Του Παναγιώτη Μήλα
Έχουμε ακούσει και έχουμε πει αμέτρητες φορές τη φράση – κλισέ: «Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις»… Όμως στη δική μου ζωή μια φωτογραφία έπαιξε καθοριστικό ρόλο κυρίως στην επαγγελματική μου πορεία. Είναι μια φωτογραφία από το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Σε μια πρόβα ο Κάρολος Κουν – με το σημειωματάριο στο χέρι – μιλάει στους ηθοποιούς του. Παρατηρήστε προσεκτικά αυτή τη φωτογραφία. Δείτε την Κάτια Γέρου [δεύτερη από δεξιά] πώς παρακολουθεί τον Δάσκαλό της.
Εμπιστοσύνη, κατανόηση, πάθος, δημιουργία, συντροφικότητα, έμπνευση, σχέδια, δράση…
Αυτές είναι μόνο μερικές λέξεις που έρχονται στο μυαλό μου βλέποντας αυτή την εικόνα. Και αυτές οι λέξεις θα μπορούσαν να βρίσκονται στον πρόλογο ενός μαθήματος ζωής.
Αυτό το μάθημα το πήραμε όχι μόνο κατεβαίνοντας «στο πρώτο υπόγειο του Κουν», αλλά και κατεβαίνοντας στο «Βεάκη» για τη Λαϊκή Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης και φυσικά ανεβαίνοντας το δρομάκι προς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αλλά και προς το Ηρώδειο.
Εκεί είδα για πρώτη φορά την Κάτια Γέρου στις «Βάκχες» στον χορό, μετά Χωριάτισσα στο μοναδικό «Μαντζουράνα στο κατώφλι, γάιδαρος στα κεραμίδια», Κασσάνδρα στις «Τρωαδίτισσες» και στην «Ορέστεια», Αθηνά στις «Ευμενίδες» και Μπιάνκα στον «Λευκό Γάμο».
Επίσης Ιφιγένεια στην εν Αυλίδι ιστόρησή της, τότε που ο Κυριάκος Κατζουράκης έντυσε για πρώτη φορά τους ηθοποιούς με σύγχρονα ρούχα γιατί όπως έλεγε: «Το πρόβλημα δεν είναι πώς να ντυθούν οι ήρωες του έργου, ούτε πώς να διακοσμηθεί ο χώρος της Αυλίδας, αλλά πώς να έχουν σάρκα και οστά τα πρόσωπα αυτά που ενώ δεν είναι σύγχρονα, μιλούν και φέρονται ανατριχιαστικά σύγχρονα».
Σήμερα, με αφορμή άλλο ένα έργο του Ευριπίδη, τη «Μήδεια», είχα τη χαρά και την τιμή να συνομιλήσω με την Κάτια Γέρου για την πορεία της στο θέατρο, τον πολιτισμό και τα σχέδιά της για το μέλλον.
Φυσικά, έχοντας στα χέρια μου την παραπάνω φωτογραφία, δεν θα μπορούσα παρά να κάνω την πρώτη ερώτηση ώστε να είναι σχετική με αυτήν την εικόνα.
***
*Κυρία Γέρου θα ήθελα να μου πείτε ποιο πρόσωπο έριξε φως στο δρόμο που ακολουθήσατε;
-Πολλά πρόσωπα: ο Κάρολος Κουν, ο Γιώργος Λαζάνης, ο Κυριάκος Κατζουράκης, καθώς και συνάδελφοι που έπαιξα δίπλα τους – οι οποίοι όταν ήμουν στην αρχή είχαν ήδη διανύσει χιλιόμετρα στο σανίδι του θεάτρου – και με ενέπνευσαν.
Ακόμα και συγγραφείς που τα βιβλία τους τα διάβασα κι άνοιξε το μυαλό μου.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι των οποίων το φως χρησιμοποίησα και προσπάθησα κάτι να κάνω κι εγώ κατόπιν.
*Σε αυτή την επιλογή τι σας ώθησε;
Η επιλογή ήταν τυχαία. Πήρα μέρος- σε κάποια παράσταση του Θεατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Η εμπειρία μου άρεσε αρκετά. Όχι πολύ, απλώς αρκετά. Σιγά σιγά ήρθε η αγάπη και ο σεβασμός για το επάγγελμα του ηθοποιού.
