Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ο Γεράσιμος Μιχελής, που τη φετινή θεατρική σεζόν απολαύσαμε στο σπονδυλωτό “Hotel Marina” και στο “Τριαντάφυλλο στο στήθος” του Τενεσί Ουίλλιαμς, μας μιλά για την πανδημία, την καραντίνα και τις εξαγγελίες της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη όσον αφορά τα μέτρα στήριξης των τεχνών.
Ο δημοφιλής ηθοποιός, ένας άνθρωπος σοβαρός, καθάριος και συνεπής, ένας καλλιτέχνης με άπλετο ταλέντο, αναρωτιέται: “Ποιους στηρίζουν τελικά τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν; Είναι νέα; Στηρίζουν τους πολλούς; Τι πρόκειται να αλλάξει; Ποιοι θα εργαστούν το προσεχές μέλλον; Σε ποιες συνθήκες; Υπάρχει ελπίδα επιστροφής σε ισότιμη, αξιοπρεπή εργασιακή συνθήκη, στο μέλλον;”. Και προσθέτει: “Το βοήθημα, με τόσους περιορισμούς, ελάχιστοι μου φαίνεται πως θα το πάρουν. Δεν βαριέσαι. Όλα καλά, το τοπίο παραμένει θολό και δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται…”.
“Μέσα από την πανδημία, αναδύθηκε μια άλλη ανθρώπινη ποιότητα. Ακούγονται φωνές που μιλάνε μια γλώσσα ρεαλισμού, σύνεσης και κοινωνικών προτεραιοτήτων. Αυτό το είδος είχε εξαφανιστεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή”, δηλώνει στο catisart.gr.
“Η καραντίνα μού πήρε την απερισκεψία που είχα για τη ζωή. Μια ασυλλόγιστη εντύπωση πως η ζωή είναι δεδομένη και απέραντη. Οι σχέσεις μου με τους δικούς μου ανθρώπους, εξίσου δεδομένες. Είχα την πεποίθηση πως αφού τους αγαπώ, οι σχέσεις ισχύουν από μόνες τους, απριόρι. Ήρθε όμως η πανδημία και χτύπησε το καμπανάκι της…”, επισημαίνει.
“Μικρός, πίστευα στα θαύματα κι ήμουν ευτυχισμένος, αναμένοντάς τα. Μεγαλώνοντας, σοβάρεψα ως φαίνεται, έχασα τη γοητευτική παιδική μου αθωότητα” ομολογεί. “Τώρα, αρχίζω πάλι να πιστεύω στα θαύματα. Τα θαύματα γίνονται, είναι μέσα στη ζωή μας. Αρκεί να τα προετοιμάσουμε με υπομονή κι αγάπη, τη στιγμή που έχουμε ξεχάσει πια πως μπορεί να μας φανερωθούν”, καταλήγει με συγκίνηση και περίσκεψη.
Γεράσιμε, ποια είναι η γνώμη σου για τα μέτρα στήριξης των καλλιτεχνών που εξήγγειλε η υπουργός Πολιτισμού, κα Μενδώνη;
*Ποιους στηρίζουν τελικά τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν; Είναι νέα; Στηρίζουν τους πολλούς; Τι πρόκειται να αλλάξει; Ποιοι θα εργαστούν το προσεχές μέλλον; Σε ποιες συνθήκες; Υπάρχει ελπίδα επιστροφής σε ισότιμη, αξιοπρεπή εργασιακή συνθήκη, στο μέλλον; Το βοήθημα, με τόσους περιορισμούς, ελάχιστοι μου φαίνεται πως θα το πάρουν. Δεν βαριέσαι. Όλα καλά, το τοπίο παραμένει θολό και δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται…
Μια πανδημία μπορεί να γίνει διδακτική για την ανθρωπότητα;
*Η πανδημία ήταν μια πραγματική συμφορά. Ο κορονοϊός τα θρυμμάτισε όλα, παγκοσμίως. Αυτό είναι κοινή παραδοχή. Συνειδητοποιήσαμε πόσο απροετοίμαστοι ήμασταν γιατί θεωρούσαμε τόσα πράγματα, ακόμη και την υγεία μας, ως δεδομένα. Τώρα καλούμαστε, βαθμιαία και συνετά, να επιστρέψουμε στην κοινωνία της ζωής. Έχουμε βγάλει, θέλω να πιστεύω, κάποια συμπεράσματα αναπροσαρμογών. Είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι – ευέλικτοι στην κοινωνική προτεραιότητα. Μέσα από την πανδημία, αναδύθηκε μια άλλη ανθρώπινη ποιότητα. Ακούγονται φωνές που μιλάνε μια γλώσσα ρεαλισμού, σύνεσης και κοινωνικών προτεραιοτήτων. Αυτό το είδος είχε εξαφανιστεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή.
Τι σου πήρε αυτή η καραντίνα και τι σου άφησε φεύγοντας;
*Η καραντίνα μού πήρε την απερισκεψία που είχα για τη ζωή. Μια ασυλλόγιστη εντύπωση πως η ζωή είναι δεδομένη και απέραντη. Οι σχέσεις μου με τους δικούς μου ανθρώπους, εξίσου δεδομένες. Είχα την πεποίθηση πως αφού τους αγαπώ, οι σχέσεις ισχύουν από μόνες τους, απριόρι. Ήρθε όμως η πανδημία και χτύπησε το καμπανάκι της… Η αγάπη οδηγεί στην ευθύνη. Όποιος αγαπά, γίνεται υπεύθυνος για τον άλλον και αυτό δυνητικά εγκολπώνει και τον άγνωστο. Μια κρύα καρδιά δεν θα ενωθεί ποτέ με άλλη. Ένα κεφάλι γεμάτο φόβο δεν έχει χώρο για όνειρα. Η αγάπη ενώνει. Η σύνθεση όμως, αγάπης και ευθύνης δεν είναι αυτονόητο δεδομένο. Μπορούν να συνυπάρξουν αν βιωθούν σε ακραίες καταστάσεις όπως αυτή, της πανδημίας.
Επειδή τα όνειρα δεν μπαίνουν σε καραντίνα, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
*Η πανδημία από τη μια ήταν πραγματική συμφορά, από την άλλη όμως μπορεί να είναι προάγγελος της επιστροφής στην ταπεινότητα. Μπορεί να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε την ουσία και τη βαθύτερη δυναμική του επαγγέλματός μας. Μπορεί. Αυτό είναι που εύχομαι. Μικρός, πίστευα στα θαύματα κι ήμουν ευτυχισμένος, αναμένοντάς τα. Μεγαλώνοντας, σοβάρεψα ως φαίνεται, έχασα τη γοητευτική παιδική μου αθωότητα. Τώρα, αρχίζω πάλι να πιστεύω στα θαύματα. Τα θαύματα γίνονται, είναι μέσα στη ζωή μας. Αρκεί να τα προετοιμάσουμε με υπομονή κι αγάπη, τη στιγμή που έχουμε ξεχάσει πια πως μπορεί να μας φανερωθούν.
- Φωτογραφία: Δομνίκη Μητροπούλου
