Xαμόγελα και δυναμική στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2015 με λαμπρά ονόματα καλλιτεχνών

Πάνω: Γιώργος Λούκος, διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2015.

Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]

Ένα πολύχρωμο καλοκαίρι, γεμάτο χορούς, τραγούδια, φωνές, χρώματα και χαμόγελα, μας έφερε φέτος από τα μέσα Φεβρουαρίου –με φόντο τη χιονισμένη Αθήνα– ο Γιώργος Λούκος και το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου για το 2015.
Λαμπερά ονόματα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών συνθέτουν τον φεστιβαλικό χάρτη που απλώνεται και σε νέους χώρους ενώ η Επίδαυρος θα φιλοξενήσει και πάλι οκτώ παραγωγές…
Αν και η επιλεκτική αναφορά ονομάτων είναι και επικίνδυνη και άδικη, θα την επιχειρήσω.
Από τους ξένους καλλιτέχνες: Η Συλβί Γκιλλέμ διάλεξε την Αθήνα και το Ηρώδειο για την τελευταία της περιοδεία. Τίτλος του έργου της «Life in Progress».

– Η Μαγκύ Μαρέν υπογράφει μια οργισμένη χορογραφία με τον τίτλο «Bit» και σε διαφορετικό μουσικό κλίμα το «Singspiele».
– Ο Τόμας Οστερμάγερ φέρνει τις «Μικρές αλεπούδες».
– Ο Λετονός Άλβις Χερμάνις και το Νέο Θέατρο της Ρίγας παρουσιάζουν τη «Σόνια» της Tatiana Tolstaya.
– Ο νοτιοαφρικανικός θίασος Baxter Theater Center έρχεται με το «Δεσποινίς Τζούλια».
– Από τη Νέα Υόρκη μας επισκέπτονται η Young Jean Lee και το «Straight White Men».
– Ο Ρομέο Καστελλούτσι επιστρέφει στο Μέγαρο με το «Go down, Moses».
– Από το Βερολίνο καταφτάνουν οι She She Pop, οι οποίοι μας ανοίγουν τα γερμανικά συρτάρια, τα Schubladen.
– Από τη γαλλική σκηνή και το Theatre Du Radeau ο Φρανσουά Τανγκύ μας προσκαλεί στο θεατρικό του εργαστήρι και στο Passim.
– Ο γεννημένος στην Ύδρα, Άνταμ Κοέν, γιός του Λέοναρντ Κοέν, ξεδιπλώνει τις παιδικές μουσικές του αναμνήσεις στο Ηρώδειο.
– Ασφαλώς να μην ξεχάσω και την ελληνο-ιαπωνική συμπαραγωγή της ομηρικής “Νέκυιας” από το Θέατρο Νο και τον Μιχαήλ Μαρμαρι-Νό.

Και από τους Έλληνες: Μάγια Λυμπεροπούλου, Ρένη Πιττακή, Ράνια Οικονομίδου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Αμαλία Μουτούση, Λυδία Φωτοπούλου, Όλια Λαζαρίδου αλλά και Μαρινέλλα, και Δήμητρα Γαλάνη, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Νένα Βενετσάνου.
– Ακόμα οι Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Σταμάτης Κραουνάκης.
Επίσης: Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιάννης Μπέζος, Πέτρος Φιλιππίδης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Νίκος Κουρής. Και οι σκηνοθέτες: Βασίλης Παπαβασιλείου, Σωτήρης Χατζάκης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Γιάννης Κακλέας, Θωμάς Μοσχόπουλος.

Στο Φεστιβάλ έχουν ενταχθεί για πρώτη φορά παραστάσεις που φωτίζουν θέματα όπως οι άστεγοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Παράλληλα, το «Τροχόσπιτο» μέσα στην πόλη θα συναντά και θα συνομιλεί με τους θεατές.
Να σημειώσω -τέλος- ότι φέτος υπάρχει ιδιαίτερη στήριξη όχι μόνο από το Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και από την Περιφέρεια Αττικής και τον Δήμο Αθηναίων. Στην παρουσίαση του προγράμματος έδωσαν το «παρών» ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου και ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης.
Παρακάτω ακολουθούν κάποια λόγια που συγκράτησε το μαγνητόφωνο, χωρίς όμως να είναι πλήρης απομαγνητοφώνηση:

«Η νέα άνοιξη την οποία όλη ονειρευόμαστε»

Νίκος Ξυδάκης, αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού: «Όλη η Ελλάδα αλλάζει, ας αλλάξει κι αυτό και ας βρεθούμε μαζί στο πόντιουμ με τον διευθυντή που έκανε αυτό το Φεστιβάλ τα τελευταία 9 χρόνια, κάτι διαφορετικό. Του ξανάδωσε μια αίγλη -που την είχε τα περασμένα 30-40 χρόνια- έκανε ένα Φεστιβάλ το οποίο έβαλε την Αθήνα στο διεθνή χάρτη και στον ευρωπαϊκό. Έκανε ένα Φεστιβάλ το οποίο έφτιαξε μια ταυτότητα και στους Έλληνες έδωσε αυτοπεποίθηση. Το Φεστιβάλ απέκτησε μια νέα φυσιογνωμία πιο εξωστρεφή και μας έδωσε την ευκαιρία να βλέπουμε νέα πράγματα, σπουδαία. Ξαναζωντανεύει την Επίδαυρο, ξαναζωντανεύει την τέχνη. Μας έδειξε ότι η τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει τη σκοτεινή οδό Πειραιώς. Είναι το Φεστιβάλ που ανακαλύπτει τους χώρους και τους φωτίζει. Αυτό θα το έλεγα πιλοτικό πρόγραμμα που θα πρέπει από τα επόμενα χρόνια διαρκώς να διευρύνεται και να ανοίγεται. Να συναντιέται με τους Έλληνες εκεί που ζουν, να ανακαλύπτουν τον τόπο τους, να ανοίγουν τα παλιά θέατρα, να ανοίγουν χώροι όπου κατοικούν ακόμη μνήμες, ψυχές, παρελθόν και παρόν μαζί. Νομίζω πως αυτή είναι η νέα άνοιξη την οποία όλη ονειρευόμαστε. Μια Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, της δημιουργίας, της προκοπής, της αισιοδοξίας και της πίστεως. Ένα παλιό στερεότυπο κλισέ λέει ότι «ο πολιτισμός είναι η δύναμή μας, είναι η βιομηχανία μας που παράγει συμβολικό και φυσικό κεφάλαιο». Πράγματι είναι αυτή η άνοιξη που αρχίζει μεθαύριο, φέρνει το καλοκαίρι του Φεστιβάλ Αθηνών, το καλοκαίρι των αρχαίων θεάτρων, το καλοκαίρι των πανηγύρεων. Χαίρομαι που είναι μαζί μας η περιφερειάρχης ανοίγοντας γενναιόδωρα και τον προϋπολογισμό της, κάτι όμως που δεν είναι διόλου αυτονόητο. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος που δίνει τα χρήματά του αντιλαμβάνεται τα πολλαπλά αποτελέσματα και τα πολλαπλά ωφελήματα των δράσεων του πολιτισμού. Χαίρομαι επίσης επειδή για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ένας δήμαρχος κάθεται εδώ στο τραπέζι μαζί με το διευθυντή του Φεστιβάλ συμμετέχοντας στη μεγάλη γιορτή της πόλης μας, της πρωτεύουσας της Ελληνικής Δημοκρατίας συμβάλλοντας έμπρακτα και προσφέροντας ακόμη και μια στέγη ώστε να λαμπρύνει έτσι τη μεγάλη γιορτή. Εκτός από τους παλιούς συναδέλφους, βλέπω εδώ στο κατάμεστο αμφιθέατρο καλλιτέχνες, διανοούμενους αλλά και τις ομάδες της πρωτοπορίας οι οποίες μπήκαν αμέσως στο Φεστιβάλ. Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτοί που είμαστε εδώ. Αν και κάθομαι αμήχανα απέναντί σας, σας ευχαριστώ όλους».

«Η Περιφέρεια Αττικής πρέπει να είναι δίπλα σας»

Ρένα Δούρου, περιφερειάρχης Αττικής: «Καθόλου αμήχανα, πάρα πολύ περήφανα λέω “Αξιότιμε κύριε υπουργέ”, αν και με πολλή αμηχανία στέκομαι εδώ με τη νεοαποκτηθείσα θεσμική ιδιότητα. Για τον Γιώργο Λούκο γενναιόδωρα αλλά αντικειμενικά μίλησε ήδη ο υπουργός, εγώ απλώς να σας πω ότι παρακολουθώ -και χρησιμοποιώ τον ενεστώτα χρόνο- κάθε καλοκαίρι όσες παραστάσεις έχω τη δυνατότητα. Θέλω να θυμάμαι και θυμάμαι πρόχειρα την Πίνα Μπάους, την Ορχήστρα Νέων Μπολιβάρ, θέλω να θυμάμαι και θυμάμαι τη “Νόρα” του Οστερμάγερ, θυμάμαι και θυμόμαστε τον «Τόκο» του Λευτέρη Βογιατζή. Κύριε διευθυντά, φυλάω κάποια από αυτά τα εισιτήρια με μια μετεφηβική λογική παρόλο που σαραντάρισα. Το Φεστιβάλ είναι ένας φορέας με τεράστια δυναμική και γι’ αυτό η Περιφέρεια Αττικής θα στηρίξει το καλλιτεχνικό του έργο. Ωραία τα λόγια, καλές οι φιλοφρονήσεις, καλές οι ευχές που πολλές φορές είναι μονάχα προσευχές. Η Περιφέρεια λοιπόν θα το στηρίξει παρέχοντάς του αυτά τα οικονομικά μέσα που στέρησαν από το θεσμό πολύ συγκεκριμένες πολιτικές θεωρώντας τον πολιτισμό εκ του περισσού. Πρέπει λοιπόν να προλάβουμε να μη διαπαιδαγωγήσουν – εκμαυλίσουν και τους πολίτες, κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι ο πολιτισμός περισσεύει ή κατεβαίνει στη λίστα των αναγκών μιας και η ανεργία είναι ακόμη εδώ, μιας και η κρίση είναι ακόμη εδώ, μιας και μιλάμε για δύσκολους καιρούς επιβίωσης. Σ’ αυτή λοιπόν την εποχή πιστεύω, φίλε Νίκο, αξιότιμε κύριε υπουργέ, ο πολιτισμός ήταν αυτός που έπεσε πρώτος. Θεωρήθηκε πολυτέλεια και να θυμίσω, επειδή δεν θυμάμαι μόνο τα σπουδαία έργα, ότι από τα 7 εκατομμύρια ευρώ τακτική επιχορήγηση του 2005, έπεσε στα 2 εκατομμύρια ευρώ και φέτος για όλους τους καλλιτέχνες και τα θεάματα, αγνοώντας προκλητικά την υψηλότατη συνεισφορά σε οικονομικά μεγέθη των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Αγνόησαν τα συντριπτικά μεγέθη ανεργίας των Ελλήνων καλλιτεχνών, ηθοποιών, μουσικών, εικαστικών και την ανάγκη να αντιμετωπίσουμε την κρίση μέσα από τις τέχνες και την παιδεία. Γι’ αυτό φέτος θεωρώ, γιατί πέρυσι δεν θα μπορούσα άλλωστε, ότι η Περιφέρεια πρέπει να είναι δίπλα σας. Η φετινή συνδρομή μας αφορά εν πρώτοις και αρχικά τρεις μεγάλες παραγωγές, καθεμία τους έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον. Επίσης κλείνοντας να πω ότι η Περιφέρεια Αττικής θα συνδράμει οικονομικά τον θεσμό και όπου αλλού χρειαστεί. Μάλιστα θα μπορούσαμε να βάλουμε ως στόχο να επεκτείνουμε τις εκδηλώσεις σε πολλές γειτονιές της Αθήνας αλλά και σε άλλους δήμους. Καλή αρχή και πάλι. Καλή αρχή για φέτος».

«O Δήμος Αθηναίων θα στηρίξει το Φεστιβάλ»

Γιώργος Καμίνης, δήμαρχος Αθηναίων: «Η Αθήνα χρειάζεται όραμα. Χρειάζεται και οικονομική ανάπτυξη για να κρατήσει τα παιδιά της εδώ. Δεσμεύομαι κι εγώ από την πλευρά μου, ο Δήμος Αθηναίων να στηρίξει το Φεστιβάλ».

«Πριν από χρόνια τα μισά λεφτά πήγαιναν στους ατζέντηδες»

Γιώργος Λούκος, διευθυντής του Φεστιβάλ: «Πριν αρχίσω να σημειώσω πως από την επιχορήγηση των 7 εκατομμυρίων ευρώ τα 3, 5 πήγαιναν στους ατζέντηδες. Ό, τι φέρνανε εδώ στην Ελλάδα το πληρώναμε 2-3 φορές περισσότερο από ό, τι το πλήρωναν στο Λονδίνο, στο Παρίσι. Δεν θα πω ονόματα τώρα. Αυτό να ξέρετε ότι είναι πολύ σημαντικό επειδή τώρα τα χρήματα αυτά πηγαίνουν στους καλλιτέχνες. Μόνο που τώρα δεν είναι 7 αλλά είναι 2… Θα κάνω τώρα μια παράξενη παρουσίαση μιας και θα αρχίσω από αυτά που έχουμε προβλήματα και που δεν μπορέσαμε να βρούμε ημερομηνίες. Δεν ξέρουμε αν θα μπουν και αν θα μπουν, πότε θα μπουν. Που όμως δεν έχουν απορριφθεί. Μέχρι χθες είχα τηλεφωνήματα και γράμματα αλλά δεν μπορώ να πω σε κανέναν «γεια σας είναι πολύ αργά».
Χθες με τον Στέφανο Τσιαλή, τον νέο διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, πήγαμε και είδαμε τον Μίκη Θεοδωράκη που έχει τα γενέθλιά του, γίνεται 90 χρονών και του κάναμε δύο προτάσεις. Μας έκανε άλλες τρεις αυτός, οπότε βρεθήκαμε με πολλές προτάσεις και αρχίσαμε να κάνουμε αναλύσεις των προτάσεων. Ορισμένα τα πετύχαμε ενώ ορισμένα τα δουλεύουμε ακόμα. Θα μάθετε τα νέα όταν βρούμε μια τελική απόφαση.
– Ο Ρούφους Γουέινραϊτ, που είχε έρθει στον Λυκαβηττό, κάνει μια συνεργασία με τη Σίντι Σέρμαν την καταπληκτική φωτογράφο, με ένα πρότζεκτ πάνω στη Μαρία Κάλλας που λέγεται Prima Donna. Μου τηλεφώνησε από τον Καναδά. Βέβαια ήταν πολύ αργά. Του λέω δεν ξέρω πώς θα βρούμε τα λεφτά. Μου έγραψαν ξανά και κατέβασαν τα λεφτά λίγο, μετά τα κατέβασαν πάλι. Συζητάμε. Είναι μια πολύ ωραία πρόταση που θα αρχίσει από την Αθήνα και θα συνεχίσει Νέα Υόρκη, Καναδά, Λονδίνο.
– Ο Δήμος Γκουνταρούλης, τσελίστας από τη Βραζιλία, καταπληκτικός μουσικός, μας έστειλε μια πρόταση πολύ καθυστερημένα που δεν προλάβαμε να του απαντήσουμε. Μαζί με τον Ισμαήλ Ίβο, ένα μεγάλο χορογράφο από τη Βραζιλία, ο οποίος είναι κρεμασμένος ανάποδα και σιγά σιγά κατεβαίνει κι ο άλλος με το βιολοντσέλο τον καθοδηγεί για το πώς θα ξεκρεμαστεί…
– Ο Λευτέρης Βενιάδης, μουσικός καταπληκτικός από τη Χίο και το Βερολίνο έκανε δύο πολύ καλές προτάσεις. Θα δούμε τι θα κάνουμε…
-Ο  Μπενζαμέν Μιλπιέ, ο νέος διευθυντής του μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού (σύζυγος της Ναταλί Πόρτμαν), έκανε πρόταση, με πολύ χαμηλή τιμή. Πρέπει να το βολέψουμε για να το βάλουμε στο Ηρώδειο».

