Ο Χρήστος Λαμπράκης γεννήθηκε την Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου του 1934 στην Αθήνα. Ήταν γιος του Δημητρίου Λαμπράκη και της Έλζας Τσαουσοπούλου και ήταν ο σημαντικότερος Έλληνας εκδότης της εποχής.
Σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο London School of Economics. Το 1954, σε ηλικία 20 ετών, ανέλαβε τη διεύθυνση του εβδομαδιαίου περιοδικού «Ταχυδρόμος». Το 1957, μετά τον θάνατο του πατέρα του, ανέλαβε την προεδρία του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, που εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Ο Χρήστος Λαμπράκης ίδρυσε επίσης την ημερήσια αθλητική εφημερίδα «Ομάδα» το 1959 και το περιοδικό «Εποχές» το 1963.
Συνέβαλε έμπρακτα στην αναβίωση του Μικρού Αρχαίου Θεάτρου στην Παλαιά Επίδαυρο.
Δικό του έργο ήταν οι «Υποτροφίες Μαρίας Κάλλας» και το «Ίδρυμα Μελετών Λαμπράκη».
Έγραψε το λιμπρέτο της όπερας του Θάνου Μικρούτσικου «Η επιστροφή της Ελένης».
Ο Χρήστος Λαμπράκης πέθανε τη Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου του 2009. Επί δεκαετίες εθεωρείτο ως ο ισχυρότερος άνθρωπος στα ελληνικά ΜΜΕ.
Ήταν προσωπικότητα με ιδιαίτερη καλλιέργεια και μεγάλη αγάπη για την τέχνη, τη μουσική και τον πολιτισμό, υπήρξε ο πρωτεργάτης της δημιουργίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
***
«Το Μέγαρο Μουσικής ήταν το πάθος του Χρήστου Λαμπράκη και ένιωθε μια προσωπική ικανοποίηση ότι ένα όνειρό του 40 και πλέον ετών πραγματοποιήθηκε. Αλλά ο Λαμπράκης δεν είδε ποτέ το Μέγαρο ως ένα κτηριακό συγκρότημα με ακουστικά άψογες αίθουσες μουσικής. Για εκείνον το Μέγαρο ήταν, όπως γράφει η Χαρά Κιοσσέ, «το μέσον, το εργαλείο ή σωστότερα, όπως ειπώθηκε, ο ατομικός αντιδραστήρας που θα μετέφερε τον πολιτισμό πέρα από τα στενά όρια της μικρής αθηναϊκής κοινωνίας». Ήταν – και το σπουδαίο είναι ότι πραγματικά έγινε – ο χώρος για μια ευρύτερης εμβέλειας μουσική και πολιτιστική παιδεία, προσιτή σε όλη τη χώρα.
Έτσι ήταν ανείπωτη η χαρά του όταν κατέφθαναν από την επαρχία – με έξοδα που κάλυπτε εν πολλοίς το Μέγαρο είτε ο γεννήτοράς του «Οι Φίλοι της Μουσικής» – δεκάδες νέοι και νέες για να ακούσουν κάποιον διεθνούς φήμης καλλιτέχνη είτε να απολαύσουν μια έκθεση έργων που μόνο τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου και οι ονομαστές γκαλερί άντεχαν το οικονομικό βάρος να φιλοξενήσουν. Το πάθος του για τη μόρφωση των νέων ήταν αληθινά απίθανο. Και σχεδόν άγνωστη η προσωπική του συνεισφορά στη μάθηση και στη γενικότερη παιδεία. Χρησιμοποιώντας το όνομα φίλων του και στενών συνεργατών του έστελνε βιβλία και ό,τι άλλο χρειαζόταν σε σχολεία σε μικρά και απομονωμένα χωριά του κάμπου της Τρίπολης ή των βουνών της Φλώρινας.
Ήταν σιδηρούς και απαράβατος κανόνας η τήρηση της ανωνυμίας για κάθε προσφορά του άλλη εκτός της δημοσιογραφίας».
***
Πηγή: Βικιπαίδεια και «Το Βήμα» [Κείμενο του Στ. Ευσταθιάδη, στις 25 Δεκεμβρίου 2009, με τον τίτλο «Η ζωή ενός μύθου].
