Δημήτρης Κίτσος: Προσπαθούμε να είμαστε κανονικοί και δεν αποδεχόμαστε ότι δεν υπάρχει «κανονικός»

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Είναι πολύ συμπαθητικός, είναι ελκυστικός, ευειδής, γεμάτος ταλέντο και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο τρόπος που μπήκε στην ψυχοσύνθεση του Νικολά στο έργο «Ο γιος» του Φλοριάν Ζελλέρ (σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Θέατρο του Νέου Κόσμου) ήταν συναρπαστικά εντυπωσιακός.

Ο Δημήτρης Κίτσος γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Έφυγε από την ιδιαίτερη πατρίδα του για να φοιτήσει στο Τμήμα Αγρονόμων-Τοπογράφων της Πολυτεχνικής Σχολής, στη Θεσσαλονίκη και έξι χρόνια αργότερα μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αποτελεί έναν από τους συνιδρυτές της εξαιρετικής ομάδας C for Circus. Η πρώτη του επαφή με το θεατρικό σανίδι έγινε στα 18 του όταν μπήκε στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη και προοδευτικά, ασυνείδητα στην αρχή, σταμάτησε να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο.

Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Στον κινηματογράφο, έχει συμμετάσχει στις ταινίες “Park” (2014), “Octavio is Dead” (2018), “Brothers” (2018), “Η γεύση της Αγάπης”, “Ελεύθερο Θέμα” (2017), “-1” (2015). Στο θέατρο -μεταξύ άλλων- στις παραστάσεις “Δωδέκατη Νύχτα” (2016), “The Great Tamer” (2018), “Μεταμορφώσεις” (2019), “Καλιγούλας” (2017), “Ο θάνατος του εμποράκου” (2016), “Με το ίδιο μέτρο” (2016), “Μάγντα Γκαίμπελς” (2015), “Πεθαίνω σαν χώρα” (2011), “Shopping and Fucking” (2010). Έχει συνεργαστεί με αξιόλογους σκηνοθέτες, όπως η Αλίκη Δανέζη Knutsen, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Σταμάτης Φασουλής, η Άντζελα Μπρούσκου και τώρα ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.

Θα πρότεινα να δείτε την παράσταση «Ο γιος», αφενός για τις μεγάλες αλήθειες που πραγματεύεται το έργο του Φλοριάν Ζελλέρ, αφετέρου για τον τρόπο που ο Δημήτρης Κίτσος μεταφέρει στη σκηνή το πρόβλημα ψυχικής υγείας του κεντρικού ήρωα Νικολά, μέσα από μια ξεχωριστή προσέγγιση ενός τόσο απαιτητικού ρόλου, καθώς κινείται στο χώρο του ψυχολογικού ρεαλισμού. Η ερμηνεία του έχει δραματικές και ποιητικές στιγμές απαράμιλλης οξύνοιας, ευαισθησίας και ομορφιάς. Είναι ένας έφηβος που διακατέχεται από συναισθήματα δυσαρέσκειας, ευπάθειας και αδυναμίας, απορίας και θυμού. Αυτό που ως θεατές εισπράττουμε και πραγματικά μας συγκλονίζει, μας δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό είναι η απεγνωσμένη ευφυΐα, το βίαιο ταμπεραμέντο ενός νέου ανθρώπου που νοσεί, τα αδιέξοδα, οι αδυναμίες, οι φοβίες του. Παράλληλα ο ιστός της παράνοιας που διαπερνά τη ζωή του ευάλωτου και τρυφερού αυτού πλάσματος, σε συνδυασμό με το αίσθημα του χιούμορ, την ποιότητα και τη χάρη ενός νέου καλλιτέχνη.

Δημήτρη, ποιο από τα γεγονότα της παιδικής σου ηλικίας θυμάσαι συχνά;

*Θυμάμαι την ημέρα που έμαθα ποδήλατο, πεντέμισι χρονών, στο νησάκι στα Γιάννενα (εκεί περνούσαμε τα καλοκαίρια μας, μιας και κατάγομαι από εκεί). Ήμουν με τον παππού μου και τον αδερφό μου, εγώ με ένα κίτρινο ποδήλατο που έχουμε μάθει όλα τα ξαδέρφια με αυτό, ο αδερφός μου με το παιδικό ποδήλατο της μητέρας μας. Και ξεκινήσαμε κατευθείαν κόντρες.

