Κριτική παρουσίαση

  1. home
  2. blog
  3. Κριτική παρουσίαση
Δύο λαμπεροί ηθοποιοί για ένα ρομαντικό και ανεπιτήδευτο «Νυφικό Κρεβάτι»

Δύο λαμπεροί ηθοποιοί για ένα ρομαντικό και ανεπιτήδευτο «Νυφικό Κρεβάτι»

8 Μαρτίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

 

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Μερικές φορές το να βλέπεις στη σκηνή δύο ηθοποιούς με τέτοια αίσθηση ελευθερίας σαν εκείνη που κατέκλυζε τον Γιώργο Χριστοδούλου και τη Μαρία Προϊστάκη στο «Νυφικό Κρεβάτι» είναι ένα μυστήριο που πρέπει να το αποδεχτεί κανείς ως έχει, εφόσον δεν πρόκειται ποτέ να εξιχνιαστεί. Σίγουρα παίζει ρόλο το γεγονός ότι είναι και οι δύο ταλαντούχοι, νέοι αλλά και έμπειροι, όπως παίζει ρόλο και η σχέση που έχουν μεταξύ τους. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, πιο σημαντικό από αυτά. Το ότι αυτοί οι δύο μαζί μοιάζουν με ένα καλοφτιαγμένο και καλοδουλεμένο μουσικό όργανο, που κάποια μαγικά δάχτυλα μπορούν και παίζουν με τις χορδές του μια θεία μελωδία η οποία αποτελεί την απάντηση στην πεζή καθημερινότητά μας.

Το «Νυφικό Κρεβάτι» του Γιαν Ντε Χάρτογκ, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου, ήταν από τα πιο θαυμαστά, καλόγουστα αστεία, απλά και γνήσια θεατρικά γεγονότα που έχουμε παρακολουθήσει να διαδραματίζονται στην αθηναϊκή σκηνή τα τελευταία χρόνια. Βγαλμένο απευθείας από τη ζωή, ρομαντικό, αθώο, κωμικό, συγκινητικό, με τους Γιώργο Χριστοδούλου και Μαρία Προϊστάκη να δίνουν απλόχερα τον εαυτό τους και να προσαρμόζονται αβίαστα στους ρόλους τους. Μια παράσταση που μας πλημμύρισε από συναισθήματα.

Σαν επιδέξιοι χορευτές οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί κατάφεραν να κάνουν θαυμαστά πράγματα μαζί και η ικανότητά τους να αψηφούν το χώρο και να σπάνε τα όρια, να κάνουν κάτι δύσκολο να φαίνεται απλό, μας γοήτευσε. Άλλωστε χρειάζεται θάρρος για να αγγίξεις το ανεπιτήδευτο. Η πρώτη ένδειξη δημιουργικότητας είναι η απλότητα της έκφρασης. «Η απλότητα δεν είναι απλό πράγμα», έλεγε ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Όλες οι σημαντικές στιγμές της πολύχρονης συμβίωσης του Μάικ και της Αγνής, από τις εγκυμοσύνες, τις επιτυχίες τους, τις συγκρούσεις τους, αλλά και τις αστείες στιγμές τους, ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια των θεατών γύρω από το νυφικό τους κρεβάτι.

Ένα κοινό ταξίδι προς την ωριμότητα, που απαιτεί από εκείνους να παλέψουν και να μοχθήσουν για να αποδείξουν πως το «για πάντα μαζί» μπορεί να είναι και αληθινό.

Η αρμονία ανάμεσα στο ωραίο, το λειτουργικό και το ακριβές, η ποιότητα της παράστασης, οι ευδιάθετες και απροσποίητες ερμηνείες, προκάλεσαν στο κοινό ρίγη συγκίνησης και ευθυμίας.

Λαμπερή, εκρηκτική, φινετσάτη και ανάλαφρη παράσταση, που κερδίζει το στοίχημα της αυθεντικότητας και της ευαισθησίας, μιλώντας μας με τρυφερότητα και οξυδέρκεια για την αιώνια αγάπη.

Ο Γιώργος Χριστοδούλου παρακολουθεί το ζευγάρι από την πρώτη νύχτα του γάμου τους μέχρι σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, σε μια χαριτωμένη κωμωδία καταστάσεων, που μετέφρασε με γλαφυρότητα και αμεσότητα η Μαρία Προϊστάκη.

Οι δύο πρωταγωνιστές με τη σύμπραξη των Αλέκου Αναστασίου στους φωτισμούς, Δήμητρας Λιάκουρα στα σκηνικά-κοστούμια, Μαρίζας Τσίγκα στην επιμέλεια κίνησης και Βαλέριας Δημητριάδου στη μουσική, φιλοτεχνούν ένα λεπτοδουλεμένο υφαντό. Επίτευγμα που, ανατροπή στην ανατροπή, παίζει με τους κανόνες της γλυκόπικρης κωμωδίας, τους υπονομεύει, τους ακυρώνει και τους επαναφέρει χωρίς στιγμή να χάνει το γνήσιο, απελευθερωτικό χιούμορ του.

***

Δεν είναι τυχαίο πως η διαχρονική αυτή κωμωδία, όποτε κι όπου κι αν παίχτηκε, έκανε εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο να ταυτιστούν με τους ήρωές της.

Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα παγκοσμίως, έχει αποσπάσει αναρίθμητα βραβεία από κοινό και κριτικούς και έχει γίνει ένα από τα θρυλικότερα έργα στο Broadway. Έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο αλλά και στο θέατρο διασκευασμένο ως μιούζικαλ, κι έχει αγαπηθεί όσο λίγα από το ξένο και το ελληνικό κοινό.

Σημείωσε μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα τόσο με το πρώτο ανέβασμα από τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη όσο και με το δεύτερο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Γιάννη Φέρτη. Το 2008 παίχτηκε με τον Νίκο Σεργιανόπουλο και τη­ Ρένια Λουιζίδου.

Το έργο μεταφέρθηκε το 1952 και στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Irving Reis κερδίζοντας το βραβείο του Φεστιβάλ Βενετίας και προτάθηκε για βραβείο Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα. Το 1966 ο Tom Jones και ο Harvey Schmidt διασκεύασαν το έργο για το πολύ γνωστό μιούζικαλ I Do ! I Do !

  • Είναι η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του Γιώργου Χριστοδούλου με το «Νυφικό Κρεβάτι», το πολυβραβευμένο έργο του Ολλανδού συγγραφέα Γιαν Ντε Χάρτογκ.

***

…«και αφού ευλόγησες τους πρωτόπλαστους τους είπες… να αυξάνεστε και να πολλαπλασιάζεστε και να γίνετε κυρίαρχοι στη γη… Και τους παρουσίασες τους δύο αυτούς ως ένα μέλος με αυτήν την ένωση. Διότι γι αυτήν την ένωση θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και την μητέρα του και θα προσκολληθεί στην γυναίκα του… και θα γίνουν οι δυο τους ένα σώμα. Και αυτούς, που ο Θεός συνέδεσε με τον δεσμό του γάμου άνθρωπος δεν θα τους χωρίσει»…

***

Ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Μερικές από τις σημαντικότερες συνεργασίες του ήταν με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό στην παράσταση «Acropolis reconstraction», με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο στην παράσταση «7 χρόνια», με τον Στάθη Λιβαθινό στις παραστάσεις «Ερωτόκριτος» και «Ο Ηλίθιος» στο θέατρο «Ακροπόλ», «Ο θάνατος του Δαντόν» για το Φεστιβάλ του Γκίσεν στη Γερμανία, καθώς επίσης και στην «Ιλιάδα» για το Φεστιβάλ Αθηνών και άλλα διεθνή φεστιβάλ.

Η συνεργασία του με το Φεστιβάλ Αθηνών συνεχίστηκε με τις παραστάσεις «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ντέλλα, «Η σφαγή των Παρισίων» και «Η τραγική ιστορία του Ριχάρδου Γ» με την ομάδα «H ορχήστρα των μικρών πραγμάτων» σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο στην παράσταση «Πόθοι κάτω από τις λεύκες», σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στην παράσταση «Το γλυκό πουλί της νιότης» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.

Το 2015 συνσκηνοθέτησε με τον Γεράσιμο Μιχελή το έργο «Ο μικρός Χίτλερ» που παίχτηκε για δύο χρονιές στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Τελευταία του συνεργασία ήταν με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην παράσταση «Αρίστος» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

***

Η Μαρία Προϊστάκη είναι αριστούχος απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2015) και της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις εξής παραστάσεις: «Το σκοτεινό σπίτι» του Νηλ Λαμπιούτ (σκηνοθεσία Χρήστος Λύγκας, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2011), «Οικογένεια Τσέντσι» των Ιόλη Ανδρεάδη / Άρη Ασπρούλη (σκηνοθεσία Ιόλη Ανδρεάδη, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 2015-16), «Young Lear» των Ιόλη Ανδρεάδη / Άρη Ασπρούλη (σκηνοθεσία Ιόλη Ανδρεάδη, Φεστιβάλ Αθηνών και Θέατρο Θησείον, 2016), «Η Δύναμη του Σκότους» του Λεβ Τολστόι (ομάδα Νάμα, Ελένη Σκότη, Σύγχρονο Θέατρο 2017-18), «Αγάπη» (σκηνοθεσία Ηλίας Κουνέλας, ΔηΘεΠει, 2017) και «8’19″» (σκηνοθεσία Στέλλα Μαγγανά, Θέατρο Μπιπ, 2018).

Επίσης έχει συμμετάσχει ως βοηθός σκηνοθέτη στις παραστάσεις: «Ο Μικρός Χίτλερ» του Άρνολντ Μπέρνφελντ (σκηνοθεσία Γιώργος Χριστοδούλου, Γεράσιμος Μιχελής, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2016-17) και «Αρίστος» (σκηνοθεσία Γιώργος Παπαγεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2018-19).

Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες: «Το μάτι και το φρύδι» (σκηνοθεσία Κωστής Χαραμουντάνης, 2016), «Το τέρας κοιμάται» (σκηνοθεσία Κωστής Χαραμουντάνης, 2017), «Kioku» (σκηνοθεσία Κωστής Χαραμουντάνης, 2018) και «Κόστος Ευκαιρίας» (σκηνοθεσία Παύλος Βαλσαμίδης, 2018).

***

Ταυτότητα παράστασης

«Νυφικό κρεβάτι»

Του Γιαν Ντε Χάρτογκ

Κουμπάροι

Αλέκος Αναστασίου (φωτισμοί)

Δήμητρα Λιάκουρα (σκηνικά-κοστούμια)

Μαρίζα Τσίγκα (κίνηση)

Βαλέρια Δημητριάδου (μουσική)

Βασίλης Αθανασόπουλος (βοηθός σκηνοθέτη)

Σπύρος Χατζηαγγελάκης (φωτογραφίες)

*

Σκηνοθεσία εκδήλωσης: Γιώργος Χριστοδούλου

*

Μετάφραση: Μαρία Προϊστάκη

*

Παίζουν: Μαρία Προϊστάκη (Αγνή) και Γιώργος Χριστοδούλου (Μάικ)

***

  • Το είδαμε στο Από Μηχανής Θέατρο.
Ειρήνη ΑϊβαλιώτουΔύο λαμπεροί ηθοποιοί για ένα ρομαντικό και ανεπιτήδευτο «Νυφικό Κρεβάτι»
Περισσότερα
Οι “Τρεις Αδελφές”: Βρεθήκαμε στον τσεχωφικό κόσμο της οδυνηρά χαμένης συλλογικής αθωότητας

Οι “Τρεις Αδελφές”: Βρεθήκαμε στον τσεχωφικό κόσμο της οδυνηρά χαμένης συλλογικής αθωότητας

7 Μαρτίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Το θέατρο είναι ένας σύνθετος, πολύμορφος και ιδιαίτερα πλούσιος τρόπος ανθρώπινης έκφρασης, τόσο που διατρέχει πάντα τον κίνδυνο να περιορίσει το περιεχόμενο και το χαρακτήρα του, να πέσει σε απλουστεύσεις, να στεγνώσει. Είναι μια μορφή κοινωνικής συνείδησης, μια ιδιαίτερη μορφή υποκειμενικής αντανάκλασης της πραγματικότητας από τον καλλιτέχνη προς το κοινό.
“Δε δίνω λέξες παρηγόρια…”, έγραφε ο Βάρναλης. Η πραγματική λειτουργία του θεάτρου δεν είναι να τρέχει πίσω από το κοινό του αλλά να το τροφοδοτεί. Να μας δίνει την εικόνα που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας, την κίνηση μέσα στην ακινησία.
Ο Άντον Τσέχωφ στις «Τρεις Αδελφές» καταδεικνύει ένα σύστημα αδράνειας και απραξίας το οποίο παλεύει με τη λαχτάρα για ζωή. Ο Δημήτρης Καραντζάς, ένας από τους σκηνοθέτες μας που επιμένουν σε ένα θέατρο με χαρακτήρα και ταυτότητα, σκηνοθέτησε το αριστουργηματικό έργο στο θέατρο «Βεάκη» παίρνοντας το νήμα της έμπνευσής του από τη φράση «σαν σήμερα» και εκτύλιξε επί σκηνής ένα ολόκληρο μνημείο ανάκλησης αναμνήσεων. Από αυτή τη φράση, που καθόρισε όλη τη σκηνοθετική ανάγνωση, έστησε μια κωμωδία για την απόγνωση, που αποκαλύπτει την αδυναμία του ανθρώπινου όντος για ευτυχία, το ασύμπτωτο του έρωτα και τον καλπασμό μιας νέας τάξης πραγμάτων η οποία έρχεται να σαρώσει οτιδήποτε ξεπερασμένο και παρακμιακό.

 

 

Οι ηρωίδες

Οι τρεις συμβολικές ηρωίδες -η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα- μοιάζουν να έχουν παγώσει στο χρόνο, να έχουν διατρέξει ασθμαίνοντας μια ολόκληρη εποχή και εμείς τις συναντάμε ώριμες να προσπαθούν να ανασχηματίσουν την τελευταία έντονη υπόσχεση, την τελευταία ελπίδα για μια ευτυχισμένη ζωή. Οι τρεις γυναίκες επιδιώκουν μια λύτρωση, ξεχωριστή για καθεμία. Μια αλλαγή, που θα τις ελευθερώσει από τον βάλτο της καθημερινότητάς τους. Αλλά η λύτρωση, την οποία τόσο προσδοκούν, δεν έρχεται. Συνεχίζουν να ζουν, όπως και όλα τα πρόσωπα του έργου, εγκλωβισμένες στις μνήμες τους και ποτέ στο παρόν. Έτσι τις βλέπουμε να βιώνουν ένα νεκρό και τετελεσμένο παρόν το οποίο τις φέρνει ξανά αντιμέτωπες με τις επιλογές τους και τις μνήμες που τις καθόρισαν και τις εγκλώβισαν. Παρηγοριά τους η φαντασίωση ευτυχίας ενός αμφίβολου μέλλοντος, όσο προσπαθούν να καταλάβουν γιατί βρίσκονται ακόμα στη ζωή.

 

 

Η υπόθεση

Η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα κατοικούν μαζί με τον αδελφό τους Αντρέι Πραζόροφ, σε μία απομακρυσμένη περιφερειακή πόλη που τις έριξε το πεπρωμένο – αφού η οικογένεια ακολούθησε τον στρατιωτικό πατέρα στη μετάθεσή του εκεί. Ο πατέρας τους όμως πέθανε πριν από ένα χρόνο, και τώρα η οικογένεια επιθυμεί και σκέφτεται να εγκαταλείψει την πόλη για να επιστρέψει στη γενέθλια πόλη τους, τη Μόσχα, από την οποία συντηρούν τόσες ωραίες αναμνήσεις.
Η ζωή τους δεν τους αρέσει, αφού στην πόλη που ζουν δεν υπάρχει κοσμική και πνευματική κίνηση, δεν υπάρχουν διασκεδάσεις, ούτε ενδιαφέροντα. Εν τω μεταξύ, περιορίζονται να περνούν την ώρα τους συναναστρεφόμενες τους παλιούς συναδέλφους του πατέρα τους, τους αξιωματικούς της φρουράς της πόλης.
Όταν στην πόλη καταφτάνει ο αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν, η Μάσα (ήδη παντρεμένη με τον καθηγητή του Γυμνασίου Κουλίγκιν Φιόντορ Ίλιτς) θα αφεθεί -περισσότερο για να γλιτώσει από την ανία της ζωής και την ψυχρή σχέση που έχει με τον άντρα της- σε μια πλατωνική σχέση έρωτα μαζί του.
Και η Ιρίνα όμως, θα παρασυρθεί από τα αισθήματα του ερωτευμένου υπολοχαγού Τούζενμπαχ Νικολάι προς το πρόσωπό της, για να γλυκάνει λίγο τη μονότονη ζωή της, περιμένοντας πότε θα φύγουν για τη Μόσχα.
Η Όλγα, η μόνη εξάλλου που εργάζεται ως καθηγήτρια στο τοπικό Γυμνάσιο, δεν παρασύρεται από την ψευδαίσθηση του έρωτα, αλλά και αυτή θεωρεί ότι η ευτυχία την περιμένει στη Μόσχα.
Ο αδελφός τους, ο Αντρέι Πραζόροφ, ονειρεύεται και αυτός τη Μόσχα και μία θέση στο Πανεπιστήμιό της, για να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του στο πνευματικό περιβάλλον ενός Πανεπιστημίου. Παντρεύεται τον έρωτά του, τη νεαρή Νατάσα και μάλιστα κάνουν και ένα παιδί, αλλά ούτε αυτός ο γάμος είναι ευτυχισμένος. Η Νατάσα αποδεικνύεται μια επιπόλαιη και επιφανειακή γυναίκα, που δεν μπορεί να καλύψει τις βαθύτερες συναισθηματικές ανάγκες του Αντρέι.
Και έτσι περνάει ο καιρός, περνάει και η ζωή τους.
Στο τέλος, ο Βερσίνιν θα φύγει από την πόλη σε μια νέα μετάθεσή του, ο Τούζενμπαχ θα σκοτωθεί σε μονομαχία από τον ερωτικό αντίζηλό του για την καρδιά της Ιρίνα, λοχαγό Σαλιόνιν, και οι τρεις αδελφές θα παραμείνουν εκεί που βρίσκονται, ανίκανες να κάνουν το βήμα που τόσο επιθυμούν.

 

 

«Κραυγή απελπισίας»

Τα πρόσωπα του έργου αναρωτιούνται για την ουσία της ζωής, για το νόημά της, φαντασιώνονται τη Μόσχα, φιλοσοφούν για το μέλλον απολύτως αδύναμα να πράξουν στο παρόν.
Ένας θίασος από τους πιο σπουδαίους πρωταγωνιστές αναμετριέται με τη δραματουργία του Τσέχωφ, σ’ ένα ασφυκτικό σύστημα αλληλεξάρτησης και τέλματος, επιχειρώντας να συνθέσουν ανάγλυφα αυτήν την ευαίσθητη «κραυγή απελπισίας» για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η παράσταση επιχειρεί μια εκ νέου επίσκεψη στο έργο. Οι ηρωίδες του Τσέχωφ καταδύονται σε ένα τοπίο μνήμης, σε μια ειδική στιγμή που δεν μπορούν να ξεπεράσουν, στη στιγμή που υποσχόταν ελπίδα και αλλαγή. Είναι ένας οριοθετημένος χώρος όπου κατοικούν αιώνια οι αναμνήσεις τους και ξεγλιστρούν όλα τα πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με τον χρόνο και το πέρασμά του, σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη.

