Πάνω: Από τον “Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας”
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Σκύβει με σέβας αλλά και εμπεριστατωμένη γνώση πάνω στο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη αφήνοντας πίσω της μια εξόχως ενδιαφέρουσα διατριβή εν είδει παράστασης για το καθηλωτικό ποιητικό έργο του συγγραφέα, «Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας». Και μόνο γι’ αυτή της την επίμοχθη και επίμονη εργασία, η οποία παρουσιάζεται στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, οφείλουμε να της εκφράσουμε τον ανυπόκριτο θαυμασμό και τη βαθιά μας εκτίμηση. Για τον παιγνιώδη, αλλά συνάμα και τόσο εύστοχα στοχαστικό τρόπο έκφρασης στη spoken word performance που δημιούργησε πάνω σε ένα μονόπρακτο απείρως ανθρώπινο που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα. Μπορεί να «πεθαίνουμε σα χώρα» αλλά με καλλιτέχνες σαν κι αυτήν παίρνουμε κουράγιο να συνεχίζουμε σ’ αυτή την ίδια χώρα με το κεφάλι ψηλά. Η Χρύσα Καψούλη επιλέγει να παρουσιάσει με ποιότητα και υψηλό καλλιτεχνικό γούστο, με γοργές σαγηνευτικές σαϊτιές, με ευθύβολες κινήσεις και σωματική αρμονία, με υποκριτική μαστοριά τη φλεγόμενη Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη. Πρόκειται για ένα πλάσμα αισιόδοξο και γεμάτο ζωτικότητα που δεν ευαγγελίζεται καταστροφές, που δεν προφητεύει δυσάρεστα γεγονότα, ούτε προλέγει δυσοίωνες εξελίξεις, που δεν προειδοποιεί για επερχόμενους κινδύνους, ούτε αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Αντιθέτως. Γυναίκα ερωτεύσιμη και ποθητή, ερωμένη κι αγαπημένη, ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου. Λάμπει και υπερέχει. Τιμά και αναγγέλλει. Αγάλλεται και αντλεί δόξα. Σαν το χελιδόνι που αγγέλλει τον ερχομό της άνοιξης. Τη Χρύσα ως Κασσάνδρα την αντιλαμβάνεσαι παρούσα κάθε στιγμή που μοιράζεται μαζί σου θεατρικά. Μια καλλιτέχνιδα με διανοητική χειραφέτηση, με διαύγεια και αυτοελεγχόμενη ευαισθησία. Αγκαλιάζει ως κομίστρια μιας ουσιώδους εμπειρίας όλη την έκταση αυτού του μεγάλου ρόλου. Μετατρέπει το βίωμα σε έργο τέχνης. Προσέχει τις φωτοσκιάσεις, τ’ απαλά και λεπτά σημεία, αποδίδει με την ίδια ικανότητα και τα ήρεμα και τα συγκλονιστικά κομμάτια, χρωματίζει τις λεπτομέρειες, διαμορφώνει ένα σταθερό σύστημα απαγγελίας, κατορθώνει να παρουσιάζει υπερήφανα ένα έργο βαθιάς κρίσης, καταλυτικής αγιοσύνης, σπάνιας αισθητικής, κοπιαστικής μελέτης, μακρόχρονης πείρας και μνήμης ασυνήθιστα σταθερής… Μας μεταφέρει στο χώρο του μυστικού, σε αυτό που μπορεί να αναγνωριστεί αλλά όχι και να εκφραστεί. Μέσω αυτού του ποιητικού μονολόγου και μέσω της ερμηνείας της ανακαλύπτουμε αυτό που ξεχάσαμε ή χάσαμε πορευόμενοι στη ζωή. Τον έρωτα. Έναν έρωτα όμως που ενώνεται με την αγάπη όπως ο άντρας ενώνεται με τη γυναίκα, όπως ο Απόλλωνας με την Κασσάνδρα. Η ηθοποιός, η χορογράφος, η δασκάλα θεάτρου, η σκηνοθέτις, η ιερατική και μεγαλοπρεπής Χρύσα Καψούλη μας μυεί σε μια ποίηση πληθωρικής, αισθησιακής κι ιδανικής γραφής, η οποία τονίζει το επιτακτικό της ανάγκης της ηδονής και το έντονα ερωτικό στοιχείο ολοκλήρωσης, ειλικρινά, πειστικά, συγκινητικά, τρυφερά και απόλυτα αγνά.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
* Γεννήθηκα στη Χαλκίδα, από πατέρα με καταγωγή από την Κύμη Εύβοιας και μητέρα Μικρασιάτισσα. Έχω δυο αγαπημένα αδέρφια, τον Δημήτρη και τη Βάλυ. Εγώ είμαι η μεγαλύτερη.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Αν γυρίσω στα παιδικά μου χρόνια θα πω πως ήμουν ένα υπέρ προστατευμένο παιδί που μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης.