Στη συνέχεια εδώ ακολουθούν λίγα λόγια –επιλεκτικά– από όσα είπαν κάποιοι από τους συντελεστές:

– Γιώργος Κουρουπός: Όπερα δωματίου «Πυλάδης», σε κείμενα του Γιώργου Χειμωνά με βουβό πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ιδέα στηριγμένη στις σκοτεινές φυσιογνωμίες κάποιων στις φοιτητικές συνελεύσεις τον Μάη του ’68. Και η λυρική τραγωδία «Ιοκάστη», σε κείμενα Ιουλίτας Ηλιοπούλου. Τα τελευταία λεπτά πριν πεθάνει η Ιοκάστη σε τρεις μονολόγους.
– Στέφανος Τσιαλής: Εκτός από τις παραστάσεις για τα γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη, για τις επόμενες…15 συναυλίες που θα κάνουμε Γιώργο, θα σας πω μιαν άλλη φορά.
– Σταμάτης Κραουνάκης: Για δύο βράδια κάτω από την Ακρόπολη στο Ηρώδειο θα στήσουμε μια μεσογειακή γιορτή αφιερωμένη στον νομπελίστα Ντάριο Φο που -όπως λέει- «με ένα δυνατό γέλιο την κατάλληλη στιγμή μπορείς να τους θάψεις όλους».
– Κατερίνα Ευαγγελάτου: Από μια βόλτα δίπλα στο Ωδείο Αθηνών, «ανακάλυψα» τυχαία τον χώρο της φετινής παράστασης. Είναι το Λύκειο του Αριστοτέλη με τα ταπεινά του ευρήματα. Σε ένα μαγευτικό χώρο 11 στρεμμάτων γεμάτο δένδρα και βότανα θα περπατήσουμε και θα ανεβάσουμε το «Ρήσο» όπου όλοι μεταμφιέζονται σε κάτι άλλο στη διάρκεια ενός παρατεταμένου πολέμου. Ένα έργο που δεν ξέρουμε αν ανήκει στον Ευριπίδη, στον γιο του ή σε κάποιον άλλο συγγραφέα.
– Χάρης Φραγκούλης: Έχουμε στα χέρια μας ένα έργο αγνώστου συγγραφέα που είναι συρραφή πολλών σύγχρονων σκηνών, με σκηνές κομέντια ντελ άρτε, με σκηνές Στρίνμπεργκ. Ένα κείμενο με άλματα στο χρόνο μέσα στο ίδιο το έργο.
– Ελένη Ευθυμίου: Μια παράσταση για καλλιτέχνες με και χωρίς αναπηρία. Μια ευκαιρία να μιλήσουμε για την αναπηρία και να ανοίξουμε αυτό το θέμα. Για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Δούλεψα με μια ομάδα που είναι το πρότυπο της ιδανικής κοινωνίας. Άνθρωποι με και χωρίς αναπηρία που έχουν μοναδικό στόχο να μοιραστούν την αλήθεια με το κοινό. Είναι μια σειρά από πραγματικές ιστορίες αυτών που μετέχουν στην παράσταση.
– Δημήτρης Μαυρίκιος: Ευχαριστώ που είμαι φέτος εδώ και βλέπω τον Γιώργο να είναι διπλά χαμογελαστός. Αυτό δίνει σε όλους μας χαρά. Στη φετινή μας «Πάπισσα» προσθέτουμε τη συνέχεια της ιστορίας της με το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής της στη Ρώμη. Εκεί όπου συναντά δύο νέα πρόσωπα, τον Πάπα που διαδέχθηκε και τον εραστή της και πατέρα του… παπιδίου.
– Γιάννης Μπέζος: Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς να σεβαστούμε το εισιτήριο που θα πληρώσουν από το υστέρημά τους όλοι εκείνοι που θα έρθουν να μας δουν και στην Επίδαυρο αλλά στη μεγάλη περιοδεία μας που θα ακολουθήσει.

Μίλησαν επίσης –μεταξύ άλλων– ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, η Μαριάννα Κάλμπαρη, ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, ο Πρόδρομος Τσινικόρης, η Γιολάντα Μαρκοπούλου, ο Κορνήλιος Σελαμσής. Δυστυχώς το μαγνητόφωνο εκείνη την ώρα είχε τα προβλήματά του…

Πριν πάμε στην αναλυτική παρουσίασή του, ας δούμε κάποιες φεστιβαλικές εκδηλώσεις που δεν έχουν ενταχθεί ακόμη στο πρόγραμμα:

– ΜΟΥΣΙΚΗ. Συναυλία του Γιάννη Κότσιρα. «Ό, τι θυμάσαι δεν πεθαίνει». Ο Κότσιρας γιορτάζει τα 20 χρόνια του επί σκηνής με την Καμεράτα και την ενορχήστρωση που έκανε ο Vassilikos.
– ΘΕΑΤΡΟ. Άρης Μπινιάρης «’21». Μετά το «Θείο τραγί» ο Μπινιάρης (σκηνοθεσία – ερμηνεία) μας μεταφέρει στο 1821.
– ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ. The Erasers. “Road to Knowhere”. Με την τεχνική του live cinema θα διασχίσουμε την Ευρώπη με ενδιάμεσους σταθμούς το Παρίσι, τη Ρώμη και το Βερολίνο.
– ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. «The holly bachelorette in the wedding cave». Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνικός χώρος, βίντεο: Αντώνης Βολανάκης. Βασισμένο στην «Πηνελοπιάδα» της Μάργκαρετ Ατγουντ και, τέλος,
– ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ. Βασίλης Βρεττός. «Mise en abyme/Ο εαυτός μέσα στον εαυτό». Μια πρωτότυπη έκθεση με σκηνοθετημένα πορτρέτα.

Αναλυτικά για το φετινό Φεστιβάλ μπορούμε να διαβάσουμε παρακάτω. Δυστυχώς ακόμη λείπουν κάποιες ημερομηνίες, αλλά και κάποιες παραστάσεις. Το πρόγραμμα το έχουμε χωρίσει ανάλογα με τον τόπο που γίνονται οι εκδηλώσεις. Πάμε πρώτα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, μετά στη Μικρή Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην εμβληματική Πειραιώς 260, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν και τέλος σε ένα νέο χώρο, το Λύκειο του Αριστοτέλη, στην καρδιά της Αθήνας. Αρχίζουμε λοιπόν…

AΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

3-4 Ιουλίου 2015

Εθνικό Θέατρο – Σωτήρης Χατζάκης
Τρωάδες
του Ευριπίδη

Στο στρατόπεδο των Αχαιών, στα παράλια της λεηλατημένης Τροίας, οι αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες και η βασίλισσά τους, Εκάβη, θρηνούν για τα δεινά τους. Όσες έχουν απομείνει ζωντανές από την ξεκληρισμένη βασιλική οικογένεια θα δοθούν δώρο στους Αχαιούς, ενώ ο εγγονός της Εκάβης, ο μικρός Αστυάνακτας, γκρεμίζεται από τα τείχη, θύμα της σκληρότητας των κατακτητών. Οι φλόγες αφανίζουν την Τροία και οι γυναίκες, απελπισμένες, οδηγούνται στα πλοία που θα τις μεταφέρουν πέρα από το Αιγαίο, σκλάβες στα σπίτια των νικητών.
Ο Ευριπίδης με τις Τρωάδες γράφει ένα αντιπολεμικό αριστούργημα και κατακρίνει την πολιτική των Αθηναίων για το προκλητικό ανοσιούργημα που είχαν διαπράξει λίγους μήνες πριν εναντίον των Μηλίων, καθώς και για τη Σικελική Εκστρατεία που προετοιμάζουν. Γραμμένες το 415 π.Χ., οι Τρωάδες είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» για τις φρικαλεότητες του πολέμου και ένα σπαρακτικό αίτημα για αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.
Στον ρόλο της Εκάβης η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Μαζί της η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Κόρα Καρβούνη, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Νίκος Ψαρράς, Θέμης Πάνου, Ελένη Ρουσσινού, Γιασεμή Κηλαηδόνη κ.ά.

10-11 Ιουλίου 2015

Γιάννης Κακλέας
Aχαρνής
του Αριστοφάνη

«Όταν η πολιτική διαφθορά κυριαρχεί, ο Δικαιόπολις αναλαμβάνει πρωτοβουλία για Ειρήνη, Δικαιοσύνη και Αξιοκρατία. Ο πολιτικός Αριστοφάνης έχει κέφια!», σχολιάζει ο Γιάννης Κακλέας για τους “Αχαρνής”, έχοντας κι ο ίδιος, καθώς φαίνεται, κέφια για ένα ακόμη αριστοφανικό εγχείρημα. Απρόβλεπτος πάντα, συνεχίζει τη διερεύνηση της σκηνικής αριστοφανικής φόρμας, με μια πλειάδα εξαιρετικών κωμικών ηθοποιών, σε ένα έργο που υμνεί τα αγαθά της ειρηνικής συνύπαρξης, σαρκάζοντας τους πολεμοκάπηλους.
Στην ερημωμένη από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο Αθήνα, ο Δικαιόπολις στρατεύεται υπέρ της ειρήνης. Αρχίζει τις διαπραγματεύσεις με τη Σπάρτη και κατορθώνει να πείσει τους μαραθωνομάχους Αχαρνής, που αποτελούν τον μεγαλύτερο αθηναϊκό δήμο, να συναινέσουν. Η αγορά ανοίγει και η ανάγκη βγάζει στο σφυρί κάθε είδους πραμάτεια: χήνες, λαγούς, αλλά και κόρες μεταμφιεσμένες σε γουρουνάκια.
Πρωταγωνιστούν: Bασίλης Χαραλαμπόπουλος, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Φάνης Μουρατίδης.

17-18 Ιουλίου 2015

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Αίας
του Σοφοκλή

Επικεφαλής ενός εκλεκτού θιάσου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί τον Αίαντα του Σοφοκλή στη μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη, που θα ακουστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε πανελλήνια πρώτη.
Στην τραγωδία αυτή, που διδάχτηκε περί το 440 π.Χ. και διαδραματίζεται στον δέκατο χρόνο του Τρωικού Πολέμου, ο Αίας, ο καλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, διεκδικεί, κατά την «κρίση των όπλων», τα όπλα του νεκρού ήρωα, αλλά η απόφαση των Ελλήνων αρχηγών είναι υπέρ του Οδυσσέα. Βαθιά θιγμένος για τη μεγάλη αδικία, βγαίνει τη νύχτα με το σπαθί του να εκδικηθεί, αλλά η Αθηνά του σαλεύει τον νου και μετατρέπει τον θυμό του σε μανία, που ξεσπάει με φονική ορμή στα κοπάδια των Αχαιών. Όταν συνειδητοποιεί την πράξη του, η αξιοπρέπειά του δεν αντέχει την ταπείνωση και αυτοκτονεί. Όπως πολλές φορές έχει συμβεί στην Ιστορία, οι πολιτικοί –με εκπρόσωπο εδώ τον Οδυσσέα– κερδίζουν το προβάδισμα σε σχέση με τους πολεμιστές που, ενώ τα έδωσαν όλα με αυταπάρνηση, έρχεται η ώρα, στη νέα τάξη των πραγμάτων, να παραμεριστούν.
Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννος Περλέγκας, Γιάννης Τσορτέκης, Παντελής Δεντάκης, Ελένη Ουζουνίδου, Δημήτρης Παπανικολάου, Γιάννης Κλίνης.

24-25 Ιουλίου 2015

Μιχαήλ Μαρμαρινός
ΝΟ – NEKYIA

Μια συνάντηση του Μιχαήλ Μαρμαρινού με το θέατρο Νο της Ιαπωνίας και τον μεγάλο master Gensho Umewaka, βασισμένη στη ραψωδία λ της Οδύσσειας του Ομήρου
Μια απρόσμενη θεατρική συνάντηση δύο πολιτισμών με βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο: Περισσότερο από 2.500 χρόνια μετά τη δημιουργία της ομηρικής Οδύσσειας και 800 χρόνια από την ίδρυση του θεάτρου Νο, το Φεστιβάλ Αθηνών καλεί τον Μιχαήλ Μαρμαρινό να ανεβάσει τη Νέκυια με έναν ιαπωνικό θίασο Νο και τον μεγάλο Gensho Umewaka επικεφαλής. Στην –ονομαζόμενη και Νεκυομαντεία ή Νέκυια– ραψωδία λ, ο Οδυσσέας αφηγείται πώς, από νόστο για την πατρίδα του, και με την παρότρυνση της Κίρκης, επιχείρησε την κάθοδο στον Άδη προκειμένου να λάβει από τον μάντη Τειρεσία χρησμό για τον γυρισμό του στην Ιθάκη.
«Η τέχνη του ιαπωνικού θεάτρου μοιάζει να είναι θεμελιακά αναγκαία και ικανή να μορφοποιήσει τη βαθύτερη ουσία των νοημάτων που περικλείει η Νέκυια», υποστηρίζει ο εκλεκτός Έλληνας σκηνοθέτης. «Πρόκειται για μια από τις αρχαιότερες και συναρπαστικότερες στην παγκόσμια λογοτεχνία επισκέψεις του ανθρώπου στον κόσμο των νεκρών. Φαίνεται πως η μεγάλη Τέχνη έχει, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, πάντοτε να κάνει με την “άλλη” πλευρά του Χρόνου. Το θέατρο Νο είναι ένα από τα υψηλότερα επιτεύγματα του πολιτισμού στο πεδίο της μεταφυσικής ποίησης. Η βαθιά παράδοση και εκπαίδευση των ηθοποιών τούς δίνει το δικαίωμα να προσεγγίζουν την καρδιά των πραγμάτων. Με ένα τέτοιο λεξιλόγιο σωματικής φιλοσοφίας, το ΝΟ συναντιέται για πρώτη φορά στην ιστορία του με τη δική μας ΝΕΚΥΙΑ».