Με ποια βιβλία μεγάλωσες;

*Για να είμαι ειλικρινής, περισσότερο έπαιζα παρά διάβαζα. Δε μπορώ να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο βιβλίο αν και κατά περιόδους με έπιαναν κάτι κρίσεις και διάβαζα για καμιά εβδομάδα αρκετά βιβλία και μετά το παρατούσα. Μάλιστα πολλές φορές αγόραζα ένα βιβλίο, το διάβαζα σε μια δυο μέρες και πήγαινα και το άλλαζα μετά. Ακόμη το κάνω…

Ποια θεατρική παράσταση είδες για πρώτη φορά ή ποια θυμάσαι ως πρώτη;

*Η μητέρα μου μας πήγαινε πολύ συχνά τα καλοκαίρια στο θέατρο της Δωδώνης να παρακολουθήσουμε αρχαίο δράμα. Δε θυμάμαι συγκεκριμένη παράσταση, θυμάμαι ότι δεν μου είχε αρέσει ποτέ αυτό που έβλεπα. Ασχολούμουν με άλλα. Είναι δύσκολο θέαμα και ήμουν πολύ μικρός. Πάντως ο συγκεκριμένος χώρος πάντα μου δημιουργούσε ένα δέος, μια περιέργεια και κάτι πολύ οικείο. Όχι μόνο η σκηνή, ο αρχαιολογικός χώρος της Δωδώνης.

Ήταν μια συνειδητή απόφαση η ενασχόλησή σου με το θέατρο ή η ίδια η ζωή σε έσπρωξε προς τα εκεί;

*Περισσότερο το δεύτερο θα έλεγα. Μπήκα στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου, ως φοιτητής εκεί, μετά ιδρύσαμε την ομάδα C for Circus και κάποια στιγμή το πήρα λίγο πιο σοβαρά. Αλλά με πίεσαν και φίλοι που θα έδιναν εξετάσεις σε σχολή, για να δώσω κι εγώ. Από μόνος μου…

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά ως ηθοποιός; Ποια συναισθήματα ανακαλείς από εκείνη την πρώτη φορά;

*«Το κλέψε λιγότερο», του Ντάριο Φο, η πρώτη παράσταση με την ομάδα του Πολυτεχνείου. Μία ατάκα είχα: ΣΚΑΤΑ! Με είχε παιδέψει πολύ! Έψαχνα να βρω πώς λες μία λέξη…
Υπήρχε μια σκηνή που όλοι ήμασταν ξαπλωμένοι ανάκατα ο ένας πάνω στον άλλο και ήμασταν σκεπασμένοι με ένα τεράστιο σεντόνι από γάζα. Μπορεί να ήταν και η αρχή της παράστασης… Θυμάμαι την αδρεναλίνη, τη «μυστική» επικοινωνία με τους υπόλοιπους από κάτω, τον ενθουσιασμό. Ρώτησα μια φίλη πρόσφατα γιατί παίζει σε αγώνες Muai Thai (κάτι σα το kickboxing, αλλά πιο βίαιο), διακινδυνεύοντας κάθε φορά να φύγει με σοβαρούς τραυματισμούς και μου περιέγραψε την ενέργεια που βλέπεις στα πρόσωπα των αθλητών μετά τον αγώνα, τη ζωντάνια και αυτή τη λάμψη. Κάτι αντίστοιχο θα έλεγα πως συμβαίνει σε κάποιες παραστάσεις, πόσο μάλλον στην πρώτη. Είναι σαν να έχεις μόλις γλιτώσει το θάνατο.

Πώς θα ήθελες να μας συστήσεις τον Νικολά, τον ήρωα που υποδύεσαι στο έργο «Ο γιος» του Φλοριάν Ζελλέρ;

*Ο Νικολά είναι ένας έφηβος με κατάθλιψη, που το περιβάλλον τον αναγκάζει να συμπεριφέρεται με έναν τέτοιο τρόπο που τελικά γίνεται ακατανόητος για τους γύρω του και για τον ίδιο.