*Θα θέλατε να ασχοληθείτε με κάτι άλλο αν δεν ήσασταν στο Θέατρο;
-Σε πολλά επαγγέλματα νιώθω ότι θα ήμουν ευτυχής. Για παράδειγμα: Αρχαιολόγος, ή κοινωνική λειτουργός, ή νηπιαγωγός, ή γιατρός, ή… ή…
Κι αυτό γιατί νομίζετε; Γιατί το επάγγελμα του ηθοποιού – ένα από τα πιο χειρωνακτικά επαγγέλματα του κόσμου – σε κάνει κάτι σαν πολυεργαλείο: και σκηνικά κουβαλάς και περιοδεία οργανώνεις και φωτισμούς κάνεις και κείμενα γράφεις και αφίσες κολλάς και ό,τι χρειάζεται το κάνεις! Επομένως μπορείς να «φτουρήσεις» και σε πολλά άλλα πόστα, έτσι το νιώθω.
*Υπηρετώντας το Θέατρο πότε νιώσατε τη μεγαλύτερη συγκίνηση ή απογοήτευση όταν έπεσε η αυλαία;
-Απογοήτευση ένιωσα όταν κήδεψα τον πατέρα μου ένα μεσημέρι και κατόπιν είχα διπλή παράσταση. Έσφιξα τα δόντια μου και έκανα τις παραστάσεις όπως είχα δει να συμβαίνει και σε άλλους συναδέλφους, ελπίζοντας ποτέ να μη συμβεί αυτό σε μένα.
Τελείωσαν λοιπόν οι δύο παραστάσεις και είπα μέσα μου «ο πατέρας μου δεν ζει πια».
Όμως συγκίνηση έχω νιώσει πάμπολλες φορές: όταν η παράσταση ήταν σωστή και όταν οι θεατές στο τέλος ανταποκρίθηκαν.
Και για αυτό νιώθω τυχερή, είτε ήταν στην Επίδαυρο, είτε στην πλατεία Αμερικής, είτε σε ένα Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας.
*Με τη σκέψη στα δυο τελευταία χρόνια και σε όλα όσα συνέβησαν θα ήθελα να μου πείτε πώς θα θέλατε να δείτε την ευρύτερη οικογένεια του Πολιτισμού;
-Να συνεχίσει να παλεύει όπως ήδη το κάνει. όπως και να αναλάβει να πηγαίνει σε χώρους όπου οι άνθρωποι ποτέ δεν θα έρθουν στις κεντρικές σκηνές, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, λόγω έλλειψης ενημέρωσης, κ.λπ, κ.λπ. Δηλαδή οι ευρύτερες οικογένειες του πολιτισμού – ειδικά όσοι έχουν πρόσβαση σε κανονικές οικονομικές συνθήκες – όσοι παίρνουν επιχορήγηση από το Υπουργείο Πολιτισμού, να αναλάβουν έναν ακτιβισμό εις το διηνεκές.
Διότι τα πολλά επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα.
*Γιατί πιστεύετε ότι κάποιος πρέπει να αποδεχθεί ότι «ηθοποιός σημαίνει φως»;
-Είναι μια τρυφερή, ρομαντική φράση, ένας ύμνος στον ηθοποιό. Όμως προσωπικά δεν το πιστεύω. Γιατί και αγρότης και δάσκαλος και γιατρός και νοσηλευτής και συλλέκτης σκουπιδιών, όλα τα παραπάνω επαγγέλματα σημαίνουν «φως» αν γίνονται με γνώση και με φιλότιμο.
*Τι διαπιστώσατε στα χρόνια της πανδημίας;
-Από τη μια την αυτοθυσία γιατρών και νοσηλευτών και από την άλλη μια αγριότητα στις συγγενικές, τις επαγγελματικές και όλων των ειδών τις σχέσεις. Έτσι το ένιωσα, μπορεί να κάνω λάθος. Υπάρχουν πολλές χώρες μέσα σε μια χώρα!
*Τι σας έλειψε την ίδια περίοδο;
-Η αγκαλιά! Το να βλέπεις ένα φίλο και να μην οπισθοχωρείς με τρόμο μήπως και σε μολύνει ή τον μολύνεις!
*Τι περιμένετε για τη νέα χρονιά;
-Να προχωρήσει το «Ίδρυμα Κυριάκου Κατζουράκη» και να συνεχίσει να ψάχνεται ένας χώρος φιλοξενίας 30 εμβληματικών του έργων.
*Ποιο είναι το δημιουργικό σας όνειρο για το μέλλον;
-Αυτό που απάντησα σε προηγούμενη ερώτηση: Ακτιβισμός εις το διηνεκές.
*Πριν κλείσουμε θέλω να μας θυμίσετε πού μπορούμε να σας δούμε αυτή τη χρονιά;
-Είμαι στο θέατρο «Άνεσις» στη «Μήδεια» του Ευριπίδη κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, έως τις 27 Μαρτίου.
*Κυρία Γέρου, σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μου αφιερώσατε. Να είστε πάντα καλά.
-Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart για αυτή τη σύντομη συζήτηση.
***
Η Κάτια Γέρου παρουσιάζει τη «Μήδεια» του μίσους και του προδομένου έρωτα