31 Ιουλίου – 1 Αυγούστου 2015

Εθνικό Θέατρο – Γιάννης Μπέζος
Εκκλησιάζουσες
του Αριστοφάνη

Μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, η διαφθορά και οι ανισότητες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Έτσι οι Αθηναίες, με πρωτοβουλία της Πραξαγόρας, αποφασίζουν να αντιδράσουν δυναμικά. Μεταμφιεσμένες σε άντρες, πηγαίνουν κρυφά στην Εκκλησία του Δήμου και περνούν ένα ψήφισμα που τους δίνει την εξουσία. Επιβάλλουν τις πολιτικές τους μεταρρυθμίσεις και εφαρμόζουν περιουσιακή και ερωτική κοινοκτημοσύνη. Ωστόσο, η υλοποίηση του προγράμματός τους θα αποδειχτεί ουτοπική και θα υπονομευθεί από διαδοχικές κωμικές καταστάσεις.
Οι “Εκκλησιάζουσες”, το προτελευταίο έργο του Αριστοφάνη, παρουσιάστηκαν περί το 392 π.Χ. Μέσα από την κωμική φόρμα, τους χιουμοριστικούς διαλόγους και τα σπαρταριστά επεισόδια της πολιτικής αυτής κωμωδίας, ο ποιητής εκφράζει την πικρία του για την αδιέξοδη κατάσταση της Αθήνας μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ο Γιάννης Μπέζος κάνει ένα μεγάλο κωμικό ντουέτο με τον Μάκη Παπαδημητρίου. Μαζί τους: Πάνος Βλάχος, Κωστής Μαραβέγιας (που υπογράφει και τη μουσική), Δανάη Σκιάδη, Λαέρτης Μαλκότσης, Ελένη Μπούκλη, Γιώργος Τσουρής, Μαρίνα Σάττι, Νίκος Μαγδαληνός, Κώστας Κοράκης κ.ά.

7-8 Αυγούστου 2015

Θωμάς Μοσχόπουλος
Ιφιγένεια εν Ταύροις
του Ευριπίδη

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επιστρέφει στην Επίδαυρο με ένα από τα δημοφιλέστερα κατά την αρχαιότητα έργα, την Ιφιγένεια εν Ταύροις, η οποία δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα την κατέτασσαν με ευκολία στις τραγωδίες. «Γραμμένη σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη για την Αθηναϊκή Δημοκρατία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πρόταση ελπίδας και τρυφερής παρηγοριάς από μεριάς του Ευριπίδη», εξηγεί ο διακεκριμένος σκηνοθέτης. Πρόκειται για ένα έργο αριστοτεχνικής δόμησης, γεμάτο λυρισμό, το οποίο στάθηκε σημείο αναφοράς για τη μετέπειτα ευρωπαϊκή ανθρωπιστική παράδοση και τον Διαφωτισμό. «Στη δική μας εποχή, που βαρβαρότητες ανάλογες εκείνων της “χώρας των Ταύρων” αρχίζουν να φαίνονται –δυστυχώς– όλο και λιγότερο μυθικές, η επιστράτευση της ευφυΐας και του ήθους, καθώς και η άρνηση της άλογης βίας, που οδηγεί τους κεντρικούς ήρωες στο αίσιο τέλος του έργου, μοιάζουν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες». Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι Αμαλία Μουτούση, Γιώργος Χρυσοστόμου και Άννα Καλαϊτζίδου, ενώ τη μουσική υπογράφει ο Κορνήλιος Σελαμσής.

14-15 Αυγούστου 2015

Βασίλης Παπαβασιλείου
Νεφέλες
του Αριστοφάνη

Μία λαμπρή αριστοφανική κωμωδία ζωντανεύει στα φετινά Επιδαύρια με την υπογραφή του Βασίλη Παπαβασιλείου. Ο σημαντικός σκηνοθέτης, ηθοποιός και στοχαστής ανεβάζει τις “Νεφέλες”, την ανελέητη σάτιρα για τον Σωκράτη και τις νέες ιδέες των σοφιστών, με τον Πέτρο Φιλιππίδη, κορυφαίο κωμικό ηθοποιό, στον ρόλο του Στρεψιάδη.
Ένας αγρότης, καταχρεωμένος λόγω της άσωτης ζωής του γιου του, απευθύνεται στον Σωκράτη για να μάθει πώς να διαστρεβλώνει την αλήθεια, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους δανειστές του στα δικαστήρια.

21-22 Αυγούστου 2015

Τσέζαρις Γκραουζίνις

Προμηθέας Δεσμώτης

Με την τραγική μορφή του Τιτάνα Προμηθέα, που καταποντίστηκε από τα αστροπελέκια του Δία γιατί έκλεψε τη φωτιά προς όφελος των ανθρώπων, θα αναμετρηθεί στο αργολικό θέατρο ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, τρία χρόνια μετά την επιτυχία του Οιδίποδα Τυράννου. Σύμφωνα με τον Λιθουανό σκηνοθέτη, η αισχυλική τραγωδία αναδεικνύει τη φυσική δύναμη και την αλύγιστη ζωντάνια της ανθρώπινης ψυχής και ταυτόχρονα την πίστη πως ο ανθρώπινος πόνος και τα βάσανα έχουν ουσία και περιεχόμενο. Μέσα στο πλαίσιο της παρούσας ευρωπαϊκής πολιτικοκοινωνικής κρίσης αυτή η τραγωδία αποκτά εξαιρετικό ενδιαφέρον και αναπτερώνει ένα αίσθημα ελπίδας και εμπιστοσύνης στις ανθρώπινες δυνάμεις: «Δεν “διαβάζω” τον Προμηθέα σαν τον ηρωικό επαναστάτη που υψώνει το ανάστημά του ενάντια στην τυραννία», εξηγεί, «αλλά σαν μια σύνθετη ανθρώπινη προσωπικότητα που πηγαίνει με πολλά εφόδια στον πόλεμο εναντίον του Δία. Είναι έξυπνος, ικανός στη διαπραγμάτευση, ενίοτε προκλητικός, έτοιμος για σύνθετους ψυχολογικούς ελιγμούς και, κυρίως, αποφασισμένος να ενσπείρει τον φόβο στην ανώτερη εξουσία». Με τον Προμηθέα Δεσμώτη πρόκειται να ανοίξει και πάλι το αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, που παρέμεινε κλειστό επί 27 χρόνια. Απώτερος στόχος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων είναι να επαναφέρει την Ήπειρο στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Συμπαραγωγή Φεστιβάλ Επιδαύρου – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων

28-29 Αυγούστου 2015

Σίμος Κακάλας – Ομάδα Χώρος
Ορέστης
του Ευριπίδη

«Παιδί της δημοκρατίας το αττικό δράμα, ολοκληρώθηκε μέσα από τον δημόσιο λόγο και την επαναδιαπραγμάτευση του μύθου. Η τραγωδία αποτέλεσε επίσης ένα εκπαιδευτικό εργαλείο», σημειώνει ο Σίμος Κακάλας. «Τι συμβαίνει με την τραγωδία σήμερα, που είναι αποκομμένη από αυτές τις παραμέτρους;».
Σκηνοθέτης που έχει κερδίσει την εκτίμηση με τη αφοσίωσή του στη χειρωνακτική πλευρά του θεάτρου, ανεβάζει τον Ορέστη σε δύο εκδοχές, μια για κλειστό χώρο και μία για ανοιχτό. Η πρώτη εκδοχή (περιορισμένος αριθμός παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη) θα αποτελέσει την προετοιμασία για την παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
Με τον Ορέστη του ο Ευριπίδης μεταμορφώνει τους τυραννοκτόνους Ορέστη και Ηλέκτρα του Σοφοκλή σε «τρομοκράτες». Έξι μέρες μετά το φόνο της Κλυταιμνήστρας τα δύο αδέλφια είναι αποκλεισμένα στο πατρικό τους, ενώ όλη η κοινωνία είναι εναντίον τους. Μοναδική τους ελπίδα ο Μενέλαος, που και αυτός τους προδίδει…

ΜΙΚΡΗ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

Σύλβια Λιούλιου
Αίας
του Σοφοκλή

Ένας δημιουργικός πυρήνας νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών στρέφεται στην έρευνα πάνω στο αρχαίο δράμα, και ειδικότερα στην τραγωδία, αναζητώντας τη σύνδεση με το παρελθόν και επενδύοντας στη μεταξύ τους σχέση, στο ουσιαστικό ομαδικό πνεύμα. Παρουσιάζουν στο μικρό θέατρο της αρχαίας Επιδαύρου τον “Αίαντα” του Σοφοκλή, επιλέγοντας την παλαιά μετάφραση του Παναγή Λορεντζάτου (1932).
«Ο Σοφοκλής γράφει τον Αίαντα κι εκεί θέτει τα θεμέλια όλης της κατοπινής του δημιουργίας», σημειώνει η Σύλβια Λιούλιου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία. «Ο άνθρωπος στην κόψη της νεότητας. Που έχει ανάγκη να βουτήξει στο χάος της απελπισίας του θανάτου… Ο γενναίος ήρωας που οδηγείται στην αυτοκτονία, καθώς η εποχή τον ξεπερνά και προκρίνει αντ’ αυτού το πρότυπο ενός νέου, πολυμήχανου ήρωα. Aυτός ο κόσμος είναι που επιθυμούμε να θέσουμε στο κέντρο της συνάντησής μας, σε μια παράσταση που επιχειρεί να βαδίσει ιχνηλατώντας το σοφόκλειο έργο μέσα στο πλαίσιο της αρμονίας του μικρού αρχαίου θεάτρου».

Νένα Βενετσάνου
1.000 + 1 πόλεις

Πόλεις της φαντασίας, της ιστορίας, της διασποράς… Η Νένα Βενετσάνου, με πολυσήμαντη διαδρομή στην ελληνική μουσική, τραγουδά για τις πόλεις που μας εμπνέουν να δημιουργούμε στο παρόν, οραματιζόμενοι το μέλλον. Με λυρική δύναμη, ευαισθησία και λεπτοδουλεμένες ενορχηστρώσεις, η Βενετσάνου θα δώσει νέα διάσταση στα τραγούδια των Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, πάνω σε στίχους Γκάτσου και Αναγνωστάκη, ενώ θα παρουσιάσει και δικές της συνθέσεις, εμπνευσμένες από την ελληνική ποίηση. Στο μουσικό αυτό ταξίδι θα παρεμβάλλονται κείμενα της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας –των Καβάφη, Ρίτσου, Χάινε, Καλβίνο κ.ά.–, καθώς και εικόνες που επέλεξε ο Άγγελος Αγγελής, σε μια προσπάθεια να αποκαλυφθεί η βαθιά σχέση της τέχνης με το οργανωμένο περιβάλλον της πόλης.
(10 και 11 Ιουλίου)

Chronos
Η Δήμητρα Γαλάνη συναντά τους Πέτρο Κλαμπάνη, Θωμά Κωνσταντίνου,
Σπύρο Μάνεση και Χρήστο Ραφαηλίδη

Chronos oνομάζεται η συνάντηση της Δήμητρας Γαλάνη με ένα κουαρτέτο εξαιρετικών Ελλήνων μουσικών, με κεντρικό άξονα τραγούδια που έχουν γράψει οι μεγάλοι μας δημιουργοί, ποιητές και συνθέτες. Chronos είναι τα τραγούδια αυτά που έχουμε πάντα ανάγκη να ανακαλούμε για να επαναπροσδιορίζουμε τον πολιτισμό μας. Οι ενορχηστρώσεις εδώ αναδεικνύουν με ένα μοναδικό τρόπο τις επιρροές της ελληνικής μουσικής από την Ανατολή και τη Δύση. Ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, ο Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι, το λαούτο και την κιθάρα, ο Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο και ο Χρήστος Ραφαηλίδης στο βιμπράφωνο γίνονται ένα «σώμα» με τη Δήμητρα Γαλάνη, που είναι «η κορυφαία αυτού του χορού».
(17 και 18 Ιουλίου)

ΩΔΕΙΟ ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ

Θέατρο Στοά
Μήδεια
του Μποστ

Πρόκειται για την περίφημη κωμωδία του Μποστ που το 1993, όταν πρωτοανέβηκε, την παρακολούθησαν 60.000 άτομα σε όλη την Ελλάδα –πρωτοφανής αριθμός για τα θεατρικά δεδομένα της εποχής. Μετά 20 χρόνια, επαναλαμβάνεται φέτος η εμβληματική αυτή παράσταση, και μάλιστα με τους ίδιους συντελεστές. Στο ρόλο της Μήδειας η σπουδαία Λήδα Πρωτοψάλτη. Συμμετέχουν οι: Θανάσης Παπαγεωργίου, Παύλος Ορκόπουλος, Νίκη Χατζίδου, Ευδοκία Βουβατζή, Εύα Καμινάρη και μια ομάδα από νεότερα παιδιά.
Το καυστικό χιούμορ του Μποστ και η πικρή του σάτιρα αποκτούν σήμερα έναν εξαιρετικά επίκαιρο χαρακτήρα. «Το χιούμορ, η σάτιρά του, το νυστέρι του κάνουν ακόμα καλά τη δουλειά τους. Κάθε εστία πολιτισμού βοηθάει να αντεπεξέλθουμε ευκολότερα σε αυτή τη μαύρη εποχή που έχουμε καταδικαστεί να ζούμε», υπογραμμίζουν στο θεατρικό τους σημείωμα οι συντελεστές του θεάτρου “Στοά”.
(26 και 27 Ιουνίου)

Εθνική Λυρική Σκηνή – Τόσκα του Τζάκομο Πουτσίνι
Μουσική διεύθυνση Λουκάς Καρυτινός
Σκηνοθεσία – Σκηνικά – Κοστούμια Ούγκο ντε Άνα

Μια μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ένα από τα πιο γνωστά θρίλερ της όπερας, η Τόσκα του Πουτσίνι, που πρωτοπαρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2012 στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία του Ούγκο ντε Άνα, επιστρέφει για να ανοίξει τις φετινές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών στο ρωμαϊκό ωδείο. Από τις δημοφιλέστερες όπερες, αντιπροσωπευτικό δείγμα του βερισμού, σε μια μεγαλειώδη παραγωγή, με εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια επίσης του Ντε Άνα, και με διεθνώς αναγνωρισμένους μονωδούς. Την Ορχήστρα της ΕΛΣ θα διευθύνει ο Λουκάς Καρυτινός.
(14, 16, 17 και 18 Ιουνίου)