Γιατί στο έργο οι ενήλικες αδυνατούν να βοηθήσουν τον Νικολά και να τον βγάλουν από το αδιέξοδο;

*Γιατί έχει σοβαρή κατάθλιψη κι επομένως σε μια τέτοια περίπτωση είναι σχεδόν αδύνατο να καταφέρει κάποιος να το ξεπεράσει χωρίς σοβαρή ψυχιατρική υποστήριξη.

Γιατί συχνά υποτιμάμε τα προβλήματα ψυχικής υγείας;

*Γιατί δεν είναι ορατά στο μάτι, όπως τα υπόλοιπα θέματα υγείας. Γιατί ακόμη και σήμερα είναι ταμπού, γιατί συνεχώς προσπαθούμε να τα κρύβουμε και να το παίζουμε ότι όλα είναι καλά. Γιατί προσπαθούμε να είμαστε κανονικοί και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως δεν υπάρχει «κανονικός» και «μη κανονικός», υγιής και μη υγιής, αλλά όλοι είμαστε ένα σύμπλεγμα άπειρων στοιχείων. Άρα είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε ότι κάποιος ή εμείς έχουμε κάποιο ζήτημα που καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσουμε. Κι ακόμη κι αν το δεχτούμε, πιστεύουμε πολλές φορές ότι εμείς μπορούμε να το ελέγξουμε με τη δύναμη του μυαλού μας καλύτερα από έναν ξένο (ψυχολόγο/ψυχίατρο).

Η αγάπη είναι αρκετή για να βοηθήσει σε περιπτώσεις σαν του Νικολά;

*Δεν υπάρχει μια απάντηση.

Τι θα ήθελες να πεις για τη συνεργασία σου με το Θέατρο του Νέου Κόσμου και τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο;

*Είναι μια οικογένεια το συγκεκριμένο θέατρο χάρη στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο. Αισθάνεσαι πολύ ζεστά, δεν υπάρχει καμία σοβαροφάνεια, καμία επιτήδευση, ο Βαγγέλης είναι πολύ αληθινός άνθρωπος, χωρίς μάσκες και καθωσπρεπισμούς, βαθιά λαϊκός, με την καλή έννοια, δεν κρατάει κακία σε κανένα, λέει αυτό που σκέφτεται. Και φυσικά όλοι όσοι συνδράμουν σε αυτό το θέατρο είναι έτσι διαλεγμένοι, οπότε δεν έχεις άλλη επιλογή από το να νιώθεις σα στο σπίτι σου από πολύ νωρίς.

Με ποιες δυσκολίες ήρθες σε επαφή κατά τη διάρκεια των προβών της παράστασης;

*Με χίλιες δυο. Είναι ένας απαιτητικός, δύσκολος, μεγάλος, ακατανόητος ρόλος. Μπορεί να μη φαίνεται αυτό στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά κατά τη διάρκεια των προβών δοκιμάσαμε πολλά διαφορετικά μονοπάτια μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό που είναι τώρα. Πέραν αυτών όμως, και λόγω αυτών, βρέθηκα μπροστά και σε δικά μου προσωπικά ζητήματα, στη διαχείριση των αδυναμιών μου, στις απελπισίες μου, στις φοβίες μου και σε όλα αυτά…

Ποια λέξη θα ήθελες να προσθέσεις δίπλα στο καθένα από τα ονόματα των συμπρωταγωνιστών σου στην παράσταση;

*Λάζαρος Γεωργακόπουλος: Σιγουριά

*Δέσποινα Κούρτη: Γλύκα

*Άννα Καλαϊτζίδου: Καθαρότητα

*Γιώργος Μακρής: Άγιος Βασίλης

Τι σε δίδαξε το θέατρο στην προσωπική σου ζωή;

