώματα;
του δέντρου στο χέρι μου. Ξανάρχισα πάλι
και πάλι εξαντλήθηκαν.
Κύριε,
Πού τελειώνει το φως;
Πού τελειώνει η αγάπη;
Πού τελειώνουν τα χρώματα;
Νικηφόρος Βρεττάκος, από τη συλλογή
«Το βάθος του κόσμου» (1961)
«Το βάθος του κόσμου» (1961)