Συναυλία με τον Άνταμ Κοέν

Ο Άνταμ Κοέν, γιος του θρυλικού Λέοναρντ Κοέν, ηχογράφησε το τελευταίο του άλμπουμ, “We go home” (Σεπτέμβριος 2014), στο παλιό αρχοντικό που είχε αγοράσει ο πατέρας του στην Ύδρα τη δεκαετία του ’60. Η επιλογή δεν ήταν τυχαία, αφού πρόκειται για μια πολύ προσωπική συλλογή τραγουδιών, που παραπέμπει ευθέως στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. «Μέσα σε αυτό το άλμπουμ αποτυπώνονται οι συζητήσεις που έχω κάνει με τον πατέρα μου κι αυτές που θα ήθελα να κάνω με τον γιο μου», έχει πει ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του. Η Ύδρα της παιδικής του ηλικίας μοιάζει να είναι η πιο «αγαπημένη» από τις πολλές πατρίδες του και, γι’ αυτό, το ειδυλλιακό νησί θα βρίσκεται στο επίκεντρο κάποιων από τα τραγούδια που θα ακουστούν στο Ηρώδειο. Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει κομμάτια και από τα τέσσερα άλμπουμ του Καναδού τραγουδοποιού, αλλά και αρκετές από τις γνωστές και αγαπημένες συνθέσεις του πατέρα του.
Στη συναυλία θα συμμετέχει ορχήστρα που θα ανακοινωθεί σύντομα.
(29 Ιουνίου)

Kρατική Ορχήστρα Αθηνών
Συναυλία με έργα Γκρηγκ και Μάλερ

Θερμός φιλέλληνας, ιδιαίτερα δημοφιλής στο ελληνικό κοινό, ο διεθνούς φήμης Καναδός πιανίστας και συνθέτης Αλαίν Λεφέβρ συμπράττει με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ως σολίστ στο Κοντσέρτο για πιάνο σε λα ελάσσονα του Έντβαρντ Γκρηγκ, ένα από τα διασημότερα έργα του μεγάλου Νορβηγού συνθέτη, αλλά και από τα πιο αγαπητά τού πιανιστικού ρεπερτορίου.
Η ΚΟΑ, υπό την μπαγκέτα του διευθυντή της Στέφανου Τσιαλή, ερμηνεύει επίσης την περίφημη Πέμπτη του Μάλερ, τη συμφωνία δηλαδή που, κατά τη ρήση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, «σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο».
(6 Ιουλίου)

Σταμάτης Κραουνάκης – Λίνα Νικολακοπούλου
Βίος και Πολιτεία
του Ντάριο Φο

Ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου συναντάνε τον θρυλικό Ντάριο Φο, τα έργα και τις ημέρες του, για να συνθέσουν για δύο βράδια κάτω από την Ακρόπολη μια μεγάλη μεσογειακή γιορτή. Στον αστερισμό της ελευθερίας και της ειρωνείας, του τραγουδιού και της σάτιρας, με άξονα τη φράση του: «Ένα δυνατό γέλιο τη σωστή στιγμή μπορεί, πράγματι, να τους θάψει όλους».
Μουσική, τραγούδι, σάτιρα και ωραίοι θεατρίνοι. Παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν στο πνεύμα ενός ακούραστου θεατράνθρωπου, αριστερού, πολιτικού ακτιβιστή κι ατρόμητου παλιάτσου, που πήρε το Νόμπελ με το χαμόγελο πάντα έτοιμο να φτάσει ως τ’ αυτιά.
Παίζουν ακόμη: Μάγια Λυμπεροπούλου, Δάνης Κατρανίδης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Λένα Ουζουνίδου, Γιάννος Περλέγκας.
Σπείρα Σπείρα: Αθηνά Αφαλίδου, Χρήστος Γεροντίδης, Αναστασία Έδεν, Τζέρομ Καλούτα, Σάκης Καραθανάσης, Μαρία Κοσκινά, Χρήστος Μουστάκας, Κώστας Μπουγιώτης, Γιώργος Στιβανάκης.
Μουσική διεύθυνση: Άρης Βλάχος.
Η παράσταση ετοιμάζεται σε συνεργασία με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
(10 και 11 Ιουλίου)

Kρατική Ορχήστρα Αθηνών
Άξιον εστί
του Μίκη Θεοδωράκη

Η ΚΟΑ και το Ελληνικό Φεστιβάλ συμμετέχουν στον εορτασμό των 90ών γενεθλίων του Μίκη Θεοδωράκη (γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1925) παρουσιάζοντας σε μια μεγάλη συναυλία το “Άξιον εστί”, από τα εμβληματικότερα έργα μελοποιημένης ποίησης –του Οδυσσέα Ελύτη εν προκειμένω– της ελληνικής μουσικής παρακαταθήκης. Με την ΚΟΑ συμπράττουν, ως σολίστ, ο Δημήτρης Πλατανιάς (βαρύτονος) και οι Χορωδίες του Δήμου Αθηναίων και του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διευθύνει ο Στέφανος Τσιαλής.
(14 Ιουλίου)

Εθνική Λυρική Σκηνή
Κάρμεν
του Ζωρζ Μπιζέ

Μουσική διεύθυνση Μύρων Μιχαηλίδης
Σκηνοθεσία Στήβεν Λάνγκριτζ
Σκηνικά – Κοστούμια Γιώργος Σουγλίδης
Η τραγική ιστορία της Κάρμεν, όπως αποδίδεται στη δημοφιλέστατη όπερα του Μπιζέ –που τόσο σκανδάλισε το κοινό του 19ου αιώνα, ενώ ταυτόχρονα άνοιξε δρόμους για το λυρικό θέατρο, χάρη στις μουσικές και δραματουργικές καινοτομίες της–, συγκινεί μέχρι σήμερα με το πάθος, αλλά και τη μελωδικότητά της. Η πιο δημοφιλής όπερα του γαλλικού ρεπερτορίου, με τις υπέροχες άριες και τα σπουδαία χορωδιακά, θα παρουσιαστεί σε μουσική διεύθυνση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ Μύρωνα Μιχαηλίδη, σε σκηνοθεσία του κορυφαίου Βρετανού σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή της Όπερας του Γκαίτεμποργκ Στήβεν Λάνγκριτζ, με τη συμμετοχή διακεκριμένων μονωδών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
(26, 28, 30 και 31 Ιουλίου)

Καμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής
Kiss me, Kate
του Cole Porter
Από πολλούς θεωρείται το καλύτερο μιούζικαλ που γράφτηκε ποτέ. Το “Κiss me, Kate”, που ακροβατεί ανάμεσα στο κλασικό μιούζικαλ και την όπερα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1948 και έκλεψε αμέσως τις καρδιές του κοινού και των κριτικών. Η Καμεράτα και ο Γιώργος Πέτρου εκπλήσσουν για μια ακόμη φορά το φεστιβαλικό κοινό παρουσιάζοντας το έργο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην αυθεντική ενορχήστρωση του 1948 –ένα μεγαλείο συμφωνικής τζαζ και κλασικού ήχου. Με ένα επιτελείο συντελεστών – έκπληξη, το έργο θα παρουσιαστεί σε ημι-σκηνοθετημένη μορφή, δίνοντας τον πρώτο λόγο στην αριστουργηματική μουσική του Cole Porter. Οι γνωστές επιτυχίες “So in love with you”, “I hate men”, “Brush up your Shakespeare” υπόσχονται μια από τις πιο γοητευτικές βραδιές του καλοκαιριού.

Συλβί Γκιλλέμ
Life in Progress

Το ότι μια χορεύτρια σαν τη Συλβί Γκιλλέμ –που φωτίζει τη χορευτική σκηνή εδώ και 39 χρόνια, ενσαρκώνοντας την τελειότητα και καταλύοντας τα σύνορα κλασικού και σύγχρονου χορού– ετοιμάζεται για την τελευταία της υπόκλιση συνιστά, δίχως άλλο, είδηση. Πόσο απλό είναι για ένα «σκηνικό τέρας» να αποχωριστεί τη σκηνή στο απόγειό του;
Μοναδική, μοναχική και απρόβλεπτη, όπως πάντα, έρχεται με την αποχαιρετιστήρια παράστασή της Life in Progress να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν ενδίδει στους φόβους της, ότι δεν αγαπά τη μετριότητα, και γι’ αυτό σταματά να χορεύει την κατάλληλη στιγμή –αληθινό σύμβολο υπέρβασης, δύναμης και ήθους. Για την τελευταία περιοδεία της διάλεξε να υποκλιθεί μπρος στο ελληνικό κοινό, που τόσο την αγάπησε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και σε ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει χορογραφίες των Ματς Εκ, Ουίλλιαμ Φόρσαϊθ, Άκραμ Καν και Ράσσελ Μάλιφαντ.
(3 και 4 Ιουνίου)

ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Ρομέο Καστελούτσι – Societas Raffaello Sanzio
Go down, Moses

To Φεστιβάλ Αθηνών καλωσορίζει για τρίτη φορά τον Ρομέο Καστελούτσι, έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς στην ιστορία του νεότερου θεάτρου. Μετά την Τριλογία της Κόλασης και την παράσταση Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού του Θεού, ο θίασος Societas Raffaello Sanzio επιστρέφει με το Go down, Moses, σε σκηνοθεσία, σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη και εικαστικού.
Ο τίτλος αναφέρεται στη θεϊκή εντολή προς τον Μωυσή την εποχή της εβραϊκής αιχμαλωσίας. Η μορφή του ελευθερωτή, νομοθέτη και προφήτη είχε από παλιά απασχολήσει τον Καστελούτσι. Οι πλάκες με τον Δεκάλογο, που εμπιστεύτηκε ο Θεός στον εκλεκτό του, ήταν άγραφες στην παράσταση Tragedia endogonidia (Eνδογονιδιακή τραγωδία) και πάνω τους χαράχτηκαν οι εντολές των ισχυρών για την άσκηση βίας προκειμένου να μη διασαλευτεί η τάξη. Στο Go down, Moses βιβλικά επεισόδια προβάλλονται στον παρόντα χρόνο, επιτρέποντας στο σκηνοθέτη να διερευνά τις καταβολές των μορφών, τους τρόπους που διαιωνίζονται ενώ αλλάζουν. Σε ρήξη με τη μίμηση της πραγματικότητας, αυτό το μεταδραματικό θέατρο προκαλεί το θεατή σε μια παράσταση – εμπειρία. Η σκηνή αποκτά οντολογικές διαστάσεις και η σύνθεση σκηνικών εικόνων, με την απρόσμενη εναλλαγή τους, «διαπερνά τα σπλάχνα, για να διεγείρει το πνεύμα». Το Go down, Moses παραπέμπει, βέβαια, και στο περίφημο σπιρίτσουαλ για τους Αφροαμερικανούς σκλάβους που ποθούσαν τη χειραφέτησή τους αντίστοιχα με την απελευθέρωση των Εβραίων από τα δεσμά της Αιγύπτου. Εν τέλει, αυτή η θεία παρότρυνση στον Μωυσή απευθύνεται σε εμάς τους ίδιους, που είμαστε, όπως λέει ο σκηνοθέτης, «εξόριστοι από τον εαυτό μας».
(27, 28 και 29 Ιουνίου)

Πάμπλο Νερούδα – Μίκης Θεοδωράκης
Canto General – Χορωδία Choeur du Canto και μουσικοί από το Καμπέρ (Quimper) της Βρετάνης

Το Γενικό Άσμα του Πάμπλο Νερούδα, μια κραυγή των λαών της Λατινικής Αμερικής για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, έγινε στα χέρια του Μίκη Θεοδωράκη ένα επικό κάλεσμα για δημοκρατία και ελευθερία ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών, και γύρισε έτσι ολόκληρο τον κόσμο, μιλώντας κατευθείαν στις καρδιές των ανθρώπων μέσα από την υποβλητική, δωρική φωνή της Μαρίας Φαραντούρη και του Πέτρου Πανδή. Το Canto General συνεχίζει και σήμερα να εμπνέει το κοινό και τους καλλιτέχνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Όπως την Choeur du Canto, μια χορωδία υψηλοτάτου επιπέδου, που θα έρθει φέτος το καλοκαίρι από τη μακρινή Βρετάνη στο δικό μας Ηρώδειο για να παρουσιάσει αυτό το «έργο – σύμβολο της ελευθερίας», με αφορμή τα ενενηκοστά γενέθλια του παγκόσμιου Έλληνα συνθέτη.
Τη χορωδία διευθύνει ο Jean Golgevit, ο συνθέτης, βιολιστής και δάσκαλος φωνητικής που θεωρείται η ψυχή της μουσικής σκηνής στη Βρετάνη.
(23 και 24 Ιουλίου)

Ορχήστρα Νέων της Μεσογείου
4η Συμφωνία
του Γκούσταβ Μάλερ

Σολίστ Ying Fang
Κοντσέρτο για ορχήστρα
της Ana Sokolović
Μουσική διεύθυνση Kazushi Ono

Η Ορχήστρα Νέων της Μεσογείου μετράει ήδη πάνω από τριάντα χρόνια ζωής και είναι, δίχως άλλο, ο καλύτερος μουσικός πρεσβευτής του διαλόγου ανάμεσα στους διαφορετικούς πολιτισμούς που περιβάλλουν τη Μεσόγειο. Σε μια περιοχή που τη χωρίζουν συχνά αντιθέσεις, διενέξεις ή και αδυσώπητες συγκρούσεις, νέοι ταλαντούχοι μουσικοί βάζουν εξαρχής στην άκρη τις διαφορετικές αφετηρίες τους και κάνουν μουσική με αυτά που τελικά τους ενώνουν: το φως και τη θάλασσα, τα δύο στοιχεία που κάνουν τη Μεσόγειο την κοινή πατρίδα όλων μας.
Από το 2010 η Ορχήστρα ξεκίνησε μια νέα περίοδο στη ζωή της, με την ίδρυση μιας Θερινής Ακαδημίας, σε στενή σχέση με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Αιξ-αν-Προβάνς, του οποίου είναι πια οργανικό κομμάτι. Πλαισιωμένη πάντα από μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου, πραγματοποιεί τη φετινή της περιοδεία με εμφανίσεις στην Αιξ, στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, στη Μασσαλία και στο Φεστιβάλ του El Jem στην Τυνησία.
(26 Ιουλίου)

Λεόντιος και Λένα
Μουσική Κορνήλιος Σελαμσής
Λιμπρέτο Γιάννης Αστερής
Σκηνοθεσία Αργύρης Ξάφης

Η όπερα “Λεόντιος και Λένα” βασίζεται στο θεατρικό κείμενο του ρομαντικού Γερμανού συγγραφέα Γκέοργκ Μπύχνερ. Η πλοκή του αρχικού κειμένου διατηρείται στην εκδοχή της όπερας, ενώ το λιμπρέτο είναι μια ανασύνθεση και συμπύκνωση από το γερμανικό κείμενο του 1836. Τα πρόσωπα που παρουσιάζονται από τον Μπύχνερ έχουν περιοριστεί εδώ σε εκείνα που έχουν κρίσιμη δραματουργική λειτουργία και οι τέσσερις τραγουδιστές που χρησιμοποιεί ο συνθέτης εναλλάσσονται σε όποιους ρόλους είναι απαραίτητοι για την προώθηση της ιστορίας. Στο έργο χρησιμοποιείται μια ορχήστρα δωματίου που έχει ισότιμο ρόλο με την επί σκηνής δράση, καθώς πολλά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τις τοποθεσίες, τις εποχές και τις ώρες της ημέρας ή της νύχτας αποδίδονται από ηχητικές κατασκευές, οι οποίες συμπληρώνουν τη δυναμική και την εικαστική λειτουργία του θεάματος. Το έργο είναι μια διαδοχή από πολλές μικρές σκηνές που μετατοπίζουν τη δράση από πρόσωπο σε πρόσωπο, συνθέτοντας μια πινακοθήκη από πορτρέτα και περίεργα στιγμιότυπα.