*Πολλά και τίποτα. Η ενασχόληση με την τέχνη γενικότερα, θεωρητικά σε βοηθάει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τον Άνθρωπο και τον κόσμο. Καταπιάνεσαι με τα ουσιώδη. Διαβάζεις τα Μεγάλα Κείμενα, τους Σπουδαίους, Δημιουργείς, συνδημιουργείς, επικοινωνείς και εκφράζεις αυτά που έχεις μέσα σου, καλά και κακά και αυτό σίγουρα λειτουργεί καθαρτικά… Αλλά δεν παύει να είναι άλλη μια δουλειά η οποία μάλιστα εμπεριέχει πολύ έντονα στοιχεία ματαιοδοξίας, φιλαρέσκειας, ανταγωνισμού, κυνήγι για τη δόξα, να μείνεις αθάνατος και να είσαι ο καλύτερος. Ψώνιο με απλά λόγια. Όλη η ανθρώπινη φύση διογκωμένη και εκκεντρική, όπως «οφείλει» να είναι ένας καλλιτέχνης. Μεγάλη απογοήτευση να έχεις αποφύγει «κανονικές» δουλειές επειδή έβλεπες ανθρώπους που δε σου άρεσαν και να διαπιστώσεις πως τα πράγματα είναι παντού τα ίδια και ίσως χειρότερα σε κάποιες περιπτώσεις.

Ως ηθοποιός ποιους ρόλους θα ήθελες να υποδυθείς;

*Δεν έχω κάποια απάντηση. Θέλω να κάνω πάρα πολύ έναν κλόουν, να παίξω στο τσίρκο (από τους πρώτους λόγους που ασχολήθηκα με την υποκριτική), μ’ αρέσουν οι προσωπικότητες με συμπλέγματα, και χαρακτήρες κοντά στα όρια καρικατούρας.

Προτιμάς να συνεργάζεσαι με νεότερους ή με παλαιότερους ηθοποιούς;

*Κάθε άνθρωπος φυσικά κουβαλάει χαρακτηριστικά σχετιζόμενα με την ηλικία του, αλλά αυτό που έχει σημασία δεν είναι η ηλικία του. Μπορεί να συναντήσεις «πεθαμένους» νέους και «ολοζώντανους» παππούδες.

∼

«Ο γιος» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Η αδυναμία της αγάπης και η υποτίμηση της δυστυχίας

∼

Κινείστε οι ηθοποιοί σ’ έναν χώρο έντονα ανταγωνιστικό. Υπάρχει κάτι που σου δίνει ασφάλεια και αυτοπεποίθηση;

*Αυτό πρέπει να το αναζητήσεις μέσα σου. Αν περιμένεις το περιβάλλον να σε αποδεχτεί για να αποδεχτείς τον εαυτό σου, τότε… Όχι ότι δε βοηθάνε οι εξωτερικές συνθήκες για να χτίσεις την αυτοπεποίθησή σου, αλλά πρέπει να πας μετά από αυτό. Τι κάνεις στις αποτυχίες;

Ο ηθοποιός οφείλει από τη μια να δημιουργεί και την άλλη πλευρά να βιοπορίζεται. Είναι δύσκολη αυτή η ισορροπία;

*Ναι φυσικά γιατί δυστυχώς η μόδα κινεί πολλές φορές τη δημιουργία. Οτιδήποτε καινοτόμο, πρωτοποριακό, σε όλη την ιστορία της Τέχνης αλλά και του κόσμου, αντιμετωπίστηκε είτε με αδιαφορία (και αναγνωρίστηκε μετά θάνατο) είτε ακόμη και με οργή και μίσος. Αν ΕΙΣΑΙ στην εποχή σου και κουμπώνουν τα πράγματα τότε, σούπερ! Αν όμως δεν ΕΙΣΑΙ στην εποχή σου, τότε είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Άντε να στηρίξεις αυτό που Είσαι όταν όλος ο κόσμος κινείται σε άλλους ρυθμούς. Όταν δεν υπάρχει κανένας που να επιβεβαιώνει ότι αυτό που κάνεις είναι καλό. Έτσι πολλοί, οδηγούνται σε ένα συνδυασμό: αυτού που θέλουν να κάνουν πραγματικά, κι αυτού που θα περάσει στον κόσμο. Από την άλλη, οφείλεις να συμπεριλαμβάνεις το θεατή και θες να σε «ακολουθήσει» σε αυτό που θα δει. Είναι πολύ μπερδεμένα τα πράγματα. Ας κάνει ο καθένας αυτό που έχει ανάγκη.

