Πάνω: Mε τον Γιάννη και το περγαμόντο
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Δεν ξέρω τι μου έχει συμβεί και συνέχεια έχω στο μυαλό μου έναν «Γκρινιάρη», μετά το τελευταίο μου ταξίδι στη Ρόδο. Μου έλειψαν τα μουστάκια της γαρίδας ή του Γιάννη ή τα νόστιμα πιάτα της νοικοκυράς Λίτσας; Καταπληκτικά θαλασσινά, ωραίες σαλάτες, όμορφο περιβάλλον… και υπέροχοι άνθρωποι που κάνουν εγκάρδια ό, τι μπορούν για να ευχαριστήσουν τους πελάτες τους, οι οποίοι αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Όμορφα, με ανθρώπινη ζεστασιά και φιλοξενία, με απλότητα.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δοκιμάσει νοστιμότερους μεζέδες! Άσε πια την εξυπηρέτηση του φιλικότατου “γκρινιάρη” και της συμβίας του, Λίτσας, που είναι υπέροχη μαγείρισσα. Τυχεροί όσοι τους γνωρίζουν και τους έχουν φίλους! Τυχεροί κι όσοι κατοικούν στη Ρόδο κι έχουν τη δυνατότητα να τους επισκέπτονται συχνά.
Πήγαμε, ύστερα από πρόσκληση φίλων. Μπήκα ανύποπτη και ανύποπτη κατέβηκα τα δύο σκαλοπατάκια που οδηγούσαν στη μικρή αίθουσα με τα τραπέζια. Μέχρι εκείνη την ώρα νόμιζα πως βρισκόμουν σε ένα ουζερί σαν όλα τ’ άλλα. Την ώρα που μας σέρβιραν τη δυνατή σούμα, ήμασταν ακόμα άγνωστοι. Μέχρι να φτάσει η δροσερή κι ολόφρεσκη σαλάτα, ο πάγος είχε σπάσει. Είχαμε γίνει ήδη φίλοι με τον ευγενικότατο οικοδεσπότη και δοκιμάζαμε απίστευτους ψαρομεζέδες παρέα με νότες. Μέχρι να τελειώσουν να έρχονται οι μεζέδες ήμασταν όλοι μαζί σχεδόν στο ίδιο τραπέζι και όποιος μας έβλεπε θα πίστευε πως είχαμε μια μεγάλη οικογενειακή μάζωξη. Ήμασταν στον «Γκρινιάρη», όχι βέβαια στο αγαπημένο μας στρουμφάκι, αλλά στο παραδοσιακό καφενείο (με άρωμα γιασεμί), του Γιάννη και της Κονδυλίας (Λίτσας) στην πλατεία του Αγίου Ιωάννου. Και τι δεν πέρασε από το τραπέζι μας εκείνη τη βραδιά: σουπιά με μελάνι, χταπόδι ψητό, ξυδάτο ή με μελάνι, γαρίδες ρυζότο, συμιακό γαριδάκι, καλαμαράκι φρέσκο, ακόμα και σαλάτα μιρμιζέλι με κρίθινη κουλούρα, ντομάτα, ελιά και τυρί από παραγωγούς της Καλύμνου και όλα αυτά με καλή έντεχνη μουσική να χαϊδεύει τα ταλαιπωρημένα μας αυτιά. Αφήστε το γευστικότατο γλυκό του κουταλιού περγαμόντο, που δεν μπορώ να σας περγράψω το μεθυστικό άρωμά του. Αν μας φίλευε σπίτι του, θα το έκανε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο ο Γιάννης. Είμαι βέβαιη. Αν είστε τυχεροί, κάποιες μέρες την εβδομάδα στήνουν απροειδοποίητα γλέντια με κιθάρα και ζωντανή μουσική. Ίσως βρεθούμε όλοι μαζί εκεί μια μέρα!
Καλώς ήλθατε στο “Ουζερί του Γκρινιάρη”, λοιπόν! Λίγοι το ξέρουν και το μεταφέρουν από φίλο σε φίλο. Είναι ένας μικρός, αυθεντικός χώρος με λίγα τραπεζάκια μέσα και μια αυλίτσα γεμάτη αγιόκλημα και γιασεμί. Αλλά πάνω απ’ όλα με πολλή αγάπη για τους θαμώνες του. Σε μια παλιά γειτονιά της Ρόδου, τον Άϊ Γιάννη, “σερβίρει” έντεχνη μουσική και ιδιαίτερα νόστιμους θαλασσινούς μεζέδες!
Ανακεφαλαιώνουμε: σουπιά με μελάνι, χταπόδι ψητό και ξυδάτο, γαρίδες ρυζότο και συμιακό γαριδάκι, ολό (χταπόδι με μελάνι) και μερικά παραδοσιακά ορεκτικά, όπως χόρτα, μελιτζάνα, φάβα και παντζάρια. Αξίζει να δοκιμάσετε και τους χταποδοκεφτέδες και τη σαλάτα με τυρί Καλύμνου.
Βρίσκεται στη μη τουριστική πλευρά της πόλης και είναι στέκι των ντόπιων.
* “Ουζερί του Γκρινιάρη”. Πλατεία Αγίου Ιωάννη 176, Ρόδος, Τ/22410-34.005 (12 – 16 ευρώ το άτομο).