Νοσταλγείς τη Χαλκίδα;
* Δεν νοσταλγώ την πόλη που εδώ και πολλά χρόνια εγκατέλειψα, αλλά τους παιδικούς μου φίλους, τη Χαλκίδα με τους κήπους και της τριανταφυλλιές του σπιτιού που μεγάλωσα. Την πλατεία της Αγίας Βαρβάρας που παίζαμε, τα ματωμένα γόνατα, την ποδηλατάδα, την πλαζ Αστέρια, τα καλοκαίρια της εφηβείας, τα μπλουζ.
Ήσουν ευτυχισμένο παιδί;
* Δεν ήμουνα ποτέ ευτυχισμένο παιδί. Πάντα κάτι ήθελα που δεν είχα. Κάτι έλειπε. Με τα χρόνια αυτό το αίσθημα επουλώθηκε με το θέατρο. Ζούσα μέσα σε μια αντίφαση συνεχώς, ήθελα από μικρή να γυρίσω τον κόσμο και θυμάμαι εμένα και την κολλητή μου να είμαστε πεσμένες πάνω στην προκυμαία των νερών του Ευρίπου και να λέμε η μια στην άλλη τα όνειρά μας. Όνειρα για το πότε θα φύγουμε από τη μικρή πόλη για τη μεγάλη. Είχα έρωτα με την Αθήνα. Και ακόμη και σήμερα χαίρομαι που ζω εδώ. Η πόλη δεν με απογοητεύει.
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το χορό και το θέατρο;
* Είχα μεγάλη ελευθερία από το σπίτι μου. Όπου δεν την είχα, τη διεκδίκησα. Έζησα μόνη από τα 17 και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να ψάξω τι θέλω και να μην έχω την αγωνία του τι θα γίνω και πώς θα ζήσω. Πιστεύω στην τύχη και στις μοιραίες συναντήσεις, έτσι γνώρισα ανθρώπους που με έφεραν κοντά στην τέχνη. Τα μυαλά μου έπαιρναν εύκολα αέρα και όταν κατάλαβα ότι αγαπώ το θέατρο, πιο πολύ από την αγγλική φιλολογία που σπούδαζα τότε, στράφηκα προς τα εκεί.
Και φυσικά δεν το εγκατέλειψες.
* Όταν πιστεύω πολύ σε κάτι και το αγαπώ δεν το εγκαταλείπω. Γίνομαι μονομανής, το προσπαθώ μέχρι τελικής πτώσης. Έχω ανεβεί στη χιονισμένη κορυφή του Ολύμπου με πολλούς βαθμούς μείον, μόνο και μόνο για να φωτογραφηθώ για παράσταση. Για την «Ιθάκη» του Δημητριάδη.
Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν και ποιοι δάσκαλοι σε καθόρισαν;
* Δεν ξεχνώ τους δασκάλους μου αυτούς που με αγάπησαν και τους αγάπησα. Τους σκηνοθέτες που με επηρέασαν, όλους αυτούς τέλος πάντων που εγώ θεωρώ πνευματική μου οικογένεια. Δεν θα τους αναφέρω όλους, αλλά τους πιο σημαντικούς ή για να είμαι πιο ακριβής αυτούς που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή συνδέθηκα. Ο Μίνωας Βολανάκης μου έμαθε να διδάσκω, η Μίρκα Γεμεντζάκη πώς να βρω τη φωνή μου, ο Ανδρέας Βουτσινάς πώς παίζουμε με μεικτή τεχνική, ο Βασίλης Παπαβασιλείου την ενέργεια και την τρέλα τη σκηνική, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός την απελευθέρωση από το γραπτό κείμενο.
