Του Παναγιώτη Μήλα
Πέθανε τον Οκτώβριο του 2018 η Πίτσα Καπιτσινέα και το μάθαμε …τον Μάιο του 2019. Ήταν 87 ετών. Γεννήθηκε το 1931. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα με τα μάτια της…
«Οι βυθοί των ματιών σου είναι καμένοι», της είπε ο οφθαλμίατρός της, όταν διαπίστωσε εκφύλιση της ωχράς κηλίδας.
Εκείνη τότε με ψυχραιμία και με το κεφάλι ψηλά απάντησε: «Αν βλέπεις κατάματα τους προβολείς της Επιδαύρου για περισσότερα από 40 χρόνια, είναι φυσικό επακόλουθο. Αμ, του Ηρωδείου; Και μήπως πάνε πίσω τα φώτα του Εθνικού μας Θεάτρου;».
«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1963). Σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μουσική Βιττόριο Ριέττι, σκηνικά – κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη. Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή. Από αριστερά: Όλγα Τουρνάκη (Δούλα), Βέρα Ζαβιτσιάνου (Αδέλα), Πόπη Παπαδάκη (Αμέλια), Κατίνα Παξινού (Μπερνάρντα), Πίτσα Καπιτσινέα (Μαγδαλένα), Ελένη Χατζηαργύρη (Μαρτίριο), Ρίτα Μυράτ (Ανγκούστιας), Μυρσίνη Σαντοριναίου (Προυντέντσια). Πίσω της: Ελένη Ζαφειρίου (Πόνθια).
Από το 1949 έως το 1982, έλαβε μέρος σε 80 παραστάσεις του Εθνικού. Έπαιξε στην ταινία «Το λάθος», (1965) και στην τηλεοπτική μεταφορά του έργου «Ένα μικρό λάθος», (1979).
Η αγαπημένη ηθοποιός και δασκάλα ήταν σύζυγος του ηθοποιού Γκίκα Μπινιάρη και πάντα έλεγε ότι η ζωή της ήταν το Θέατρο και ο Γκίκας. Πρόσθετε μάλιστα: «Ήμασταν ένα από τα πιο αγαπημένα ζευγάρια του ελληνικού θεάτρου και μείναμε μαζί ως το τέλος. Για μένα έργο ζωής ήταν η δουλειά μας μαζί με τον Γκίκα και άλλους σπουδαίους ηθοποιούς του Εθνικού (Σαρρής, Φιλιππόπουλος, Μετσόλης, Νικηφοράκη), στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου που για πάνω από 20 χρόνια διδάξαμε τους νέους ηθοποιούς πως θα εργαστούν με ήθος πάνω στη δουλειά που αγάπησαν.
«Η έβδομη ημέρα της δημιουργίας», του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη και σκηνικά Κλεόβουλου Κλώνη. (Ιανουάριος 1956). Στο Εθνικό Θέατρο: Δευτέρα Σκηνή. Από αριστερά: Πίτσα Καπιτσινέα (Ελένη), Τζένη Καρέζη (Χριστίνα), Αίας Τριάντης (Κώστας), Παντελής Ζερβός (Γυρολόγος), Θάνος Κωτσόπουλος (Γιατρός).
Βγάλαμε σπουδαία παιδιά που μας έκαναν υπερήφανους (Ρουγγέρη, Δαμάτης, Χουβαρδάς, Μπιμπίλας, Κωνσταντινίδου, Χάνος, Νινιός, Σταυράκης, Ροντήρη, Προκοπίου και άλλοι). Ήταν η μόνη Σχολή που είχε Πειραματική Σκηνή όπου μαθητές έπαιζαν σαν επαγγελματίες με αποκορύφωμα την παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» με την οποία επαναλειτούργησε το Αρχαίο Θέατρο Πυθαγορείου της Σάμου. Στην παράσταση αυτή έπαιζαν μαζί καθηγητές και μαθητές. Το χειροκρότημα εκείνης της παράστασης χαράχτηκε στη μνήμη μου περισσότερο από όλα όσα έχω εισπράξει παίζοντας μεγάλους ρόλους στην Επίδαυρο».
***
Η Πίτσα Καπιτσινέα δέχτηκε για πολλά χρόνια την αγάπη και τη φροντίδα του Ταμείου Αλληλοβοηθείας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΤΑΣΕΗ). Έτσι εξηγείται και η πικρία του Σπύρου Μπιμπίλα, Προέδρου του ΤΑΣΕΗ, ο οποίος και γνωστοποίησε την είδηση του θανάτου της ηθοποιού μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.