 

 

Η παράσταση

Η επιλογή του σκηνοθέτη να ορίσει τρεις γυναίκες μεγαλύτερες ηλικιακά ως Αδελφές συνιστά έναν επιπλέον εγκλωβισμό που έχουν επιβάλλει οι ίδιες οι ηρωίδες στον εαυτό τους πέραν της αίσθησης ασφυξίας που νιώθουν λόγω της μακροχρόνιας παραμονής τους στη ρωσική απομακρυσμένη επαρχία.
Το εύρημα της παρατεταμένης συσσώρευσης αντικειμένων (σερβίτσια, σαμοβάρια, λαμπατέρ, φωτογραφίες, έργα τέχνης) και επίπλων στη σκηνή μέχρι πλέον το σκηνικό να μετατραπεί σε μη λειτουργικό και να χρειάζεται οι ηθοποιοί να διασχίζουν τη σκηνή πατώντας πάνω τους, είναι πολύ ευφυές. Οπτικοποιεί τη συνήθεια να καλύπτουμε τον χώρο μας με αντικείμενα προσπαθώντας να καλύψουμε -μέσω αυτών- τα συναισθηματικά μας κενά. Επιπλέον, ενώ οι μνήμες ανασύρονται και έρχονται στην επιφάνεια, υπογραμμίζει το χρόνιο όνειρο των ηρωίδων πως είναι έτοιμες για άμεση μετακόμιση στη Μόσχα.
Πολυδιάστατη παράσταση, που ενεργοποιεί όλους τους αισθητήρες του εγκεφάλου. Παράσταση που ακολουθεί το δύσβατο δρόμο. Αυτόν της σκέψης και της αναζήτησης. Αλλά μην ξεχνάμε, αυτόν το δρόμο και μόνο αυτόν σέβεται ο χρόνος. Οι πιο μεγάλες, οι ρηξικέλευθες μορφές στο χώρο της τέχνης της εποχής μας, όχι τυχαία, ανήκαν αναμφίβολα στην πλευρά της πρωτοπορίας. Πέρα από όλα αυτά, στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά ένα κύμα λυρισμού και ποίησης ξεχύνεται και μαγεύει την αίθουσα.

 

 

Οι συντελεστές

Η παράσταση δόθηκε στην οικεία και άμεση μετάφραση των Αλέξανδρου Ίσαρη – Γιώργου Δεπάστα, μέσα στο οραματικά σαγηνευτικό σκηνικό της ευρηματικής Μαρίας Πανουργιά, με τη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού και την επιμέλεια κίνησης του Χρήστου Παπαδόπουλου να αναδεικνύουν τη συγκινησιακή φόρτιση των καταστάσεων και των προσώπων. Σχεδιασμένοι αριστοτεχνικά οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, “φώτισαν” αρμονικά τα δρώμενα. Σε ενιαία αισθητική με την παράσταση τα ωραιότατα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη.

 

 

Οι ερμηνείες

Η παράσταση προσφέρει εξαιρετικές ερμηνείες από κορυφαίους ηθοποιούς, που αναδεικνύουν ολόπλευρα τους χαρακτήρες.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Όλγα, καθηγήτρια Γυμνασίου) έδειξε τη δυναμική της και προπαντός την αίσθηση του μέτρου που διαθέτει.

Η Μαρία Κεχαγιόγλου, μια κατασταλαγμένη αλλά πάντα σε αναζήτηση ηθοποιός, συγκινεί και καθηλώνει με την αλήθεια και την εσωτερικότητά της ως Μάσα.

Ερμηνευτική συνέπεια είδαμε από την απόκοσμης χάρης, πολυτιμότατη Αθηνά Μαξίμου, που ερμήνευσε την Ιρίνα με ποιότητα, υποκριτική καλλιέργεια και εσωτερική ευγένεια.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης ως Βερσίνιν (αντισυνταγματάρχης, διοικητής Πυροβολαρχίας) χάρισε την ανεκτίμητη θεατρική του εμπειρία, την έμφυτη ευαισθησία του, τη σκηνική του γοητεία στο ρόλο. Κάθε κίνηση και κάθε ακινησία του μάθημα υποκριτικής και κατάθεση ψυχής.

Ξεχωριστός και πειστικός ο Ορφέας Αυγουστίδης στο ρόλο του Τούζενμπαχ (βαρόνος, υπολοχαγός). Ανταποκρίθηκε με αξιοσύνη στο συναισθηματικό βάθος του ρόλου του.

Ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης με αυτοπεποίθηση μιας αναπνοής διέτρεξε το δύσκολο ρόλο του αυτοκαταστροφικού Αντρέι.

Η Σύρμω Κεκέ στον απαιτητικό ρόλο της αντιπαθητικής Νατάσα απέδειξε, για άλλη μια φορά, το τεράστιο ταλέντο της και την αίσθηση του χιούμορ που τη διακρίνει.

Ο Γιάννης Κλίνης ήταν τρυφερός και υπέροχος με το αβίαστο παίξιμό του ως Κουλίγκιν (σύζυγος της Μάσα, καθηγητής του τοπικού Γυμνασίου).

Ο Αινείας Τσαμάτης μας έδωσε πολύ ωραία και εξαιρετικά αξιόπιστα τον παράξενο Σολιόνιν (λοχαγός επιτελείου).

Η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη (Φέραποντ, φύλακας του κτηρίου του Επαρχιακού Συμβουλίου), ντυμένη στα λευκά, έδειξε φυσικότητα και ερμηνευτική προσωπικότητα.

Ο Νίκος Μάνεσης (ανθυπολοχαγός Φεντότικ) είναι χαρισματικός και έχω την πεποίθηση πως θα λάμψει το άστρο του και μάλιστα σύντομα.

Ο Δημήτρης Πιατάς (γιατρός Τσεμπουτίκιν) άφησε την εξαίσια πνευματώδη σφραγίδα του και τη γεύση του παλιού καλού κρασιού στην παράσταση.

Είναι σαν θαύμα να παρακολουθείς επί σκηνής την Υβόννη Μαλτέζου (Ανφίσα, παραμάνα των αδερφών Πραζόρωφ, ηλικίας 80 ετών). Σε κατακτά με το κέντημα των λεπτομερειών, τις σιωπές, τις παύσεις της, την εκλεπτυσμένη τέχνη της. Χαρήκαμε τη συνταρακτική αυτή ηθοποιό για άλλη μια φορά. Κι αυτό είναι μέγιστο κέρδος.

 

 

Μια ελπίδα αιωνιότητας

«Άραγε θα μας θυμούνται;». Θα σας θυμούνται! Ο καθένας για τους δικούς του λόγους θα θυμάται την ιδιαίτερης αισθητικής αυτή παράσταση. Η μνήμη, βασικός τροφοδότης των “Τριών Αδελφών”, ζητά το αποτύπωμά της σαν μια ελπίδα αιωνιότητας, μια αμφισβήτηση φθαρτότητας.

Στην τελευταία πράξη ο τοίχος που κοσμεί το βάθος της σκηνής και δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό συναίσθημα έλξης – απώθησης στην παράσταση, ανοίγει για να μεταφερθούμε στη ρεμβώδη σκηνή του αποχαιρετισμού. Οι τρεις αδελφές αλλάζουν και ενδύονται τα παιδικά τους φορεματάκια, που πριν είχαμε δει σε μινιατούρες. Χορεύουν γελώντας στον κήπο του σπιτιού τους, ίδια είδωλα αλλοιωμένα, ρινίσματα παλιάς ζωής, ενώ οι νιφάδες του χιονιού πέφτουν και στολίζουν τα στοχαστικά πρόσωπά τους. Θρόμβοι νοσταλγίας αγγίζουν το δέρμα τους σαν υγρό κατάσαρκο έγκαυμα. Αποθέματα μνήμης που γίνονται λυτρωτική πνοή αναζωογόνησης στο καθημερινό ψεύδος.

Πρόκειται για το συμβολισμό της απότομα κι οδυνηρά χαμένης συλλογικής αθωότητας, ένα ανεπούλωτο τραύμα, του οποίου οι παραμυθένιες εικόνες θα συνεχίσουν να στοιχειώνουν το μυαλό του θεατή για πολύ καιρό αφού πέσει η αυλαία. Από αυτό το συναισθηματικό και ψυχολογικό σύμπαν του Τσέχωφ η έξοδος δεν μοιάζει προφανής και σε καμία περίπτωση δεν βγαίνεις αλώβητος.

 

 

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης – Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημήτρης Καμαρωτός
Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Σύμβουλος δραματουργίας: Αντώνης Αντωνόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ασημίνα Αναστασοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Γκέλυ Καλαμπάκα
Παραγωγή: ΘΕΑΜΑ ΜΑΡΤΑ

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Αιμίλιος Χειλάκης, Αθηνά Μαξίμου, Μαρία Κεχαγιόγλου, Ορφέας Αυγουστίδης, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Σύρμω Κεκέ, Γιάννης Κλίνης, Αινείας Τσαμάτης, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Νίκος Μάνεσης
Kαι η Υβόννη Μαλτέζου και ο Δημήτρης Πιατάς.

 

 

Πληροφορίες

Θέατρο ΒΕΑΚΗ | Στουρνάρη 32 | Τηλ. 210 5223522
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Τετάρτη & Κυριακή 19:00
Πέμπτη 20:00
Παρασκευή 21:00
Σάββατο 18:00 & 21:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Τετάρτη και Σάββατο 18:00
Γενική είσοδος 18€ – Μειωμένο 15€ (σε όλες τις ζώνες)
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00 και Κυριακή
Α’ Ζώνη πλατείας: Καν. 25€ – Μειωμ. 17€ | Β’ Ζώνη Πλατείας: Καν. 20€ – Μειωμ. 17€
Α’ Ζώνη Εξώστη: Καν. 20€ – Μειωμ. 17€ | Β’ Ζώνη Εξώστη: Καν. 17€ – Μειωμ. 15€

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Θέατρο ΒΕΑΚΗ
Στουρνάρη 32
Τηλ. 210 5223522

Οnline στο https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-veaki/treis-adelfes/
viva.gr
και σε όλο το δίκτυο της VIVA

∼

 

Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης

Οι “Τρεις αδελφές” (Три сeстры), τετράπρακτο θεατρικό δράμα, γράφτηκαν από τον Ρώσο συγγραφέα Άντον Τσέχωφ το 1900.

Το έργο διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη (που δεν κατονομάζεται) της Ρωσίας και αφορά τη διάψευση των ελπίδων και των επιθυμιών των προσώπων και ιδιαίτερα των τριών αδελφών, από την καθημερινότητα και το βάρος της ζωής.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο «Θέατρο Τέχνης» της Μόσχας από τον Κονσταντίν Στανισλάφσκι στις 31 Ιανουαρίου του 1901.

Στην Ελλάδα πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούνιο του 1932, με τρεις κορυφαίες ερμηνεύτριες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, την Κυβέλη, την Αλίκη και τη Μιράντα.

Ειρήνη ΑϊβαλιώτουΟι “Τρεις Αδελφές”: Βρεθήκαμε στον τσεχωφικό κόσμο της οδυνηρά χαμένης συλλογικής αθωότητας
Περισσότερα
Οι ValSia τραγουδούν το “Duetto buffo di due gatti” του Ροσίνι – Απόσπασμα από το “The Proof show”

Οι ValSia τραγουδούν το “Duetto buffo di due gatti” του Ροσίνι – Απόσπασμα από το “The Proof show”

25 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Ο Gioachino Rossini ήταν άνθρωπος με χιούμορ και αυτό διαφαίνεται σε όλο το φάσμα της μουσικής του. Όταν διαθέτουν χιούμορ και οι καλλιτέχνες που ερμηνεύουν τα έργα του, τότε το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Το Ντουέτο των γάτων (Duetto di due gatti) περιγράφει το φλερτ ενός αρσενικού γάτου με μία θηλυκή γάτα. Συχνά το ερμηνεύουν δύο γυναίκες, μία μέτζο σοπράνο και μία σοπράνο.

Στο βίντεο το “Duetto buffo di due gatti” το τραγουδούν οι ValSia, ήτοι η Βαλέρια Δημητριάδου και η Αθανασία Κουρκάκη. Δύο πολύ ταλαντούχα νέα κορίτσια -ηθοποιοί, τραγουδίστριες, μουσικοί. Παρατηρήστε με πόση δεξιοτεχνία χρησιμοποιούν τα ηχεία του σώματός τους, άλλοτε ανοιχτά και άλλοτε κλειστά, πράγμα που μαζί με την υποκριτική τους ικανότητα κάνει το άκουσμα πολύ πιο ενδιαφέρον και κωμικό.

Ήμασταν εκεί για εσάς στην πρεμιέρα της παράστασής τους “The Proof Show”, στον ατμοσφαιρικό χώρο Red Jasper Theater και περάσαμε μια μοναδική βραδιά. Η εμπειρία που ζήσαμε ήταν χαρούμενη και μαγευτική. Ελπίζουμε να δοθεί η ευκαιρία και σε άλλους θεατρόφιλους θεατές να δουν αυτά τα τρία κορίτσια, γιατί εκτός από τη Βαλέρια και την Αθανασία παίζει στην παράσταση και η εξαιρετική Αρετή Τίλη, να ξεδιπλώνουν στο κοινό το ταλέντο τους.

Τα κοστούμια καμπαρέ και οι εικαστικές παρεμβάσεις του Δήμου Κλημενώφ δίνουν μια απίθανη χροιά εποχής στην παράσταση, τα βίντεο με το διακεκριμένο ηθοποιό Νίκο Χατζόπουλο είναι εύγλωττα και απογειωτικά, οι χορογραφίες της Ειρήνης Ερωφίλη Κλέπκου ευφάνταστες και μεθυστικές. Οι ιδιαίτεροι αστεϊσμοί του κειμένου, που αποδίδονται με θεατρικό λόγο αλλά και η ειλικρινής, ανυπόκριτη, σχεδόν συγκινητικά παιδιάστικη παρουσία των κοριτσιών συνθέτουν μια παράσταση ευχάριστη και διασκεδαστική.

Η δε σκηνική πρόταση του σκηνοθέτη επιτυγχάνει γεμάτες φαντασία, υπέροχες και εντυπωσιακές ερμηνείες, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης ξέρει να καθοδηγήσει το έμψυχο υλικό του.

 

 

Όπως πληροφορούμαστε, το “The Proof Show”, η μουσικοθεατρική παράσταση της ομάδας ValSia (Βαλέρια Δημητριάδου και Αθανασία Κουρκάκη), συνεχίζεται στο Red Jasper Theater. Πρόκειται για μία παράσταση με πολλή μουσική (live), ανατροπές και χιούμορ.

Σας θυμίζουμε πως η ομάδα VaLSia συστήθηκε στο θεατρικό κοινό με τη «Σταχτομπούτα» (2017-18) και το «Μικρό σπίτι στην Αθήνα» (2019), που παίχτηκε στο Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, κάνοντας αίσθηση.

Το «The Proof Show» εμπνευσμένο από το παραμύθι «Sole, Luna e Talia» από το «Pentamerone» του Τζιαμπατίστα Μπαζίλε, που είναι η πρώτη εκδοχή της Ωραίας Κοιμωμένης, μας παρουσιάζει τις ωραίες κοιμώμενες του σήμερα. Κι ενώ έχει την εικόνα ενός απλού διαγωνισμού τραγουδιού, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα οργανωμένο πείραμα για τη ματαιοδοξία.

Στο διαγωνισμό παίρνουν μέρος μόνο δύο κοπέλες. Η Sole και η Luna. Θα περάσουν από 5 δοκιμασίες, σε 5 διαφορετικά είδη μουσικής για να φανεί ποια αξίζει περισσότερο. Ένας διοργανωτής, ο Maestro, και το δεξί του χέρι η Cobra κινoύν τα νήματα ώστε το πείραμα να επιτελέσει το σκοπό του και τα κορίτσια να βρουν τον τελικό τους προορισμό.

Βασικό θέμα της παράστασης είναι η έννοια της ματαιοδοξίας με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Τον ανταγωνισμό, την υπερπροβολή του Εγώ, την έννοια της κριτικής και της αποδοχής από τους γύρω. Ποια ανάγκη οδηγεί τον άνθρωπο στο να αποδείξει ότι αξίζει; Γιατί πρέπει συνέχεια να κρίνουμε και να κρινόμαστε; Γιατί η ευτυχία κάποιου να εξαρτάται τόσο πολύ από την αποδοχή ή μη των άλλων;

 

 

Συντελεστές

Σύλληψη ιδέας – Κείμενο: ValSia
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μουσική επιμέλεια: VaISia
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Δήμος Κλημενώφ
Κίνηση: Ειρήνη Ερωφίλη Κλέπκου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κορίνα Γκουγκουλή
Video: Νικόλας Μακρής
Σχεδιασμός φωτισμών: Τάκης Λυκοτραφίτης
Σχεδιασμός ήχου: Φοίβος Παπαγιάννης, Θεμιστοκλής Παντελόπουλος
Wig styling: Μιχάλης Κουτσοθανάσης
Artwork – poster: Χρήστος Συμεωνίδης
Promo φωτογραφίες: Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Φωτογραφίες παράστασης: Karol Jarek

Παίζουν:
Sole: Βαλέρια Δημητριάδου
Luna: Αθανασία Κουρκάκη
Cobra: Αρετή Τίλη
Maestro: Νίκος Χατζόπουλος (σε video προβολή)

  • Teaser:

http://bit.ly/2OnJERQ

Πληροφορίες

Red Jasper Theater (πρώην Β’ Σκηνή Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας)
Κεφαλληνίας 18 Κυψέλη
Κρατήσεις: 6972107672 (νέο τηλέφωνο)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.30

Διάρκεια:
100 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό 10€
Μειωμένο 7€

Προπώληση: http://bit.ly/373HFZW
viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, WIND, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk, Yoleni’s

Επικοινωνία-προβολή στα ΜΜΕ
Ανζελίκα Καψαμπέλη | akapsamb@gmail.com

Ειρήνη ΑϊβαλιώτουΟι ValSia τραγουδούν το “Duetto buffo di due gatti” του Ροσίνι – Απόσπασμα από το “The Proof show”
Περισσότερα
Δέκα λόγοι για να δούμε τις «Μεγάλες Προσδοκίες» στο Σύγχρονο Θέατρο

Δέκα λόγοι για να δούμε τις «Μεγάλες Προσδοκίες» στο Σύγχρονο Θέατρο

21 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

 

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Είναι 3 Αυγούστου του 1861 όταν ο Κάρολος Ντίκενς δημοσιεύει στη λογοτεχνική εφημερίδα που επιμελείται ο ίδιος, το τελευταίο μέρος του αριστουργήματός του «Μεγάλες Προσδοκίες». Πρόκειται για την ιστορία του Πιπ, ενός ορφανού αγοριού που βλέπει ξαφνικά την τύχη να του χαμογελά. Του χαμογελά όμως πραγματικά ή μήπως τον ειρωνεύεται;

Μια μεγάλη κληρονομιά περιμένει τον Πιπ. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν γύρω του και μέσα του. Ο δρόμος του διασταυρώνεται με τους δρόμους παράξενων ανθρώπων: ο δραπέτης Μάγκουιτς, η τρελή μις Χάβισαμ, η άκαρδη ωραία Εστέλλα, ο πανούργος δικηγόρος Τζάγκερς και πολλοί άλλοι μπερδεύουν τη ζωή και την ψυχή του ήρωα.
Χαρακτήρες που η πένα του Κάρολου Ντίκενς ζωντανεύει με τις πιο αδρές πινελιές και τις πιο λεπτές ψυχολογικές αποχρώσεις, με χιούμορ και δραματική ένταση, στήνοντας μια δυνατή πλοκή μέσα στο σκοτεινό σκηνικό του Λονδίνου των αρχών του 19ου αιώνα. Διόλου άδικα οι «Μεγάλες προσδοκίες» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα στον κόσμο.

