Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Γεράσιμος Μιχελής
Βουτιά σε βούρκο και στάχτες.
Βουτιά στο σκότος, στην απελπισία.
Όλος αυτός ο χρόνος του ασφυκτικού εγκλεισμού. Αυτός ο ατελείωτος χρόνος της απραξίας, του μετεωρισμού.
Απομόνωση, αγωνία, φόβος.
Εντός των τειχών, εν κλειστώ.
Απουσία νοήματος ζωής, οργή, καχυποψία.
Και με αέναη ευχή, να ξαναρχίσει η πορεία του ανθρώπου στον κόσμο, μέσα σε ένα καινούριο φως.
Βυθισμένος σε σιωπηλή απελπισία, επί μακρόν, αφουγκραζόμουν την σιωπή αναζητώντας νόημα.
Η ίδια η σιωπή εξάλλου διατηρεί ένα νόημα, όταν μιλούν τα μάτια.
Σκληρή η νέα πραγματικότητα, εμείς φοβισμένοι, με κλονισμένη πίστη και σταυρωμένα τα χέρια, περιμέναμε την επιστροφή στην «κανονικότατα».
Κοιτώ τους άλλους κι αναρωτιέμαι τι έχουν στο βλέμμα;
Απειλή, παράκληση; Τι ακριβώς έχουν;
«Οι σκοτωμένοι θυμούνται ακόμη ποιος τους σκότωσε»;
Αντέχει η ελπίδα μες στα ερείπια του πολέμου;
Λεηλάτησαν την λαχτάρα μου για ζωή, μου κλέψαν το χαμόγελο.
Μην επιτρέψεις την υπεκφυγή από το όνειρο.
Κίνδυνος να χάσεις την ανθρωπιά σου!
Έβαλα φρένο στην ατομικότητα.
Σε ό, τι διαιρεί, σε ό, τι διχάζει.
Στροφή στην καλοσύνη, την επιείκεια.
Σε ό, τι ενώνει και δυναμώνει τον άνθρωπο.
Περιμένω μετά τον πόλεμο, κάποιον να βάλει τάξη στα πράγματα. Δεν θα τακτοποιηθούν από μόνα τους!
Αντ΄ αυτού, στο παρά πέντε της απελευθέρωσής μας, πληροφορούμαστε για την αναλγησία, τον εξευτελισμό του ανώνυμου πολίτη.
Μια αθώα ψυχή, πονεμένη, κατατρεγμένη, νεκρή στα αζήτητα!
Είδηση που συγκλονίζει το πανελλήνιο.
«Ξεχασμένη σε ψυγείο νοσοκομείου, σχεδόν δύο μήνες»!
Πέθανε και τάφηκε ως σορός αγνώστων στοιχείων!
Ο καταποντισμός της αξιοπρέπειας της σορού της «Δήμητρας της Λέσβου», που ήθελε να ζει ελεύθερα στο σώμα της κι έφυγε για μην ενοχλεί, οφείλεται σε ανθρώπινη αδιαφορία!
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει άνθρωπος, τι ζωή περιμένουμε να ζήσουμε;
Τι να ευχηθούμε;
Χωρίς συνείδηση, δεν υπάρχει ζωή της προκοπής.
Θέλω να έχω προοπτική για την ζωή.
Θέλω να τιμώ την ζωή ακόμη και στην δυστυχία της.
Αλλιώς η ζωή, θα είναι φρίκη!