Εν τω μεταξύ η δουλειά του ηθοποιού σταδιακά χάνει τα επαγγελματικά της χαρακτηριστικά και πλησιάζει προς τον ερασιτεχνισμό. Πώς φθάσαμε σ’ αυτό;

*Πολλοί ηθοποιοί, πολύ μεγάλη ανάγκη να παίξεις ακόμη κι αν πρέπει να πληρώσεις για αυτό, έλλειψη αυτοσεβασμού, το παίζουμε επαναστάτες αλλά μόλις μας δώσουν το ρόλο που θέλαμε, γινόμαστε τα π-ροβατ-άκια τους (κι άλλη λέξη ταιριάζει εδώ). Κανένα άλλο σωματείο δεν επιτρέπει στα μέλη του να δεχτούν μικρότερη αμοιβή από τον κατώτατο μισθό. Είναι δακτυλοδεικτούμενος ο άλλος γιατί ουσιαστικά κατεβάζει τον κατώτατο μισθό για όλους. Αν εγώ παίρνω λιγότερα από σένα, τότε εμένα θα προτιμήσουν (από τη στιγμή που έχουμε παρόμοιες ικανότητες). Εμείς, όταν είμαστε νέοι ηθοποιοί και πληρωνόμαστε τα ελάχιστα («γιατί αλλιώς θα πάρω κάποιον άλλον») γιατί δεν έχουμε το χώρο να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν, μόλις γίνουμε λίγο πιο απαραίτητοι στον σκηνοθέτη και τον παραγωγό και ζητάμε την αμοιβή που θέλουμε, ξεχνάμε ότι στον ίδιο θίασο υπάρχουν άλλοι «νέοι» ηθοποιοί που δουλεύουν για εξευτελιστικές αμοιβές. Σκεφτόμαστε όπως σκέφτεται ο παραγωγός: «αν δεν παίρνει πολλά, ας τα ζητήσει, δε θα τα ζητήσω εγώ για αυτόν… αν δεν του αρέσει, ας φύγει». Δε θυμόμαστε καν, τι είχαμε τραβήξει εμείς. Δεν μπαίνουμε στη θέση του άλλου. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι μόνο έτσι και υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι και σε αυτό το χώρο που σε γεμίζουν ελπίδα!

Υπάρχει λύση;

*Δε νομίζω. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να προσπαθούμε να βρούμε. Δεν είναι πρακτικό το πρόβλημα, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία που έχει ο ηθοποιός εν γένει. Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, αλλά αν δεν συμπεριφέρονται όλοι σωστά, τότε δε θα λειτουργήσει. Π.χ. έχουμε αφήσει το Σ.Ε.Η. στη μοίρα του αλλά γκρινιάζουμε για αυτό… (κι εγώ αυτό κάνω). «Δε λειτουργεί πολύ καλά το Σ.Ε.Η.». Ε, όταν βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που ήθελαν να το αλλάξουν αυτό, πολύ λίγοι τους στηρίξαμε. Παρ’όλα αυτά, δε σημαίνει ότι παύεις να αγωνίζεσαι για αυτό που θεωρείς σωστό. Καθυστερείς τη σήψη, χτίζεις συνειδήσεις και πάντοτε υπάρχει κάποιο πρακτικό κέρδος σε οποιονδήποτε αγώνα. Ακόμη κι αν δεν είναι φανερό.

Για να θυμηθούμε τον Τενεσί Ουίλιαμς: Το θέατρο χρειάζεται ρεαλισμό ή μαγεία;

*Μαγεία βρίσκεται και στο ρεαλισμό.

Οι νέοι σήμερα τι διαβάζουν, τι παρακολουθούν στο θέατρο και τι βλέπουν στον κινηματογράφο;

*Ό,τι θέλουν.

Έχεις παίξει σε αρκετές και σημαντικές κινηματογραφικές ταινίες; Τι σημαίνει για σένα κινηματογράφος;

*Τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Δεν βαριέμαι ποτέ όταν κάνω μια ταινία. Κάθε μέρα κάνεις κάτι τελείως διαφορετικό.

H μίμηση είναι κάτι υποτιμητικό για τον άνθρωπο ή μήπως είναι μια πολύ σημαντική ανθρώπινη δραστηριότητα;

*Καθόλου υποτιμητικό δεν είναι. Επειδή μιμούμαστε τους γύρω μας γίναμε αυτό που γίναμε. Από τη στιγμή που γεννιόμαστε μιμούμαστε. Το θέμα είναι να μιμείσαι αυτά που σου αρέσουν γιατί αλλιώς θα γίνεις αυτό που μιμείσαι.