Το αριστούργημα αυτό του Κάρολου Ντίκενς, η πιο σκοτεινή ερωτική ιστορία όλων των εποχών, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, απ’ τις 31 Ιανουαρίου 2020, στο Σύγχρονο Θέατρο, σε μια σύγχρονη και ατμοσφαιρική παράσταση που σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ και διασκευάζει για το θέατρο η Μαριλένα Παναγιωτοπούλου. Παίζουν οι ηθοποιοί: Φιλαρέτη Κομνηνού, Αλέκος Συσσoβίτης, Γιώργος Χριστοδούλου, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κωνσταντίνος Γεωργαλής και Λήδα Κουτσοδασκάλου.

Οι “Μεγάλες Προσδοκίες” έχουν αναμφισβήτητη δραματική δύναμη (οκτώ φορές διασκευάστηκαν για το θέατρο και τον κινηματογράφο απ’ το 1871 ως το 1950) κι η τέχνη τους, καθώς και το “μήνυμα” που αναπτύσσεται στις συγκινητικές σελίδες τους, έχουν μια βαθύτερη ανθρώπινη ουσία.

Τους εμβληματικούς ρόλους έχουν ενσαρκώσει κορυφαίοι ηθοποιοί του Χόλιγουντ όπως οι Ήθαν Χωκ/Ραλφ Φάινς (Πιπ), Γκουίνεθ Πάλτροου (Εστέλλα), Τζιν Σίμονς/Σαρλότ Ράμπλιγκ/Έλενα Μπόναμ Κάρτερ/Αν Μπάνκροφτ (Δεσποινίς Χάβισαμ), Άντονι Χόπκινς/Ρόμπερτ Ντε Νίρο (Μάγκουιτς).

Στον απέραντο κόσμο των «Μεγάλων Προσδοκιών», διαβιούν όντα με απόλυτη κακία αλλά και μερικά με απέραντη καλοσύνη. Κινούνται επίσης πλάσματα σαν τον Πιπ και τον Μάγκουιτς, σαν την Εστέλλα και τη μις Χάβισαμ, που δεν είναι ούτε σατανικά ούτε αγγελικά, αλλά απλά ανθρώπινα πλάσματα που οι ψυχές τους δέχονται ως τα βάθη τους τ’ αντιφατικά ρεύματα του καλού και του κακού.

 

 

Η ιστορία

Οι «Μεγάλες Προσδοκίες» είναι η εξαίσια ιστορία του νεαρού Πιπ που ζει στη φτώχεια των βάλτων, ώσπου τρομερές συμπτώσεις τον φέρνουν στο Λονδίνο, στους κύκλους του «καλού κόσμου». Μέσα από τις περιπέτειες του Πιπ, που παρατηρεί τον κόσμο γεμάτος όνειρα κι ερωτηματικά, ο Ντίκενς περιγράφει την Αγγλία της πρώτης βιομηχανικής εποχής, μιας σκληρής εποχής όπου όμως τα θαύματα ήταν δυνατά. Με φόντο την ύπαιθρο, που παρακμάζει, και την πόλη, που αναπτύσσεται γοργά, ο Ντίκενς δημιουργεί μια σειρά αξιαγάπητους χαρακτήρες. Η ωραία Εστέλλα είναι δύστροπη και καταστροφική, η μις Χάβισαμ είναι μισότρελη, η αδελφή του Πιπ είναι μια μέγαιρα, και ο Μάγκγουιτς, που αποτελεί με τον τρόπο του το κέντρο αυτής της ιστορίας, είναι ένας παράνομος –που μοιάζει με τον Γιάννη Αγιάννη στους «Αθλίους» του Ουγκώ. Όμως πίσω από τα φαινόμενα κρύβονται απρόσμενες αλήθειες και παλιά μυστικά που διαμορφώνουν την πλοκή και που κινούν το γαϊτανάκι των ηρώων. Ο χωρίς ανταπόκριση έρωτας, η φιλία, το πεπρωμένο, η εκδίκηση, οι ταξικές συγκρούσεις, η κοινωνική αναρρίχηση, η αρρώστια, ο θάνατος και η λύτρωση περιγράφονται από τον Ντίκενς με ρεαλισμό και χιούμορ. Οι δραματικές σκηνές είναι συνταρακτικές, οι κωμικές είναι απολαυστικές και οι πρώτες διαδέχονται τις δεύτερες σε μια μνημειώδη σύνθεση.

 

 

Γιατί όμως πρέπει να δούμε την παράσταση του Σύγχρονου Θεάτρου; Ιδού μερικοί (10) καλοί λόγοι:

1. Διότι η Λίλλυ Μελεμέ, με το μαγικό της ραβδί, δημιουργεί μια επική παράσταση, απεικονίζοντας με πνευματώδη διάθεση αλλά και δραματική ένταση μέσα από μια σκοτεινή πλοκή τη βικτοριανή εποχή του 19ου αιώνα. Η σκηνοθέτις με φοβερή οξυδέρκεια δίνει ζωή, νεύρο, πειστικότητα και ανθρωπιά στους χαρακτήρες.

2. Διότι η παράσταση σε όλη τη διάρκειά της έχει απίστευτη ζωντάνια και αλλεπάλληλες εκπλήξεις, χωρίς να προδίδει το ύφος του βιβλίου.

3. Διότι ο πρωταγωνιστής Αλέκος Συσσοβίτης κερδίζει αβίαστα, με τη βοήθεια του γοητευτικού παρουσιαστικού του και της αρμονικής του κίνησης, τη συμπάθεια του θεατή στο ρόλο του Μάγκουιτς, του κατάδικου ευεργέτη του Πιπ, και μας αποκαλύπτει τις μεγάλες ερμηνευτικές του ικανότητες.

4. Διότι η Νατάσα Εξηνταβελόνη, χάρη στο σπουδαίο ταλέντο της και τη χαριτωμένη της εμφάνιση, την ωραία της φωνή, το εύθραυστο βλέμμα της και τις χορευτικές της ικανότητες, είναι χάρμα οφθαλμών στο ρόλο της πανέμορφης μα σκληρής και άκαρδης Εστέλλα.

5. Διότι ο Γιώργος Χριστοδούλου είναι ο ιδανικός πρωταγωνιστής για το ρόλο του Πιπ. Μας δίνει αξιοθαύμαστα τη μεταμόρφωση του ήρωα από ένα απλοϊκό, καλοπροαίρετο αγόρι της υπαίθρου σε ένα πλάσμα που προσπαθεί να προσχωρήσει στην τάξη των αριστοκρατών και που μεγαλοπιάνεται υποδυόμενος κάτι το οποίο δεν του ταιριάζει.

6. Διότι η Φιλαρέτη Κομνηνού στο ρόλο της πληγωμένης από έρωτα, ιδιόρρυθμης, μακάβριας Μις Χάβισαμ, στο δωμάτιο – μαυσωλείο, είναι εξαιρετικά επιβλητική.

7. Διότι οι δύο νεότεροι ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο Κωνσταντίνος Γεωργαλής και η Λήδα Κουτσοδασκάλου, που συμπληρώνουν τη διανομή, είναι πραγματικά εξαίρετοι.

8. Διότι η Μαριλένα Παναγιωτοπούλου κάνει μια αξιόλογη θεατρική μεταφορά που διαθέτει την αύρα του αριστουργήματος και μένει πιστή στο πνεύμα του Ντίκενς.

9. Διότι τα σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη και οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα μας μεταφέρουν με ενάργεια στο ζοφερό κλίμα της εποχής. Τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα είναι αληθινά έργα τέχνης, η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου θεσπέσια και η επιμέλεια κίνησης – χορογραφία της Μόνικας Έλενας Κολοκοτρώνη πολύ δημιουργική.

10. Και διότι πάνω απ’ όλα στην παράσταση ξεδιπλώνονται όλα τα σπουδαία ανθρώπινα αισθήματα: ο έρωτας, η φιλία, ο πόνος της απώλειας. Παράλληλα με τον κύριο κορμό της αφήγησης, αναπτύσσονται σπάνιες ανθρώπινες στιγμές. Ο ρεαλισμός διαδέχεται το χιούμορ και οι σκηνές εναλλάσσονται καθώς η κωμωδία αντικαθιστά συστηματικά το δράμα και το αντίθετο.

 

 

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Μετάφραση-Διασκευή: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση-Χορογραφία: Μόνικα Έλενα Κολοκοτρώνη
Βοηθός σκηνοθέτιδος: Μαριτίνα Αστρά
Βοηθός συνθέτη: Γιώργος Μιζήθρας
Βοηθοί ενδυματολόγου-Ειδικές κατασκευές: Κυράννα Γκιόκα, Αφροδίτη Αναστοπούλου
Φωτογραφίες: (promo) Τάσος Βρεττός, (παράστασης) Βάσια Αναγνωστοπούλου
Trailer: Φώτης Φωτόπουλος

Υπεύθυνη Επικοινωνίας Παράστασης: Ελεάννα Γεωργίου
Οργάνωση Παραγωγής: Λίνα Αξιωτάκη, Μαρία Αναματερού
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα-Λυκόφως Ι.Κ.Ε.
Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Αλέκος Συσσοβίτης, Γιώργος Χριστοδούλου, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Λήδα Κουτσοδασκάλου
Styling promo φωτογράφισης: Βασιλική Σύρμα | Mακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Κοστούμια: Βεστιάριο Κώνστα | Περούκα κας Φ. Κομνηνού: Στέφανος Βασιλάκης

∼

Ο Κάρολος Ντίκενς, ένας απ’ τους μεγαλύτερους Βρετανούς συγγραφείς, γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας το 1812. Λόγω οικογενειακών προβλημάτων, αναγκάστηκε από πολύ μικρός να εργαστεί, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα για να επιβιώσει. Τα πρώτα του λογοτεχνικά βήματα τα έκανε δημοσιεύοντας έργα του σε περιοδικά και εφημερίδες. Σε ηλικία 24 ετών κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός το 1838 όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Όλιβερ Τουίστ. Έγραψε πολλά σπουδαία έργα, μεταξύ των οποίων: Δαβίδ Κόπερφιλντ, Ιστορία δύο πόλεων, Μεγάλες προσδοκίες. Πέθανε στο Λονδίνο το 1870. Το έργο του όμως παραμένει ζωντανό και ανεξίτηλο στο χρόνο. Μέχρι σήμερα τα βιβλία του διαβάζονται με την ίδια αγάπη σε όλο τον κόσμο.

∼

  • Διαβάστε επίσης:

“Μεγάλες προσδοκίες” – Η ραγισμένη καρδιά του Ντίκενς χτυπά στο Σύγχρονο Θέατρο

Αποσπάσματα από το αριστούργημα του Καρόλου Ντίκενς “Μεγάλες Προσδοκίες”

“Μεγάλες Προσδοκίες” του Ντίκενς: Τι πρέπει να ξέρετε πριν δείτε την παράσταση στο Σύγχρονο Θέατρο

 

 

Πληροφορίες

Πρεμιέρα: 31 Ιανουαρίου 2020
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 20.00, Πέμπτη & Σάββατο στις 21:15,
Κυριακή στις 21:00
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο (Ευμολπιδών 45, Στάση Μετρό Κεραμεικός)
Τηλέφωνο: 210 3464380
Site: www.sychronotheatro.gr
Email: info@sychronotheatro.gr
Facebook: Σύγχρονο Θέατρο_official
Φωτογραφίες (high res): https://bit.ly/2OQOZAG
Προπώληση: στο ταμείο του θεάτρου | Τηλ.: 2103464380 | ww.sychronotheatro.gr |
www.ticketplus.gr| Τηλ.: 210 220 3000

ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Μετρό
Το Σύγχρονο θέατρο βρίσκεται σε απόσταση 300 μέτρων απ’ τον σταθμό «Κεραμεικός» http://www.ametro.gr
Λεωφορεία
Γραμμές 026, 027, 813, 836, 856, 865, Α16
Στάση «Σίδερα» (επί της Ιεράς Οδού)
http://www.oasa.gr
Χώροι στάθμευσης αυτοκινήτων
Στην οδό Τριπτολέμου βρίσκονται δύο κλειστά parking, σε απόσταση 50 μέτρων απ’ το Σύγχρονο Θέατρο, και στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου ένα κλειστό πάρκινγκ σε απόσταση 80 μέτρων.

Διευκολύνσεις για ΑμεΑ:
Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε χρήστες/ριες αναπηρικού αμαξιδίου και διαθέτει τουαλέτα ΑμεΑ. Παρακαλούμε, κατά την κράτηση ή την αγορά των εισιτηρίων σας, να ενημερώνετε τον υπάλληλο των εισιτηρίων, προκειμένου να δίνονται οι κατάλληλες θέσεις στην αίθουσα.

Ειρήνη ΑϊβαλιώτουΔέκα λόγοι για να δούμε τις «Μεγάλες Προσδοκίες» στο Σύγχρονο Θέατρο
Περισσότερα
«Χαρτοπόλεμος» – Θέατρο πραγματικότητας και η πραγματικότητα που σε σημαδεύει…

«Χαρτοπόλεμος» – Θέατρο πραγματικότητας και η πραγματικότητα που σε σημαδεύει…

17 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

 

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Το δώρο του από ψηλά μάς έστειλε και φέτος το γλυκό, αγαπημένο κι αξέχαστο παιδί του ελληνικού θεάτρου, ο Βαγγέλης Ρωμνιός. Ο «Χαρτοπόλεμος», που απλόχερα ρίχνει η ταλαντούχα πένα του, η παράσταση που αγκαλιάστηκε όσο λίγες τα τελευταία χρόνια και την ξεχώρισε αυθόρμητα το κοινό, είναι μια παράσταση «γροθιά στο στομάχι» για τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Κωμωδία και δράμα, αγωνιώδες θρίλερ και καθημερινότητα συμπλέκονται και συνθέτουν το μωσαϊκό του έργου, αλλά και την ταυτότητα της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων.

Σε ένα κακόγουστο μικροαστικό σαλονάκι οι ήρωες πάσχουν από τα πάντα. Υποφέρουν από τα πάντα. Στην αρχή μοιάζει με ανέκδοτο. Δεν είναι, όμως. Επί σκηνής εμφανίζονται όλες οι συμφορές της ελληνικής κοινωνίας.

“‘Ενα εργόχειρο χρόνων”

Αν προσπαθήσεις να εντάξεις τον “Χαρτοπόλεμο” σε κάποιο θεατρικό είδος, βρίσκεσαι μπροστά σε μια γεμάτη ευαισθησία απορία. Δεν μπορείς αβασάνιστα να πεις ότι το έργο ανήκει στο δράμα ή στην κωμωδία. Αν είναι μαύρη κωμωδία ή τραγικωμωδία. Όπως σημειώνεται και στην έκδοση του βιβλίου, «οι έννοιες αυτές ούτως ή άλλως στη σύγχρονη θεατρική γραφή συχνότερα συμπλέκονται και συλλειτουργούν, παρά διαχωρίζονται». «Οικογενειακό δράμα με στοιχεία θρίλερ; Ίσως, αλλά και πάλι όχι ακριβώς». Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο πετυχαίνει να είναι τα πάντα. Για τους άμεσα δημιουργικά εμπλεκόμενους δεν ήταν απλά ένα έργο. «Ήταν ένα εργόχειρο χρόνων στο οποίο καταθέσαμε δουλειά και ελπίδες, με τη ρήτρα ο καθένας να δώσει ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει και να υπερβεί αν χρειαστεί τα δημιουργικά του όρια – και μάλιστα πριν από την πρεμιέρα», αναφέρεται στην έκδοση.

Τρία αδέλφια

Για μας τους θεατές ο “Χαρτοπόλεμος” είναι ένα αστροπελέκι ή ένας καταπέλτης. Ένα παιδί με προοπτικές, ένας χαμηλόμισθος εργαζόμενος, ένας άεργος, μια μπερδεμένη νεαρή. Τρία αδέλφια που θαρρείς ότι ξέφυγαν από τον Τσέχωφ, μια κοπέλα και ένας ανύποπτος πλασιέ, που αποτελεί τον αναγκαίο καταλύτη για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να φτάσει η ιστορία στη δραματική κορύφωσή της.
Ποιοι είμαστε πραγματικά; Τι είναι αυτό που μας καθορίζει; Η ανάμνηση κάποιας απουσίας; Μερικές ανεκπλήρωτες επιθυμίες; Πιθανόν οι πρώτες εικόνες που θυμόμαστε από τότε που ήμασταν παιδιά, διαμορφώνουν την ταυτότητα ενός ενήλικα. Ένα έργο σύγχρονο, απολύτως αληθινό και απολύτως ανελέητο.

Ένας σύγχρονος “Βυσσινόκηπος”

Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανθρώπου σε κάθε εποχή να θέλει να μείνουν όλα όπως τα έμαθε και τα συνήθισε, δεδομένα κι οριστικά. Κι εκείνα να αλλάζουν γύρω του και να τον παρασύρουν σ’ ένα μέλλον για το οποίο θα είναι πάντα απροετοίμαστος κι ανέτοιμος.

Σε ένα υποθηκευμένο σπίτι, έναν σύγχρονο «Βυσσινόκηπο», πέντε ήρωες, όλοι εκπρόσωποι της αντιηρωικής γενιάς των τριαντάρηδων στην Αθήνα της κρίσης, κρίνονται, αλληλοαγαπιούνται και αλληλοκατασπαράσσονται. Κατά τη διάρκεια ενός εικοσιτρατραώρου και μόνο, παιδικά και ενήλικα τραύματα χρόνων βγαίνουν στην επιφάνεια. Η προσπάθεια για επιβίωση -οικονομική αλλά και συναισθηματική- οδηγεί στα άκρα με αιχμή του δόρατος μια αναπάντεχη κατάληξη. Ένα σύγχρονο θρίλερ που ίσως αυτή τη στιγμή να εξελίσσεται στη διπλανή μας πόρτα. Ένας «Χαρτοπόλεμος» που σκορπίζει στον αέρα τις στάχτες μιας ολόκληρης κοινωνίας. Μια θεατρική ερμηνεία για όλα εκείνα που γεννούν, δεσμεύουν και απελευθερώνουν αντιφάσεις και αντίρροπες δυνάμεις. Το έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού μας δείχνει μια οικογένεια που δεν μένει ανεπηρέαστη όταν πλήττεται και κλονίζεται το ευρύτερο σύστημα. Γιατί απλούστατα η οικογένεια δεν αναπαράγεται εκτός ιστορίας. Οι συσπειρώσεις και οι αντισυσπειρώσεις που γέννησε η κρίση, υπογραμμίζουν το χαρακτήρα της οικογένειας.
Τελικά τι μπορεί ο καθένας από εμάς να παραχωρήσει, για να διατηρήσει τον προσωπικό του “Βυσσινόκηπο; Τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε, για να τον προφυλάξουμε;

Το «σιδερένιο κλουβί»

Εκπροσωπώντας μια γενιά που πασχίζει να επιβιώσει σε αντίξοες συνθήκες πάνω στα χαλάσματα της προηγούμενης, αδυνατώντας να διαμορφώσει τη δική της ιδεολογία και εκτίμηση των γεγονότων του παρελθόντος ανεπηρέαστη από προπαγάνδα και συναισθηματικές εξάρσεις, η γενιά των τριαντάρηδων του «Χαρτοπόλεμου» ξεσπάει.
Ας μη χαλάσω όμως την αποκάλυψη του θεατή που δεν έχει δει ακόμη την παράσταση, αποκαλύπτοντας το εκρηκτικό φινάλε της. Ας σταθούμε στη φιλοσοφική διάσταση που τη διαπερνά. Τι είναι τελικά η μνήμη; Ατομική αλλά και συλλογική. Κίνητρο για δράση, εφαλτήριο και σημείο εκκίνησης ή «σιδερένιο κλουβί» που κρατάει αλυσοδεμένους σε ένα εξωραϊσμένο και εξιδανικευμένο παρελθόν άτομα και κοινωνίες;

Τα όνειρα της γενιάς του Βαγγέλη Ρωμνιού, που τόσο πρόωρα και άδικα έφυγε από κοντά μας, συντρίβονται στα βράχια της οικονομικής κρίσης και της γείωσης που έφερε η συνειδητοποίηση της πολυπλοκότητας των πραγμάτων.
Η οικονομική ύφεση, η αύξουσα μεταναστευτική τάση, η γενικευμένη ανομία και η πολιτική αβεβαιότητα συνθέτουν το μωσαϊκό μιας εποχής που παρουσιάζεται ως η εποχή που καταστέλλει κάθε ιδεολογία.