Σταύρος Γασπαράτος
Expanded Piano

Φανταστείτε πως είστε μέσα σε ένα πιάνο. Φανταστείτε ότι το πιάνο έχει πάρει τις διαστάσεις μιας αίθουσας συναυλιών. Αυτή η εγκατάσταση – μουσικό έργο είναι εμπνευσμένη από την ιδέα του prepared piano («προετοιμασμένου πιάνου»). Πρόκειται για την ιδέα ενός μηχανικά αλλοιωμένου πιάνου, που έγινε διάσημη από συνθέσεις του John Cage και άλλων, όπου βίδες, ελάσματα και διάφορα άλλα αντικείμενα τοποθετούνταν στις χορδές του οργάνου, αλλοιώνοντας τον ήχο του.
Η μουσική περφόρμανς Expaded Piano του Σταύρου Γασπαράτου μετασχηματίζει την ιδέα αυτή σε μια πρωτότυπη ηλεκτρονική μορφή. Ένα ακουστικό πιάνο καλωδιώνεται με διαφόρων τύπων μικρόφωνα, που τοποθετούνται στο σώμα, τις χορδές και τον μηχανισμό του. Το σήμα από καθένα από αυτά τα μικρόφωνα υφίσταται επεξεργασία ζωντανά από έναν υπολογιστή και, στη συνέχεια, μοιράζεται σε μια εγκατάσταση surround είκοσι τεσσάρων καναλιών, που τοποθετεί το κοινό «μέσα» στο πιάνο.

ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260

Δημήτρης Μαυρίκιος
Πάπισσα Ιωάννα

Σκηνοθέτης που δεν χρειάζεται συστάσεις, ο Δημήτρης Μαυρίκιος ανοίγει φέτος το Φεστιβάλ Αθηνών ολοκληρώνοντας την περσινή παράσταση εν εξελίξει του θεατρικού έργου του που βασίζεται στην Πάπισσα Ιωάννα (1866) του Εμμανουήλ Ροΐδη, καθώς και στη σχέση του συγγραφέα με τη μητέρα του.
Η συγκλονιστική βιογραφία της Χιώτισσας αρχοντοπούλας Κορνηλίας Ροδοκανάκη μοιάζει να προσφέρει υλικό στις περιπέτειες της θρυλικής πάπισσας του Μεσαίωνα.
Η µητέρα του Εµµανουήλ Ροΐδη –η μοναδική γυναίκα µε την οποία ο δηµιουργός της Πάπισσας µοιράστηκε στενά τη ζωή του, µένοντας άγαµος πλάι της µέχρι τον θάνατό του– αρραβωνιάστηκε δύο φορές μέχρι τα οχτώ της χρόνια, έζησε την καταστροφή της Χίου, φυλακίστηκε, είδε τον πατέρα της κρεµασµένο, πουλήθηκε σκλάβα, έγινε η βοσκοπούλα Αϊσέ στα βάθη της Τουρκίας… Πριν κλειστεί, έφηβη, σε χαρέµι, κάποιος την αναγνώρισε και συγγενείς την αγόρασαν πανάκριβα. Στα παλάτια τους στην Ιταλία μορφώθηκε, έπαιξε στο θέατρο, χόρεψε στην αγκαλιά του βασιλιά.
Η Ιωάννα, πάλι, η µοναδική μυθιστορηματική ηρωίδα του Ροΐδη, είναι ένα κορίτσι µε εξίσου σκληρά παιδικά χρόνια, που κατορθώνει να αναρριχηθεί µέχρι το ύψιστο εκκλησιαστικό αξίωµα.
Ζωή και έργο του Ροΐδη καθορίζονται δυναµικά από τις δύο αυτές µορφές, που σχεδόν µονοπωλούν το γυναικείο σύµπαν του, αλλά και καθρεφτίζονται η µια µέσα στην άλλη, σε περιοχές της διανοίας που του είναι ιδιαίτερα προσφιλείς: εκεί όπου πραγµατικότητα και µυθοπλασία ενώνονται αρµονικά, χωρίς σύνορα διακριτά μεταξύ τους.
(31 Μαΐου, 1 και 2 Ιουνίου)

Ομάδα Station Athens
Είμαστε οι Πέρσες!
της Γιολάντας Μαρκοπούλου

Ο Χασάν, ο Τζαβάντ, ο Ρεζά, ο Χαλίλ, ο Αϊντίμ και ο Λευτέρη είναι οι Πέρσες!
Οι “Πέρσες” του Αισχύλου δίνουν την αφορμή σε μια ομάδα προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές να μπουν σε ένα χορικό πολεμιστών και να μοιραστούν προσωπικές τους μάχες, από τη σύγχρονη ιστορία. Μια παράσταση – ντοκουμέντο.
Με τους Chaljl Ali Zada, Ramzan Mohammad, Javad Rezai, Hossain Amiri, Aidim Joyimal, Reza Mohammadi.
Το Station Athens είναι ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι θεάτρου, βίντεο, φωτογραφίας και εικαστικών για νέους μετανάστες και πρόσφυγες, με βάση τις μεθόδους art therapy, που δημιουργήθηκε και λειτουργεί τα τελευταία 5 χρόνια από τη ΜΚΟ ΑΜΑΚΑ και το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ, με εμψυχώτρια τη Γιολάντα Μαρκοπούλου.
(3 και 4 Ιουνίου)

Βίκτωρ Αρδίττης
TEXTILEN
της Μαρίας Ευσταθιάδη

«Το TEXTILEN είναι ένα έργο πάνω στην αποσύνθεση μιας πλούσιας αστικής οικογένειας στη σημερινή Ελλάδα», σύμφωνα με την ίδια τη συγγραφέα. «Η Μαρία Ευσταθιάδη αφουγκράζεται τις σύγχρονες σκηνικές αναζητήσεις και “στέλνει” στη σκηνή μια απροσδόκητα μεγάλη φόρμα, όπου η ισχυρή γραφή συνυπάρχει με το χοροθέατρο, και ο ελλειπτικός ρεαλισμός με το μελόδραμα», εξηγεί ο εκλεκτικός στις συνεργασίες του σκηνοθέτης Βίκτωρ Αρδίττης. «Στο TEXTILEN τρεις γενιές είναι συνεχώς επί σκηνής: φαντάσματα και σκιές, με χιούμορ και ενάργεια. Εδώ το βίαιο και σκοτεινό οικογενειακό μυθιστόρημα γίνεται ένα μεγάλο μωσαϊκό στιγμών από τη διαδρομή της αστικής τάξης στον εικοστό αιώνα. Το μεγάλο αθηναϊκό σπίτι, οι υπηρέτριες, τα κρυμμένα πάθη και μυστικά, τα βραδινά φορέματα, τα παιδικά τραγουδάκια προτείνουν μια χορογραφία που μετατρέπει τη σκηνή σε οθόνη των αναμνήσεων».
(9 και 10 Ιουνίου)

Baxter Theatre Center
Δεσποινίς Τζούλια
του Αύγουστου Στρίντμπεργκ

Το Φεστιβάλ Αθηνών συστήνει για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό έναν ξεχωριστό νοτιοφρικανικό θίασο, με μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση.
Το πολύκροτο έργο του Στρίντμπεργκ (1888), που προκάλεσε σκάνδαλο στην εποχή του, εστιάζει στη σαρκοβόρα πάλη ανάμεσα σε δύο κοινωνικές τάξεις, δύο φύλα και δύο ψυχισμούς. Με την ωμότητα του σκλάβου και την κρύα καρδιά του κυρίαρχου. Μέσα από ποιες εμπειρίες και σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα αυτός ο θίασος, που αποτελείται από μια λευκή και δύο μαύρους ηθοποιούς, θα ερμηνεύσει την «ωμότητα του σκλάβου» και τη συντριβή της κόρης του κόμη;
(11, 12 και 13 Ιουνίου)

New Riga Theatre – Άλβις Χερμάνις
Σόνια
της Tatiana Tοlstaya

Με μια παράσταση πανέξυπνη και σπαρακτική έρχεται στην Πειραιώς 260 ο Άλβις Χερμάνις, ο Λετονός σκηνοθέτης που έχει αποσπάσει την τελευταία δεκαετία τη διεθνή αναγνώριση. Διευθυντής και σκηνοθέτης του Νέου Θεάτρου της Ρίγας, ενός κρατικού θεατρικού οργανισμού με μόνιμο θίασο είκοσι πέντε ηθοποιών, έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες και με σημαντικούς ευρωπαϊκούς θεατρικούς φορείς. Η προσωπική αισθητική του χαρακτηρίζεται από τον συγκερασμό δύο αλληλοσυγκρουόμενων σκηνικών αντιλήψεων: δομικά, αφαιρετικά στοιχεία της γερμανικής παράδοσης αφενός, το παιγνιώδες, αυθόρμητο και μεστό παίξιμο της ρωσικής σχολής αφετέρου.
Το έργο της Tatiana Tοlstaya (με το βαρύ επίθετο των Τολστόι) τοποθετείται στο Λένινγκραντ, σε έναν εσωτερικό χώρο με ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’40. Ένας άντρας ηθοποιός ερμηνεύει μοναδικά τη μοναχική Σόνια, που ετοιμάζει γλυκά και φροντίζει ανελλιπώς τα φυτά της, αντιμετωπίζοντας με θετική διάθεση τα βάρη της ύπαρξης και τα στραβά της κοινωνίας. Μέσα από την καθημερινότητα και τα όνειρα αυτής της ρομαντικής και αξιολάτρευτης γυναίκας, που περιμένει τον πρίγκιπά της, αναδεικνύεται το μεγαλείο των ανώνυμων ηρώων και ηρωίδων της διπλανής πόρτας.
(16, 17 και 18 Ιουνίου)

Σαουμπύνε – Τόμας Οστερμάγερ
Μικρές αλεπούδες
της Λίλλιαν Χέλλμαν

Κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης θεατρικής σκηνής και φίλος της Ελλάδας και του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Τόμας Οστερμάγερ δίνει το «παρών» στην Πειραιώς 260 με τις “Μικρές αλεπούδες” (1941) της Λίλλιαν Χέλλμαν από το διεθνούς φήμης βερολινέζικο θέατρο Σαουμπύνε.
Το γνωστό έργο της Αμερικανίδας συγγραφέως και κοινωνικής ακτιβίστριας –που έμεινε στην ιστορία και για τη γενναία στάση της μπροστά στη μακαρθική Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων, αρνούμενη να καταδώσει κομουνιστές φίλους της–, μέσα από τις μηχανορραφίες μιας αδίστακτης αριβίστριας, της πονηρής «μικρής αλεπούς» Ρεγγίνας Γκίντενς (που για το πλατύ κοινό ταυτίστηκε με την Μπέττυ Νταίηβις στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου), εστιάζει στην απληστία μιας παρηκμασμένης κοινωνίας, στην ταύτιση της ευτυχίας με το χρήμα.
Διακρίνοντας πάντα με ιδιαίτερη ευαισθησία τις αναλογίες ανάμεσα στον κόσμο του κειμένου και στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, ο Γερμανός σκηνοθέτης μεταφέρει τη δράση από τον αμερικανικό Νότο των αρχών του περασμένου αιώνα στο εδώ και το τώρα. Το ρεαλιστικό σκηνοθετικό νυστέρι διαπερνά την επιφάνεια των πραγμάτων για να αποκαλύψει, μέσα από τις έξοχες ερμηνείες των ηθοποιών, την εσωτερική ζωή των προσώπων και την επίδραση του οικονομικού ανταγωνισμού στις ανθρώπινες συμπεριφορές.
(19, 20 και 21 Ιουνίου)

Βίκος Ναχμίας
Στροφοδίνες

Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει στην αρχαία ελληνική λέξη στρόφιγξ και περιγράφει μεταφορικά την παραληρηματική συμπεριφορά των ατόμων που φτάνουν σε έκσταση κατά την άσκηση της διαρκούς επιτόπιας περιστροφής. Πρόκειται για μια τεχνική με βαθιές καταβολές μέσα στους αιώνες, που συναντάμε απεικονισμένη σε ανάγλυφα στα αρχαιοελληνικά Καβείρια Μυστήρια, σε ασιατικά αγροτικά δρώμενα, σε αμερικανικές προκολομβιανές τελετές. Κυρίως, βέβαια, αναδεικνύεται στη ζωντανή, μυστική σούφικη παράδοση, με ιδρυτή του τάγματος των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων τον Τζελαλουντίν Ρουμί (1207-1275), τον άγιο-ποιητή του Ισλάμ. Ο Βίκος Ναχμίας εντρυφά με αφοσίωση σε αυτό το τεράστιο υλικό προς χρήση, προτείνοντας ένα θέαμα έρευνας που αφορά τον σύγχρονο θεατή, χωρίς να απιστεί στις ρίζες της καταγωγής του.
Μουσική επιμέλεια Λάμπρος Πηγούνης
(20, 21 και 22 Ιουνίου)

Young Jean Lee
Straight White Men

Κεντρική μορφή της νεοϋορκέζικης θεατρικής σκηνής, η Young Jean Lee έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών. Η κορεατικής καταγωγής δραματουργός και σκηνοθέτρια πραγματεύεται στα έργα της το ζήτημα της ταυτότητας, σε όλες τις όψεις του –εθνική, κοινωνική, σεξουαλική–, αμφισβητώντας τις κυρίαρχες αξίες των σύγχρονων νεοφιλελεύθερων κοινωνιών.
Tι γίνεται όταν κάποια στιγμή χάνουμε το πιο μεγάλο μας προνόμιο: το να ξεχνούμε ότι είμαστε προνομιούχοι; Aυτή η αναπάντεχη ερώτηση βρίσκεται στην αφετηρία του Straight White Men, που εστιάζει στο ανδρικό πρότυπο των δυτικών κοινωνιών: τoν λευκό, ετεροφυλόφιλο άντρα. Σαν μακρινός απόηχος του έργου του Άρθουρ Μίλλερ “Ο θάνατος του εμποράκου”, με τις συγκρούσεις μιας οικογένειας της λευκής μεσαίας τάξης στη μεταπολεμική Αμερική, η παράσταση της Young Jean Lee τοποθετεί στη σκηνή μια αντίστοιχα τυπική, σύγχρονη αμερικανική οικογένεια: ένας πατέρας και τρεις γιοι σε έναν ηθελημένα συμβατικό σκηνικό χώρο, με στολισμένο το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τι θα συμβεί όταν ο ένας γιος αμφισβητήσει τις προσδοκίες που είχε γι’ αυτόν η οικογένεια;
Καθοριστικό ρόλο για την επιτυχία της παράστασης παίζουν οι ερμηνείες των Scott Shepherd, Pete Simpson, Austin Pendleton και James Stanley.
(22, 23 και 24 Ιουνίου)