Τι είναι η Dame Blanche;
* Η Dame Blanche ιδρύθηκε το 1998. Εργαζόμουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας ως δασκάλα στη σχολή και ηθοποιός. Υπερπλήρης απασχόληση και απόλυτα αφοσιωμένη για χρόνια. Ήθελα αέρα και ελευθερία έπειτα από τόσα χρόνια βιομηχανίας θεατρικής. Από το 1987 δούλευα ακατάπαυστα και το πρόγραμμά μου ήταν: πρόβα, σχολή, παράσταση. Κουράστηκα και στόμωσα. Έτσι ξεκίνησε: ήθελα κάτι μικρό, χειροτεχνικό. Από ανάγκη να στραφώ σε κάτι πιο προσωπικό, δημιούργησα την Dame Blanche. Το 2002 έγινε αστική μη κερδοσκοπική, το 2006 έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και το Κρατικό Θέατρο.
Πώς ένιωθες στη Θεσσαλονίκη;
* Αν και έζησα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, δούλεψα, έκανα οικογένεια, αγάπησα ανθρώπους, στη Θεσσαλονίκη ένιωθα ξένη. Ήρθα πάλι στην Αθήνα. Και μαζί με συνεργάτες που αγαπώ και εκτιμώ κάναμε έργα όπως την «Ιθάκη» του Δημήτρη Δημητριάδη, την «Ιουδίθ» του Χάουαρντ Μπάρκερ, για να περάσω τα τελευταία δύο χρόνια σε ελληνικά έργα που δεν έχουν ξαναπαρουσιαστεί όπως το «Δέντρο» της Μαρίας Λαϊνά, τις «Άγριες Νότες» της Νίνας Ράπη και τώρα τον «Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας» του Δ. Δημητριάδη.
Έχοντας μια πλούσια πείρα στον τομέα της διδασκαλίας, ποια θεωρείς ότι είναι τα απαραίτητα βήματα που πρέπει να κάνει ένας ηθοποιός και χορευτής στην αρχή της σταδιοδρομίας του;
* Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές στους νέους ανθρώπους. Μου αρέσει να μοιράζομαι μαζί τους. Έναν τρόπο δουλειάς, μια μέθοδο, που έχει να κάνει με τους κώδικες και τους τρόπους τους θεατρικούς, δικής μου επινόησης. Υπάρχουν πολλά είδη θεάτρου και χορού όπου κάθε ένα έχει και διαφορετική απαίτηση, αλλά ο δρόμος που ακολουθώ εγώ έχει να κάνει με «μοναστηριακή» και επίπονη εργασία, πάθος για αυτό που έχεις επιλέξει και συνεχή ανανέωση και αναζήτηση. Συνήθως το θέατρο, δεν είναι αυτό που φαίνεται από έξω. Το εντός του θεάτρου έχει σημασία.
Πού διδάσκεις;
* Φέτος διδάσκω στο Θέατρο των Αλλαγών. Εκεί οι μαθητές διαλέγουν τον δάσκαλό τους. Ένα διαφορετικό σύστημα σπουδών με πολλές ελευθερίες επιλογών. Την ίδια στιγμή και η Dame Blanche οργανώνει σεμινάρια για νέους ηθοποιούς.
Σκηνοθέτις και η ίδια, έχεις συνεργαστεί ως χορογράφος και ως ηθοποιός με πολλούς σπουδαίους σκηνοθέτες. Τι κράτησες ως παρακαταθήκη από αυτούς;
* Από τους ανθρώπους που με επηρέασαν κράτησα τα ταξίδια. Τα ταξίδια που με πήγανε. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά. Έχω ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα. Και σε όλη Ευρώπη, Ασία, Ινδονησία. Και αυτό που κράτησα είναι η σχέση με το διαφορετικό κοινό, αυτές οι πολιτιστικές μετακινήσεις. Αν παίζαμε το παιχνίδι που πολύ γρήγορα συνειρμικά λες μια λέξη, και μου έλεγες «θέατρο», θα έλεγα «ταξίδια». Τα έργα είναι ταξίδια. Μεγάλα ταξίδια. Και οι άνθρωποι είναι ταξίδια. Άλλοτε μεγάλα, άλλοτε μικρά. Πιο πολύ έμαθα από τους συγγραφείς στο θέατρο, γιατί ανέπτυσσα προσωπική σχέση διαβάζοντας πολύ, ανεξαρτήτως των παραστάσεων. Κατόπιν από τους σκηνοθέτες.
Θα ήθελα ξεχωριστά να μου πεις για τον Μίνωα Βολανάκη και τον Ανδρέα Βουτσινά.
