Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Γνωρίζω αρκετά χρόνια τον Νεκτάριο Παπαλεξίου και έχω εκτιμήσει το χιούμορ, την ποιητικότητα και το λυρισμό του ταλέντου του. Οι ερμηνείες του είναι απόλαυση μιας έξοχης θεατρικής τέχνης, μιας τέχνης που προάγει τον πολιτισμό, την αισθητική και τη βαθιά ευαισθησία.
Ένας προσεκτικός θεατής θα μπορούσε να διακρίνει σ’ αυτόν έναν ηθοποιό που αναζητά τα όρια της υποκτιτικής του, και πειραματίζεται ουσιαστικά, ούτως ώστε να κάνει το επόμενο βήμα στην πορεία του.
Χάρηκα λοιπόν ειλικρινά όταν πληροφορήθηκα ότι ο Νεκτάριος θα παίξει φέτος σε ένα σπουδαίο έργο της ελληνικής λογοτεχνίας τον «Κεραμιδοτρέχαλο» της Άλκης Ζέη που μάλιστα παρουσιάζεται στο ΔΗΠΕΘΕ της αγαπημένης του πόλης και γενέτειράς του, της Καλαμάτας.
«Η γνώση και η εξειδίκευση για εμένα δεν σταματούν ποτέ», λέει ο Νεκτάριος Παπαλεξίου στη συνέντευξή του στο catisart.gr. «Aυτό που πρωταγωνιστεί για εμένα στη σκηνή είναι αυτό που έχει συμβεί εκτός σκηνής», προσθέτει με θεατρική ενσυναίσθηση.
Νεκτάριε, πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες και τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Η καταγωγή μου είναι από την Καλαμάτα, ωστόσο τα καλοκαίρια τα οποία θα είναι πάντα χαραγμένα μέσα μου, τα περνούσα στα Τσέρια, ένα ορεινό χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης, κάτω από την κορυφή του Ταϋγέτου με θέα τη θάλασσα. Σε αυτούς τους δύο τόπους οσμώθηκα, γαλουχήθηκα, εμπνεύστηκα και αποτελούν σημεία αναφοράς για εμένα.
Πώς ξεκίνησες με το θέατρο και την υποκριτική; Ποια υπήρξαν τα ερεθίσματα και οι αφορμές;
*Περπατώντας ένα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο Μοναστηράκι, στη βόλτα μου αυτή πέρασα έξω από το θέατρο «Θησείον» και άκουσα ήχους, αναπνοές, κάτι σαν ζέσταμα φωνητικό, βγαλμένα από το βαθύ υπογάστριο. Αυτό με έκανε να σταθώ και να μπω μέσα να ρωτήσω τι ήταν, «ο Μιχαήλ (σ.σ.: Μιχαήλ Μαρμαρινός) κάνει πρόβα» μου απάντησαν. Πήρα αυτούς τους ήχους μαζί μου και έφυγα.
Υπήρξε ηθοποιός που σε έκανε να πεις «αυτό θέλω να γίνω»;
*Σίγουρα ο Γιώργος Αρμένης μαζί με τον Δημήτρη Καταλειφό και τον Βασίλη Παπαβασιλείου, οι οποίοι ως δάσκαλοί μου με οδήγησαν στην υποκριτική.
Ποιος ήταν ο πρώτος ρόλος που έπαιξες;
*Ήταν στο θέατρο «Χώρα» το 2002, ενώ ήμουν πρωτοετής στη σχολή και αυτό το οφείλω στην Έλενα Βακαλοπούλου και στην Κωνσταντίνα Μικρούτσικου. Το σημαντικότερο όμως της πρώτης εμπειρίας μου, δεν έχει να κάνει τόσο με το ρόλο, αν και βασικός, ούτε με το μεγάλο θέατρο, αλλά περισσότερο το ότι συνεργάστηκα με δύο σπουδαίες κυρίες που αγαπούσαν τον ηθοποιό…
Φέτος παίζεις στον «Κεραμιδοτρέχαλο» της Άλκης Ζέη που ανεβαίνει από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Ποιος είναι ο ρόλος σου και τι χαρακτήρας είναι ο ήρωας που υποδύεσαι;
*Ο Μάκης τον οποίο υποδύομαι είναι γύρω στα δώδεκα, διαβάζει μανιωδώς κόμιξ με σούπερ ήρωες, τα οποία κρύβει ανάμεσα στις σελίδες των μαθητικών βιβλίων του. Ταυτίζεται με αυτούς και μαζί τους μάχεται πάντα το κακό. Έχει ένα μικρότερο αδελφό περίπου επτά χρονών το Νικόλα όπου όλοι τον φωνάζουν Πιτσιρίκο. Ο Μάκης λόγω των ασχολιών του, που δεν είναι άλλες από το να διαβάζει κόμιξ, να παίζει μπάλα και να κάνει αθώες σκανδαλιές με το φίλο του τον Σάκη, σε δουλειές που του αναθέτει η μαμά του, δελεάζει πάντα τον Πιτσιρίκο με ένα παγωτό πύραυλο όπου με τη σειρά του ο Πιτσιρίκος αποδέχεται επωμιζόμενος τις ευθύνες του Μάκη. Στην κρίσιμη στιγμή όμως λειτουργεί συλλογικά και ενώνει τις δυνάμεις του με τα υπόλοιπα παιδιά προκειμένου να σώσουν το παρκάκι της γειτονιάς, τόπο πρασίνου και παιχνιδιού, από τα χέρια του εργολάβου ο οποίος έχει άλλα σχέδια…
«Πολλοί νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολο να γράψεις για παιδιά», έχει πει η Άλκη Ζέη. Αντιστοίχως πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να παίζεις για παιδιά;
*Στόχος μου είναι πάντα να πω μια ιστορία και αυτή η ιστορία να φτάσει στο κοινό είτε είναι μικρότερης είτε μεγαλύτερης ηλικίας και να γίνει αντιληπτή. Η προεργασία για εμένα είναι η ίδια, ψάχνω το ρόλο μου, μαθαίνω από πού έρχεται και τι ζητάει προτού εμφανιστεί στη σκηνή. Αν αυτό δεν δηλώνεται στο έργο, οφείλω να το δημιουργήσω, γιατί αυτό που πρωταγωνιστεί για εμένα στη σκηνή είναι αυτό που έχει συμβεί εκτός σκηνής.
