***
Του Σ. Μακρινού
Η γειτονιά του Νέου Κόσμου δεν φημιζόταν ποτέ για τους κήπους της. Δεν ήταν ας πούμε όπως η Νέα Σμύρνη, λίγα μέτρα πιο κάτω.
Πώς γινόταν λοιπόν τη δεκαετία του ’60 να βλέπεις παντού μαγιάτικα στεφάνια την Πρωτομαγιά;
Κάθε πόρτα στη γειτονιά, κάθε μπαλκόνι στις πρώτες τότε πολυκατοικίες, είχαν κι από ένα μαγιάτικο στεφάνι από αγριολούλουδα. Πού τα έβρισκαν;
Τη δεκαετία του ‘20 που γεννήθηκαν οι γονείς μας, υπήρχαν ακόμα πρασιές και άδεια οικόπεδα και οι μονοκατοικίες, που ήταν παλιά εξοχικά(!) μεσοαστών της Πλάκας, είχαν κήπους και περιβόλια.
Ακόμη και οι όχθες του Ιλισού ήταν τόποι με μαργαρίτες, παπαρούνες, κρινάκια και κυκλάμινα. Μετά τον πόλεμο όμως και την αστυφιλία που καλλιέργησε το επίσημο κράτος, οι ελεύθεροι χώροι χάθηκαν και μόνο λίγες αυλές, συνήθως με πηγάδι στη μέση, παρέμειναν ανθοφορούσες με γλάστρες ή φυσικό χώμα.
Κι όμως, ακόμη και το ‘60 και το ‘70, οι κάτοικοι «έπιαναν» τον Μάη.
Υπήρχε τότε ο λόφος της μπαρουταποθήκης που κάποιος «ευφυής» πολιτικός, από τους τόσους που πέρασαν, μετέτρεψε σε Φυλακές Ανηλίκων.
Αργότερα που χτίστηκε δίπλα το ΣΤ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών, ως μαθητές είχαμε το …προνόμιο και την αισθητική χαρά να βλέπουμε στα διαλείμματα από τη μια τις Φυλακές με τους δεσμοφύλακες κι από την άλλη το Α’ Κοιμητήριο Αθηνών.
Την Ακρόπολη μάς την έκρυψαν οι αρχιτέκτονες. Έπρεπε να γίνουμε 17-18 ετών και να πάμε στον διάδρομο του τελευταίου ορόφου ώστε να δούμε από μακριά 2-3 κολόνες του Παρθενώνα, ανάμεσα σε δάσος κεραιών τηλεόρασης.
Υπήρχε επίσης ο λόφος του Άη Γιάννη του Κυνηγού, δίπλα στη σημερινή στάση «μετρό» του Άη Γιάννη. Ένας λόφος γεμάτος λουλούδια. Πιο κάτω, οι παρυφές του Άη Γιώργη Κυνοσάργους (με το γήπεδο του θρυλικού «Φοίβου») και ο λόφος του μακρινού Φιλοπάππου που κάποιοι έβρισκαν χόρτα στην Κατοχή για το καθημερινό πιάτο μέχρι το 1942 που εξαφανίστηκε κι αυτό. Είχαμε ακόμη και το τεράστιο οικόπεδο ανάμεσα στην Αγία Φωτεινή και στους στύλους του Ολυμπίου Διός.
Εκεί που έβγαιναν για την εξοχική τους βόλτα ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και είχαν βάλει στα μαλλιά τους ανοιξιάτικο στεφάνι οι μούσες της εννεάκρουνης πηγής της Καλλιρρόης, ήταν τώρα ένα τεράστιο μαργαριτοχωράφι.
Έκοβαν οι νεοκοσμίτες τις μαργαρίτες που ήταν μεγάλες σαν θάμνοι και τα άλλα λουλούδια με προσοχή, χωρίς να τις ποδοπατήσουν και χωρίς να ενοχλήσουν τις χιλιάδες πεταλούδες και μέλισσες που τα γυρόφερναν.
Έτσι φτιάχνονταν τα μαγιάτικα στεφάνια τότε. Κι έμεναν μέρες κρεμασμένα στις πόρτες και τα μπαλκόνια, ακόμα και γύρω από τις λάμπες στις κολόνες της ΔΕΗ. Κι έμεναν έτσι μέχρι που ξεραίνονταν εντελώς και τα σκόρπαγε εύκολα το πρώτο αεράκι του Ιούνη εκπληρώνοντας το ρόλο που τους έτυχε μέχρι τέλους, αν δεν είχαν γίνει από πριν υλικό για τις φωλιές των σπουργιτιών, των χελιδονιών και των άλλων πουλιών της πόλης.
Η πόλη που σκόρπισε κι αυτή μαζί μας, μέσα μας, ήδη από το 1972…
Καλό Μήνα!
