Της Σοφίας Πελοποννησίου – Βασιλάκου
(από τη σελίδα της στο Facebook)
Θα ήθελα να είμαι Charlie! Αλλά δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να το κάνω!
Σήμερα ήταν μια μέρα που θα σημαδέψει τη ζωή όλων μας. Για αυτό και επιτρέψτε μου να πω ότι την κινητοποίηση που έγινε από τόσους φορείς και ιδιώτες το απόγευμα για τα γεγονότα στο Παρίσι τη θεωρώ αποτυχημένη. Σε μια χώρα που για χρόνια διαδηλώναμε καθημερινά για το κάθε τι, ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί ήμασταν τόσο λίγοι έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο;
Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς θα ήταν η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας αν οι εκπρόσωποι της λεγόμενης γενιάς του ’30 δεν είχαν σπουδάσει οι περισσότεροι στη χώρα της Ελευθερίας;
Θυμάται κανείς μας την κινητοποίηση του Οκτάβιου – Πιερ Μερλιέ (διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου) ώστε να γλιτώσουν από ενδεχόμενη σφαγή πάνω από 400 νέοι κυρίως αριστερής ιδεολογίας μες στον Εμφύλιο; Και όμως αυτός ο άνθρωπος με την ομάδα του έπεισαν τη γαλλική κυβέρνηση να τους δώσει μια ευκαιρία, οργάνωσε το ταξίδι (τον Δεκέμβριο του 1945) με το περίφημο «Mataroa» και τους πρόσφερε μια λαμπρή σταδιοδρομία στη χώρα της Αλληλεγγύης. Θα είχαν άραγε την ίδια πορεία ο γλύπτης Κόστα Κουλεντιανός, ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης και τόσοι άλλοι (*) αν δεν είχαν βρει εκεί καταφύγιο;
Πόσοι από τη δική μου γενιά δεν στάλθηκαν από τους γονείς τους σε γαλλικό σχολείο και αργότερα για σπουδές σε ένα Πανεπιστήμιο στη χώρα της Ισότητας γιατί είχαν εμπιστοσύνη ότι το γαλλικό σύστημα θα ανοίξει πραγματικά τα μυαλά των παιδιών τους και θα τους δώσει εφόδια;
Πόσοι έχουν τιμηθεί με παράσημα και διακρίσεις από το γαλλικό κράτος τα τελευταία χρόνια;
Πού ήταν όλοι αυτοί σήμερα; Γιατί εγώ δεν νομίζω ότι ήμασταν πάνω από 1.000 άτομα και μακάρι να κάνω λάθος.
Φυσικά η Γαλλία, σαν κάθε χώρα που βρέθηκε με μεγάλη εξουσία, έχει κάνει τα λάθη της. Αλλά έδωσε τα φώτα της σε όσους είχαν τη διάθεση να τα δεχτούν και ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Για αυτούς τους λόγους ευελπιστώ να βρεθούν κάποιοι που να οργανώσουν την Κυριακή, που θα γίνει μεγάλη κινητοποίηση στη Γαλλία, κάτι πιο συνειδητοποιημένο και στην Αθήνα. Αλλιώς ας πάμε να σπουδάσουμε και να στείλουμε τα παιδιά μας σε εκείνες τις άλλες τις πιο πονεμένες χώρες που συμπαθούμε περισσότερο.
Ευρωπαίοι πολίτες δεν γινόμαστε επειδή έχουμε τη δυνατότητα να ταξιδέψουμε ό, τι ώρα θέλουμε στο Παρίσι και στο Λονδίνο για να εκτονώσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες. Και ας πάψουμε να γκρινιάζουμε ότι δεν μας θέλουν στην Ευρώπη. Το ερώτημα είναι αν εμείς θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι.
Γιατί Ευρώπη δεν σημαίνει μόνο επιδοτήσεις και δικαιώματα. Σημαίνει ότι οι πολίτες της ενστερνίζονται πάνω από όλα τον πλουραλισμό, τον σεβασμό στην ελευθερία του άλλου και, αν μη τι άλλο, ξέρουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους όταν συμβαίνει κάτι οδυνηρό στο γείτονά τους.
Πέμπτη, 8 Ιανουαρίου 2015
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=o4iqFYoABeQ#t=3
(*) Στο “Ματαρόα” είχαν επιβιβαστεί επίσης:
• Νέλλη Ανδρικοπούλου, ζωγράφος
• Κώστας Αξελός, φιλόσοφος
• Δημήτρης Χωραφάς
• Ντίκος Βυζάντιος
• Μιμίκα Κρανάκη, συγγραφέας
• Φιλόλαος Τλούπας, γλύπτης
• Γιάννης Ιωάννου, μουσικός
• Γεώργιος Κανδύλης, αρχιτέκτονας
• Αντρέ Κεντρός
• Μέμος Μακρής, γλύπτης
• Κωστής Παπαϊωάννου, μαρξιστής φιλόσοφος
• Ωρελί Σολωμονίδη Ιωάννου
• Νίκος Σβορώνος, φιλόσοφος
• Ελένη Θωμοπούλου
• Δημήτρης Βεάκης
• Νίκος Βυζάντιος
• Εμμανουήλ Γ. Κριαράς, φιλόλογος
• Μιλτιάδης Παπαμιλτιάδης
• Άδωνις Κύρου, κινηματογραφιστής
• Μάνος Ζαχαρίας, σκηνοθέτης.
