Γεννήθηκε ως Germaine Lefebvre στo Côte d’Azur (Γαλλική Ριβιέρα) το 1928, και όταν μπήκε στην εφηβεία, έφυγε για το Παρίσι. Στη γαλλική πρωτεύουσα, οι ευκαιρίες ήταν πολλές και δεν άργησε να μπει στα μεγάλα σαλόνια της μόδας ως μοντέλο. Άλλαξε το όνομά της και συνάντησε την Όντρεϊ Χέπμπορν με την οποία έγιναν επιστήθιες φίλες. Επίσης, κάποια στιγμή εκείνη την ίδια εποχή μοιράστηκε μια καμπίνα, ως μοντέλο κρουαζιερόπλοιου το 1952, με μια έφηβη χορεύτρια σε night club, που άκουγε στο όνομα Μπριζίτ Μπαρντό.
Η Capucine δεν θεωρήθηκε ποτέ σποδαία ηθοποιός -ο συμπρωταγωνιστής της Λόρενς Χάρβεϊ μάλιστα το πήγε λίγο πιο μακριά αποκαλώντας της «φρικτή»- είχε όμως μια ενδιαφέρουσα αίσθηση για τη φυσική κωμωδία που αγνοήθηκε.
Το Χόλιγουντ πίστευε ότι μπορούσε να καλύψει το κενό της Γκρέις Κέλι, αφού η ίδια είχε αφήσει την υποκριτική για να γίνει πριγκίπισσα. Ο Γουίλιαμ Γκοτς, ο παραγωγός που έδωσε στην Capucine τον πρώτο της ρόλο, ως πριγκίπισσα Carolyne Wittgenstein, είχε πει γι’ αυτήν: «Μπορείτε να μάθετε σε ένα κορίτσι πώς να παίξει έναν ρόλο, αλλά κανείς δεν μπορεί να τη μάθει πώς να μοιάζει με πριγκίπισσα. Πρέπει να ξεκινήσετε με ένα κορίτσι που μοιάζει με πριγκίπισσα».
Κατόπιν αυτού, ο Τύπος της έδωσε το παρατσούκλι «υπεροψία του ερωδιού». Το 1968, η Capucine δήλωσε σε ιταλικό περιοδικό ότι δεν ήθελε να είναι πάντα κομψή, ότι ήθελε να παίξει μια «ατημέλητη γυναίκα», αλλά «αφού οι σκηνοθέτες γνωρίζουν ότι είμαι μοντέλο, είναι προφανές ότι δεν μπορούν να με δουν διαφορετικά».
Για κάποια που υποτίθεται ότι θα συμπλήρωνε το κενό της Σταχτοπούτας Γκρέις Κέλι, η ζωή της Capucine αποδείχτηκε πολύ άσχημη. Η ομορφιά ήταν η μεγάλη της δύναμη, αλλά ήταν επίσης και ένας περιοριστικός παράγοντας. «Οι άνδρες με βλέπουν όπως οι τελωνειακοί, ένα ύποπτο φορτίο», είπε κάποτε. Καθώς μεγάλωνε, ένιωθε ανίκανη να παρουσιάσει την απαιτούμενη εικόνα και σταμάτησε να βγαίνει από το σπίτι της. Ο σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι την απέρριψε για την ταινία Θάνατος στη Βενετία (1971), επειδή: «Έχει φρικτή φωνή και πάρα πολλά δόντια. Μοιάζει με άλογο, με ένα όμορφο άλογο, το ξέρω γιατί ήμουν εκπαιδευτής. Όμως δεν θέλω άλογο».
Τίποτα από αυτά δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία αν η Capucine δεν ήταν αυτοκαταστροφική και καταθλιπτική. Η Όντρεϊ Χέπμπορν της έσωσε τη ζωή όταν κάποτε πήρε υπερβολική δόση χαπιών. Ωστόσο το 1990 αυτοκτόνησε πέφτοντας από την οκταώροφη πολυκατοικία στη Λοζάνη όπου ζούσε επί 28 χρόνια. Άφησε από 100.000 δολάρια στην Unicef και το ίδιο ποσό στον Ερυθρό Σταυρό, προς τιμήν της Χέπμπορν. Η τέφρα της σκορπίστηκε από τον Givenchy.
Όταν πέθανε η Capucine, λίγα ήταν γνωστά γι’ αυτήν. Κανείς δεν μπορούσε να συμφωνήσει ούτε καν για τον αριθμό των γατών που άφησε πίσω της, τις οποίες υπεραγαπούσε.
Οι δημοσιογράφοι των τάμπλοϊντ εντύπων τής είχαν χρεώσει διάφορα ειδύλλια, τα οποία όμως λίγη σχέση είχαν με την πραγματικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι η Capucine ήταν αμφιφυλόφιλη. Όταν ο Mποζ Χάντλάιχ πήρε συνέντευξη από την Capucine για το βιβλίο του Hollywood Lesbian, αυτή του είπε: «Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι είναι είτε 100% ετεροφυλόφιλοι είτε 100% ομοφυλόφιλοι. Είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό όμως. Κοιτάξτε την αρχαία Ελλάδα».
Ο Φεντερίκο Φελίνι είχε πει για την Capucine ότι «είχε πρόσωπο να κινήσει χιλιάδες πλοία… αλλά γεννήθηκε πολύ αργά». Πιθανόν. Αλλά θα την έκανε πιο ευτυχισμένη το να γεννιόταν νωρίτερα ή αργότερα; Ποτέ δεν θα μάθουμε.
Ο Μπλέικ Έντουαρντς, που τη σκηνοθέτησε στο The Pink Panther (1963), την αποκαλούσε «μέρος της Mona Lisa. Αυτό το χαμόγελο». Ο Christian Dior, για τον οποίο είχε κάνει μόντελινγκ στο Παρίσι, θεωρούσε ότι κανείς δεν μπορούσε να διαβάσει τα μάτια της.
Αν το κοινό θυμάται την Capucine, είναι πιθανότατα από τις ταινίες Pink Panther, στις οποίες έπαιζε τη σύζυγο του Επιθεωρητή Κλουζό. Ο ρόλος της ήταν ιδιαίτερα χαρακτηριστικός, αφού ντυνόταν από πάνω μέχρι κάτω με Yves Saint Laurent, τα οποία πλήρωνε με κοσμήματα που έκλεβε πίσω από την πλάτη του Κλουζό. Στη ζωή της έκλεβε τις εντυπώσεις με τη σπάνια ομορφιά της.
