Γράφει η Μαρία Γεωργαντά
Μεσάνυχτα. Στέκομαι εκεί, που σε συνάντησα πρώτη φορά. Κρατάω μια φωτογραφία σου, θερμαίνω με την αφή τα χρώματά της, να μη ξεθωριάσουν στο χρόνο. Στα αυτιά μου, η φωνή σου να τραγουδάει για χθεσινά όνειρα -σε ηχογραφούσα στα κρυφά, για να μείνουν τα όνειρα φανερά. Είμαι έτοιμη, όσο σε αναμένω. Μόνο το άρωμά σου δεν φοράω. Επίτηδες. Αν δεν ήταν αυτός ο αιφνιδιασμός της αγκαλιάς σου, να τυλίγει η μυρωδιά σου όλες μου τις αισθήσεις, θα το φορούσα, ξέρεις. Αλλά για την αγκαλιά σου είμαι εδώ. Γύρω μου περαστικοί, ο καθένας τους λες και έχει έναν άλλον κόσμο, να σώσει. Και εγώ εδώ, στέκομαι στο ίδιο ακριβώς σημείο, ούτε χιλιοστό παραπέρα -θέλει ακρίβεια η αναμονή. Η θερμοκρασία αρχίζει να πέφτει, αλλά η λαχτάρα για σένα με κρατάει ζεστή. Συνειρμικά μου έρχεται η σκέψη «Φαντάσου, να αργούσε τόσο, που να άλλαζαν οι εποχές και όλα τα καιρικά φαινόμενα -βροχή, χιόνια, ήλιος, καύσωνας- να έδιναν το “παρών” και όλα να τα ζούσα με τα πόδια κολλημένα σε αυτό το περιορισμένο μέρος της πόλης!». Χαμογελάω στη σκέψη και παίρνω ανάσα ανακουφισμένη, ξέροντας πως θα φανείς από στιγμή σε στιγμή. Ξαφνικά νιώθω ένα τράβηγμα στο μανίκι μου -το ένστικτό μου δεν έπεσε έξω, αν και ασυνήθιστο για σένα, να τραβάς μανίκια. Ίσως, όμως, να θέλεις να μου δείξεις έτσι, ότι είμαι το «κρυφό χαρτί» σου, ο άσος σου! Γυρνάω, αλλά αντί να δω τα δικά σου μάτια, αντικρίζω άλλα. Δύο μάτια έντονα, σπινθηροβόλα, παιδικά. Ένα μικρό παιδί στέκεται εμπρός μου -μα καλά, πόση ώρα σε περιμένω και αντιστράφηκε ο χρόνος; Μου δίνει ένα κόκκινο μπαλόνι και φεύγει. Έτσι απλά. Τώρα βρίσκομαι στο ίδιο σημείο με ένα κόκκινο μπαλόνι στο δεξί μου χέρι. Λένε, πως, αν δεις κόκκινο στον ύπνο σου, σημαίνει κάτι «γρήγορο και ευχάριστο». Να δεις, που το παιδάκι μου έδωσε το μπαλόνι, για να σημάνει τον ερχομό σου. Έρχεσαι, το ξέρω. Αφού σε περιμένω.
Η ώρα περνάει, αλλά θα υποκριθώ, ότι είναι ακόμα μεσάνυχτα. Σίγουρα το ρολόι σου έχει χαλάσει και σύντομα θα το καταλάβεις και θα τρέξεις, να με βρεις. Δεν έχω φύγει, μην ανησυχείς, μην τρέχεις πολύ και δεν έχεις ανάσες μετά, να μοιραστούμε. Θα σου τηλεφωνούσα, αλλά κάτι μέσα μου με σταματάει. Μπορεί, να γλυκαθείς με την επικοινωνία μας αυτή, και να μην έρθεις. Και εγώ όσο σου μιλάω, να παρασυρθώ, ότι είμαι δίπλα σου και να φύγω από το σημείο μας. Και μήνυμα μπορώ να σου στείλω, αλλά τα γραπτά όσο και να μένουν, δεν «ζωντανεύουν». Όχι, θα μείνω λίγο ακόμα, αξίζει –και τι δεν κάνουν οι άνθρωποι για μια αγκαλιά. Όση ώρα σε περιμένω, μου πέρασε από το μυαλό, να τρυπήσω το μπαλόνι, αλλά φοβάμαι, μην πλημμυρίσω από ακατάσχετη αιμορραγία και δεν έχω αιμοστατικό –δεν έχω εσένα. Θα το κρατάω, δεν βαριέσαι. Μπορεί να το δεις από μακριά και να σου θυμίσω «παιδική προσμονή» και να ανοίξεις το βήμα σου, αφήνοντας τις άμυνές σου να σβήνουν πίσω σου σε σκιές.
Όπου να ‘ναι, ξημερώνει. Ο ήλιος ετοιμάζεται να προμηνύσει μια νέα μέρα. Δεν είναι μεσάνυχτα πια –πόσο να ξεγελάσω το χρόνο; Δεν ήρθες. Μπορεί, να με συνάντησες στις κρυφές σου σκέψεις. Θα φύγω τώρα -με συγχωρείς; Δένω το κόκκινο μπαλόνι στην κολόνα δίπλα μου, το δένω σφιχτά. Ίσως, περνώντας από εδώ βιαστικός όπως πάντα, να το προσέξεις και να σταματήσεις. Και να αντιληφθείς. Και να θυμηθείς. Και να αισθανθείς. Και να μείνεις και εσύ στο ίδιο σημείο. Και να το κρατήσεις. Στην κλωστή του έχω αφήσει ένα σημείωμα «Τρύπησέ με!». Και να το τρυπήσεις -δεν θα το κάνεις αμέσως, είμαι σίγουρη… πάντα φοβόσουν τα σημάδια, που αφήνουν οι προσταγές. Και ξάφνου να λουστείς με ζεστασιά. Και ξάφνου να νιώσεις έναν ολόκληρο κόσμο, να σε αγκαλιάζει -τον είχα φυλάξει μέσα μου, όσο σε περίμενα. Σαν θαύμα, που κάνει την προσευχή, να ακουστεί… θα είμαι κάπου εκεί…