She She Pop
Schubladen

Μία γυναικεία κολεκτίβα που ιδρύθηκε το 1993 στο Βερολίνο, για να κατακτήσει έκτοτε την Ευρώπη, έρχεται για πρώτη στην Ελλάδα, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών. Στις σκηνοθεσίες τους, που χαρακτηρίζονται ταυτόχρονα από χιούμορ και νεανική αδιαλλαξία, αυθορμητισμό και ειλικρίνεια, oι She She Pop δεν διστάζουν να αναδείξουν κοινωνικά ζητήματα μέσα από τα δικά τους βιώματα.
«Ποιες ήμασταν; Ποιες είμαστε; Γιατί γίναμε έτσι;». Μέσα από αυτά τα ερωτήματα προέκυψε το Schubladen (που σημαίνει «συρτάρια» στα γερμανικά). Oι προσωπικές συγκρούσεις θα βρουν την ιστορική τους διάσταση στην επανένωση των δύο Γερμανιών μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Τρεις περφόρμερς των She She Pop με καταγωγή από την Ανατολική Γερμανία κάθονται απέναντι από τις αντίστοιχες συναδέλφους τους που προέρχονται από τη Δύση. Αρχίζει έτσι να παίρνει μορφή μια ουσιαστική σχέση, που ώρες ώρες θυμίζει θεραπεία ζευγαριού. Ανταλλάσσουν μνήμες και σκέψεις, αναζητώντας κάθε τόσο στα παλιά συρτάρια τους ημερολόγια, εφηβικές επιστολές, δίσκους, αναμνηστικά, αγαπημένα βιβλία. Με όλα αυτά τα προσωπικά όπλα τους, οι έξι περφόρμερς δίνουν τη μάχη για να γραφεί μια μοναδική συλλογική ιστορία, προσπαθώντας αδιάκοπα να χτίσουν μια πραγματική σχέση, μακριά από τα κλισέ Ανατολή/Δύση.
(11 και 12 Ιουλίου)

Θεατρική ομάδα εν δυνάμει – Ελένη Ευθυμίου
Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή Πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα

«Το κανονικό είναι σίγουρα μια λέξη καταδικασμένη. Μια λέξη που αναγκάζεται να προσδιοριστεί από τον μέσο όρο. Ύστερα ακολουθεί η αντικειμενική αλήθεια, ό, τι δεν είναι κανονικό είναι διαφορετικό, είναι “άλλο”. Ποιος φόρτισε, όμως, αυτό το “άλλο” με αρνητικό πρόσημο; Και γιατί;».
Αυτή η μικρή εισαγωγή συνοψίζει τη φιλοσοφία της ομάδας Εν Δυνάμει, την καλλιτεχνική διεύθυνση της οποίας έχει η Ελένη Δημοπούλου. Σε αυτή την παράσταση κοινοποιούνται ιστορίες γύρω από την αναπηρία. Μέσω αυτών των ιστοριών δεν επιδιώκεται παρά το άνοιγμα στο ανοίκειο, έτσι ώστε να γίνει γνωστό και οικείο. Στη σκηνή οι ιστορίες αυτές μπαίνουν στο στόμα των παιδιών και παίρνουν τη μορφή ενός παιδικού παιχνιδιού.
(11 και 12 Ιουλίου)

Οι τυφλοί ή O ήχος μικρών πραγμάτων σε μεγάλο σκοτεινό τοπίο

Mια σύνθεση για το τέλος της ιστορίας των πράξεων,
από το ομώνυμο δράμα του Μωρίς Μαίτερλινκ

Σκηνοθεσία – Χορογραφία Ζωή Χατζηαντωνίου
Ηχητική δραματουργία – Μουσική σύνθεση Δημήτρης Καμαρωτός
Οι τυφλοί, έργο γραμμένο το 1890 από τον νομπελίστα Μωρίς Μαίτερλινκ, καλούν τον θεατή να ακολουθήσει το χρονικό ενός συμβολικού θανάτου, μέσα από μια διαδικασία που προϋποθέτει τον επαναπροσδιορισμό των αισθήσεων και της πραγματικότητας.
Σε ένα τοπίο δάσους χωρίς όρια, δώδεκα τυφλοί, έξι άνδρες και έξι γυναίκες, αναμένουν την επιστροφή του οδηγού τους. Ανήμποροι να μετακινηθούν, επινοούν τρόπους για να περάσουν το χρόνο τους, συνομιλούν για να καταπραΰνουν τον φόβο τους. Ένας Χορός συμβολικά τυφλών σωμάτων, που βρίσκονται σε μια ακραία συνθήκη αναμονής.
Το έργο έχει θεωρηθεί προάγγελος του Περιμένοντας τον Γκοντό. Οι τυφλοί, σε κάποια στιγμή της αναμονής τους, αποδέχονται ότι αυτός που περιμένουν δεν υπάρχει, αποκτούν τη γνώση ότι δεν θα έρθει κανείς να τους σώσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν πράττουν. Είναι εγκλωβισμένοι στην αδράνεια.
Η πολλά υποσχόμενη Ζωή Χατζηαντωνίου και ο καταξιωμένος Δημήτρης Καμαρωτός, με αξιόλογους ηθοποιούς, αφηγούνται την ιστορία των Τυφλών σε μορφή όπερας, μιας –διακοπτόμενης– πράξης για γυναικεία φωνή, πιάνο και ήχους τυφλών.
(12 και 13 Ιουλίου)

Oμάδα Ώσμωσις – Ευριπίδης Λασκαρίδης
Απολίθωμα/Relic

Μία σόλο περφόρμανς, ανάμεσα στο θέατρο και τον χορό
Η νέα δουλειά του Ευριπίδη Λασκαρίδη είναι μία ερεθιστική σόλο περφόρμανς 45 λεπτών, για κλειστό χώρο, κατά την οποία ο σκηνοθέτης εμβαθύνει στην έρευνά του, ανεβαίνοντας ο ίδιος στη σκηνή, για να ενδυθεί μια ιδιόμορφη περσόνα. Μέσα από το γκροτέσκο κοστούμι του Άγγελου Μέντη, κατασκευάζει έναν κόσμο βαθιά ιδιοσυγκρασιακό, με εικόνες που θυμίζουν υλικά της ευτελούς ψυχαγωγίας. Στόχος η διερεύνηση ουσιαστικών υπαρξιακών ερωτημάτων. Το απολίθωμα –είτε είναι λείψανο, είτε είδος αρχαϊκό– παραμένει ένα υπόλειμμα μνήμης ανοιχτό σε εξερεύνηση, ένα απομεινάρι έτοιμο να το οικίσει μια νέα ερμηνεία.
(15 και 16 Ιουλίου)

Théâtre du Radeau – ΦρανσουΑ ΤανγκΥ
Passim
Ένας ποιητής της γαλλικής σκηνής, ο Φρανσουά Τανγκύ, εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Το θέατρό του κατοικείται από εικόνες που αναδύονται μέσα από μια δραματουργία ονειρική: θραύσματα από θεατρικά έργα και ποιήματα, ηχώ από λέξεις και μουσικές, κοστούμια, πανό, ηθοποιοί βγαλμένοι από ένα ζωντανό πίνακα… Ένα ετερόκλητο θεατρικό εργαστήρι από αναπάντεχα μαστορέματα, το Théâtre du Radeau καλεί το θεατή να συμμετάσχει σε ένα συνεχές παιχνίδι ελεύθερων συνειρμών.
(16, 17 και 18 Ιουλίου)

Στεφανία Γουλιώτη
Ευμενίδες
του Αισχύλου
Σε μορφή μονολόγου

Γιατί οι Ευμενίδες; «Διότι είναι από τα πιο παραμελημένα κείμενα, με τεράστια όμως κρυφά νοήματα, που παραπέμπουν ευθέως στην ψυχανάλυση», λέει εξηγώντας αυτή την επιλογή η Στεφανία Γουλιώτη, μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της. «Οι κακές Ερινύες μετατρέπονται σε Ευμενίδες, σε μια προσπάθεια να σωπάσουν οι φωνές που βουίζουν στα κεφάλια των ανθρώπων. Φωνές που κρίνουν, σχολιάζουν, συγκρίνουν, εικάζουν… φωνές που βγάζουν ανασφάλειες, φόβους, ενοχές, κακίες, φωνές που μένουν καρφωμένες στο παρελθόν». Στόχος να βρεθεί το νήμα που συνδέει το θεατή με το συγγραφέα, χωρίς να μεσολαβεί το υπερεγώ του ηθοποιού.
(20 και 21 Ιουλίου)

Νικίτα Μιλιβόγεβιτς
Λουκρητία Βοργία
Του Β. Ουγκό

Η Λουκρητία Βοργία, δούκισσα της Φερράρας, ήταν πασίγνωστη για την ομορφιά της, τους σκανδαλώδεις έρωτές της και την πιθανή ανάμειξή της σε διάφορα εγκλήματα. Ήταν άραγε μια δόλια προσωπικότητα ή θύμα της οικογένειας Βοργία, που είχε άσβεστη δίψα για εξουσία; Ήταν αδίστακτα φιλήδονη ή κακοποιημένη σεξουαλικά από τον ίδιο της τον πατέρα και τον αδελφό; Ο Μιλιβόγεβιτς, από τους πιο σημαντικούς Σέρβους θεατρικούς σκηνοθέτες της εποχής μας, θα αναμετρηθεί με την ενδιαφέρουσα αυτή ιστορική φυσιογνωμία συνεργαζόμενος με μια σειρά από καταξιωμένους Έλληνες ηθοποιούς, ανάμεσα στους οποίους είναι η Λυδία Φωτοπούλου, η Θεοδώρα Τζήμου, ο Μάνος Βακούσης.
Για τον Μιλιβόγεβιτς, που έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία και διακρίσεις, οι κριτικοί έχουν πει: «Με τη θαρραλέα και νεωτερική ανάγνωση των κλασικών οδήγησε το σερβικό θέατρο στον νέο αιώνα».
(23 και 24 Ιουλίου)

Θέμελης Γλυνάτσης
Βερενίκη
του Ρακίνα

Μετά την επιτυχημένη περσινή παράσταση με ένα ανατρεπτικό σύγχρονο κείμενο, ο Θέμελης Γλυνάτσης σκηνοθετεί κλασική γαλλική τραγωδία.
Με φόντο τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Jean Racine (Ρακίνας) συνθέτει ένα από τα αρτιότερα και τραγικότερα κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας. Το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ του αυτοκράτορα Τίτου, της Βερενίκης και του Αντίοχου είναι το κέντρο ενός έργου που, με απροσδόκητα σύγχρονο τρόπο, μιλάει για τον καταδικασμένο έρωτα, την αναμονή και τη γλώσσα που συνθλίβει το συναίσθημα.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους η Μαρία Ναυπλιώτου, ο Νέστορας Κοψιδάς και ο Ιερώνυμος Καλετσάνος.
(24 και 25 Ιουλίου)

Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν
Μαριάννα Κάλμπαρη
Θέλω μια χώρα
του Ανδρέα Φλουράκη

Το Φεστιβάλ Αθηνών εντάσσει στο πρόγραμμά του δύο συμπαραγωγές με το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, υποστηρίζοντας το νέο ξεκίνημά του.
Τo “Θέλω μια χώρα” πρωτοπαρουσιάστηκε σε πρώιμη μορφή τον Ιούνιο του 2013 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, στο πλαίσιο του προγράμματος The Big Idea: PIΙGS και σε σκηνοθεσία του Richard Twyman. Πρόκειται για ένα έργο χωρίς χαρακτήρες και σκηνές, χωρίς τυπικούς διαλόγους και πλοκή. Ένα έργο για την Ελλάδα, με πρωταγωνιστή το πλήθος των Ελλήνων.
Με κύριο σύνθημα τη φράση «Θέλω μια χώρα» ο Ανδρέας Φλουράκης μεταγράφει με χιούμορ και απελπισία όλες εκείνες τις φράσεις που ακούμε, λέμε και ξαναλέμε όταν μιλάμε για τη χώρα μας σήμερα. Στην παράσταση ο λόγος δίνεται κυρίως στη νέα γενιά. Μια γενιά αμήχανη απέναντι στη γενικότερη κρίση, που νιώθει την ανάγκη να ορίσει ποια είναι η χώρα που ονειρεύεται. Όμως μπορεί να υπάρξει τέτοια χώρα; Και το κυριότερο: μπορεί αυτή η γενιά να τη διεκδικήσει;
Παίζοντας με την έννοια της χώρας, αλλά και του ίδιου του θεάτρου ως «χώρα» όπου το όνειρο καλείται να γίνει πράξη, η παράσταση ανεβαίνει με 65μελή θίασο μαθητών και αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης.
Σε ρόλο-έκπληξη η Ρένη Πιττακή.
(30 και 31 Ιουλίου)

Τσέζαρις Γκραουζiνις
Ιούλιος Καίσαρ
του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Ο πολύς Τσέζαρις Γκραουζίνις ανεβάζει τον “Ιούλιο Καίσαρα” ως σαρκαστικό πολιτικό θρίλερ της σύγχρονης εποχής. Εστιάζοντας στην παράλογη ηθική της πολιτικής συνωμοσίας και στις μεθόδους χειραγώγησης που χρησιμοποιεί το πολιτικό κατεστημένο, θίγει την παραμόρφωση της δυτικής ηθικής και την γκροτέσκα φύση της πολιτικής προπαγάνδας.
Γραμμένη περί το 1598-1599, η σαιξπηρική τραγωδία εμπνέεται από τους βίους του Καίσαρα και του Βρούτου (με τη διαμεσολάβηση του Πλουτάρχου). Βασικά δραματικά πρόσωπα είναι οι ρωμαίοι συγκλητικοί και φημισμένοι πολεμιστές Μάρκος Βρούτος, Κάσσιος και Μάρκος Αντώνιος. Οι δύο πρώτοι εξυφαίνουν τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα, ενώ ο τρίτος ανατρέπει τους συνωμότες, παίρνοντας τους πολίτες με το μέρος του. Στο τέλος, τραγικός ήρωας και θύτης – θύμα αποδεικνύεται ο Βρούτος, που ως στόχο δεν είχε τον ίδιο τον Καίσαρα, αλλά «του Καίσαρα το πνεύμα».
Έντεκα ηθοποιοί επί σκηνής ερμηνεύουν το σαιξπηρικό αριστούργημα, ενώ ως ηχητικό φόντο προτείνεται ένας συνδυασμός σύγχρονων μουσικών ιδιωμάτων (π.χ. electro-industrial, dark wave, neoclassical).
(30 και 31 Ιουλίου)

Helter Skelter Company
Θάνος Παπακωσταντίνου

Μετατόπιση προς το ερυθρό
του Γιάννη Μαυριτσάκη
(σε επανάληψη)