* Ο Μίνωας Βολανάκης είχε μια ευγένεια και ανοιχτή σκέψη που με συγκλόνιζε. Ήξερε τα κείμενα από έξω όλα, όλους τους στίχους. Με έκανε να καταλάβω αυτό που λέμε το «σώμα του λόγου» και τη μουσική ενός κειμένου. Αυτός με είχε καλέσει στο ΚΘΒΕ, αυτός με πρότεινε και στη σχολή κι ας ήμουν 27 χρόνων… Ο Μίνωας έμπαινε στο μάθημά μου τόσο ήσυχα και με σεβασμό, έκανε ερωτήσεις όπως θα μπορούσε να κάνει ένας μαθητής και στο τέλος με έπαιρνε αγκαζέ και περπατούσαμε όλη την παραλία της Θεσσαλονίκης. Συνέχιζε με τις ερωτήσεις του κι εγώ έπρεπε να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει. Ο Ανδρέας Βουτσινάς ήταν το ακριβώς αντίθετο. Φώναζε, χτυπιόταν, έκανε σκηνές, αγαπούσε, μισούσε, αλλά μου έδωσε ρόλους που αγάπησα πολύ. Ερχόταν από μια σχολή θεάτρου αυτό που λέμε αμερικανικό παίξιμο και το οποίο δεν είχα διδαχτεί, έμαθα από τον Ανδρέα να υπολογίζω τον ηθοποιό: όποιος και να είναι, όπως και αν είναι, αυτός είναι το υλικό σου στο θέατρο. Ήταν καλός δάσκαλος, πιεστικός. Σε εξανάγκαζε να παίξεις καλά. Αλλιώς, αλίμονο σου…!
Τι είναι αυτό που μας προτείνει η Κασσάνδρα να ανακαλύψουμε;
* Η Κασσάνδρα έχει έναν μόνο προορισμό: να αυτοκαθοριστούμε. Είμαστε ετεροκαθορισμένοι οι άνθρωποι. Αυτός είναι ο λόγος που πάντοτε αισθανόμαστε ξένοι. Ακόμα και στο ίδιο μας το σώμα. Σαν να ζούμε με λάθος ταυτότητα, αλλουνού ζωή πως ζούμε. Η Κασσάνδρα, έρχεται ως ξένη, Ασιάτισσα. Και αίρει αυτό το πρώτο διαχωριστικό του «Άλλου»: γίνεται εαυτός μας. Δικός. Φίλος. Κατά δεύτερον διεκδικεί ως γυναίκα σε έναν απόλυτα αντρικό κόσμο, την ταυτότητά της ως άνθρωπος: καταργεί τα φύλα κι ας μιλάει για τον έρωτα των δύο φύλων. Μέσω του έρωτα γίνεται η γυναίκα που δεν της επέτρεψαν να είναι, και μέσω αυτού, Άνθρωπος. Ο Δημητριάδης παίζει με τα φύλα τα κοινωνικά, για να μιλήσει για το τέλος των φύλων μέσα από την αποδοχή και την υποδοχή. Ο έρωτας δεν έχει φύλο. Μπορεί να «παίζει» με τους ρόλους και τα φύλα, αλλά ακριβώς για να δείξει ότι είναι πέρα αυτών.
Ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» σε τι ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας όπως τον γνωρίζουμε;
* Η Κασσάνδρα έχει ένα τελικό αίτημα: να γίνουμε εμείς χτίστες του ίδιου μας του εαυτού. Μέσα από τη δύναμη της «αγάμης», αυτό τον νέο όρο – λέξη που εφευρίσκει ο Δημητριάδης, μια έννοια που σπάει τους ιδεοληπτικούς διαχωρισμούς και ενώνει σωματικά.
Ως ξένη, πόσο σημερινή κι επίκαιρη είναι η Κασσάνδρα;
Εδώ στο έργο ο ίδιος ο συγγραφέας γίνεται επίκαιρος. Σύγχρονος θα έλεγα. Η Κασσάνδρα είναι πιο επίκαιρη και από τα ψευδώς επίκαιρα δελτία ειδήσεων, θα έλεγα. Αν έβαζες τα λόγια της εν είδει μεταγλώττισης στα πρόσωπα των «ξένων» που βλέπουμε στις ειδήσεις, θα ακούγαμε την πιο αυθεντική τους αλήθεια.
Στο βιβλίο ο υπότιτλος γράφει «Γεννητικό Άγγελμα». Σε ποια κατηγορία, κατά τη γνώμη σου, εντάσσεται αυτό το κείμενο; Είναι ποίηση, θέατρο ή κάτι άλλο;
* Ο λόγος του Δημητριάδη είναι ποιητικός λόγος. Πρεσβεύει ένα ποιητικό θέατρο. Που αγνοεί τον ψευδονατουραλισμό και την επίπλαστη ρεαλιστικότητα. Δεν καθρεφτίζει τον κόσμο ως σχήμα επιφανειακό, αναδημιουργεί τον κόσμο, σε ένα πλανητάριο του σύμπαντος: μόνον έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε τι είναι ο κόσμος στο σύνολό του. Η ποίηση σε βοηθάει να συμπυκνώσεις.
Πώς το προσεγγίζεις ερμηνευτικά και σκηνοθετικά;
Η πρώτη επαφή που είχα με το κείμενο ήταν οι λέξεις του, η γλώσσα. Μετά με απασχόλησε πώς να σωματοποιήσω τον καταιγιστικό λόγο του κειμένου. Η παράσταση δεν έχει σκηνοθετισμούς, με την έννοια των εξωτερικών στοιχείων, που έρχονται να υποβοηθήσουν τον λόγο. Βγαίνει μέσα από τις δυνατότητες που σου δίνει η ίδια γλώσσα και το σώμα. Θα ήταν λάθος να αντιπαραθέσει κάποιος στη δύναμη αυτού του λόγου, αντίστοιχη εικονοποιία. Θα ήταν από χέρι χαμένος.
Από όσο ξέρω, γνωρίζεις το συγγραφέα. Τι εντύπωση σου αφήνει ο άνθρωπος Δημητριάδης;
* Ο άνθρωπος Δημητριάδης δεν θέλει να τον γνωρίζουν, θέλει μόνο το έργο του να γνωρίζουν. Τον ξέρω και μάλιστα πολύ καλά. Είναι το τρίτο έργο του που κάνω. Είναι φίλος μου, ζει στη Θεσσαλονίκη, έχουμε φάει μαζί, έχουμε πάει σε μπαρ, έχουμε περπατήσει αυτή την ατελείωτη παραλία της Θεσσαλονίκης, τον άφηνα σπίτι του και μετά πήγαινα στο δικό μου. Ο Δημητριάδης είναι ένας σταθμός για εμένα και ναι έχω δει σχεδόν όλες τις παραστάσεις που έχουν ανεβεί στη Ελλάδα. Τον εκτιμώ πολύ. Επειδή ακριβώς τον ξέρω.
Πόσο απλό είναι να έχουμε νέες ιδέες;
* Μπορεί να έχουμε «πολλές» ιδέες. Περισσότερο «παλιές» και λιγότερες «νέες» ιδέες. Το να έχεις «ιδέες», έχει μια ευκολία. Για μένα το σημαντικό είναι αλλού: να υλοποιείς τις ιδέες. Γιατί εκεί φαίνεται αν η ιδέα είναι όντως ουσιαστική, ή είναι ένα ακόμη ιδεολόγημα. Που δεν σε πάει πουθενά.
Η τέχνη θέλει πειθαρχία;
* Η ζωή θέλει πειθαρχία. Η τέχνη α-πειθαρχία.
Τι σχέση έχει η «γλώσσα του σώματος» με το χορό;
* Η κίνηση του σώματος είναι χορός, ο τρόπος που περπατά ο άνθρωπος είναι χορός. Το παιδί που παίζει στο πάρκο είναι χορός. Αλλά ο χορός με την έννοια του κλασικού ή του μοντέρνου, είναι κάτι άλλο: θέλει αυστηρή δομή και επιμονή εργασία. Θαυμάζω τους χορευτές. Αυτή τους την αντοχή στην καταπόνηση του σώματος.
Γιατί ο άνθρωπος αγαπά να χορεύει;
* Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την τέχνη, τον εξημερώνει και τον εξυψώνει. Στην τέχνη συναντιέται με ό, τι πιο βαθύ και προσωπικό. Είναι σωτηρία προσευχή. Το σώμα μιλάει. Και λέει αυτό που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις.
Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;
* Οι παραστατικές τέχνες είναι αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών ταλαντούχων ανθρώπων για να μην πω σχετικών. Υπάρχει μια ιδέα ή ένα κείμενο και όλοι μαζί και σε αλληλεπίδραση δημιουργούμε το όλον που είναι το έργο. Ο σκηνοθέτης οδηγεί την ομάδα, οι ηθοποιοί – χορευτές το άυλο το κάνουν χειροπιαστό. Το θέατρο απαιτεί αρμονική συνύπαρξη.
Από το 2009 έχουν αλλάξει και αλλάζουν συνεχώς πολλά στην ελληνική κοινωνία. Εσένα πώς σε επηρεάζουν οι αλλαγές αυτές; Επίσης πώς πιστεύεις πως επηρεάζουν το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα;
* Κάθε δευτερόλεπτο αλλάζει ο κόσμος, ζούμε βίαιες, άγριες στιγμές. Δεν φοβάμαι. Πιστεύω ότι είμαστε ικανοί για το καλύτερο. Πιστεύω πως κάθε στιγμή πρέπει να επιζητούμε το μέγιστο.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεράσει κάποιος για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την τέχνη;
Σε τίποτε δεν είμαστε απερίσπαστοι, το ζήτημα είναι πόσο θαρραλέοι είμαστε να επηρεάσουμε τις συνθήκες, να τις υπερβούμε. Δεν έχω συνταγή, δεν ξέρω, αλλά συνεχώς αγωνίζομαι. Για το παραμικρό. Δεν μου χαρίστηκε κάτι. Δεν κληρονόμησα. Τέχνη ή θέατρο ή χρήματα. Δεν έχω τίποτε. Γι’ αυτό και κάνω τα πάντα, γι’ αυτό.
Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Τον εθνικισμό, την έλλειψη ελευθερίας, το μη κοινωνικό κράτος, τη συμπεριφορά της ενωμένης Ευρώπης απέναντι στο ελληνικό κράτος.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;
* Δεν θέλω να φοβάμαι, αρνούμαι τον φόβο, είναι εύκολο να φοβάσαι αλλά σε εμποδίζει συχνά να ζεις. Εγώ θέλω να ζω. Είμαι από τη μεριά της ζωής. Ο θυμός με βοηθά, είναι αίσθημα ενέργειας: θυμώνω και πράττω.
Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;
Έχω μια άκρως ουμανιστική θεώρηση του κόσμου. Για να μην πω για τη βαθιά πολιτιστική, χριστιανο-ορθόδοξη (;) πίστη στην αγάπη. Αγαπώ τους ανθρώπους και θυμώνω με αυτούς που δεν αγαπούν τίποτε και κανέναν, εκτός από τον εαυτό τους.
Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σχέδιά σου; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ρόλοι, τους οποίους ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Δεν έχω σχέδια για το μέλλον. Δεν ονειρεύομαι ρόλους. Δεν είμαι ούτε του ονείρου, ούτε του μέλλοντος. Είμαι άνθρωπος των συναντήσεων στο τώρα. Είμαι της ζωής σε παρόντα χρόνο.
Ποιους συγγραφείς διαβάζεις;
* Αυτό τον καιρό διαβάζω το «Αούστερλιτς» του W.G.Sebald.
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;
* Την καλντέρα από ένα παράθυρο της Οίας στη Σαντορίνη.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Είχα τον Λουκ, εδώ και 19 χρόνια, ένα yiorky. Έφυγε από τη ζωή πέρυσι, λίγο μετά το θάνατο του πατέρα μου. Μου λείπει πολύ.
“Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας”
του Δημήτρη Δημητριάδη
με τη Χρύσα Καψούλη
Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη
Μουσική σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα
Κοστούμι, visual design: Αντώνης Βολανάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Βίντεο: Μύρνα Τσάπα
Θεατρολόγος, βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας
Παραγωγή: Dame Blanche
Πληροφορίες
Aπό τις 7 Φεβρουαρίου μέχρι τις 8 Μαρτίου 2015
Kάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Γενική είσοδος: 10 € | φοιτητικό: 8 € | κάρτα ανεργίας, κάρτα ΣΕΗ: 5 €
Πολυχώρος Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α και Σικίνου 35Α, 11361, Κυψέλη, Αθήνα | Τηλ: 213 00 40 496 | Κινητό: 69 45 34 84 45
E-mail: [email protected] | http://polychorosket.gr
Καλλιτεχνική διεύθυνση, οργάνωση παραγωγής: Φωτεινή Μπάνου, Δημήτρης Αλεξάκης
E-mail: [email protected]