 

 

Η παράσταση

Η συνεχής αντιπαράθεση συναισθημάτων μαζί με τον έντονο ρυθμό της παράστασης σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και κομμένη την ανάσα. Γέλιο, απογοήτευση, απόγνωση, θλίψη, ελπίδα, όλα τα συναισθήματα βρίσκουν τη θέση τους.
Παρακολουθώντας τον «Χαρτοπόλεμο» στο θέατρο «Μικρό Γκλόρια», ένα λειτουργικό χώρο που σε κάνει να “ζεις” την ιστορία σε όλη της την ένταση, διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά πως η πίστη σε ένα σκοπό και η αφοσίωση στην τέχνη σου μπορούν να κάνουν θαύματα.

Η Βασιλική Σύρμα επιμελήθηκε τα τέλεια κοστούμια για τους συγκεκριμένους ήρωες και τη συγκεκριμένη παράσταση. Η μουσική-Video εγκατάσταση του Γιωργή Τσουρή, τα σκηνικά της Κωνσταντίνας Μαρδίκη και οι φωτισμοί της Σεμίνας Παπαλεξανδροπούλου ήταν από τα πιο επιτυχημένα και άμεσα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε νεοελληνικό έργο.

Τη θαυμάσια δραματουργία, την επεξεργασία του κειμένου και την καίρια μουσική για την παράσταση έκανε ο εξαίρετος Γιωργής Τσουρής. Την αριστοτεχνική σκηνοθεσία υπογράφει ο μαέστρος του ρεαλισμού Γιώργος Παλούμπης.

Ο κάθε ρόλος στο έργο βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Οι ήρωες δεν είναι αυτό που δείχνουν και όλοι ταράσσονται από εσωτερικές συγκρούσεις. Οι ηθοποιοί που είδαμε συνθέτουν άνεση, εγρήγορση, μέτρο, σαγήνη και χιούμορ.

Την παράσταση την πέτυχα (χωρίς να κάνω επιλογή) με τη διανομή στην οποία συμμετέχουν ο Πέτρος Σπυρόπουλος και η Άννα Κολιοφώτη και όχι οι Γιωργής Τσουρής και οι Βάλια Παπακωνσταντίνου, που δεν αμφιβάλω πως θα είναι το ίδιο καλοί.

 

 

Όλοι οι ηθοποιοί έδειξαν την άμεμπτη τεχνική τους. Η ερμηνεία της συμπαθέστατης και ταλαντούχας Άννας Κολιοφώτη ήταν πολύ ξεχωριστή και ζωντανή. Ο έξοχος ηθοποιός Πέτρος Σπυρόπουλος υπήρξε άρτια ρεαλιστικός και υπέροχα ώριμος. Με σαφήνεια τόνισε το ρόλο του ο αξιόλογος Θάνος Αλεξίου. Εκπληκτική, μεταδίδοντας τις κρυμμένες προθέσεις του συγγραφέα, η ερμηνεία του Παύλου Πιέρρου. Σφύζον πρόσωπο, με ορμή, κομψότητα και ένταση, ο Φοίβος Ριμένας έδωσε πολύ δυνατές στιγμές στην παράσταση.

Θέατρο πραγματικότητας, θέατρο χωρίς κανένα ρετούς, σε μια παράσταση που σε σημαδεύει και σε συγκινεί με την αλήθεια της. Κατά την έξοδό σου από το θέατρο, συνειδητοποιείς την απτή πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο, αντικρίζοντας τους αστέγους να κοιμούνται στις γύρω στοές και διαπιστώνεις πως το ιστορικό κέντρο της Αθήνας μπορεί να αποτελεί και τη συνέχεια του “Χαρτοπόλεμου”.

  • Το έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού “Χαρτοπόλεμος” παρουσιάστηκε αρχικά στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης στην Αθήνα τη θεατρική περίοδο 2016-2017 σε δραματουργία και επεξεργασία κειμένου του Γιωργή Τσουρή και σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη. Η παράσταση επαναλήφθηκε τις περιόδους 2017-2018 και 2018-2019 και 2020 στο θέατρο Γκλόρια Μικρό στην Αθήνα.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Βαγγέλης Ρωμνιός
Δραματουργία – Επεξεργασία κειμένου: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Μουσική-Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Άρτεμις Βαλτάτζη
Φωτογραφίες: Γεωργία Παναγοπούλου-Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Video: Μιχάλης Κλουκίνας
Οργάνωση Παραγωγής: MA NON TROPPO* – Γιωργής Τσουρής

Ηθοποιοί: Γιωργής Τσουρής / Πέτρος Σπυρόπουλος, Βάλια Παπακωνσταντίνου / Άννα Κολιοφώτη, Θάνος Αλεξίου, Παύλος Πιέρρος και Φοίβος Ριμένας

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Διάστημα Παραστάσεων: έως 1 Μαρτίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00.
Διάρκεια: 85 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Γκλόρια Μικρό.
Διεύθυνση: Ιπποκράτους 7, Αθήνα
Εισιτήριο: Κανονικό 14 ευρώ, Μειωμένο 12 ευρώ, Aνέργων 10 ευρώ, Ατέλεια 5 ευρώ
Τηλέφωνο ταμείου: 2103642334 | Καθημερινά 10:30-13:00 & 18:00-22:30

* Η Εταιρεία Θεάτρου MA NON TROPPO ιδρύθηκε το 2012 από τον Γιωργή Τσουρή και τη Βάλια Παπακωνσταντίνου και δραστηριοποιείται θεατρικά στην Αθήνα. Το 2014 παρουσίασε στο Από Μηχανής Θέατρο την παράσταση «Τα Λουλούδια στην κυρία» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, ενώ το 2017 με τον ίδιο σκηνοθέτη, επανήλθε με την παράσταση «Χαρτοπόλεμος», αρχικά στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης και μετέπειτα στο Θέατρο Γκλόρια Μικρό για δύο σεζόν. Το καλοκαίρι του ’17 παρουσίασε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση «Ο Αλαβροστοισειώτης» σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου, ενώ την άνοιξη του 2019 ανέβασε το έργο “170 τετραγωνικά (ΜOONWALK)” στο Από Μηχανής Θέατρο σε σκηνοθεσία και πάλι Γιώργου Παλούμπη, το οποίο επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.

Ειρήνη Αϊβαλιώτου«Χαρτοπόλεμος» – Θέατρο πραγματικότητας και η πραγματικότητα που σε σημαδεύει…
Περισσότερα
«Πριν την αποχώρηση»: Μια κωμωδία στα άδυτα της ναζιστικής βαρβαρότητας

«Πριν την αποχώρηση»: Μια κωμωδία στα άδυτα της ναζιστικής βαρβαρότητας

12 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Το «Πριν την αποχώρηση» γράφτηκε από τον Τόμας Μπέρνχαρντ την εποχή των απανωτών σκανδάλων που ξέσπασαν στη Γερμανία και αφορούσαν αποκαλύψεις για το ναζιστικό παρελθόν υψηλόβαθμων αξιωματούχων της κυβέρνησης. Η συγγραφή του έργου ήρθε ως αντίδραση στις διώξεις που υφίστατο η εξεγερμένη νεολαία και κυρίως στην απόλυση του προσωπικού φίλου και συνεργάτη του Μπέρνχαρντ, Κλάους Πάιμαν, που ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπος της πολιτικο-ποιημένης θεατρικής πρωτοπορίας στη Γερμανία, από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου της Στουτγάρδης.

Για δεύτερη φορά στη μακρά διαδρομή τους, το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας και η Μπέττυ Αρβανίτη παρουσιάζουν το αριστουργηματικό έργο του Thomas Bernhard «Πριν την αποχώρηση», του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα, ο οποίος με το συνολικό του έργο σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη πολύ επιτυχημένη και βραβευμένη παρουσίασή του στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (με 15.000 θεατές) σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού με τους Μπέττυ Αρβανίτη, Σοφοκλή Πέππα και Αννέζα Παπαδοπούλου, το «Πριν την αποχώρηση» έκανε ξανά πρεμιέρα στις 30 Οκτωβρίου 2019 σε μετάφραση Βασίλη Πουλαντζά και σκηνοθεσία αυτή τη φορά του Νίκου Μαστοράκη.

 

 

Μια ευυπόληπτη οικογένεια

Στο έργο, η εκλεκτή οικογένεια Χέλλερ, όπως και πολλές ευυπόληπτες γερμανικές οικογένειες εκείνου του καιρού, έχει ευγενή ιδανικά: τιμά τη μνήμη των γονέων, φροντίζει την ανάπηρη αδελφή, εκτιμά την υψηλή τέχνη και την κλασική μουσική. Ο Ρούντολφ είναι φιλότεχνος, φιλόπατρις, φυσιολάτρης και οικολόγος. Η ψυχή του νιώθει αποτροπιασμό για τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράττουν οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, τις υποθέσεις των οποίων εκδικάζει στο Κακουργιοδικείο. Η δηλητηριώδης πένα του Μπέρνχαρντ όμως ανατρέπει αυτή την παρηγορητική -πολιτικώς ορθή- εικόνα.

Η αξιότιμη οικογένεια Χέλλερ έχει καλά κρυμμένα μυστικά. Η μητέρα αυτοκτονεί από απόγνωση, η ανάπηρη αδελφή υφίσταται ταπεινώσεις, η κλασική μουσική κακοποιείται σε απαίδευτα χέρια, η οικολογική ευαισθησία υποκρύπτει προσωπικό συμφέρον.

Το αγνό αίσθημα φιλοπατρίας στην ουσία είναι ένας παραληρηματικός εθνοκεντρισμός που ευθύνεται για τη μαζική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων στα κρεματόρια. Στο τέλος του έργου ο Ρούντολφ καταρρέει και η Βέρα τρέχει να φωνάξει τον Eβραίο γιατρό, εξαφανίζοντας πανικόβλητη ναζιστικές στολές, περιβραχιόνια και αγκυλωτούς σταυρούς, όλα απομεινάρια ενός φρικιαστικού παρελθόντος.

 

 

Το πιο σκοτεινό

Στο «Πριν την αποχώρηση» ο Benrhard δίνει πολιτικές διαστάσεις σ’ ένα ψυχολογικό οικογενειακό δράμα. Το έργο είναι μία πολιτική σάτιρα που αποκαλύπτει την «αρρώστια» του δυτικού πολιτισμού με γκροτέσκα διάθεση, είναι μια κωμωδία της γερμανικής ψυχής.

Η πρώτη του παρουσίαση, το 1979, ήταν ένας θρίαμβος. Η εφημερίδα Die Zeit έγραφε τότε: Τι είναι λοιπόν το “Πριν την αποχώρηση”; To ντεμπούτο ενός εντελώς καινούργιου Τhomas Bernhard; Ενός ανελέητου πολιτικού κωμωδιογράφου; Το έργο είναι φάρσα με θέμα τους ναζί, τους φασίστες που τους ξεσκεπάζει κάνοντάς μας να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια; Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Το «Πριν την αποχώρηση» είναι το πιο δύσκολο. Το πιο σκοτεινό, το πιο άρτιο απ’ όλα τα έργα του Bernhard. Όποιος θα δει σ’ αυτό μόνο τη σκανδαλώδη πλευρά (τις πολιτικές αναφορές και τα αστεία) δεν θα έχει καταλάβει το έργο.

 

 

Το θέατρο

Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και μετάφραση Βασίλη Πουλαντζά, συνεχίζοντας μια παράδοση ποιότητας και προσφοράς στο ελληνικό θέατρο, που μας γνώρισε σημαντικά ονόματα της παγκόσμιας δραματουργίας, φέτος, σε μια καίρια εποχή, μας παρουσίασε αυτό το απαιτητικό και συμβολικό έργο του Μπέρνχαρντ.

Οι άνθρωποι του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας παρατηρούν, επεξεργάζονται, μεταβολίζουν τα γεγονότα και δημιουργούν θέατρο που είναι ουσιαστική παιδεία για τον θεατή. «Καύσιμο» στο ταξίδι τόσων δεκαετιών είναι η συγκινητική εντιμότητα και η αγάπη τους για την τέχνη και το κοινό.

 

 

Η υπόθεση

Στο εμπνευσμένο από το κλίμα των αποκαλύψεων της εποχής “Πριν την αποχώρηση”, ο ένας από τους κεντρικούς ήρωες, ο Ρούντολφ Χέλλερ, πρώην υποδιευθυντής στρατοπέδου συγκεντρώσεως και νυν δικαστής, γλίτωσε την τιμωρία κρυμμένος επί δέκα χρόνια στο υπόγειο του σπιτιού του. Ζει πλέον στο πατρικό σπίτι μαζί με τις δύο αδελφές του, τη μεγαλύτερη σε ηλικία Βέρα και τη μικρότερη και ανάπηρη Κλάρα, απολαμβάνοντας μια ήρεμη και αξιοπρεπή ζωή, χάρη στον παχυλό μισθό που λαμβάνει ως Πρόεδρος του Δικαστηρίου. Σύντομα μάλιστα πρόκειται να συνταξιοδοτηθεί και να περάσει άνετα την υπόλοιπη ζωή του με μια γενναιόδωρη σύνταξη, όπως συνέβη και με άλλους Γερμανούς δικαστές που, σαν κι αυτόν, ξεκίνησαν τη σταδιοδρομία τους με τους ναζί. Η άνοδος του Χέλλερ ήταν γρήγορη και εντυπωσιακά απροσδόκητη. Από απλός στρατιώτης των ναζί έφτασε μέχρι το βαθμό του συνταγματάρχη και εν συνεχεία ασκούσε χρέη δικαστή στο ανατολικό μέτωπο. Ύστερα από δέκα χρόνια στην παρανομία, επέστρεψε στην ενεργό ζωή ως δικαστής. Εκείνα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια «κανείς δεν ρωτούσε τίποτε», επειδή κανείς δεν ήθελε να θυμάται ούτε και να ξέρει πολλά. Η λήθη σβήνει τις ενοχές και η σιωπή απαλύνει τον πόνο.

 

 

Ο Χίμλερ

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο στα έργα του Μπέρνχαρντ είναι το ότι ο συγγραφέας συσχετίζει τα πλασματικά πρόσωπα των ιστοριών του με ιστορικά πρόσωπα εντείνοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη δραματικότητα μέσω της αληθοφάνειας. Ο Χίμλερ συγχαίρει τον Ρούντολφ Χέλλερ για την υποδειγματική πειθαρχία του στρατοπέδου του και τις υπηρεσίες που προσφέρει στην πατρίδα του.

Κάθε χρόνο στις 7 Οκτωβρίου ο Ρούντολφ γιορτάζει τα γενέθλια του Χίμλερ μαζί με τις δύο αδελφές του. Για χάρη του Χίμλερ, οργανώνεται κάθε Οκτώβριο η ίδια ιδιότυπη ιεροτελεστία, που λαμβάνει χώρα σε ιδιαιτέρως στενό οικογενειακό κύκλο. Η Βέρα, η μεγάλη αδελφή, ο στυλοβάτης της οικογένειας, που επί δέκα χρόνια φρόντιζε τον κρυμμένο στο υπόγειο αδελφό της, η Βέρα που δηλώνει τόσο ταυτισμένη με τις ιδέες του, κάνει τις προετοιμασίες για τη γιορτή. Στολίζει με ακριβά λουλούδια τα βάζα, ετοιμάζει ένα ωραίο δείπνο. Βουρτσίζει και σιδερώνει τη στολή των Ες Ες καθώς και την τήβεννό του και γυαλίζει τις μπότες και το όπλο του. Τέλος, σιδερώνει ένα ριγέ σακάκι από αυτά που φορούσαν οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Η νεότερη Κλάρα παρακολουθεί με βουβή παραφορά την προετοιμασία αυτού του μακάβριου “παιχνιδιού”, της τελετής στην οποία είναι αναγκασμένη και η ίδια να συμμετάσχει. Είναι καθηλωμένη στην αναπηρική της καρέκλα, θύμα των αεροπορικών βομβαρδιστικών επιθέσεων των Αμερικανών. Τα αδέλφια της προτίμησαν να την κρατήσουν σπίτι και να τη φροντίζουν παρά να την κλείσουν σε ίδρυμα. Η Κλάρα είναι το μοναδικό ελεύθερο πνεύμα στο σπίτι των Χέλλερ. Κρατά ζωντανές τις ανεξάρτητες απόψεις της και στέλνει πύρινα γράμματα στις αριστερές εφημερίδες.

Η Βέρα, εξισορροπιστής των δύο πλευρών, συμμετέχει με ζήλο σε μια ιδεοληψία επιθυμώντας ταυτόχρονα να λυτρωθεί από αυτήν. Είναι ο πιο ολοκληρωμένος και ενδιαφέρον χαρακτήρας. Συνδυάζει σύνθετα και αντιφατικά στοιχεία: τον κυνισμό, τη διαστροφή, αλλά ταυτόχρονα και την επίγνωση της διαστροφής, όπως και μια οξυμένη συνείδηση του αδιεξόδου της ολέθριας πορείας που ακολουθεί. Μια συνείδηση που τη διαφοροποιεί από τον μονοδιάστατο και εμμονικό Ρούντολφ, που είναι το απλό όχημα μιας αρρωστημένης ιδεολογίας.

Ο Ρούντολφ και η Βέρα δεν έχουν παντρευτεί ποτέ. Η αδελφή τους Κλάρα ούτως ή άλλως ως ανάπηρη εξαρτάται από αυτούς. Ως υπηρέτρια έχουν μια αναλφάβητη χωριατοπούλα, που τη διάλεξαν κωφάλαλη για ευνόητους λόγους. Οι δυο τους φοβούνται να βάλουν στο σπίτι τους έναν ξένο. Ο πατέρας τους ήδη είχε καλλιεργήσει στην οικογένεια ένα κλίμα φιλυποψίας απέναντι στους άλλους. Η μητέρα τους ήταν διαφορετική, αντιστεκόταν. Επειδή δεν μπορούσε να την αφομοιώσει, ο άνδρας της την εξόντωσε. Την κακομεταχειριζόταν σε σημείο που έσπασε, έγινε κομμάτια, καθώς «ήταν φτιαγμένη από εύθραυστο υλικό».

 

 

Η γιορτή – θρίλερ

Κάθε χρόνο η “μυστική συμφωνία” τους επικυρώνεται με αυτή τη γεμάτη σημασία γι’ αυτούς τελετή, όπου γιορτάζονται τα γενέθλια του αρχηγού των Ες Ες, Χίμλερ. Να σημειωθεί πως ο Χάινριχ Χίμλερ ήταν από τους πιο σημαντικούς διαμορφωτές της ναζιστικής πολιτικής. Θεωρείται ο ιθύνων νους και ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος. Από τη θέση του σαν «Ανώτατος Αρχηγός» (Reichsführer) των Ες – Ες, πραγματοποίησε την εξόντωση των Εβραίων και των άλλων ανεπιθύμητων στο Ράιχ κοινωνικών ομάδων.

Ο Μπέρνχαρντ δημιουργεί μια ατμόσφαιρα θρίλερ καθώς στήνει τη γιορτή. Η τελετή, που γίνεται κάθε χρόνο προκειμένου να κρατηθεί ζωντανή η εθνικοσοσιαλιστική ιδέα, επισφραγίζεται με την αιμομιξία. Ο Τόμας Μπέρνχαρντ επιστρατεύει ένα γκροτέσκο, χολερικό χιούμορ, υπογραμμίζοντας το υπαρξιακό άγχος των ηρώων του, τον κυνισμό και τον σαδισμό τους. Το πραγματικό πρόσωπο του πολιτισμένου ανθρώπου, την αληθινή φύση της ανθρώπινης ψυχής: τη βαρβαρότητα και τη γυμνή βία.

Οι διαδοχικές αποκαλύψεις στην αφήγηση είναι σοκαριστικές, όχι απλά μελαγχολικές αλλά μαύρες, απαισιόδοξες, οδυνηρές, δηλαδή αληθινές.

Ο αντισημίτης σκέφτεται με στερεότυπα, με σύμβολα, γιατί είναι ανίκανος να δει τον Άλλον ως πρόσωπο και να συνάψει ισότιμη σχέση μαζί του. Το αρχέτυπο του Εβραίου κατασκευάζεται με τρόπο αυτιστικό, χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα.

 

 

Η παράσταση

Δυναμική η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Νίκος Μαστοράκης, με ρέουσα αφήγηση και υποδόρια συγκίνηση και ανατριχίλα. Μιλάει για το ανομολόγητο και το αδιάφανο, εμβαθύνει στους κραδασμούς ενός σπιτιού και μιας οικογένειας, όταν κάτι σ’ αυτό αλλάζει, σχεδόν τελεσίδικα. Κεντάει τις σχέσεις ανάμεσα στους ήρωες σαν ένα παζλ, αντιμετωπίζοντας μετωπικά και ποιητικά το θέμα. Στην παράσταση αναπλάθεται με ανατρεπτικό του χιούμορ μια βαριά ατμόσφαιρα γενικής συνενοχής, όπου η οικειότητα και η καθημερινότητα δίνουν τη θέση τους στη φρίκη και την τερατωδία. Από τη σκηνή δεν λείπουν το κωμικοτραγικό, η ειρωνεία και η ζωηρή αποτύπωση του σαρκασμού που διατρέχουν το έργο. Η τέχνη της υπερβολής, η τέχνη της μεγαλοποίησης φέρνουν στο φως μια τεράστια αλήθεια: οι ήρωες του Μπέρνχαρντ είναι νοσηρές προσωπικότητες που συντρίβονται κάτω από το βάρος των ιδεολογικών εμμονών τους.

Το “Πριν την αναχώρηση” ανήκει στα κείμενα – δασκάλους, που προκαλούν ρίγος. Στην παράσταση, οι σιωπές, οι εκφράσεις, τα χάσματα, οι τόνοι, οι ρυθμοί εκφοράς, είναι στοιχεία με ιδιότητες υδραργύρου, στα οποία αντικατοπτρίζεται ο κυνικά ψυχρός ψυχισμός των ηρώων.

Εκθαμβωτικές είναι οι διάχυτες αποχρώσεις στις ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών. Η έξοχη Μπέττυ Αρβανίτη, η μεγάλη κυρία του θεάτρου μας, πραγματικά ακτινοβολεί στο ρόλο της Βέρα. Η ευαίσθητη Σμαράγδα Σμυρναίου, μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς μας σήμερα, είναι συναρπαστική ως Κλάρα.

Ο δε Περικλής Μουστάκης είναι από τους ελάχιστους πρωταγωνιστές μας σήμερα, που θα μπορούσαν να υποδυθούν τόσο άψογα τον αποτρόπαιο Ρούντολφ με τη μοναδική παράνοιά του.

Όλοι οι συντελεστές υπηρέτησαν αριστοτεχνικά το εξαιρετικό αυτό κείμενο που με τόση απλότητα και αμεσότητα περιγράφει την απύθμενη ηλιθιότητα της αυταρχικής και φασιστικής σκέψης. Μια σπουδή στο φόβο και στην ανθρώπινη ανασφάλεια.

Απόλυτη η αρμονία κειμένου, σκηνοθεσίας, ερμηνειών. Η άριστη μετάφραση του Βασίλη Πουλαντζά, τα έξοχα σκηνικά – κοστούμια της Eλένης Μανωλοπούλου και οι επιμελημένοι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου σχεδίασαν με αδρές πινελιές τα εσωτερικά εφιαλτικά τοπία των ηρώων, κάνοντας τη σκληρότητα και την ένταση να μοιάζουν με συνεχή ηλεκτρική εκκένωση.

Όλες οι βελόνες στα κόκκινα. H αφήγηση σε συνεχή υπερένταση. H ατμόσφαιρα κλειστοφοβική, καχύποπτη, ερεβώδης, ανήλιαγη, επιθετική, εχθρική, εκστατική.

Σίγουρα στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας μόνο άρτιες παραστάσεις έχουμε δει και βλέπουμε. Και όταν η παράσταση τελειώνει και “αποχωρείς” για το σπίτι σου, δεν δυσκολεύεσαι να αναλογιστείς ξανά τη μαγεία του θεάτρου που δεν χάθηκε ακόμα.

  • Ο Νίκος Μαστοράκης συνεργάζεται για έβδομη φορά με το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας – το θέατρο απ’ όπου ξεκίνησε να σκηνοθετεί το 1994 με το «Τρίπτυχο» του Χεράντιαν Ράιντερς – και για πέμπτη φορά με την Μπέττυ Αρβανίτη.
  • Οι προηγούμενες συναντήσεις τους ήταν: «Παλιοί καιροί» του Χ. Πίντερ, 1996, «Επιστροφή» του Χ. Πίντερ, 2001, «Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχοφ, 2002, «Μαρία Στιούαρτ» του Φρήντιχ Σίλλερ, 2003.

∼

Συντελεστές

Μετάφραση: Βασίλης Πουλαντζάς

Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Eλένη Μανωλοπούλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παίζουν:

Μπέττυ Αρβανίτη στο ρόλο της Βέρα

Περικλής Μουστάκης στο ρόλο του Ρούντολφ Χέλλερ

Σμαράγδα Σμυρναίου στο ρόλο της Κλάρα

 

 

***

 

ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”

 

***

 

Πληροφορίες

Έναρξη παραστάσεων: 30 Οκτωβρίου 2019

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Σκηνή Μπέττυ Αρβανίτη)

Κεφαλληνίας 16Α, Κυψέλη – τηλ. 210.883872

www.theatroodoukefallinias.gr

 

Ειρήνη Αϊβαλιώτου«Πριν την αποχώρηση»: Μια κωμωδία στα άδυτα της ναζιστικής βαρβαρότητας
Περισσότερα
Λαμπερό φως από την πανέμορφη «Μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος»

Λαμπερό φως από την πανέμορφη «Μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος»

11 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Του Παναγιώτη Μήλα

 

«Ο συγγραφέας Philippe Minyana δημιουργεί ένα σκληρό κείμενο, που κινείται μεταξύ αφήγησης και θεατρικής δράσης, πλάθοντας έναν κόσμο με υλικά την αλαζονεία, τη διαστροφή, τη χυδαιότητα και την εκδίκηση. Τα πρόσωπα μπαίνουν σε έναν τραγικό κύκλο αίματος, που θα κλείσει μόνο όταν θα έχουν συντριβεί ολοκληρωτικά. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα βαρύ, σκοτεινό περιβάλλον, όπου ακόμη και πίσω από την παιδική αθωότητα κρύβονται τερατώδη ένστικτα».

***

«Ο Νεαρός Βασιλιάς βιάζει τη μικρή αδερφή της γυναίκας του μέσα σε μια καλύβα στο Σκοτεινό Δάσος. Της κόβει τη γλώσσα και την αφήνει μόνη και αβοήθητη. Επιστρέφει στο παλάτι και, δήθεν συντετριμμένος, λέει στη γυναίκα του πως η Μικρή πνίγηκε εν μέσω θαλασσοταραχής».

***

«Η νοσηρότητα γεννάει μεγαλύτερη νοσηρότητα, η βία φέρνει λύσσα για τιμωρία, τα εγκλήματα απαντιούνται με την πιο αποτρόπαιη πράξη. Ωστόσο ο Philippe Minyana –πιστός στο μύθο του Οβίδιου– δίνει στο φινάλε μια «δεύτερη ευκαιρία» στους ήρωες, μεταμορφώνοντάς τους σε πουλιά που απελευθερώνονται και λυτρώνονται από την ανθρώπινη μοίρα»…

***

 

 

Διαβάζοντας τα παραπάνω σίγουρα καταλαβαίνεις ότι «Η μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος» δεν παίζει με τις πεταλούδες, τα λουλουδάκια, τις χελωνίτσες και τις γατούλες της. Καταλαβαίνεις επίσης ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παραμύθι για μεγάλους. Τα παραμύθια αυτού του τύπου ήταν κάποτε ο μοναδικός τρόπος διασκέδασης των μεγάλων τις ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα. Τα πράγματα είναι σκληρά. Πολύ σκληρά.

Παρακολουθώντας τη «Μικρή» διαπιστώνεις ότι ο Γάλλος συγγραφέας Philippe Minyana (8 Νοεμβρίου 1946) δεν κάνει μόνο μια ελεύθερη διασκευή του μύθου «Πρόκνη και Φιλομήλα» από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου.

 

***

 

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Φιλομήλα ήταν κόρη του βασιλιά των Αθηνών Πανδίονα, αδελφή της Πρόκνης, την οποία παντρεύτηκε ο βασιλιάς της Θράκης Τηρέας, γιος του Άρη, όταν βοήθησε τον πατέρα τους να λύσει ένα συνοριακό πρόβλημα που είχε με τον βασιλιά των Θηβών Λάβδακο. Ο γάμος της Πρόκνης με τον Τηρέα ήταν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στον Πανδίονα, προϋπόθεση και εγγύηση συμμαχίας.

Ο Τηρέας απέκτησε με την Πρόκνη ένα γιο, τον Ίτυ. Όμως, ο Τηρέας ερωτεύτηκε και τη Φιλομήλα, την αδελφή της γυναίκας του, τη βίασε και της έκοψε τη γλώσσα για να μην μπορεί να φανερώσει στην αδελφή της τον βιασμό. Η κόρη κέντησε τις δυστυχίες της πάνω σε ύφασμα και αποκάλυψε την αλήθεια στην αδελφή της.

 

 

[Πατήστε “κλικ” επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε μεγαλύτερες]

 

 

 

 

 

 

Η Πρόκνη, θέλοντας να τιμωρήσει τον Τηρέα, σκότωσε τον γιο τους, τον μαγείρεψε και πρόσφερε το έδεσμα στον άνδρα της. Στη συνέχεια, οι δύο αδελφές το έσκασαν και ο Τηρέας, που στο μεταξύ είχε αντιληφθεί τι είχε συμβεί, τις κυνήγησε με πέλεκυ. Τις πρόφτασε στη Δαυλία της Φωκίδας αλλά, προτού προλάβει να κάνει οτιδήποτε, οι θεοί, εισακούοντας την παράκληση των δύο γυναικών να τις βοηθήσουν, τις μεταμόρφωσαν σε πουλιά, τη μουγκή Φιλομήλα σε χελιδόνι, την Πρόκνη σε αηδόνι. Αλλά και τον Τηρέα τον μεταμόρφωσαν σε τσαλαπετεινό

***

Επιπλέον η «Μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος» (2008) ακολουθεί πιστά την παραδοσιακή γραφή των αλληλοβόρων παραμυθιών της Θράκης, της Μυτιλήνης, της Κύπρου, της Κέρκυρας και της Τρίπολης. Παραμύθια δύσκολα. Σκληρά, τρομερά, αλλόκοτα. Κύριο θέμα τους η αλληλοβορά, δηλαδή ο κανιβαλισμός και μάλιστα ο ενδοοικογενειακός κανιβαλισμός, όπως ονομάζεται στην ανθρωπολογία. Στην Ελλάδα, καθώς και στις περισσότερες βαλκανικές χώρες, αλλά και στη βόρεια Αφρική, απαντούν και επικρατούν εντελώς διαφορετικές παραλλαγές αυτών των παραμυθιών, που ανήκουν στην προφορική παράδοση. Είναι καταγραμμένα, τα περισσότερα, τον 19ο αιώνα και βρίσκονται σε διάφορα αρχεία και λαογραφικά περιοδικά, άγνωστα στο ευρύ κοινό μέχρι σήμερα. Διατηρούν ζωντανή την εικόνα ενός αρχέγονου μύθου που επιβίωσε μέσα στις λαϊκές αφηγήσεις, χωρίς να υποστεί τη λογοκρισία που γνώρισαν τα λεγόμενα παιδικά παραμύθια. Διακρίνουμε – μέσα από τις άρρηκτες και ωμές οικογενειακές σχέσεις – οι οποίες περιγράφονται με ζωντάνια και αμεσότητα, την ορμέμφυτη τάση της αλληλοβοράς, τάση που φαίνεται ριζωμένη στον οικογενειακό πυρήνα και συνυφασμένη με τις οικογενειακές σχέσεις. Μέσα από τις ιστορίες αυτές αναγνωρίζουμε τα μυθικά στοιχεία και τις εμβληματικές εικόνες ηρώων και ηρωίδων που ανήκουν στην πανάρχαια ευρωπαϊκή μυθολογική παράδοση.

 

***

 

Τόσο η πέννα του Philippe Minyana, όσο και η μετάφραση της Δήμητρας Κονδυλάκη, δημιούργησαν ένα σύγχρονο παραμύθι, ανατρεπτικό και εκρηκτικό, που το παρακολουθείς κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα.

Ο σκηνοθέτης Παντελής Δεντάκης αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χώρο του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων και προσάρμοσε τις ιδέες του στην ιδιαιτερότητα της σκηνής του.

 

***

Ο Παντελής Δεντάκης προχώρησε με προσοχή και χίλιες προφυλάξεις «μέσα στο σκοτεινό δάσος». Τα βήματά του ήταν -όπως πάντα- διαπνέονταν από σιγουριά, έμπνευση και ισορροπία. Ένα ακόμα από τα προτερήματά του όμως είναι ότι πάντα επιλέγει δυνατούς συνεργάτες. Αυτή τη… μέθοδο ακολούθησε και αυτή τη φορά, μιας και είχε να φέρει εις πέρας μια επικίνδυνη αποστολή, επέλεξε να έχει δίπλα του μια ικανότατη ομάδα:

-Ο Νίκος Δεντάκης δημιούργησε την ονειρική σκηνική εγκατάσταση.
-Η Κική Γραμματικοπούλου τα κοστούμια που μόνο που τα βλέπεις καταλαβαίνεις τι πρόκειται να έρθει…
-Ο Απόστολος Κουτσιανικούλης μας έφερε πιο κοντά στο παραμύθι με το video art που δημιούργησε. Ένα πάντρεμα σκηνών από παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που θύμιζαν κινούμενα σχέδια.
-Ο Σταύρος Γασπαράτος, σε συνεργασία με τον Γιώργο Μιζήθρα, «έχτισαν» με τις μουσικές τους συνθέσεις ένα μαγικό ηχητικό περιβάλλον τρόμου και αγωνίας.
-Ο Πολύδωρος Βογιατζής και η Κατερίνα Λούβαρη – Φασόη, όρθιοι, στη μέση της αίθουσας. Ανάμεσά τους μια μικρή οθόνη και μια μικρή σκηνή, σαν τραπεζάκι. Ο καθένας έχει μπροστά του ένα μικρόφωνο. Αν κλείσεις τα μάτια και ακούς μόνο τους δύο ηθοποιούς μεταφέρεσαι αυτομάτως «μέσα στο σκοτεινό δάσος». Με φωνές που θυμίζουν τους αγαπημένους ηθοποιούς της παλιάς καλής εποχής του Εθνικού Θεάτρου, σε απογειώνουν και σε οδηγούν μέσα από τα μυστικά μονοπάτια του δάσους, μέσα από τις σκοτεινές φυλλωσιές, μέσα από την υγρή, πυκνή βλάστηση από θάμνους, αναρριχητικά φυτά και μικρά δέντρα, σε απόσταση αναπνοής από τον νεαρό βασιλιά, τη βασίλισσα και τη μικρή αδελφή της.

***

Ίσως να θυμάστε τα παλιά «ποδοσφαιράκια» στα οποία έπαιζαν άντρες – και αργότερα γυναίκες – ώρες ατέλειωτες στοιχηματίζοντας. Σκληρές και αγωνιώδεις μονομαχίες…

Ακριβώς αυτό κάνουν εδώ οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί. «Παίζουν» μπάλα μέχρι τέλους «μέσα στο σκοτεινό δάσος» που «έστησε» με τους συμπαίκτες του ο Παντελής Δεντάκης. Ένας ανηλεής και αδηφάγος αγώνας…

 

 

 

Ασφαλώς και δεν ξέχασα κανέναν από αυτή την ομάδα.

Άφησα για το τέλος την εικαστικό Κλειώ Γκιζελή, την οποία τη γνώρισα το 2013 στο έργο «Κινήσεις για το Tίποτα», στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου Επί Κολωνώ, το οποίο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Off Off Athens.

Η εικαστικός φιλοτέχνησε τους πρωταγωνιστές του παραμυθιού. Δεκάδες μικρογραφίες φτιαγμένες με κόπο και εξαιρετικές λεπτομέρειες με τρόπο τέτοιο που όταν η κάμερα τις μεγεθύνει στη μεγάλη οθόνη δύσκολα μπορείς να πιστέψεις ότι αυτό που βλέπεις είναι ένα κομψοτέχνημα ύψους περίπου 8 έως 10 εκατοστών. Τα έργα τέχνης της Γκιζελή είναι οι… άφωνοι πρωταγωνιστές της παράστασης που «μιλούν» με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, διαφοροποιώντας την όλη σκηνοθετική αντίληψη και συμμετέχοντας σε μια παράσταση τόσο αλλιώτικη αλλά και τόσο αξιόλογη.

***

«Η Μικρή» μας περιμένει «μέσα στο Σκοτεινό Δάσος». Αξίζει να τη συναντήσουμε. Έχει να μας πει πολλά…

***

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η ομάδα Black Forest παρουσιάζει στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (ΚΕΤ) το έργο του Γάλλου βραβευμένου συγγραφέα Philippe Minyana «Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος», σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη. Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή του μύθου «Πρόκνη και Φιλομήλα» από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου.
Η παράσταση πραγματοποιείται με τη στήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου, από τις 20 Ιανουαρίου μέχρι τις 14 Απριλίου 2020, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

 

***

 

 

 

«Η μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος»

Κείμενο: Philippe Minyana
Μετάφραση: Δήμητρα Κονδυλάκη (στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Θεατρικής Μετάφρασης του Γαλλικού Ινστιτούτου)
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Δημιουργία μικρών γλυπτών: Κλειώ Γκιζελή
Video art: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Σκηνική εγκατάσταση: Νίκος Δεντάκης
Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος (σε συνεργασία με τον Γιώργο Μιζήθρα)
Τεχνικός Σύμβουλος: Παναγιώτης Φουρτούνης
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Επικοινωνία: Γεωργία Ζούμπα
Παραγωγή: Black Forest

*

Ερμηνεύουν: Πολύδωρος Βογιατζής, Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη.

***

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Έως 14 Απριλίου 2020.
Ώρα έναρξης: 9.00 μ.μ.
Διάρκεια: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ (γενική είσοδος), 8 ευρώ (άνω των 65/φοιτητικό), 5 ευρώ (Κάρτα ανέργων/ΣΕΗ)

***

Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου, 91Α & Σικίνου 35Α
11364, Κυψέλη, Αθήνα
Τηλέφωνο για πληροφορίες και κρατήσεις: 213 00 40 496 & 69.45.34.84.45
Πρόσβαση:
Με λεωφορείο (Στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8
Με τρόλεϊ: 3, 5, 11, 13, 14 (Στάση Καλλιφρονά) & 2,4 (Στάση Πλ. Κυψέλης)
Με ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (15’ με τα πόδια)

Παναγιώτης ΜήλαςΛαμπερό φως από την πανέμορφη «Μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος»
Περισσότερα
“Πόλεμος και Ειρήνη”: Το μεγαλείο του Τολστόι στην υπερ-θεαματική παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη

“Πόλεμος και Ειρήνη”: Το μεγαλείο του Τολστόι στην υπερ-θεαματική παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη

6 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

«Eh bien, mon prince, η Τζένοβα κι η Λούκα έχουν γίνει πια κληρονομικά τιμάρια des apanages (προικώα), της οικογένειας Μπουονοπάρτε. Σας προειδοποιώ πως αν δεν μου πείτε πως θάχουμε πόλεμο, πως αν συνεχίσετε να ψευτομπαλώνετε όλες τις ατιμίες, όλες τις φρικαλεότητες αυτού του αντίχριστου (και πιστεύω ότι είναι αντίχριστος) δε θέλω να σας ξέρω, δεν είστε πια φίλος μου, δεν είστε πια ο πιστός θεράπων μου, όπως λέτε. Καλημέρα σας λοιπόν, καλημέρα.
Με αυτά τα λόγια υποδέχτηκε η πασίγνωστη Άννα Παύλοβνα Σέρερ, κυρία της τιμής και του στενού κύκλου της αυτοκράτειρας Μαρίας Φεοντόροβνας, τον πρίγκιπα Βασίλη, πρόσωπο με μεγάλη θέση στη αυλή, που έφτασε πρώτος στη βραδινή της δεξίωση.» / Το πρώτο απόσπασμα από το Πόλεμος και Ειρήνη.

 

 

Το “Πόλεμος και Ειρήνη”, το μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Λέοντα Τολστόι, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1869 είναι ένα έργο επικής διάστασης. Θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που σκιαγραφεί με πολλές λεπτομέρειες τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εξαιτίας της γαλλικής εισβολής στη Ρωσία περιγράφοντας συνάμα και το αντίκτυπο της εποχής του Ναπολέοντα στην τσαρική κοινωνία, όπως φαίνεται μέσα από το περιβάλλον των πέντε ρωσικών αριστοκρατικών οικογενειών.
Από τα καλύτερα βιβλία που πολλοί από μας έχουμε διαβάσει στη ζωή μας. Στην αρχή δίνει στον αναγνώστη πολλές ιστορικές πληροφορίες και πλήθος από ονόματα αλλά όταν σιγά σιγά ξετυλίγεται το πέπλο της θαυμάσιας ιστορίας και γνωρίζεις τους χαρακτήρες έναν έναν, δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Τραγικές φιγούρες ο πρίγκιπας Αντρέι και ο Πιερ.

 

 

Η ρώσικη ψυχή

Κανένα ντοκουμέντο, ιστορικό ή καλλιτεχνικό, δε μας δίνει τόσο ζωντανά και τόσο ανάγλυφα τη ζωή, το χαρακτήρα και την ψυχολογία του Ρώσου και του ρωσικού λαού της προεπαναστατικής εποχής, όσο αυτό το έργο του Λ. Τολστόι. Η βαθιά και αναλυτική αυτή ανατομία της ατομικής και ομαδικής ψυχής κάνει το βιβλίο να ενδιαφέρει κάθε άνθρωπο οποιουδήποτε γεωγραφικού πλάτους και οποιασδήποτε εποχής. Έργο που υψώνεται επιβλητικό ορόσημο ζωής και αξεπέραστο πρότυπο τέχνης. Ένας απέραντος πίνακας της παγκόσμιας ψυχής, όπου αποτυπώνονται οι τιτανικές συγκρούσεις, τα πάθη, οι μικρότητες και το μεγαλείο του Ανθρώπου. Η μεγαλοφυέστερη μυθιστορηματική σύνθεση – καθρέφτης μιας από τις πιο γόνιμες σε κοινωνικές και θρησκευτικές ζυμώσεις εποχής της Ιστορίας και οδηγός της κάθε εποχής.

 

 

Μια τοιχογραφία

Στο μεγαλειώδες αυτό έργο εξιστορείται η εκστρατεία του Ναπολέοντα εναντίον της Ρωσίας, ο πατριωτισμός και η αντίσταση του ρωσικού λαού, παράλληλα με την αμεριμνησία, τη νωθρότητα, τη ραθυμία και την τρυφηλότητα που επικρατούσε την ίδια εποχή στα σαλόνια της αριστοκρατίας. Γράφτηκε σε μια εποχή προσωρινής γαλήνης για τον ανήσυχο στο πνεύμα συγγραφέα, όταν ακόμα “η ρήξη με την τάξη του γινόταν σε επίπεδο χαρωπής ανταρσίας, γεμάτης σφρίγος και υγεία”, σύμφωνα με τον Φώντα Κονδύλη στον πρόλογο μιας έκδοσης του βιβλίου και “πριν ξεσπάσει η οργή του με την Άννα Καρένινα και όταν δεν είχε ακόμα επιδοθεί συστηματικά στα πολιτικά και κοινωνικά του κηρύγματα εναντίον του απολυταρχικού καθεστώτος και της εκκλησίας της Ρωσίας”. Ωστόσο στην τεράστια και πολυπληθή αυτή “τοιχογραφία” της ρωσικής κοινωνίας όπου “οι σκηνές των μαχών στην ύπαιθρο χώρα συναγωνίζονται σε δριμύτητα τις σκηνές μαχών μέσα στ’ αριστοκρατικά σαλόνια” η αναζήτηση του Καλού είναι έντονη. Όπως και ο ηθικός πανικός, χαρακτηριστικό της εποχής, που βασανιζόταν από τα διλήμματα του “βοναπαρτικού” ατομικισμού και της χριστιανικής αυταπάρνησης.

Ο Τολστόι, φωτίζοντας λεπτομερώς τη μετάβαση των ανθρώπων από τη φρίκη του πολέμου στη θαλπωρή της ειρήνης και από το φως του έρωτα στο σκοτάδι και την αποδοχή του θανάτου, εξυμνεί συναρπαστικά τη γενναιότητα, την ομορφιά και το απαράμιλλο, υψηλό φρόνημα ενός ολόκληρου λαού.

 

 

Διασκευή για το θέατρο

Η πρωτότυπη διασκευή για το θέατρο, που έφεραν εις πέρας η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης αποτελεί μια σύγχρονη μεταφορά, σε τρεις πράξεις, του αριστουργήματος του Τολστόι στη σκηνή.

«Έχω μαζί μου δυο σπουδαίους πολεμιστές: τον χρόνο και την υπομονή».

Το έπος του Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Εκατόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (1869), αλλά και 200 χρόνια από την καταληκτική ημερομηνία των γεγονότων που διαδραματίζονται στις σελίδες του (1820), ένας εκλεκτός θίασος πρωταγωνιστών ενσαρκώνει επί σκηνής το σημαντικότερο μυθιστόρημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Πρόκειται για μια άρτια παράσταση. Διαποτισμένη από το πνεύμα του ανθρωπισμού, πλήρης εικόνων και στιγμών που μένουν χαραγμένες στο μυαλό σου. Τα αφαιρετικά αλλά πανέμορφα σκηνικά, τα εξαίσια κοστούμια και οι εξαιρετικές ερμηνείες δίνουν θεατρική πνοή στο διαχρονικό βιβλίο του Τολστόι.

Μπορεί καταρχάς το ανέβασμα του έπους αυτού στη θεατρική σκηνή να σχολιάστηκε ως ένα παράτολμο εγχείρημα, η αποδοχή όμως από το κοινό, η αθρόα προσέλευση των θεατών και κυρίως η υψηλή αισθητική και τα αισθήματα που σου δημιουργεί η παράσταση οδηγούν στο αναμφισβήτητο συμπέρασμα πως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.

 

 

Η παράσταση

Η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης, με σχολαστικότητα, με ερευνητικό πνεύμα και μόχθο, πραγματοποίησαν μια τεράστια εργασία. Κατόρθωσαν να αποδελτιώσουν τις περίπου 1.600 σελίδες του πρωτότυπου έργου και να συμπυκνώσουν το μεδούλι, την πνευματική δράση, τη σημασία, τη δύναμη ενός εμβληματικού μυθιστορήματος σε ένα θεατρικό έργο συνοπτικό και σύγχρονο. Πραγματικά μετέφεραν και περιέγραψαν πιστά όχι μόνο τη ζωή των ηρώων, τις ηγετικές φυσιογνωμίες αλλά και εξέφρασαν τη λαϊκή αντίληψη που αντικατοπτρίζει το έργο.

Καθαρή, μετρημένη, οξυδερκής η σκηνοθετική ματιά της Ιόλης Ανδρεάδη, αποφεύγει τους περιττούς εντυπωσιασμούς και τις ευκολίες αλλά γεμίζει με πηγαία αισθητική, με συναισθήματα ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης την επιβλητική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Επιπλέον ένα εντυπωσιακό εικαστικό, πραγματικά εκθαμβωτικό, σύμπαν ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας. Πρωτίστως οι φωτισμοί της Στέβης Κουτσοθανάση, που χαιρόμαστε για τις απανωτές επιτυχίες της, δημιουργούν πίνακες ζωγραφικής μέσα στους οποίους εξελίσσεται και ζωντανεύει η δράση.
Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Χριστοφίδη δένει απόλυτα με την παράσταση δίνοντας έμφαση και εντάσεις στα κύρια σημεία της. Τα θαυμάσια σκηνικά και τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα μας μεταφέρουν στον σύμπαν της άρχουσας τάξης της τσαρικής Ρωσίας.

 

 

Oι ερμηνείες

Η διανομή, με αιχμή της δόρατος τη θεσπέσια Ρούλα Πατεράκη ως Άννα Πάβλοβνα / Σοφία Τολστόι και τον Κώστα Καζάκο που υποδύεται τον Λέοντα Τολστόι και τον Στρατηγό Κουτούζωφ σε μια πληθωρική ερμηνεία παλαιάς αλλά σπουδαίας κοπής, ήταν από τις πιο επιτυχημένες που θα μπορούσαμε να δούμε στο συγκεκριμένο έργο. Σταθερή αξία στο ρόλο του Αντρέι Μπαλκόνσκι ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, έδωσε μια άψογη ερμηνεία.

Ως ευαίσθητη, ρομαντική, αιθέρια Νατάσα Ροστόβα η Νεφέλη Κουρή επιβεβαίωσε με το ταλέντο της και την παρουσία της γιατί την αγαπάμε και την ακολουθούμε. Έξοχος στο ρόλο του ανήσυχου, αντιμιλιταριστή, μασόνου, κόμη Πιέρ Μπεζούχωφ ο Κωνσταντίνος Μπιμπής.
Πώς να σχολιάσουμε την αυτοκαταστροφική, παθιασμένη, αισθαντική «Μπελ» Ελέν Κουράγκινα της Βασιλικής Τρουφάκου; Ήταν απλώς μια μεγαλειώδης σε γοητεία και ενσυναίσθηση ερμηνεία.
Εύστοχος, αν και λίγο υπερβολικός, ως καρικατούρα του Ναπολέοντος Βοναπάρτη ο πολύ καλός ηθοποιός Γεράσιμος Γεννατάς.
Εξαιρετικός ως Νικολάι Ροστώφ ο Κώστας Νικούλι. Ηθοποιός με πολλά χαρίσματα, γεμάτος ενέργεια και ομορφιά, κατακτά με τη χάρη του, την εκφραστικότητά του και την ωραία φυσική του παρουσία.
Με συνέπεια, με ωριμότητα, με σαφήνεια υποδύθηκε η υποδειγματική Τζένη Κόλλια τη Μάρια Μπαλκόνσκαγια.
Μια έκπληξη ήταν στο ρόλο της Λίζα Μπαλκόνσκαγια η Εστέλλα Κοπάνου με την ωραία φωνή της και το έντονο ταμπεραμέντο της. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε και ο Ανδρέας Κανελλόπουλος στο ρόλο του Ανατόλ Κουράγκιν.

Στην παράσταση κυριαρχεί άλλοτε το ίδιο το θέατρο κι η μαγεία του, μ’ επίκεντρο πάντα τους ηθοποιούς, κι άλλοτε ο πολιτικός και κοινωνικός προβληματισμός, δίχως ωστόσο η σκηνοθέτις να ξεχνά ότι χρέος του θεάτρου δεν είναι να διδάσκει αλλά να αφυπνίζει με τα δικά του, ξεχωριστά μέσα.

Εν κατακλείδι, το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, στη διασκευή των Ιόλης Ανδρεάδη – Άρη Ασπρούλη και μετάφραση (από τα αγγλικά), σκηνοθεσία και επιμέλεια κίνησης Ιόλης Ανδρεάδη έχει αρμονία, ρυθμό, εξαίρετο λόγο και αποτελούσε μια ξεχωριστή θεατρική πρόταση. Επιμελημένη στις λεπτομέρειες της, η υπερ-θεαματική παράσταση συνδυάζει ποικιλοτρόπως τη γοητεία του κλασικού με τις σύγχρονες θεατρικές τάσεις. Είναι ολοφάνερο όμως, ότι η παράσταση πέτυχε και αγαπήθηκε από το κοινό, γιατί πρωτίστως έχει αγαπηθεί από τους συντελεστές της καθώς αποπνέει μία ομαδικότητα, μία πίστη στο εγχείρημα και μία αφοσίωση στην προσπάθεια.

 

 

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση από τα αγγλικά – Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ιόλη Ανδρεάδη
Θεατρική Διασκευή: Ιόλη Ανδρεάδη & Άρης Ασπρούλης
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Γιάννης Χριστοφίδης
Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νατάσα Πετροπούλου
Promo Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης
Promo Video Trailer: Μιχαήλ Μαυρομούστακος
Promo Μακιγιάζ – Κομμώσεις: Άννα Μαρία Προκοπίδου
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Διακουμοπούλου

***

Ο “Πόλεμος και Ειρήνη” του Τολστόι μέσα από 28 φωτογραφίες της παράστασης στο Δημοτικό Πειραιά

***

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

Λέων Τολστόι / Στρατηγός Κουτούζωφ: Κώστας Καζάκος
Άννα Πάβλοβνα / Σοφία Τολστόι: Ρούλα Πατεράκη
Αντρέι Μπαλκόνσκι: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Νατάσα Ροστόβα: Νεφέλη Κουρή
Πιέρ Μπεζούχωφ: Κωνσταντίνος Μπιμπής
Ναπολέων Βοναπάρτης: Γεράσιμος Γεννάτας
«Μπελ» Ελέν Κουράγκινα: Βασιλική Τρουφάκου
Νικολάι Ροστώφ: Κώστας Νικούλι
Μάρια Μπαλκόνσκαγια: Τζένη Κόλλια
Λίζα Μπαλκόνσκαγια: Εστέλλα Κοπάνου
Ανατόλ Κουράγκιν: Ανδρέας Κανελλόπουλος

 

 

Πληροφορίες

ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΪ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς
Πρεμιέρα 18 Νοεμβρίου 2019
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 20.00

 

 

  • Το κείμενο της παράστασης κυκλοφορεί από την Κάπα Εκδοτική. Προλογίζει ο Δημήτρης Μανιάτης.

Λίγα λόγια για την Ιόλη Ανδρεάδη

Η Ιόλη Ανδρεάδη γεννήθηκε στην Κυψέλη. Σπούδασε σκηνοθεσία στη RADA και στο King’s College London, στο οποίο ολοκλήρωσε το 2014 τη διδακτορική της διατριβή γύρω από το Θέατρο και την Τελετουργία, ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση. Έζησε 7 χρόνια στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, σπουδάζοντας και δουλεύοντας πάνω στο θέατρο ως υπότροφος των ιδρυμάτων FULBRIGHT FOUNDATION GREECE, Ίδρυμα Ωνάση / Onassis Foundation, Stavros Niarchos Foundation και J. F. COSTOPOULOS FOUNDATION. Είναι απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Πολιτιστική Πολιτική στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σκηνοθετήσει 30 παραγωγές σε Αθήνα, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βερολίνο, Ρώμη και Νέα Υόρκη. Έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab», η οποία δημιουργήθηκε στο Watermill Center του Bob Wilson το 2011 και της οποίας διετέλεσε Καλλιτεχνική Διευθύντρια το 2013 και το 2015. Έκτοτε, η Ιόλη εργάζεται εντατικά στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, τα τελευταία 4 χρόνια, έχει παρουσιάσει τις εξής 11 παραστάσεις: «Αρτώ – Βαν Γκογκ / avec un pistolet» στο Θέατρο Σημείο το 2015, «Οικογένεια Τσέντσι» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης τη σεζόν 2015-2016, «Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού – μια παράσταση στο Αρχείο» στο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς το 2016, «Young Lear» στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2016, «Φονικό στην Εκκλησιά» στο Φεστιβάλ Φιλίππων το 2016, «Το βασίλειο της γης» στο Olvio τη σεζόν 2016 – 2017, «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στο Bob Festival (Φεστιβάλ Αθηνών), «Ένας άνθρωπος επιστρέφει στην πατρίδα του πιστεύοντας ότι θα τον σκοτώσουν και τον σκοτώνουν» στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης τη σεζόν 2017 – 2018, «Ο Μισάνθρωπος» στο Σύγχρονο Θέατρο την άνοιξη του 2018, «Ίων» στο Φεστιβάλ Φιλίππων, στο θέατρο Άλφα, σε περιοδεία στην Ελλάδα, στη Βόρεια Κλιτύ της Ακρόπολης και στο ΤΗΕ ΤΑΝΚ theatre στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τη διετία 2017-2019 και «Στη μνήμη ενός μικρού παιδιού» στον προαύλιο χώρο του Ασύλου Ανιάτων και στο University of Roehampton στο Λονδίνο, το 2019. Το ίδιο διάστημα δίδαξε Αρχαίο Δράμα και Devised Theater στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, όπου πραγματοποίησε και σεμινάρια θεάτρου για άτομα σε απεξάρτηση και συμμετείχε στο «Caravan Project» μέσω του οποίου ταξίδεψε σε ακριτικές περιοχές της Ελλάδας για να διδάξει δημιουργική γραφή. Έχει διδάξει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Δήλος. Είναι επίσης πιστοποιημένη Yoga Teacher και διδάσκει Acting Yoga.

***

Διάρκεια Παράστασης: 180 λεπτά με διάλειμμα

∼

Η Ιόλη Ανδρεάδη γράφει ένα σκηνοθετικό σημείωμα για το “Περηφάνια και Προκατάληψη”

Ειρήνη Αϊβαλιώτου“Πόλεμος και Ειρήνη”: Το μεγαλείο του Τολστόι στην υπερ-θεαματική παράσταση της Ιόλης Ανδρεάδη
Περισσότερα
«Τριαντάφυλλο στο στήθος»: Ο ερωτευμένος Ουίλλιαμς

«Τριαντάφυλλο στο στήθος»: Ο ερωτευμένος Ουίλλιαμς

4 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

 

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» (πρωτότυπος τίτλος The Rose Tattoo, δηλαδή τατουάζ που εικονίζει τριαντάφυλλο) του Τένεσι Ουίλιαμς παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ το 1951, ενώ έγινε και κινηματογραφική ταινία το 1955 με τον ίδιο τίτλο και με πρωταγωνιστές την Άννα Μανιάνι (Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου) και τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1956 από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Πρόσφατα το παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο) σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη και παραγωγή Δη.Πε.Θε. Κοζάνης.

Δεκαετία του ’50

Το έργο τοποθετείται χρονικά στη δεκαετία του ’50 και διηγείται την ιστορία της Σεραφίνα ντέλε Ρόζε, μιας Ιταλο-Αμερικανίδας χήρας στη συνοικία των Ιταλών μεταναστών στη Λουιζιάνα της Αμερικής. Απλή γυναίκα, αλλά γεμάτη συναισθήματα, αποτραβιέται οικειοθελώς από τον έξω κόσμο μετά το θάνατο του αγαπημένου της συζύγου και ορκίζεται πίστη στη μνήμη του και εγκράτεια, παρά την πληθωρικότητά της.
Εργάζεται ως μοδίστρα, ενώ την ίδια συμπεριφορά και τρόπο ζωής επιβάλλει και στην κόρη της, τη δεκαπεντάχρονη Ρόζα. Ωστόσο, η Ρόζα είναι ερωτευμένη με έναν ναύτη, τον Τζακ Χάντερ, ο οποίος γνωρίζει τη μητέρα της και υπόσχεται ότι οι σκοποί του για την κόρη της είναι αγνοί.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν άρδην όταν στη ζωή της Σεραφίνα εμφανίζεται ένας άγνωστος άντρας, ο Αλβάρο Μαντζακαβάλο, οδηγός φορτηγού, με το ίδιο τατουάζ, σαν του άντρα της, ένα “τριαντάφυλλο στο στήθος”. Η Σεραφίνα αντιστέκεται στις επιθυμίες της σάρκας, αλλά τελικά υποκύπτει μόλις επιβεβαιώνει πως ο μακαρίτης άνδρας της την απατούσε με την Εστέλα Χοχενγκάρντεν.

 

 

Ο Φρανκ Μέρλο

Ο Τένεσι Ουίλιαμς έγραψε το έργο αυτό κατά τη διάρκεια της πολύχρονης σχέσης του με τον Φρανκ Μέρλο και είναι το μόνο του έργο με ευτυχή κατάληξη. Το έργο περιέχει πολλές προσωπικές νύξεις: ο Μέρλο ήταν οδηγός φορτηγού πριν εγκατασταθεί στο σπίτι του συγγραφέα, ενώ ακόμα υπάρχει κι η αφιέρωση «Στον Φρανκ, σε ανταπόδοση για τη Σικελία».
Αντίθετα με τις περισσότερες μεγάλες του επιτυχίες που αποτελούσαν ξέσπασμα προσωπικού λυρισμού, ο Ουίλλιαμς γράφει το “Τριαντάφυλλο στο στήθος”, σαν έργο πιο κωμικό, αλλά και πάλι με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στόχος του είναι να ξορκίσει τα προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας και, κυρίως, τη λαίλαπα του μακαρθισμού, τον πολλαπλασιασμό των γυναικείων νευρώσεων και την αγωνία των μικροαστών για κοινωνική άνοδο. Γι’ αυτό φιλοτεχνεί ένα έργο που, πατώντας στα χνάρια της ηθογραφίας, προχωρεί στη συμβατική ερμηνεία των φυσικών φαινομένων για να καταλήξει σε ιλαροτραγικό ψυχογράφημα.
Μια ιστορία πικρή, σκληρή, αδυσώπητη, αστεία, αληθινή. Άλλη μια απελπισμένου, προδοτικού έρωτα, λαγνείας, αισθησιασμού, αλλά με αίσιο και ρομαντικό τέλος αυτή τη φορά.
Γυναίκα ευαίσθητη, όχι νέα, ονειροπόλα και ονειροπαρμένη η Σεραφίνα είναι μίας από τις μεγάλες πρωταγωνίστριες του κόσμου τούτου. Ένα από τα φαντασιακά πλάσματα του θεάτρου, φτιαγμένο από λέξεις και όνειρο.
Το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» αποτελεί τη μόνη εξαίρεση στα σκοτεινά, αποπνικτικά, πλην αριστουργηματικά γραπτά του συγγραφέα, γραμμένο την εποχή του μεγάλου του έρωτα με τον Φρανκ Μέρλο, Ιταλό δεύτερης γενιάς.
Τον γνώρισε και τον ερωτεύτηκε το 1947. Ήταν ο άνθρωπος που εξισορροπούσε τις κρίσεις κατάθλιψης του Ουίλλιαμς και του φόβου του ότι θα οδηγούνταν στην παράνοια και την τρέλα, όπως η αδερφή του.
Όμορφος, νέος, φλογερός. Διώχνει τους φόβους του Ουίλλιαμς. Σπρώχνει το αλκοόλ λίγο πιο μακριά. Θα ζήσουν μαζί 16 έντονα χρόνια. Ύστερα εκείνος θα πεθάνει από καρκίνο. Ο Τένεσι θα αφεθεί και πάλι στους μαύρους ήλιους της κατάθλιψής του. Στο προσωπικό, μοναχικό του σκότος. Θα έρθουν επιτυχίες, θεατρικά έργα, βραβεία. Θα πειραματιστεί στη θεατρική φόρμα. Θα μιλήσει ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του στην πουριτανική Αμερική των πλασματικών συμπεριφορών. Το Μπρόντγουεϊ και οι κριτικοί θα του γυρίσουν την πλάτη. Γίνεται παρίας της λουσάτης κοινωνίας, αποκηρυγμένος των ισχυρών του θεάτρου.

Οι ηρωίδες του Ουίλλιαμς

Στην προμετωπίδα ενός απ’ τα δράματά του, ο Τένεσι Ουίλλιαμς μνημονεύει τούτο το στίχο του Ράινερ Μαρία Ρίλκε: “Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα μ’ άκουγε, από τις στρατιές των αγγέλων;”.
Ο Ουίλλιαμς, γενικά, ήξερε να επιβιώνει στο μεταίχμιο της σύμβασης και της ανατροπής της. Η θεατρική του σταδιοδρομία ήταν μια συνεχής ευέλικτη ισορροπία μεταξύ του αποδεκτού και του μη αποδεκτού, πράγμα που τον οδήγησε να δημιουργήσει ιδιόμορφα σκηνικά πλάσματα, στα οποία διοχέτευσε τις ευαισθησίες των πολλών από τη μια και τις δικές του απόψεις περί διαφορετικότητας, από την άλλη. Γενικά, το θεατρικό σύμπαν του Ουίλλιαμς είναι ένας κόσμος δυνατών και επιθετικών γυναικών, μία από αυτές και η εμμονική Σεραφίνα.
Ο ίδιος είπε κάποτε ότι ταυτίζεται περισσότερο με τις γυναίκες των έργων του, γιατί υπήρξαν γι’ αυτόν πηγή έμπνευσης.
Οι ηρωίδες του Τένεσι Ουίλλιαμς είναι φανταστικές, ακόμα και διαβαθμισμένες, εκδοχές του εαυτού του.
Ένας τρόπος για να δείτε το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι η αντιστροφή του «Γυάλινου Κόσμου»: αντί της ψυχρής, αυταρχικής Αμάντα και της υπάκουης, υποχωρητικής Λόρα, έχουμε μια μητέρα που συρρικνώνεται από τον κόσμο και μια κόρη που τρέχει ολοταχώς προς αυτόν.
Η Σεραφίνα είναι μια Σισιλιάνα θεά, ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, που βεβαίως εκρήγνυται κιόλας σαν το ηφαίστειο της Αίτνας. Η ενσάρκωση του απόλυτου αισθησιασμού ως μοιραία χήρα.

 

 

Το κρεβάτι – θρησκεία

Το έργο έχει έξυπνα κωμικά στοιχεία, υπάρχουν διαρκείς ανατροπές και τελικά αυτό που επισημαίνει ο συγγραφέας είναι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντισταθεί στα θέλω του. Η Σεραφίνα στην αρχή του έργου εξιδανικεύει τον άνδρα της, τη βλέπουμε πολύ ερωτευμένη μαζί του και παρόλο που έχει και μια κόρη, τη Ρόζα, για εκείνη πάνω από όλα βρίσκεται ο Ροζάριο.
Γρήγορα, ωστόσο, στο θεατή γίνεται αντιληπτό ότι ο Ροζάριο έχει μια εξωσυζυγική σχέση την οποία η Σεραφίνα πληροφορείται αφού εκείνος έχει πεθάνει. Καταλαβαίνει ότι είχε δημιουργήσει μια ιδεατή εικόνα γι’ αυτόν και ζούσε μέσα σε μια πλάνη. Δεν μπορεί να δεχτεί την απώλεια, ούτε το θάνατο ούτε το πένθος. Τα πάντα καταρρέουν γύρω της, εισέρχεται σε μια εσωστρέφεια, κλείνει μια οργή μέσα της, οι σχέσεις με την κόρη της γίνονται δύσκολες, η καθημερινότητά της ανυπόφορη.

Η Σεραφίνα Ντέλλε Ρόζε παρομοιάζει το διπλό της κρεβάτι με θρησκεία. Είναι μια γυναίκα που έντονα αγαπά, ερωτεύεται, πονά, πιστεύει. Όταν πεθαίνει ο άντρας της, ψάχνει κάπου να χωρέσει τη λατρεία της για εκείνον. Στριμώχνει την ίδια της την «ψυχή» μέσα στην τεφροδόχο του.

Αποστρέφεται τον κόσμο, που τολμά να θυμάται ένα λιγότερο θαυμαστό παρελθόν για το χαμένο της «τριαντάφυλλο». Προσπαθεί μανιασμένα να κρατήσει την έφηβη κόρη της, Ρόζα, μακριά από τους «κυνηγούς» άνδρες. Ψάχνει πάντα απαντήσεις από μια ξεθωριασμένη Μαντόνα που έχει στημένη απέναντι από τον τριανταφυλλί καναπέ της. Κι όταν ο Αλβάρο, ένας οδηγός φορτηγού, μπαίνει απρόσκλητος στο σπίτι της, εκείνη προσπαθεί να καταλάβει αν αυτό ήταν το σημάδι που περιμένει από την Παναγία. Η ζωή πρέπει πάντα να προχωράει.

 

 

Το «τριαντάφυλλο»

Αξίζει να θυμηθούμε πως Rose Isabel Williams λεγόταν η αδελφή του Tennessee Williams, που ήταν το πρότυπο για το χαρακτήρα της Laura Wingfield στο «Γυάλινο Κόσμο» και η οποία επανήλθε σε πολλούς άλλους χαρακτήρες του συγγραφέα.
Στο έργο είναι διάχυτος ο συμβολισμός του τριαντάφυλλου, στο όνομα της Σεραφίνας και στα ονόματα της κόρης της Ρόζα και του συζύγου της, Ροζάριο, που έλουζε τα μαλλιά του με ροδόνερο και είχε ένα τριαντάφυλλο τατουάζ στο στήθος του. Ο Αλβάρο φέρει το ίδιο τατουάζ, στο ίδιο σημείο και τα μαλλιά του τα αρωματίζει με ροδέλαιο. Τα τριαντάφυλλα μπορείτε σχεδόν να τα μυρίσετε, γλυκά, βαριά, θεσπέσια. Σύμβολο γεμάτο ιστορική σημασία, το τριαντάφυλλο είναι το λουλούδι που συνδέεται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο με την έκφραση και την εκδήλωση των συναισθημάτων, την αγάπη και τα πάθη, την αναπαραγωγή και τη σεξουαλικότητα. Το πιο κομψό λουλούδι και ένα από τα πιο ακριβά. Παγκόσμιο σύμβολο του αληθινού και δυνατού έρωτα.
Όπως και το έργο είναι ένας ύμνος στη ζωή, στον έρωτα και στις αυθόρμητες ανθρώπινες σχέσεις και, επιπλέον, η πιο τρυφερή, η πιο ρομαντική στιγμή της πένας του Ουίλλιαμς.
Αντίθετα, μάλιστα, με τις περισσότερες μεγάλες του επιτυχίες που αποτελούσαν ξεσπάσματα προσωπικού λυρισμού, ο Ουίλλιαμς, σε αυτό του το έργο, γίνεται επιτυχημένα κωμικός, αλλά και πάλι με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια παρότρυνση για τις γυναίκες στο δρόμο του έρωτα, σαρκικού και ψυχικού, που θα τις κάνει άτομα ισορροπημένα και ευτυχισμένα. Το πιο γήινο, αλλά και συνάμα υγιές ψυχογραφικά και πιο αισιόδοξο έργο του μεγάλου αυτού δραματουργού.

Η Σικελία

Έχοντας ταξιδέψει στη Σικελία, έχοντας βιώσει την ιδιαίτερη, ανεπιτήδευτη, πρωτόγονη, περήφανη, θερμόαιμη ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων της, τις ηθικές και πολιτιστικές παραδόσεις του ταπεινού, φτωχού σικελικού λαού, που από ανάγκη ξεριζωνόταν ως μετανάστης στην Αμερική, μπόρεσε να κατανοήσει και να συμπονέσει και τον βιοποριστικό αγώνα των μεταναστών στην ξενιτιά, και το δικαίωμά τους να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους.
Η Σεραφίνα, ενώ παραδέχεται ότι ο άνδρας της προερχόταν από αγροτική οικογένεια, περηφανεύεται και για το γεγονός ότι ήταν βαρόνος. Το γεγονός αυτό της προσδίδει το προσωνύμιο “La Baronessa” από τις κουτσομπόλες γυναίκες της γειτονιάς.
Ένα έργο από το οποίο, ενώ δεν λείπουν τα ανθρώπινα πάθη και βάσανα, οι ήρωες δεν είναι ψυχικά ερείπια όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πρόσωπα των έργων του Ουίλλιαμς, αλλά κόντρα στα ποικίλα βάσανά τους, δίνουν και κερδίζουν τη μάχη της ελπίδας και της ζωής.
Ο θρίαμβος της ζωτικότητας, η σεξουαλική αφύπνιση της έφηβης κόρης της και η απροσδόκητη άφιξη ενός άλλου Σικελού οδηγού φορτηγού που ταράζει τα νερά, η θρησκευτικότητα και ο καθολικισμός, η μυστηριακή ατμόσφαιρα είναι από τα βασικά στοιχεία της παράστασης.

 

 

Οι συντελεστές

Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου είναι μια ηθοποιός με κότσια. Μια θύελλα. Στο ρόλο της Σεραφίνας τη βλέπουμε ως μια βόμβα ενέργειας, αισθησιακή και ευχάριστη. Για άλλη μια φορά με τεράστια φυσικότητα αφήνει το ωραίο αποτύπωμά της στο σανίδι.
Ο Γεράσιμος Μιχελής είναι ακαταμάχητα απολαυστικός στο ρόλο του παθιασμένου, ξέγνοιαστου αλλά σθεναρού ανθρώπου που αναζητά ένα λιμάνι στην καταιγίδα και σε αντάλλαγμα προσφέρει αγάπη, πολλή αγάπη. Έδωσε στο πρόσωπο του οδηγού ρεαλισμό και αλήθεια και για πολλοστή φορά αποδεικνύει την καλλιτεχνική του ωριμότητα και τον πλούτο των υποκριτικών του στοιχείων.
Μαζί και οι δύο ήταν θαυμάσιοι με πολύ καλή χημεία και θερμότητα μεταξύ τους, απαραίτητα στοιχεία για τους ρόλους του ζευγαριού.

Η νεαρή και ταλαντούχα Ειρήνη Ιωάννου μας πρόσφερε μια πολύ καλή και αξιοσημείωτη ερμηνεία στο ρόλο της επαναστατικής και απεγνωσμένα ερωτευμένης κόρης, δημιουργώντας μας πολλές προσδοκίες με την εμφάνισή της. Το ίδιο θα πω και για τον Δημήτρη Τσίκλη, ο οποίος ήταν άμεσος και εκφραστικός στο ρόλο του Ναύτη.
Ο Ισίδωρος Σταμούλης ήταν απόλυτα πειστικός ως καθολικός ιερέας.
Οι Ευγενία Αποστόλου, Μάρω Σαουσοπούλου, Τσαμπίκα Φεσάκη ως γειτόνισσες της Σεραφίνας είχες την αίσθηση ότι μοιράζονταν την απροσδόκητη δύναμη της φύσης και αποτελούσαν ένα είδος χορού αρχαίας τραγωδίας σε έργο όμως φωτεινό και αισιόδοξο.
Ποιότητα είχε η παρουσία της πάντα ευσυνείδητης και έμπειρης Μάρως Σαουσοπούλου.
Η εξαιρετική Ευγενία Αποστόλου για άλλη μια φορά μας έδειξε τη σπουδαία κλάση της.
Με κομψότητα, γλαφυρά χρώματα, ομορφιά και μεστότητα έπαιξε την ερωμένη η Τσαμπίκα Φεσάκη.

Ρέουσα η μετάφραση του σκηνοθέτη Λευτέρη Γιοβανίδη. Εντυπωσιακά τα σκηνικά της Πουλχερίας Τζόβα, που αναπαριστούσαν το σπίτι της Σεραφίνας, με το σαλονάκι, τις φωτογραφίες, τα αναμνηστικά, το βωμό του αποθανόντος συζύγου, το εργαστήριο της ραπτικής με τη χαριτωμένη του ακαταστασία. Καλαίσθητα τα κοστούμια της Μαρίας Παπαδοπούλου. Σημαντική η συμβολή της μουσικής του Θοδωρή Λεμπέση. Ειδυλλιακοί οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου. Άριστη η επιμέλεια κίνησης της Ζωής Χατζηαντωνίου.

Ο σκηνοθέτης μας Λευτέρης Γιοβανίδης μας παρουσίαση μια αξιόλογη και δημιουργική παράσταση, που είχε αχαλίνωτο πάθος, ποίηση και χιούμορ.

Σίγουρα το “Τριαντάφυλλο στο Στήθος” του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης είναι μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε αν αγαπάτε το καλό θέατρο.

 

*Το 1956, από τις 5 Οκτωβρίου, ο Κάρολος Κουν ανέβασε το «Τριαντάφυλλο» στο ιστορικό «Υπόγειο». Δίπλα του είχε τον Μάριο Πλωρίτη που έκανε τη μετάφραση, τον Γιάννη Στεφανέλλη που έκανε τα σκηνικά, τον Μάνο Χατζιδάκι που έγραψε τη μουσική και τον Γιώργο Μούτσιο που τραγούδησε. Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Νέλλη Αγγελίδου, Γιώργος Λαζάνης, Τάνια Σαββοπούλου, Βέρα Ζαβιτσιάνου, Δημήτρης Μπάλλας, Μηνάς Χρηστίδης, Κώστας Μπάκας, Τασσώ Καββαδία, Μαρία Κωνσταντάρου, Αναστασία Πανταζοπούλου, Μαρία Βούλγαρη, Νίκος Μπιρμπίλης, Νίνα Γιαννίδη.

Ταυτότητα παράστασης

«Τριαντάφυλλο στο στήθος»
Του Τένεσι Ουίλιαμς

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Δραματουργική Επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρία Δεληογλάνη
Βοηθός Φωτιστή: Εύη Παπαμάρκου
Ερμηνεύουν:
Ευγενία Αποστόλου, Ειρήνη Ιωάννου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Γεράσιμος Μιχελής, Μάρω Σαουσοπούλου, Ισίδωρος Σταμούλης, Δημήτρης Τσίκλης, Τσαμπίκα Φεσάκη.

  • Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ. και συγχρηματοδοτείται από το Δη. Πε. Θε. Κοζάνης.

***

Η γλυκόπικρη κωμωδία του Τενεσί Ουίλιαμς για τον έρωτα θα ανέβει και πάλι από το Δη. Πε. Θε. Κοζάνης στο “Από Μηχανής Θέατρο” από την Τετάρτη 11 Μαρτίου 2020 μέχρι και την Κυριακή 12 Απριλίου 2020.

ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”

 

Ειρήνη Αϊβαλιώτου«Τριαντάφυλλο στο στήθος»: Ο ερωτευμένος Ουίλλιαμς
Περισσότερα
“Άνθρωποι και ποντίκια”: Η απόλυτη πράξη αγάπης

“Άνθρωποι και ποντίκια”: Η απόλυτη πράξη αγάπης

2 Φεβρουαρίου 2020 Αποστολή σε φίλο Εκτύπωση

Γράφει η Ειρήνη Αϊβαλιώτου

 

“Το πρόβλημα με τα ποντίκια είναι ότι πάντα τα σκοτώνεις…”.

Το 1962, όταν ανέβηκε στο βήμα για να παραλάβει το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας που μόλις του είχε απονείμει η Ακαδημία της Στοκχόλμης, μεταξύ άλλων ο Τζων Στάινμπεκ (1902-1968) είχε αναφέρει τα εξής: “Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει καταστεί η μεγαλύτερή μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα”.

Το 1936 ο συγγραφέας ξεκίνησε να γράφει μια σειρά από ιστορίες που είχαν θέμα την Καλιφόρνια κατά την περίοδο του οικονομικού κραχ και των καταιγίδων σκόνης. Το 1930 η αμερικανική αγροτική οικονομία γνώρισε τεράστια καταστροφή. Εκτεταμένες θύελλες μετέφεραν όγκους σκόνης σκεπάζοντας περιοχές των ΗΠΑ και του Καναδά, αφανίζοντας σοδειές και μεγάλες αγροτικές εκτάσεις. Η Οκλαχόμα χτυπήθηκε βαριά. Οι ιστορίες του Στάινμπεκ ήταν επηρεασμένες από το τραγικό φαινόμενο που έμεινε γνωστό ως Dust Bowl. Γι’ αυτό και ο Στάινμπεκ θεωρείται εκπρόσωπος του είδους που ονομάστηκε dust bowl literature.

 

 

Η πρώτη μεγάλη του επιτυχία ήταν η νουβέλα «Άνθρωποι και Ποντίκια», που κυκλοφόρησε το 1937.

Το έργο ήταν τοποθετημένο για ακόμη μία φορά στην ύπαιθρο της Καλιφόρνια, και ο Στάινμπεκ περιγράφει σ’ αυτό την ιστορία δύο απόκληρων εργατών γης που περιπλανώνται σε διάφορα αγροκτήματα για να δουλέψουν και να επιβιώσουν…

Πηγή έμπνευσης για τον τίτλο υπήρξαν δύο στίχοι από το ποίημα του Ρόμπερτ Μπερνς «Σ’ ένα ποντίκι» («To a Mouse»): «Των ποντικών και των ανθρώπων τα σχέδια τα πιο καλά στημένα, στραβά πηγαίνουν συχνά».

Στην Αμερική του Μεσοπολέμου, ο γιγαντόσωμος κι απλοϊκός Λένι και ο μικρόσωμος κι έξυπνος Τζορτζ γυρνούν από τόπο σε τόπο, πλάνητες, αναζητώντας δουλειά. Ο Λένι δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό απ’ το λάθος και του αρέσει ν’ αγγίζει τα απαλά πράγματα -τη γούνα ενός ζώου, τα μαλλιά μιας κοπέλας. Οι δύο αταίριαστοι αλλά αχώριστοι φίλοι πιάνουν δουλειά σ’ ένα αγρόκτημα, και εκεί, με αφορμή την όμορφη γυναίκα του μοχθηρού Κέρλι, που είναι ο γιος του αφεντικού, μια τραγωδία ξετυλίγεται.

Στο Cartel

Το εμβληματικό “Άνθρωποι και ποντίκια” του βραβευμένου με βραβείο Πούλιτζερ και Νόμπελ Λογοτεχνίας Τζων Στάινμπεκ μπορείτε να το παρακολουθήσετε στον Τεχνοχώρο Cartel. Τη σκηνοθεσία του έργου έχει αναλάβει ο Βασίλης Μπισμπίκης.

Το “Άνθρωποι και ποντίκια” έχει παρουσιαστεί πολλές φορές στο θέατρο ανά τον κόσμο, έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Θεωρείται από τα αναμφισβήτητα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Μια σκληρή μα και βαθιά ανθρώπινη ιστορία διαψευσμένων ονείρων.

Σ’ αυτό περιγράφονται οι συνθήκες ζωής των άπορων εργατών στην Αμερική, η οποία μαστίζεται από τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης του 1929. Ο Αμερικανός συγγραφέας κατορθώνει να αποδώσει την αγωνιώδη και συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση και την άνιση πάλη με τη σκληρή πραγματικότητα, η οποία διαψεύδει τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή.

Μέσα από το έργο του μεγάλου συγγραφέα κατά κάποιο τρόπο μιλά η Αμερική η ίδια. Ο Στάινμπεκ τής δανείζει την πένα του ώστε να βρουν φωνή οι άκληροι, οι κατατρεγμένοι, οι ταπεινοί. Το απατηλό όνειρο της αυτοδιάθεσης και της ιδιοκτησίας, ο ρατσισμός, ο καιροσκοπισμός, η απεραντοσύνη της απελπισίας και της μοναξιάς αλλά και τα ιδανικά της αφοσίωσης, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς φιλίας καθιστούν το “Άνθρωποι και ποντίκια” διαχρονικό και επίκαιρο όσο ποτέ.

 

 

Απόσπασμα

“Ο Λένι είπε: “Πες πώς θα ‘ναι όταν θα ‘χουμε τη γη μας”.
Ο Τζορτζ αφουγκραζόταν ν’ ακούσει τους μακρινούς ήχους. Για μια στιγμή πήρε ύφος ανθρώπου πρακτικού και μεθοδικού. “Κοίτα πέρα απ’ το ποτάμι, Λένι, και θα σου πω ώστε σχεδόν να το δεις”. Ο Λένι γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε προς την αντίπερα όχθη της λίμνης και ψηλά προς τις σκοτεινιασμένες πλαγιές των Γκάμπιλαν. “Θα ‘χουμε λίγη γη” άρχισε ο Τζορτζ. Έβαλε το χέρι στην πλαϊνή του τσέπη κι έβγαλε το λούγκερ του Κάρλσον”.

Υπόθεση του έργου

Στην Αμερική του Μεσοπολέμου, του μεγάλου κραχ, ο οξύνους Τζωρτζ και ο μεγαλόσωμος Λένι που πάσχει από κάποιου τύπου νοητική ασθένεια, εξαιτίας της οποίας συμπεριφέρεται με την αγαθοσύνη ενός παιδιού, γυρνούν από τόπο σε τόπο, περιπλανώμενοι, αναζητώντας δουλειά. Όνειρό τους: να μπορέσουν κάποτε να αποκτήσουν το δικό τους παράδεισο, μια μικρή έκταση γης και να ζήσουν πια ελεύθεροι. Οι δύο αταίριαστοι αλλά αχώριστοι φίλοι πιάνουν τελικά δουλειά σε ένα αφιλόξενο αγρόκτημα. Εκεί, με αφορμή την όμορφη γυναίκα του αδίστακτου Κέρλι, γιου του αφεντικού, μια τραγωδία ξετυλίγεται και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή ξεθωριάζει.

To “Άνθρωποι και ποντίκια” είναι ένας ύμνος στη φιλία. Μια συγκινητική, βαθιά τραγική ιστορία που μιλά για το όνειρο του ανθρώπου για ένα καλύτερο αύριο. Το όνειρο του Τζορτζ και του Λένι δεν γίνεται ποτέ πραγματικότητα, όμως η γνήσιά τους φιλία είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για το δικαίωμα στη ζωή και στην αγάπη σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η αποξένωση, το κακό και η αδικία.

 

 

Μια σύγχρονη ανάγνωση

Στην εκδοχή που παρακολουθήσαμε στο Cartel ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Μπισμπίκης δίνει μια σύγχρονη ανάγνωση και θεατρική προσέγγιση του έργου. Τοποθετεί την υπόθεση σε μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού, πλάι στα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, των οποίων αποτελεί αρχή και συνέχεια. Ο χώρος όπου οδηγούν οι δρόμοι διαφυγής γίνεται ο αυθεντικός χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονα ονειρεύονται και ελπίζουν.

Σε ένα παλιό μηχανουργείο, ανάμεσα σε αποθήκες και μάντρες υλικών ανακύκλωσης, οι ήρωες του Στάινμπεκ, βιώνοντας την ελληνική τους πραγματικότητα, τιμωρούν και εκδικούνται, τρομάζουν, ξεσηκώνουν και ξεσηκώνονται, μα πάνω απ’ όλα μαγνητίζουν.

Η παράσταση δεν αντιγράφει τη ζωή, είναι τόσο πειστική και τόσο ρεαλιστική που σε κάνει να πιστεύεις πως είναι η ίδια η ζωή.
Καταγράφει με αυθεντικότητα τον τρόπο που οι άνθρωποι μπορεί να οδηγηθούν σε βαθιά ανησυχητικές πράξεις βίας, μέσω ενός συνδυασμού γενετικών παραγόντων, παιδικών τραυμάτων, ψυχικών ασθενειών που έχουν απομείνει χωρίς θεραπεία, και κοινωνικής πρόκλησης.

Από την ουσία της ξεπροβάλλουν ιδανικά όπως αυτά της στοργικότητας, της αφοσίωσης, της αυτοκυριαρχίας και της αλληλεγγύης. Ξεπροβάλλουν όμως και αντιπρότυπα όπως εκείνα του καιροσκοπισμού, της χειραγώγησης, της καταπίεσης της γυναίκας, της βίας, των φυλετικών (και όχι μόνο) διακρίσεων.

Οι ήρωες ζουν σε μια εχθρική κοινωνία, σ’ έναν αφιλόξενο τόπο. Πρόκειται για μια ιστορία συλλογικής κακοποίησης. Μια ομάδα καταπιεσμένων ανθρώπων περιμένει το σπινθήρα ο οποίος θα πυροδοτήσει μια ασταμάτητη έκρηξη. Γι’ αυτό και το αναπόφευκτο ξέσπασμα του τέλους προκαλεί ένα αναπάντεχο σοκ.

 

 

Μια βαθιά ανάσα

Πάρτε μια βαθιά ανάσα και πριν προλάβετε να εκπνεύσετε, θα έχετε αφομοιώσει άπληστα ένα από τα πλέον κορυφαία κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας του περασμένου αιώνα, ρίχνοντας μια ματιά στην «επίσκεψη» του Λένι και του Τζωρτζ στη βιομηχανική ζώνη της Αθήνας. Έτσι βλέπεται το “Άνθρωποι και ποντίκια” σαν κατάδυση. Με μια βαθιά ανάσα.

Ακόμα και τα ζώα στον Στάινμπεκ είναι άνθρωποι χωρίς λαλιά. Είναι ίσα με τον άνθρωπο, στέκονται δίπλα του και μοιράζονται μαζί του έναν τόπο.
Ο Τζορτζ κι ο Λένι ονειρεύονται, αλλ’ είναι χαμένοι. Ακολουθούν ένα δρόμο χαραγμένο γι’ αυτούς ερήμην τους. Για τους ανθρώπους γύρω τους υπάρχει μόνο το σήμερα. Πάνε από εργοστάσιο σε εργοστάσιο, κερδίζουν μερικά ευρώ, τα τρώνε άσκοπα, ρισκάρουν, φεύγουν για να αναζητήσουν αλλού δουλειά. Ένα ταξίδι δίχως αρχή και τέλος. Δίχως προορισμό.

Μέσα από τη λιτή διήγηση και την απλή γλώσσα, ο Στάινμπεκ κατορθώνει να αποδώσει την αγωνιώδη και συγκινητική προσπάθεια των ανθρώπων του μόχθου για επιβίωση κατά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες του μεσοπολέμου, το απατηλό όνειρο της αυτοδιάθεσης μέσα από την ιδιοκτησία, τη δύναμη της φιλίας, αλλά και τη σημασία της ελπίδας. Οι ήρωες του Στάινμπεκ, λακωνικοί, ευάλωτοι, στερημένοι, ρημαγμένοι, περιορισμένης μόρφωσης, άγριοι, συγκρούονται καθημερινά, σαν άλλες τραγικές φιγούρες, με μια πραγματικότητα που διαψεύδει τις κρυφές επιδιώξεις τους και επιτάσσει τον σκληρότερο εαυτό τους, για να αναδειχτούν μέσα από αυτή την άνιση σύγκρουση εντέλει σε κοινωνούς μιας ιδιαίτερης ανθρωπιάς και ενός σπάνιου ήθους.

 

 

Η παράσταση

Το «Άνθρωποι και ποντίκια» είναι απλώς μια αποκάλυψη. Δεν θα αναλωθώ σε λεπτομέρειες αλλά θα σας πω πως θα μείνετε έμεινε άφωνοι από τις υποκριτικές λεπτομέρειες και τη σκοτεινή χάρη των ερμηνειών, με έμφαση στην παράξενη συμπεριφορά, την εμφάνιση, την «αντιδραστική επιθετικότητα» και τα κοινωνικά τικ που επιδεικνύουν όσοι υποφέρουν από ορισμένες διαταραχές προσωπικότητας.

Ο Λένος (Λένι) είναι ένα παιδί βυθισμένο στη μιζέρια και στη φτώχεια του μυαλού του. Τέτοια ταπείνωση είναι το κλειδί του παραδείσου. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται», όπως λέει και ο έκτος μακαρισμός. Ο Λένι είναι ένας εκπεσών άγγελος και ο Δημήτρης Δρόσος μαγνητίζει απόλυτα και τελειωτικά με το παίξιμό του.

Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ένα παράξενο ολοζώντανο πλάσμα με βλέμμα λύγκα και ορμητική δύναμη αιλουροειδούς. Έξοχος ο καλός μας ηθοποιός ως Βασίλης / Τζωρτζ.

Σαρωτική σαν αλεξικέραυνο η Νικολέτα Κοτσαηλίδου.

Απίστευτος σ’ έναν κόντρα ρόλο, αποκαλύπτοντας όλες τις εναλλαγές των συναισθημάτων, ο Στέλιος Τυριακίδης.

Εύθραυστη φύση, παιδικότητα και προσωπικός πόνος διαποτίζουν την ερμηνευτική δουλειά του Μάνου Καζαμία.

Πάσης φύσεως αλλόκοτα αλλά τόσο οικεία όντα συναντάμε στο «Άνθρωποι και ποντίκια». Οι Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη είναι αρχετυπικές φιγούρες που θολώνουν τα όρια μεταξύ συμπόνιας και τρόμου, θλίψης και οργής, τρέλας και αφελούς ειλικρίνειας.

Εννιά ηθοποιοί – αλύτρωτοι εξολοθρευτές, με ερμηνείες μινιμαλιστικές αλλά εκρηκτικές. Η σωματική εκφραστικότητα και η κινησιολογία τους βγαλμένη, θαρρείς, από σεμινάριο υποκριτικής.

Μια διεισδυτική σπουδή χαρακτήρων, ένα απαράμιλλα τολμηρό δράμα για την ψυχική νόσο και τον κοινωνικό αποκλεισμό, στο οποίο αριστεύουν όλοι -ανεξαιρέτως- οι συντελεστές. Η Σοφία Αδαμίδου στη διασκευή, στη δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία ο Βασίλης Μπισμπίκης, στα σκηνικά – κοστούμια η Αλεξία Θεοδωράκη, στους φωτισμούς ο Λάμπρος Παπούλιας, στην κινησιολογία η Αγγέλα Πατσέλη, η Στεφανία Βλάχου ως βοηθός σκηνοθέτη και η Φαίη Τζήμα στην παραγωγή.

Η απόλυτη πράξη αγάπης βρίσκεται στην καρδιά αυτής της καλλιτεχνικής δουλειάς, που αποτελεί την πιο ανθρώπινη, την πιο τρωτή και την πιο «γήινη» παράσταση από καταβολής ελληνικού θεάτρου και ανταμείβει τον θεατή που θα αφεθεί στη σκληρότητα της μαγείας της και στο καυστικό της χιούμορ.

***

Όλοι οι εργαζόμενοι στο Cartel είναι ευγενέστατοι, χαμογελαστοί και υποστηρικτικοί.

Καταπληκτική εικαστικά η αφίσα του σκιτσογράφου Παναγιώτη Μητσομπόνου.

***

Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Λευτέρης Αγουρίδας, Αγγέλα Πατσέλη.

 

 

Συντελεστές

Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής
Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel
Υπεύθυνη επικοινωνίας Τεχνοχώρου Καρτέλ: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

  • Παραστάσεις:

Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9:00 μ.μ. 

Διάρκεια: 120΄ με διάλειμμα

Τόπος: Τεχνοχώρος Cartel (Μικέλη 4 & Αγ. Άννης Βοτανικός – Στάση μετρό Ελαιώνας – τηλ. 693989 8258)

Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros

Website: http://www.carteltexnoxoros.com

***

Από τον Τζων Στάινμπεκ και τον αγαπημένο σκύλο του τον Τσάρλι έξι συμβουλές για το πώς να γράφεις…

 

 

Ειρήνη Αϊβαλιώτου“Άνθρωποι και ποντίκια”: Η απόλυτη πράξη αγάπης
Περισσότερα

Πρόσφατα Άρθρα

     
Smiley face
Η γάτα της τέχνης τριγυρίζει παντού, ψάχνει και καταγράφει. Μπαίνει στις μισάνοιχτες κουίντες, σε προσκήνιο και παρασκήνιο απολαμβάνοντας τη ζωή μέσα από την τέχνη. Δουλειά της να σας ενημερώνει για ό,τι παίζεται και πιθανόν να σας αρέσει...
* Τα πνευματικά δικαιώματα των κειμένων που δεν φέρουν υπογραφή ανήκουν στη συγγραφέα τους, δημιουργό και διαχειρίστρια του site, Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Ακολουθήστε μας :