∼

“Ο γιος” του Φλοριάν Ζελλέρ σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

∼

Τι είναι αυτό που -κατά τη γνώμη σου- κάνει τα ωραία πράγματα ωραία;

*Η σημασία που τους δίνεις εσύ. Το ωραίο είναι υποκειμενικό.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

*Παίζω στην παράσταση «Ο Γιος» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Δεν έχω κάποιο άλλο σχέδιο μετά από αυτό.

Με ποιους χαρακτήρες αδυνατείς να συνεργαστείς;

*Μέχρι στιγμής δε είχα ποτέ τοοοσο μεγάλο θέμα ώστε να πω ότι αδυνατώ να συνεργαστώ με κάποιον. Με τρελαίνει η επηρμένη σιγουριά ότι τα ξέρω όλα και η βαθιά βλακεία. Πολλές φορές αυτά τα δύο είναι πολύ κοντά.

Τι δεν αντέχεις στην ελληνική πραγματικότητα;

*Τα παραπάνω χαρακτηριστικά που είπα.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα;

*Τα λατρεύω! Όλα! Είναι έντιμα, ειλικρινή και πάντα κάνουν αυτό που θέλουν να κάνουν. Σέβομαι τη φύση τους χωρίς να απαιτώ να την αλλάξουν. Δεν με πληγώνει που ο γάτος μου με δαγκώνει και με γρατζουνάει. Δεν το παίρνω προσωπικά. Δεν λέω ότι δεν αντιδράω όμως. Πλακωνόμαστε… στο μέτρο της μη κακοποίησης φυσικά. (Μιλάω και σε ένα σάιτ πολύ φιλοζωικό… μην εκτεθώ).

Με ποια κατοικίδια συμβιώνεις;

*Συμβιώνω; Επιβιώνω θα έλεγα. Με τη Φωφώ (σκυλίτσα) και τον Βαγγέλη (γάτος)!

***

Δημήτρης Κίτσος / Βιογραφικό

ΘΕΑΤΡΟ

2018 “The Great Tamer”, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, παγκόσμια περιοδεία
2017 “Καλιγούλας”, του Άλμπερ Καμύ, σκην. Αλίκη Δανέζη Knutsen
2016 “Δωδέκατη Νύχτα”, του Σαίξπηρ, σκην. Δημήτρης Καραντζάς, Εθνικό Θέατρο
“Fort Da – Πώς έμαθα να περιμένω”, χορογραφία Λεωνή Ξεροβάσιλα, Αισχύλεια
“Ο θάνατος του εμποράκου”, του Άρθουρ Μίλλερ, σκην. Στ. Φασουλής, Εθνικό Θέατρο
“Με το ίδιο μέτρο”, του Σαίξπηρ, σκην. C for Circus
2015: “Μάγντα Γκαίμπελς”, του Γ. Βέλτσου, σκην. Α. Μπρούσκου, Εθνικό Θέατρο
2012-2015 Φοίτηση στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου
2012 “Στα ενδιάμεσα παραμυθία”, performance, Ars Moriendi
2011 ”Πεθαίνω σαν χώρα”, του Δημήτρη Δημητριάδη, σκην. Θ. Νίκα
2010 “Shopping and Fucking”, του Mark Ravenhill, σκηνοθ. Θ. Θεοχάρογλου
2009 ”Όπως σας αρέσει”, Σαίξπηρ, σκηνοθεσία Έ. Μουδίρη-Χασιώτου, (Ροζαλίντα)
2008 ”Το σπίτι στα σύνορα”. Μ. Βίσνιεκ, σκην. Αλέκας Θεολόγου

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
2018 “Brothers”, σκην. Γιάννα Αμερικάνου
“Η γεύση της Αγάπης”, σκην. Άκης Πολύζος
2017 “Ελεύθερο Θέμα”, της Στέλλας Θεοδωράκη
“Octavio is dead”, της Sook Yin Lee
2015 “-1”, μικρού μήκους, της Νατάσσας Ξύδη
2014 “Park”, της Σοφίας Εξάρχου (υποψήφιος στην Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για Ά ανδρικό βραβείο το 2017)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
2018 “Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο”, του Όσκαρ Ουάιλντ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου.
Τελειόφοιτος του τμήματος Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών της Πολυτεχνικής σχολής του Α.Π.Θ.