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το αποτύπωμα που έχει αφήσει στην πόλη της Καλαμάτας ο θεσμός του ΔΗΠΕΘΕ;
*Το 1983 η Μελίνα Μερκούρη δημιούργησε ένα περιφερειακό θεατρικό δίκτυο, τα ΔΗΠΕΘΕ, έτσι και της Καλαμάτας. Το αποτύπωμα έπειτα από 40 χρόνια είναι σπουδαίο και αναντικατάστατο. Η Καλαμάτα μέσω του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και του Φεστιβάλ Χορού που μετράει και αυτό 27 έτη με τη σειρά του, άφησαν και αφήνουν τo πολιτιστικό τους αποτύπωμα στην πόλη, ενεργοποιώντας τοπικές καλλιτεχνικές δυνάμεις, ενισχύοντας την καλλιτεχνική ανταλλαγή μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, γεγονός που συμβάλλει στην αποκέντρωση των καλλιτεχνών. Κυρίως το φεστιβάλ χορού δημιούργησε γέφυρες με την παγκοσμιότητα γεγονός που συνδράμει στον πολιτιστικό τουρισμό ως προϊόν. Μάλιστα τη συγκεκριμένη περίοδο οι παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ φιλοξενούνται στο Μέγαρο Χορού, διότι η κεντρική σκηνή του θεάτρου ανακαινίζεται ώστε να φιλοξενηθούν ξανά οι μελλοντικές παραγωγές.
Πώς αξιολογείς την εμπειρία τού να παίζεις θέατρο στην πόλη που γεννήθηκες;
*Σε επαγγελματικό επίπεδο οι υψηλές προδιαγραφές της παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και το ότι παίζω στο Μέγαρο Χορού είναι τα δύο κύρια στοιχεία τα οποία θα ζήλευε κάθε εργαζόμενος όσο και ο επισκέπτης – θεατής από τη δική του πλευρά.
Γιατί πιστεύεις ότι αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά τα βιβλία της Άλκης Ζέη; Εσύ ως παιδί διάβαζες βιβλία της;
*Η αγάπη των παιδιών για τα έργα της Άλκης Ζέη πηγάζει από το ότι είναι βαθιά ανθρώπινα, τρυφερά και άμεσα. Έχουν σαφέστατες αναφορές στη μοναξιά και στην καταπίεση, μιλώντας παράλληλα για τον ρόλο της οικογένειας, τη δύναμη της φιλίας και της συνεργασίας. Και εγώ ως παιδί γνώρισα την Άλκη Ζέη μέσω του Ανθολογίου στο δημοτικό σχολείο.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορεί να αποκομίσει ο θεατής από την παράστασή σας;
*Θα είναι ευχής έργο να καταφέρω και να καταφέρει o θεατής να φύγει από την παράσταση έχοντας αναγνωρίσει την ίδια του την ψυχή στον καθρέφτη, δίνοντας στον εαυτό του τη δυνατότητα να λυτρωθεί από το ψέμα και την ωραιοποίηση της σημερινής πραγματικότητας, ώστε να χαρεί και να ευφρανθεί με το κουράγιο του να αντέχει να βλέπει την αλήθεια κατάματα.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο παράλογο από όσα συμβαίνουν στην εποχή μας;
*Η ανισότητα που διαπιστώνεται μεταξύ του δυτικού και του υπόλοιπου κόσμου. Για παράδειγμα στον δυτικό κόσμο να πεθαίνουν από υπερκαταναλωτισμό, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο να πεθαίνουν από υποσιτισμό, η έλλειψη καθαρού νερού και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και γενικότερα να παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα ανισότητας, ακρότητας και εκμετάλλευσης χωρίς να διαφαίνεται καμία βελτίωση αυτής της κατάστασης.
«Ένα έργο τέχνης είναι, πάνω από όλα, μια περιπέτεια του μυαλού», έλεγε ο Ιονέσκο. Εσύ τι θεωρείς έργο τέχνης;
*Η τέχνη και συνάμα ένα έργο τέχνης, πιστεύω ότι πρέπει να δίνει στην κοινωνία τη δυνατότητα να βλέπει τον εαυτό της και να αντανακλάται μέσα από αυτό, η πραγματικότητα ώστε να δημιουργεί αφορμές για τη βελτίωση του πνευματικού και βιοτικού της επιπέδου στο παρόν αλλά και το μέλλον.
Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει στην κοινωνία μας;
*Μπροστά στα μεγάλα προβλήματα και καταστροφές, όπως η οικονομική κρίση, η πανδημία, φυσικές καταστροφές ενστικτωδώς ενωνόμαστε για να τα αντιμετωπίσουμε συλλογικά όντας πιο δυνατοί για το κοινό μας συμφέρον, ενώ όταν εκλείψουν αυτές οι δυσκολίες επέρχεται η διάσπαση και ο καθένας επικεντρώνεται στο εγώ του και στο προσωπικό του συμφέρον.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;
*Επειδή η γνώση και η εξειδίκευση για εμένα δεν σταματούν ποτέ, πέραν της συνεργασίας με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Μαργαρίτη, παράλληλα παρακολουθώ και ένα οκτάμηνο εργαστήριο στο Εθνικό Θέατρο που αφορά την Performance σε σχέση με την επιτέλεση, τη σύγχρονη τέχνη και το μελοδραματικό θέατρο στην πόλη, με διδάσκουσα τη Δήμητρα Νικολοπούλου. Ωστόσο επαγγελματικά συζητώ από τώρα για το καλοκαίρι.
Ποιοι είναι οι ρόλοι που ονειρεύεσαι να παίξεις;
*Δεν έχω ξεχωρίσει κάποιον ρόλο και αυτό από θέση. Εκείνο που με απασχολεί κάθε φορά όταν καταπιάνομαι με ένα χαρακτήρα είναι να μπορέσω να σταθώ τίμια απέναντί του, να τον κοιτάξω στα μάτια, να τον ρωτήσω και να μάθω για αυτόν. Πού έζησε, πότε, με ποιους, τις συνήθειές του, τους προβληματισμούς του για το τώρα και το μέλλον, σαν να έχω μια ωραία κουβέντα με μια καλή φίλη, έναν καλό φίλο.
Ο ρόλος μάς επιλέγει ή τον επιλέγουμε;
*Δύσκολη απάντηση, όταν μπαίνει το θέμα της επιβίωσης…
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι θα ήσουν;
*Με όποιο κόστος… και πάλι ηθοποιός.
Υπάρχει ποίημα που έχεις διαβάσει και ποτέ δεν ξεχνάς;
*«Ο καιόμενος» από το «Μεταίχμιο» του Τάκη Σινόπουλου.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
*Διαβάζω το «Μάρκετινγκ Μάνατζμεντ» του Philip Kolter. Είναι ένα βιβλίο από την εποχή που φοιτούσα στα ΜΜΕ Παντείου και αναζήτησα στη βιβλιοθήκη μου.
Τι μπορεί να σε κάνει να δακρύσεις και τι να χαμογελάσεις;
*Η στιγμή που βρίσκομαι επάνω στη σκηνή και η σχέση που θέλω ή έχω ανάγκη να έχω με τους συναδέλφους μου και το κοινό είναι η επιθυμητή, μου δημιουργεί μια κατάσταση ψυχικής ευφορίας που εμπεριέχει όμως και τη συγκίνηση πέραν της χαράς.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνεις;
*Μεγάλωσα με κατοικίδια και έχω υπέροχες παιδικές αλλά και εφηβικές αναμνήσεις. Το πρώτο που θυμάμαι ήταν ένα κυνηγόσκυλο γκρι ο Σνούπι, με τον οποίο είχαμε την ίδια ηλικία, μεγαλώσαμε μαζί. Έπειτα στα 16 μου, ήρθε στην καθημερινότητά μου ο Πάκο, ένα βασιλικό σέττερ από την Ιρλανδία, καφέ χρώματος. Τέλος η Μπουμπού, διασταύρωση πίτμπουλ με μπόξερ, που μετά την απώλειά της λόγω του δεσίματος που είχαμε αναπτύξει, δεν θέλησα να έχω πλέον άλλο κατοικίδιο.
Νεκτάριε, σε ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συζήτηση.
*Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για τη φιλοξενία.
***
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΚΕΡΑΜΙΔΟΤΡΕΧΑΛΟ»:
Ο θρυλικός «Κεραμιδοτρέχαλος» της Άλκης Ζέη από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας
