Γράφει η θεατρολόγος Μαρία Μαρή
Δυστυχώς τα ανοϊκά άτομα πληθαίνουν γύρω μας και είναι μια πραγματικότητα που συναντάται σε πολλά σπίτια. Πρόκειται για μια μάστιγα. Είναι πολύ δημοφιλές θέμα φέτος αυτό και στο θέατρο.
Φέτος έχει ήδη προηγηθεί η παράσταση «Ο Πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ, πάλι με έναν ανοϊκό πατέρα και την κόρη του.
Η Κατερίνα Αντωνιάδου έχει γράψει την εξαιρετική ιστορία ενός πατέρα με άνοια και της υστερικής κόρης του, που προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας έχει τη δική του διαταραχή και κουβαλά τα δικά του απωθημένα από όλη τη ζωή που έχουν ήδη διανύσει μέχρι τώρα.
Το έργο
Η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. Τον επισκέπτεται καθημερινά, τον φροντίζει, έχει την απόλυτη ευθύνη του. Έχει παραμερίσει εντελώς τη ζωή της. Αυτή η μέρα που εξελίσσεται, είναι και η μέρα έξαρσης του πατέρα. Δεν την αναγνωρίζει.
Έχει κολλήσει ότι ήταν ιπτάμενος, ενώ δούλευε στην τράπεζα. Αρνείται τα παιδιά του. Νομίζει ότι μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και διώχνει συνεχώς την κόρη του, την οποία νομίζει ότι την έχει στείλει ο Δήμος για να τον φροντίσει. Τηλεφωνεί κάπου όπου να ’ναι να διαμαρτυρηθεί γιατί του στείλανε αυτό το άτομο.
Παρά τις υστερικές πιέσεις που δέχεται από την κόρη του, φαίνεται να υπεκφεύγει συνεχώς από την πραγματικότητα. Δυο μυαλά, που ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι καλά και βρίσκονται σε σύγκρουση.
Η κόρη είναι ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως τη σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και τον κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει ακόμα και την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του «Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις»! Η επικοινωνία έχει διαρραγεί. Η άνοια και η υστερία συγκρούονται.
Διατηρείται ωστόσο κάποιο χιούμορ μέσα σε αυτή την ακραία κατάσταση για να διασωθεί η ισορροπία του θεατή.
Η παράσταση
Από την αρχή διαπιστώνουμε την κόπωση του ανθρώπου – φροντιστή, δηλαδή της κόρης (Κατερίνα Αντωνιάδου). Μαλώνει τηλεφωνικά με τον αδελφό της για να έρθει και να αναλάβει και εκείνος τη φροντίδα του ανοϊκού πατέρα τους. Εκείνη έχει φτάσει στο μη περαιτέρω.
Όταν εμφανίζεται ο πατέρας (Γιώργος Αρμένης) και τη βλέπει ταράζεται, τη ρωτά πώς βρέθηκε στο σπίτι του, ποιος της άνοιξε και βέβαια τη διώχνει, της μιλά στον πληθυντικό και φοβισμένα της φωνάζει «Μην με ακουμπάτε!».
Ωραίες φυσικές ερμηνείες. Ο Γιώργος Αρμένης πάντα αποδεικνύει ότι είναι μεγάλος ηθοποιός. Η κόρη έχει παραμελήσει τη δουλειά της για εκείνον και ο προϊστάμενός της την έχει επιπλήξει. Του το λέει μήπως και συγκινηθεί και εκείνος ευθύς της απαντά ότι «όλοι οι λοβοτομημένοι κάνουν επιπλήξεις […] και εκείνη είναι κορόιδο να δουλεύει για αυτούς».
Η κόρη του, του χρεώνει ότι απάτησε τη μάνα της, με την οποία έχουν χωρίσει και όταν προ ολίγου τη συνάντησε και κατάλαβε ότι θα πήγαινε σε εκείνον την αποκάλεσε «κορόιδο».
Η ίδια ψάχνοντας στοργή και θαλπωρή θα ήθελε να ξαναμπεί στην κοιλιά της μάνας της.
Όλοι, λέει, περπατούν με γυρτούς ώμους σα να θέλουν να μπουν την κοιλιά της μάνας τους. Τον ρωτά αν άραγε θα το ήθελε κι αυτός. Εκείνος μιλά με τον φανταστικό του φίλο, τον Αγάπιο, που έχει πεθάνει.
Θέλει να ακούσει από το στόμα του λόγια ευγνωμοσύνης και σχεδόν του τα επιβάλλει. «Δεν σου αρέσει που έχω αφιερώσει τη ζωή μου σε εσένα;».
Μετά του λέει ότι έκανε ωραία ζωή, σαν «νεολέρος», δούλευε στην τράπεζα, δήλωνε ελεύθερος, χωρίς παιδιά, έφερνε γκόμενες στο σπίτι και την υποχρέωνε να τους μιλά στον πληθυντικό. Αποκαλύπτεται ένα πληγωμένο παιδί, που θα ήθελε να αποκαταστήσει τη σχέση της με τον πατέρα της, γιατί έτσι ίσως έσωζε και τη δική της ζωή, όμως η συγκυρία δεν βοηθά καθόλου.
Δεν την αποδέχτηκε ποτέ, δεν τη νοιάστηκε ποτέ και τώρα που προσπαθεί να ακούσει έστω ένα συγγνώμη, ο ανοϊκός πατέρας της δεν μπορεί να της το προσφέρει ακόμα και να το ήθελε. Τον χαϊδεύει στο κεφάλι, τον αγγίζει. Έχουν μια σχέση αγάπης και μίσους.
Η μουσική της παράστασης του Βασίλη Κονταξή είναι καταπληκτική. Του ζητά να τη χορέψει, ένα τραγούδι για μελλοθάνατους. Εκείνος αναπολεί τη μάνα του, τα μητρικά στήθη, τα φαγητά της. Η κόρη είναι καταδικασμένη σε μια απέραντη μοναξιά, ένα μαρτύριο που δεν τελειώνει. Κάθε μέρα απομακρύνεται από τον εαυτό της.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κωνσταντίνου Γιαννιώτη συνάδουν με την ηλικία των ηθοποιών και με το περιβάλλον ενός υπερήλικα ήρωα.
Εξαιρετική η σκηνοθεσία του Γιώργου Αρμένη, σχετικά με την κίνηση των σωμάτων, τη σύγκρουσή τους, την τοποθέτησή τους στο χώρο, στα παράλληλα σύμπαντα που πορεύονται.
Ένα συγκινητικό κείμενο της Κατερίνας Αντωνιάδου, που είχε την τύχη να βρεθεί στα κατάλληλα χέρια του Γιώργου Αρμένη και κατάφερε να αγγίξει τους θεατές, στο Θέατρο Αργώ – Studio.
***
Ο Γιώργος Αρμένης σκηνοθετεί και ερμηνεύει το «Χόρεψέ με πατέρα» της Κατερίνας Αντωνιάδου