Ένα νέο έργο του Γ. Μαυριτσάκη, που σκηνοθέτησε με επιτυχία ο πολλά υποσχόμενος Θάνος Παπακωσταντίνου, πλαισιωμένος από καταξιωμένους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων οι Αμαλία Μουτούση, Αλεξία Καλτσίκη και Αντώνης Μυριαγκός.
(7 και 8 Ιουνίου)

Γιάννης Μόσχος
Διασκεδαστικές ιστορίες περί θνητότητας
(σε επανάληψη)

Παράσταση βασισμένη σε διηγήματα του Άντον Τσέχοφ, που προσφέρουν ένα ψηφιδωτό προσώπων τα οποία αναζητούν εναγωνίως το νόημα της ζωής τους. Τέσσερις καταξιωμένοι ηθοποιοί –Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μιχάλης Οικονόμου, Εύη Σουλίδου, Λυδία Φωτοπούλου– αφηγούνται και ενσαρκώνουν με λεπτό χιούμορ την προσπάθεια που κάνουμε όλοι να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας.
(14, 15 και 16 Ιουνίου)

Έφη Θεοδώρου
Το ατλαζένιο γοβάκι
του Πωλ Κλωντέλ
(σε επανάληψη)

Έργο ποταμός –μεγάλης διάρκειας– όπου επιστρατεύονται, με τόλμη και αφέλεια, όλες οι φόρμες του θεάτρου και όλοι οι τρόποι υποκριτικής, για να αφηγηθούν, μέσα από μια γλώσσα ασυνήθιστης ομορφιάς και δύναμης, την ανθρώπινη περιπέτεια. Στην παράσταση συμμετέχει μια ομάδα σπουδαίων ηθοποιών, ανάμεσα στους οποίους ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, η Μαρία Σκουλά, ο Μάξιμος Μουμούρης, ο Χάρης Φραγκούλης, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης κ.ά.
(26 και 27 Ιουνίου)

Νίκος Καραθάνος
Μάρκελλος Χρυσικόπουλος
Σαλώμη

Ένα μπαρόκ δράμα, «διά χειρός» δύο προικισμένων καλλιτεχνών, του Νίκου Καραθάνου και του Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, πάνω σε ένα ερωτικό ορατόριο του Αλεσσάντρο Στραντέλλα, με τη σύμπραξη μπαρόκ και ανατολίτικων οργάνων από τους Latinitas Nostra.
«Θεωρώντας το μπαρόκ ένα καζάνι στο οποίο σιγοβράζουν όλες οι αντιθετικές έννοιες –το ευτελές και το ευγενές, το αστείο και το δραματικό–, παρουσιάζουμε σε αυτό το πνεύμα ένα βλέμμα πάνω στον Άγιο Ιωάννη Βαπτιστή του Στραντέλλα. Πρόκειται περί ενός “ερωτικού ορατορίου” – όρος που χρησιμοποιήθηκε από μουσικολόγους για τα μουσικά δράματα με ερωτικές πτυχές που βασίζονται σε ιστορίες της Βίβλου, των Αποκρύφων ή των Βίων Αγίων, προκειμένου να δώσουν στους ακροατές εκείνης της εποχής ηθικά διδάγματα σε ένα ουσιαστικά οπερατικό πλαίσιο. Μια σκηνική παραγωγή – σταυροδρόμι ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση».
(5 και 6 Ιουλίου)

Καμεράτα
Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής
Πυλάδης – Ιοκάστη

Δύο έργα του Γιώργου Κουρουπού – δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του Τραγικού
Μουσική διεύθυνση Γιώργος Πέτρου
Κρουστά Δημήτρης Δεσύλλας

Η Καμεράτα και ο καλλιτεχνικός της διευθυντής Γιώργος Πέτρου, ανανεώνοντας το ραντεβού τους με το ελληνικό μουσικό θέατρο, παρουσιάζουν ένα double-bill, με δύο δραματικά έργα του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη Γιώργου Κουρουπού.
Ο Κουρουπός, έχοντας συνδέσει άρρηκτα τη μουσική του με το θέατρο, και εμπνευσμένος από τους μύθους του Ορέστη και του Οιδίποδα, δίνει μέσα από τα έργα αυτά δύο διαφορετικές προσεγγίσεις του Τραγικού. Χρησιμοποιώντας μια μουσική γλώσσα που αναπτύσσεται μέσα από τη λυρική απαγγελία της αρχαίας τραγωδίας, και με διακριτικά στοιχεία από τη δημοτική παράδοση, δημιουργεί μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ξετυλίγεται το νήμα των αιωνίων μύθων.

Πυλάδης, Όπερα δωματίου του Γ. Κουρουπού, σε κείμενο του Γιώργου Χειμωνά
(βασισμένη στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή)

Ο “Πυλάδης”, έργο του 1992, παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής, παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά στο Μέγαρο, σε σκηνοθεσία του Διονύση Φωτόπουλου.
Ποιος είναι ο μυστηριώδης και σιωπηλός Πυλάδης, που κινεί τα νήματα και καθοδηγεί τον Ορέστη και την Ηλέκτρα στο φόνο της ίδιας της μητέρας τους και του εραστή της; Το έργο δίνει τη δική του απάντηση.

Ιοκάστη, Λυρική τραγωδία του Γ. Κουρουπού, σε κείμενο της Ιουλίτας Ηλιοπούλου

Η Ιοκάστη, έργο του 2002, παραγγελία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών, παρουσιάστηκε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς στους Δελφούς και στη Βέροια.
Η Ιοκάστη, μητέρα, ερωμένη, βασίλισσα, λίγο πριν αποσυρθεί στο παλάτι για να πεθάνει, μέσα από τρεις παραληρηματικούς μονολόγους αναλογίζεται τη ζωή της, βιώνοντας ξανά την πάλη της με το αναπότρεπτο.
(8 και 9 Ιουλίου)

Μαγκύ Μαρέν
BiT
Ως φαίνεται, Φεστιβάλ Αθηνών υπό τον Γιώργο Λούκο χωρίς την Μαγκύ Μαρέν δεν γίνεται. Ακόμα πιο ριζοσπαστική, τολμηρή και ακαταπόνητη, η Γαλλίδα χορογράφος επανακάμπτει για πέμπτη φορά στην Πειραιώς 260, με την τελευταία δημιουργία της, BiT – τίτλος που παραπέμπει στον ρυθμό της techno. Με πηγή έμπνευσης το έργο του Γάλλου φιλοσόφου Πιερ Σοβανέ Ο ρυθμός και ο λόγος, μας βυθίζει σε ένα αγχωτικό ημίφως, υπογράφοντας μια χορογραφία άλλοτε πένθιμη, άλλοτε οργισμένη, βαθιά πολιτική ωστόσο, και σε ευθεία σύνδεση με τη ζωή, ως επιτομή προηγούμενων έργων της – βλέπε May Be, Umwelt ή Turba.
(2, 3 και 4 Ιουνίου)

Μαγκύ Μαρέν
Singspiele
με τον Νταβίντ Μαμπούς

Σε εντελώς διαφορετικό μουσικά κλίμα κινείται αυτή τη φορά η περφόρμανς που υπογράφει και πάλι η Μαγκύ Μαρέν, καθώς αντλεί -όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος- από την ατμόσφαιρα του γερμανικού Lied. Το σόλο ερμηνεύει ο υπέροχος Νταβίντ Μαμπούς, που επιδίδεται σε ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων αλλάζοντας ανδρικές και γυναικείες ταυτότητες, όπως εμείς αλλάζουμε ρούχα. Ενσαρκώνει διαφορετικά πρόσωπα, επώνυμα και ανώνυμα, μακριά από τις λέξεις, με εργαλείο το ανθρώπινο σώμα και πρωτίστως το πρόσωπο – γιατί αυτό μας ορίζει στο βλέμμα του Άλλου, όπως επισημαίνει η χορογράφος επικαλούμενη τον φιλόσοφο Εμμανουέλ Λεβινάς. Μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανάγκης της να αναγνωρίζεται ως μοναδική.
(9 και 10 Ιουνίου)

Κατρίν Ντιβερρές
Πενθεσίλειες…

Την ασυμβίβαστη καλλιτεχνικά Κατρίν Ντιβερρές παρουσιάζει για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ Αθηνών. Η τελευταία της δημιουργία, “Πενθεσίλειες…”, όπως ξεκάθαρα υποδηλώνει ο τίτλος, βασίζεται στην Πενθεσίλεια του Κλάιστ και φέρει έντονα το χοροθεατρικό στοιχείο. Η χορογράφος, με αφετηρία τον μύθο των Αμαζόνων, επιχειρεί μια ιστορική ανασκόπηση της γυναικείας ταυτότητας. Εννιά χορευτές επί σκηνής υποδύονται ρόλους που υπερβαίνουν το στερεοτυπικό δίπολο άνδρας – γυναίκα και ανατρέπουν κοινωνικούς κώδικες και συμβάσεις, θέτοντας το δυσεπίλυτο ερώτημα: «Πώς μπορούμε να εδραιώσουμε την ειρήνη δίχως πριν να έχουμε πολεμήσει γι’ αυτήν;».
(13 και 14 Ιουνίου)

Τάνια Καρβάλιο
Weaving Chaos

Η πορτογαλικής καταγωγής Τάνια Καρβάλιο κάνει την πρώτη της εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Συνδυάζοντας τόσο το κλασικό όσο και το σύγχρονο ιδίωμα, η γραφή της συνορεύει με το χοροθέατρο και τις εικαστικές τέχνες. Το Weaving Chaos χρησιμοποιεί ως παλίμψηστο την Οδύσσεια προκειμένου να αναπαραστήσει σκηνικά το αίσθημα της αστάθειας και της ατελεύτητης περιπλάνησης των χαρακτήρων του ομηρικού έπους. Ζωντανές τοιχογραφίες, με σαφείς αναφορές στο σκοτεινό δαντικό σύμπαν ή τα αναγεννησιακά φρέσκο, συνθέτουν μιαν ιδιαίτερα εξπρεσιονιστική χορογραφία, με πρωταγωνιστή το πάσχον σώμα.
(27 και 28 Ιουνίου)

Tuan Le – Nguyen Nhat Ly – Nguyen Lan Maurice – Nguyen Tan Loc
À Ô Làng Phô

Τη μετακίνηση της βιετναμέζικης κοινωνίας από την ήρεμη αγροτική ζωή προς τη βία και το θόρυβο του αστικού τοπίου ζωντανεύει στη σκηνή το βιετναμέζικο τσίρκο που μας επισκέπτεται για πρώτη φορά. Είκοσι καλλιτέχνες –ακροβάτες, ζογκλέρ, χορευτές των πολεμικών τεχνών, χορευτές του δρόμου, αλλά και μουσικοί– συνθέτουν το δυναμικό μιας συλλογικής περιπέτειας, που συγγενεύει αισθητικά με το νέο γαλλικό τσίρκο.
(30 Ιουνίου και 1, 2 Ιουλίου)

Λενιώ Κακλέα
Νέα δημιουργία (2015)

Παρακολουθούμε τη δημιουργική της πορεία από κοντά, εδώ και μια δεκαετία˙ η Λενιώ Κακλέα, που ζει και εργάζεται στο Παρίσι, έχει συνεργαστεί ως ερμηνεύτρια με σημαντικούς καλλιτέχνες του γαλλικού εννοιολογικού χορού. Στη νέα της δημιουργία, ένα ντουέτο με τον Κερέμ Γκελεμπέκ, παίζει με την ιδέα του αποτυπώματος, σε μια χορογραφική διαδικασία που ανασύρει στην επιφάνεια απωθημένα κομμάτια του ασυνειδήτου.
(25 και 26 Ιουνίου)

Ομάδα Χορού Griffon – Ιωάννα Πορτόλου
Δάσος και Taboo

Η Ιωάννα Πορτόλου, που χορογραφούσε από το 2000 για την ομάδα της με ένα ιδιότυπο χοροθεατρικό ιδίωμα, παρουσιάζει για πρώτη φορά τη δουλειά της στο Φεστιβάλ Αθηνών. Η ενασχόλησή της με το ντουέτο συμπίπτει με τη μετακίνησή της σε μια γραφή που εστιάζει στη σχέση των δύο σωμάτων (άνδρας – γυναίκα), κρατώντας το ουσιώδες και αφήνοντας στην άκρη όλα τα περιττά. Την ίδια στιγμή εμπιστεύεται τη χημεία των δύο ερμηνευτών (Σεσίλ Μικρούτσικου – Γιάννης Νικολαΐδης), δίνοντας ελευθερία κινήσεων και αποφεύγοντας τις μανιέρες.
(29 και 30 Ιουνίου)

Αγγελική Τρομπούκη και Μιχάλης Χόιπελ
1blank2
Αγνή Παπαδέλη – Ρωσσέτου

Blossom

Απόφοιτες της ΚΣΟΤ, κάνουν την παρθενική τους εμφάνιση στο Φεστιβάλ Αθηνών σε μια κοινή βραδιά χορού: Η Αγγελική Τρομπούκη συνεργάζεται με τον Μιχάλη Χόιπελ, από τους σημαντικότερους Έλληνες τσελίστες της νέας γενιάς, σε μια εξερεύνηση της σχέσης μουσικής και κίνησης με όλες τις πιθανότητες ανοιχτές – «σαν άδειο δοχείο το σώμα, η μουσική πρωτόγνωρα νέα». Η Αγνή Παπαδέλη – Ρωσσέτου, στο σόλο που χορογράφησε και ερμηνεύει η ίδια, προχωρεί σε διαρκείς μεταμορφώσεις μαζί με τον χώρο/κοστούμι που την περιβάλλει. Την κατασκευή του χώρου/κοστουμιού συνυπογράφουν οι Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης και Ηρώ Βαγιώτη.
(7 και 8 Ιουλίου)

Αντώνης Φωνιαδάκης
Priority

Έλληνας της διασποράς με σημαντική διεθνή παρουσία –αρχικά ως χορευτής και από το 2002 και μετά ως ανεξάρτητος χορογράφος– παρουσιάζει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών ένα σόλο που ερμηνεύει και χορογραφεί ο ίδιος. Επιστρέφει στη σκηνή με διάθεση ενδοσκόπησης, πειραματισμών, αλλά κυρίως αναστοχασμού, με την επιθυμία να σκιτσάρει με το σόλο του μιαν αυτοπροσωπογραφία. Γιατί αν η γλώσσα του φέρει διαφορετικές καταγωγές, μοιάζει τώρα να αναζητά την προσωπική της ενδοχώρα, σαν ένα ποτάμι που αναζητά την κοίτη του.
(27, 28 και 29 Ιουλίου)

Κινηματογράφος
Συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας

Εγκαινιάζεται φέτος μια συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Athens Open Air Film Festival. Έτσι, στον κήπο της Πειραιώς 260 θα προβληθούν:

“Ο μαγεμένος αυλός” του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1975), μια κινηματογραφική μεταφορά της γνωστής όπερας του Μότσαρτ: Ένας μελαγχολικός ποιητής συλλογίζεται τις τρεις γυναίκες που αγάπησε και έχασε στο παρελθόν – μια μηχανική κούκλα, μιαν εταίρα και την κόρη ενός φημισμένου συνθέτη.

“Τα παραμύθια του Χόφμαν” (1951) των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρέσμπεργκερ, βασισμένο στο λιμπρέτο του Ζυλ Μπαρμπιέ: Η βασίλισσα της Νύχτας αναθέτει στον πρίγκιπα Ταμίνο να ελευθερώσει την κόρη της Παμίνα, που κρατά αιχμάλωτη ο κακός ιερέας Ζαράστρο. Όσο ο Ζαράστρο κρατά την Παμίνα, η βασίλισσα χάνει τη δύναμή της.

ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΥΚΛΑΔΩΝ

Χάρης Φραγκούλης
Ο Άρντεν από το Φέβερσαμ
Ανωνύμου

Με φόντο την ελισαβετιανή εποχή, το κείμενο αυτό θα μπορούσε να θυμίζει σενάριο του Χίτσκοκ ή του Ταραντίνο. Έργο αγνώστου συγγραφέα (1592), που κατά καιρούς αποδόθηκε στον Σαίξπηρ, στον Μάρλοου ή στον Τόμας Κυντ, μνημονεύεται από τον Αρτώ στο Θέατρο της Σκληρότητας. Βίαιο, μυστηριώδες και άκρως αποκαλυπτικό των ανθρωπίνων παθών, μεταφέρει στο θεατρικό σανίδι το πραγματικό γεγονός της στυγερής δολοφονίας του Τόμας Άρντεν, πρώην δημάρχου του Φέβερσαμ, από την άπιστη σύζυγό του Άλις. Πρόκληση για τους ηθοποιούς οι ανατροπές της δράσης και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων, εμπνέουν έναν ξεχωριστό νεανικό θίασο να ζωντανέψει αυτή την ιστορία έρωτα και πλεκτάνης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2015. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο ηθοποιός Χάρης Φραγκούλης που, παράλληλα με τις ερμηνευτικές επιδόσεις του, ανοίγεται με επιτυχία στο χώρο της σκηνοθεσίας.
Συμπαραγωγή με το Θέατρο Οδού Κυκλάδων.
(2 – 11 Ιουνίου)

Παντελής Δεντάκης
Το κιβώτιο (σε μορφή μονολόγου)
του Άρη Αλεξάνδρου

Ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας, το εμβληματικό “Κιβώτιο” του Άρη Αλεξάνδρου (1974) μεταφέρεται στη σκηνή σε μορφή μονολόγου. Ο μοναδικός επιζών μιας καθοριστικής για την έκβαση του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού αποστολής εξιστορεί, σε μορφή απολογίας, την περιπέτεια της μεταφοράς ενός επτασφράγιστου κιβωτίου, που φτάνει τελικά άδειο στον προορισμό του. Στο πρόσωπο του αφηγητή αναγνωρίζεται ο αγνός ανώνυμος αγωνιστής που αυταπατήθηκε και παγιδεύτηκε στα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών και μέσα από τη διφορούμενη αφήγησή του θέτει ερωτήματα για τη σχέση του ατόμου με την Ιστορία.
Εξήντα έξι χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου, δύο νέοι καλλιτέχνες προσεγγίζουν με το ταλέντο τους και τη φρεσκάδα της δικής τους ματιάς το καφκικών αποχρώσεων κείμενο του Αλεξάνδρου, υποστηρίζοντας ότι η δραματοποίησή του πηγάζει τόσο από καλλιτεχνική όσο και από κοινωνικοπολιτική αναγκαιότητα.
Συμπαραγωγή με το Θέατρο Οδού Κυκλάδων.
(28, 29, 30 Ιουνίου και 1, 2 Ιουλίου)

ΛΥΚΕΙΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Κατερίνα Ευαγγελάτου
Ρήσος
του Ευριπίδη

Περιπατητική παράσταση στο Λύκειο του Αριστοτέλη

Το Φεστιβάλ πάει στο Λύκειο… Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επανέρχεται στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια παράσταση στο Λύκειο του Αριστοτέλη, ένα από τα τρία αρχαιότερα γυμνάσια της πόλης (μαζί με αυτό της Ακαδημίας Πλάτωνος και του Κυνοσάργους), που ταυτίστηκε με την Περιπατητική Σχολή, τη φιλοσοφική σχολή την οποία ίδρυσε ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος το 355 π.Χ. Σε τούτο τον –άγνωστο στο ευρύ κοινό– αρχαιολογικό χώρο των έντεκα στρεμμάτων στο κέντρο της Αθήνας (ανάμεσα στο Σαρόγλειο Μέγαρο, το Βυζαντινό Μουσείο και το Ωδείο Αθηνών), η ταλαντούχα σκηνοθέτης παρουσιάζει τον “Ρήσο” του Ευριπίδη, με εμβόλιμα κείμενα του Αριστοτέλη. Εμπνευσμένη από ένα επεισόδιο της ραψωδίας Κ της Ιλιάδας, αυτή η τραγωδία, που σπανίως ανεβάζεται, στηλιτεύει τα αίσχη του πολέμου. Η παράσταση θα ξεκινάει με τη δύση του ηλίου, ως μια εμπειρία περιπάτου σε όλο τον χώρο του Λυκείου, και αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον και των ξένων επισκεπτών.
Μια συμπαραγωγή με την εταιρεία παραγωγής «Λυκόφως».
(Από 1 Ιουλίου)

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ

Ανέστης Αζάς
Ευμενίδες 2015 (προσωρινός τίτλος)

Την 5η Φεβρουαρίου του 2015 το τριμελές κακουργιοδικείο της Ρόδου καταδίκασε έναν 21χρονο Σύρο πρόσφυγα σε 145 χρόνια φυλάκιση και 570.000 ευρώ πρόστιμο, θεωρώντας τον μοναδικό υπαίτιο για το τραγικό ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, που είχε για μεγάλο διάστημα απασχολήσει την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Με αφορμή αυτή την απόφαση, που μετέτρεψε το θύμα σε θύτη, και με όχημα τις Ευμενίδες του Αισχύλου, ένα κείμενο εμβληματικό για τη θέσπιση της δικαιοσύνης στον Δυτικό κόσμο, ο Ανέστης Αζάς σχεδιάζει μια παράσταση – ντοκουμέντο για τον άνθρωπο χωρίς δικαιώματα.
Ποια είναι ακριβώς η κατάσταση του Ορέστη, όταν κυνηγημένος από τις Ερινύες καταφεύγει στον Άρειο Πάγο, το δικαστήριο που μόλις ίδρυσε η θεά Αθηνά, ζητώντας έλεος και δικαιοσύνη, και ποιοι είναι οι παραλληλισμοί στο σύγχρονο κόσμο;
Με επιτυχημένη εντός και εκτός Ελλάδας πορεία σε σκηνικά δρώμενα μεταξύ ντοκουμέντου και θεατρικότητας, ο Έλληνας σκηνοθέτης ξεκινά ερευνώντας τη σύγχρονη ελληνική πόλη. Αναζητώντας τις ζώνες εκείνες όπου τα δικαιώματα των πολιτών καταργούνται, καλεί τέσσερις περφόρμερ να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, και να αναμετρηθούν με μιαν ακραία κατάσταση «γυμνής ζωής» στον 21ο αιώνα.

Κωσταντίνος Ντέλλας
Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα

Μετά την επιτυχία της παράστασης “Ο Έλλην βρυκόλαξ”, ο Κωσταντίνος Ντέλλας συνεργάζεται με καταξιωμένους καλλιτέχνες από το χώρο του θεάτρου και της μουσικής, όπως ο Γιάννης Αγγελάκας, για να παρουσιάσει μια διαφορετική εκδοχή της Ηλέκτρας του Σοφοκλή. Τρεις γυναικείες φιγούρες κυριαρχούν, η κάθε μία σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο: η Ηλέκτρα, η Κλυταιμνήστρα και η Χρυσόθεμις. Τι λένε όταν –αναγκαστικά– συναντιούνται; Τι κάνει η κάθε μία μόνη της; «Μέσα στο υπνοδωμάτιο θα τελεστεί ο φόνος. Ο τελευταίος φόνος. Ο κύκλος θα κλείσει, μαζί και το σπίτι. Για πάντα. Το τελευταίο αίμα χύθηκε», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Στην παράσταση συμμετέχουν η Όλια Λαζαρίδου, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Γιάννος Περλέγκας, η Ζωή Ξανθοπούλου, η Γεωργία Τσαγκαράκη.
Μια συμπαραγωγή με το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν.

ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ

Πρόδρομος Τσινικόρης
Στη μέση του δρόμου
Μια πολυήμερη δράση σε δημόσιο χώρο

Γνώριμη εικόνα του αθηναϊκού κέντρου είναι τα τελευταία χρόνια οι άστεγοι συμπολίτες μας, που έχασαν δουλειά και σπίτι λόγω της οικονομικής κρίσης, και βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο. Τι ιστορίες έχουν να διηγηθούν αυτοί οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές του δημόσιου χώρου, για ποιον λόγο οδηγήθηκαν σε αυτήν την κατάσταση, πώς βιώνουν την καθημερινότητα;
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης, νέος καλλιτέχνης που δραστηριοποιείται δημιουργικά σε μορφές θεάτρου ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα και τη Γερμανία, προτείνει μια πολυήμερη δράση σε κεντρική πλατεία της πόλης, με αφετηρία μια έρευνα γύρω από τους νεο-άστεγους των Αθηνών. Οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα να έρθουν στη θέση των αστέγων και να ακούσουν τις φωνές και τις αφηγήσεις των πιο σιωπηλών συμπολιτών μας με τη χρήση mp3 player και ακουστικών.
Στόχος της δράσης είναι να πυροδοτήσει το δημόσιο διάλογο γύρω από την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, παρεμβαίνοντας ενάντια στην αδιαφορία, τον κυνισμό και τον υφέρποντα ρατσισμό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Νίκος Χατζόπουλος
Ένα… δύο… τρία… ή Η πασιέντζα
της Μαρίας Λαϊνά

Μια σημαντική ποιήτρια γράφει θέατρο και ένας καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο Νίκος Χατζόπουλος, που το σκηνοθετεί αναλαμβάνοντας να καθοδηγήσει τρεις από τους πιο αξιόλογους ηθοποιούς μας, σημειώνει:
«Χώρος και χρόνος άδηλος. Παρελθόν και παρόν αινιγματικά. Μέλλον απρόβλεπτο. Το μόνο βέβαιο, το μόνο βασανιστικά πραγματικό είναι η γλώσσα. Και μια ταλαντευόμενη επιθυμία.
Το έργο της Μαρίας Λαϊνά συμπυκνώνει σε τρία πρόσωπα όλα τα αρχετυπικά διλήμματα που ενυπάρχουν στις ανθρώπινες δοσοληψίες: Μαζί ή κατά μόνας; Απομόνωση ή άνοιγμα στους άλλους; Συνύπαρξη ή επιβολή του ισχυρότερου;
Όλα αυτά με οδηγό μια πασιέντζα. Το τυχαίο έχει κι αυτό τη γοητεία του. Τουλάχιστον, επιφυλάσσει εκπλήξεις».

ΒΙΒΛΙΟ

Tο νεοελληνικό θέατρο (1830 – 1960)
Παρουσίαση της γαλλικής έκδοσης που επιμελήθηκε ο Olivier Descotes

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος παρουσιάζει τη μετάφραση στα γαλλικά δέκα θεατρικών έργων του κλασικού ελληνικού ρεπερτορίου (1830-1960), που θα εκδοθούν από το γαλλικό εκδοτικό οίκο L’Espace d’un instant (Maison d’Europe et d’Orient).
Μετά την έκδοση από τον οίκο Maison Antoine Vitez του τελευταίου τεύχους με έργα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου (2014) ήταν απαραίτητο το γαλλικό κοινό να γνωρίσει το κλασικό ρεπερτόριο. Αυτά τα δέκα θεατρικά έργα επιτρέπουν να αναδειχθεί η ποικιλία και ο πλούτος του εν λόγω θεάτρου, το οποίο παρουσιάζει καταστάσεις σε σχέση με τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες των διαφόρων περιόδων που καλύπτει. Αποκαλύπτει, μερικές φορές με τρόπο καυστικό ή ακόμη και σατιρικό, τις προβληματικές συμπεριφορές που έρχονται να ταράξουν ή να εναντιωθούν στα πιο ειλικρινή ερωτικά συναισθήματα, προς όφελος κυρίως του ιδιωτικού συμφέροντος. Με την πάροδο των χρόνων, το οικονομικό και πολιτικό παρασκήνιο διεισδύει όλο και περισσότερο στις δραματικές περιπέτειες, αντιπροσωπεύοντας μια πραγματική δέσμευση των συγγραφέων.
Αποσπάσματα των έργων θα διαβαστούν στη ταράτσα του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος υπό τη διεύθυνση του Ludovic Lagarde, σκηνοθέτη και διευθυντή του Centre dramatique national, Comédie de Reims.
Τα έργα: Ο Βασιλικός του Αντωνίου Μάτεση (1830), Ο τυχοδιώκτης του Μιλτιάδη (Μιχαήλ) Χουρμούζη (1835), Βαβυλωνία του Δημητρίου Βυζάντιου (1836), Του Κουτρούλη ο γάμος του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή (1845), Η Γκόλφω του Σπυρίδωνος Περεσιάδη (1893), Η Βεγγέρα του Ηλία Καπετανάκη (1895), Στέλλα Βιολάντη του Γρηγορίου Ξενόπουλου (1903), Το φιντανάκι του Παντελή Χορν (1921), Η αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1957), Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου (1958).
Μετάφραση: Jacques Bouchard, Gilles Decorvet, Myrto Gondikas, Michel Grodent, Paule Rossetto, Henri Tonnet, Michel Volkovitch.

Εικαστική ταυτότητα Φεστιβάλ Αθηνών, Επιδαύρου 2015

Το εικαστικό θέμα του φετινού Φεστιβάλ υπογράφει η Χαρά Μαραντίδου. Απόφοιτος της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ και του Εργαστηρίου Γραφικών Τεχνών της ΑΣΚΤ, ασχολείται με τη σύνθεση, το σχεδιασμό και τις δημιουργικές εφαρμογές σε διαφορετικά πεδία των πλαστικών τεχνών, όπως οι εικονογραφήσεις και το εκπαιδευτικό υλικό (βιβλία, παιχνίδια), για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, εκδοτικούς οίκους και σχολεία. Με αφετηρία την αρχιτεκτονική της παιδεία, υλοποίησε για το φετινό εικαστικό δέκα βασικές φιγούρες, που προέκυψαν από αφαιρετικές κατόψεις των χώρων του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Την εταιρική ταυτότητα σχεδίασε ο Γιάννης Καρλόπουλος.

Οι φωτογραφίες είναι του catisart.gr από την παρουσίαση που έγινε στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς.