Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Μυρτώ Πανάγου
ΕΧΑΣΑ πολύ χρόνο μπροστά από υπολογιστές, σε τηλεδιασκέψεις, τηλεκπαίδευση ακόμα και τηλεπρόβες. Σε μια προσπάθεια η «κανονικότητα» να χωρέσει σε αυτό το τεχνητό κουτί σίγουρα έχασα πολύ από την ισορροπία και την ανάσα μου.
Ανά στιγμές φέτος ένιωσα να χάνω εμένα, να χάνω τη Μυρτώ που ήξερα, το βήμα μου, τις μυρωδιές μου, το άγγιγμα στο συνάνθρωπο, σα να έχασα λίγο από μια παιδική ανεμελιά που πάντα είχα και έχω.
Έχασα για μεγάλο διάστημα το θέατρο, τη δημιουργία, τη συνύπαρξη, την πίστη σε κάποιους ανθρώπους που για εμένα σήμαιναν φως και δημιουργία και που ενέπνευσαν ένα κομμάτι του θεατρικού – και μη – εαυτού μου.
Έχασα πολύ ενέργεια σε πρόσωπα, καταστάσεις και σκέψεις. Είναι τρομερή η αίσθηση να υπερξοδεύεσαι τόσο. Θέλω πια να είμαι πιο φειδωλή και οριοθετημένη στο που επενδύω την ενέργειά μου. Έχασα τέλος κάποια πράγματα που ένιωθα αυτονόητα: Ένα ζεστό ρόφημα και εγώ χωμένη στην πολυθρόνα ενός αγαπημένου μαγαζιού, παρέες πολυάριθμες, κρασιά σε ένα γειτονικό υπόγειο κουτούκι, μουσική στο δρόμο, καθισμένη χύμα σε ένα παγκάκι.
Τα έχασα ή ένιωσα να τα χάνω…
Σκληρά είναι και τα δύο αν το καλοσκεφτείς.
***
ΚΕΡΔΙΣΑ καινούργιους ανθρώπους στην περιπέτεια της ζωής, που γέμισαν μέρες δύσκολες με θαλπωρή και τρυφερότητα. Κέρδισα αυτοσχέδια θεατρικά Σαββατοκύριακα με καινούργια παρέα φίλων που με κράτησαν σε επαφή με το θέατρο που τόσο αγαπώ και μου έλειψε πολύ όλο αυτό το «στεγνό» διάστημα.
Κέρδισα βόλτες με περισσότερη επαφή στο «εδώ και τώρα» και συνδιαλλαγή με τη φύση, τη θάλασσα, εγώ ένα τόσο μπολιασμένο παιδί της πόλης πρώτη φορά ένιωσα στα πνευμόνια τόσο καθαρό αέρα και ήρθα σε επαφή με το φυσικό τοπίο σε μια ησυχία και ηρεμία.
Κέρδισα αυτοσχέδιους τρόπους κεφιού – ένα γεύμα σε μια φιλική αυλή, μια ανταλλαγή δώρων, πράγματα μικρά που ξάφνου φάνταζαν πραγματικά μεγάλα και σημαντικά.
Κέρδισα εκ νέου την πίστη στην άποψη: «Σαν τους φίλους, τίποτα».
Το έχω ξαναδεί το έργο πως στα δύσκολα οι φίλοι είναι η ομπρέλα προστασίας μου. Χαίρομαι που ακόμα έχω την τύχη και τη χαρά να το βιώνω αυτό.
Κέρδισα ένα μικρό τετράποδο που το λένε «Ντολμά» και νιαουρίζει σε βερσιόν …Παβαρόττι γάτας και που μαζί του προσπαθώ να μάθω τι θα πει αγαπώ χωρίς να απαιτώ και να πιέζω.
Κέρδισα ένα μικρό τσαρδάκι που πια το ονομάζω σπίτι μου – με τις ευθύνες αλλά και την ελευθερία που αυτό επιφέρει – και έναν πιο ενήλικο εαυτό που πάντα με τρομάζει αλλά νομίζω έχει έρθει και η ώρα του να ξεπηδήσει πια. Κέρδισα τέλος μια φιλότιμη προσπάθεια να συμφιλιωθώ με εμένα και να συνυπάρξω στα του εαυτού μου με μεγαλύτερη ηρεμία και κατανόηση και περισσότερο ποιοτικό χρόνο για τη Μυρτώ.
***
ΠΕΡΙΜΕΝΩ να είμαι έτοιμη όλα αυτά που συνειδητοποιώ, προσπαθώ και επεξεργάζομαι , να τα κάνω πράξη πια. Αν όχι όλα – μην είμαστε και πλεονέκτες γαρ – έστω ένα σημαντικό μέρος τους. Λένε πως η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα. Περιμένω πια από τον εαυτό μου το δεύτερο βήμα: Την πράξη…
Περιμένω, ή έστω θα ήθελα να περιμένω, μετά από όλη αυτή τη δοκιμασία του κορονοϊού να ενισχυθεί η αλληλεγγύη, το βλέμμα προς τον άλλον η συσπείρωση και η ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Όλη αυτή η περιπέτεια για εμένα ξεκάθαρα αυτό έδειξε: πως χρειάζεται επαγρύπνηση, δυναμισμός και μια διάθεση να φεύγουμε από «το εγώ» μας και να βρίσκουμε ή έστω να προσπαθούμε να βρίσκουμε «το μαζί».
***
Τη νέα χρονιά μάλλον θα συναντηθώ με αγαπημένους φίλους και συναδέλφους στην παράσταση «Ο Αυτόχειρας» του Νικολάι Έρντμαν.
Παράλληλα γίνεται προσπάθεια να συνεχιστεί η παράσταση «Γάμος» του Μάριου Ποντίκα σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και Αγγελικής Μαρίνου που την προηγούμενη χρονιά είχε κλείσει με επιτυχία. Περιμένω ακόμη να ξεκινήσει επιτέλους – γιατί επίσης είχε την ατυχία να πέσει πάνω στη λαίλαπα του κορονοϊού – το ταξίδι της η παράσταση «Grand Amour» – βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Samuel Beckett – με τον αγαπημένο συνάδελφο Αντώνη Σανιάνο, σε σκηνοθεσία Ηλία Κοβάνη.