«Ματωμένος Γάμος», του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1981), σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Σκηνικά – κοστούμια της Λίζας Ζαΐμη. Από αριστερά: Νόρα Κατσέλη (Γυναίκα του Λεονάρντο), Χρήστος Πάρλας (Λεονάρντο), Πίτσα Καπιτσινέα (Πεθερά του Λεονάρντο).
Ο κ. Μπιμπίλας, αναφερόμενος και στο θάνατο της Βιβέτας Τσιούνη – που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο καιρό – δήλωσε ότι και στις δύο περιπτώσεις οι συγγενείς δεν ενημέρωσαν φίλους και συναδέλφους για το τελευταίο αντίο.
Συγκεκριμένα έγραψε: «Ακόμα μια θλιβερή αποχώρηση. Η λατρεμένη μου δασκάλα στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου και σπουδαία ηθοποιός του Εθνικού μας Θεάτρου, Πίτσα Καπιτσινέα, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Είναι το δεύτερο …κρούσμα μετά την περίπτωση της Βιβέτας Τσιουνη – που έφυγε πριν από λίγο καιρό – που ουδείς συγγενής της ειδοποίησε ένα όργανο των Ηθοποιών αν και τα τηλέφωνα των Οργανισμών και των Σωματείων μας δεν είναι δυσεύρετα.
Η αγαπημένη μας δασκάλα έφυγε τέλος Οκτώβρη. Της είχαμε αφιέρωμα στο Ημερολόγιο ΤΑΣΕΗ του 2019».
Έγραψε χαρακτηριστικά ο Σπύρος Μπιμπίλας: «Θα σε θυμάμαι ΠΑΝΤΑ για τα τόσα ωραία που ζήσαμε και που μας έμαθες».
***
«Δόνα Ροζίτα», του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα (1959), σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Ενδυματολόγος ο Αντώνης Φωκάς. Στο Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή. Όρθιες, από αριστερά: Χριστίνα Καλογερίκου (Η Νένα), Πίτσα Καπιτσινέα (Πρώτη γεροντοκόρη), Κική Ρέππα (Πρώτη Αγιόλα), Βάσω Μεριδιώτου (Δεύτερη Αγιόλα), Ελένη Νενεδάκη (Τρίτη γεροντοκόρη), Πόπη Παπαδάκη (Δεύτερη γεροντοκόρη). Καθιστές: Άννα Συνοδινού (Ροζίτα), Κυβέλη (Η Θεία), Δέσπω Διαμαντίδου (Η μητέρα των γεροντοκόρων).
*Κάποια στοιχεία για την Πίτσα Καπιτσινέα είναι από το Θεατρικό Ημερολόγιο 2019, έκδοση του Ταμείου Αλληλοβοηθείας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Κείμενα – επιμέλεια: Σίσσυ Καπλάνη, Σπύρος Μπιμπίλας) και από τη σελίδα του ηθοποιού Σπύρου Μπιμπίλα στο facebook.
***
«Δεν είμαι πλέον ονειροπόλος. Η επιστήμη με άρπαξε από τα χέρια του Νίτσε. Πατώ απάνω σε έδαφος στερεό. Το ιδανικόν μου δεν είναι να πλουτίσω ούτε να ζήσω ευτυχής, αλλά να εργασθώ, να δράσω, να δημιουργήσω, να κάμω κάτι τι αντάξιον ενός ανθρώπου ηθικού και δυνατού»… Αυτά έλεγε ο Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1883 στην Κύμη. Οι ζωές των γυναικών που έχουν σωθεί παγκοσμίως από την εφαρμογή του «Pap test» μετριούνται σε εκατομμύρια. Το πόσο σημαντικό είναι το Τεστ Παπανικολάου για την υγεία των γυναικών προκύπτει περίτρανα από τα στατιστικά στοιχεία, που δείχνουν ότι μέσα στα πρώτα 60 χρόνια της εφαρμογής του, ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας από πρώτη αιτία θανάτου στις γυναίκες έπεσε στην 13η θέση. Κορυφαίο είναι το σύγγραμμά του «Άτλας Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας». Ο Παπανικολάου ήταν πάντα ένας σιωπηλός αγωνιστής του πνεύματος και της επιστήμης, επίμονος και ατάραχος, ακούραστος και ταπεινός, ευγενής και αξιοπρεπής, ακόμα και όταν αδικήθηκε όπως στην περίπτωση του Νόμπελ Ιατρικής, για το οποίο είχε προταθεί δύο φορές από πολλούς Έλληνες και ξένους ερευνητές. Πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1962 στο Μαϊάμι της Φλώριδα.
«Τα μπουλούκια»
