Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Τη συνάντησα για πρώτη φορά περίπου στις αρχές του 1980, όταν προσκεκλημένη του αείμνηστου δασκάλου Σταύρου Απέργη έδωσε μια συνέντευξη σε σπουδαστές δημοσιογραφίας ανάμεσα στους οποίους ήμουν κι εγώ, στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Ήδη είχε κυκλοφορήσει με επιτυχία το πρώτο αυτοβιογραφικό της βιβλίο και το είχα αμέσως διαβάσει. Επίσης είχε προβληθεί και η ταινία του Δημήτρη Σταύρακα, βασισμένη στο βιβλίο της με πρωταγωνίστρια την ίδια. Μια ταινία που τάραξε τα νερά. Ένας θρύλος είχε γεννηθεί.
Στέκει μπροστά μας ευθυτενής. Σαν λευκό περιστέρι περιτριγυρισμένο από περίεργα βλέμματα. Λεπτή, κομψή, με το φως του χειμωνιάτικου απογεύματος να φωτίζει τη γυναικεία της αξιοπρέπεια. Τα χέρια εκφραστικά, να ανοίγουν συγκεντρώνοντας σκέψεις κι ύστερα γρήγορα να μαζεύονται, σαν πληγή που κλείνει. Μια νέα γυναίκα που ξέρει να ζυγίζει, να σκέφτεται, να μετρά, να στοχάζεται, να εκτιμά, να αποφασίζει, σκέφτηκα. Να αναλαμβάνει δεσμεύσεις οριστικές, μη αναστρέψιμες, αμετάκλητες. Μακριά από ημίμετρα, μικροψυχίες, αξιοκαταφρόνητα ψέματα, κοινότοπες αλήθειες και ευτελείς παρηγοριές. Ειλικρινής και ανεπιτήδευτη, χαλκέντερη και χαμογελαστή, έντιμη και συνετή μιλά για τη ζωή της και για τον αγώνα της να κερδίσει το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι αυτό πού εκείνη διάλεξε για τον εαυτό της. Αρχοντική, ευγενής, επιβλητική, σοβαρή, περήφανη, υπέροχα σεμνή. Μια κυρία, μια ιέρεια. Έτσι την είδα.
Η Μπέττυ Βακαλίδου είναι ο ορισμός του θαρραλέου ανθρώπου, του ανθρώπου «των ερωτήσεων και των απαντήσεων», ο οποίος έχει την ευφυΐα να επιβάλλει ένα πνεύμα ξεχωριστό, να οικοδομεί σχέσεις αλλά και να υπερασπίζεται ελεύθερα τις δικές του αρχές. Του ανθρώπου που μας αγγίζει βαθιά, που απέδειξε ότι παρά τις αντιξοότητες μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των άλλων, μπορεί να αναλάβει δεσπόζουσα θέση στην κοινωνία. Με αυτενέργεια και αυτογνωσία, ισορροπία και αυτοεκτίμηση, συναισθηματικότητα και γνώση της ιστορικότητας του ρόλου της.
Πέρυσι την είδα στο πλευρό του Αλέκου Συσσοβίτη στα «αμάραντα», μια κωμωδία της bijoux de kant σε κείμενα Παύλου Μάτεσι – Γλυκερίας Μπασδέκη και σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, στο “Faust”. Εντυπωσιακά λιτή, δωρική και μεταφυσική, διαχρονική και πάλλουσα, έδωσε τα ερμηνευτικά της διαπιστευτήρια.
Από το τέλος του μήνα θα υποδύεται τον ανδρόγυνο Τειρεσία στον «Οιδίποδα Τύραννο», που σκηνοθετεί ο Χρήστος Σουγάρης στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.
Μια κυρία των μέσα μας ανέμων, που ξέρει να μας οδηγεί στο δικό της κόσμο, το λαμπερό, τον πληγωμένο, τον ριψοκίνδυνο, τον κόσμο των αγαπησιάρικων στιγμών.
Ποια ήταν τα πρώτα σας διαβάσματα και οι πρώτες σας καλλιτεχνικές ανησυχίες, κα Βακαλίδου;
* Το 1966, όταν η οικογένειά μου μ’ έκλεισε στο αναμορφωτήριο κατά κάποιο μαγικό τρόπο βρήκα μία διέξοδο στο διάβασμα. Μία κοινωνική λειτουργός του ιδρύματος που με συμπαθούσε πολύ μου έφερνε από τη σπίτι της Καζαντζάκη, Μυριβήλη, Τσίρκα, Σαγκάν, Μπαλζάκ, Ντοστογιέφσκι κι άλλους πολλούς κλασικούς. Τα διαβάσματα αυτά με βοηθούσαν να δραπετεύω από τη «σκοτεινιά» του αναμορφωτηρίου. Στο λογιστήριο δούλευε ο Πάνος Κοντέλης, πολύ γνωστός σεναριογράφος του ελληνικού κινηματογράφου τότε. Μου έδινε προσκλήσεις και όταν έβγαινα με άδειες, μπόρεσα να παρακολουθήσω πολλές ελληνικές ταινίες της εποχής.
Κοιτώντας πίσω, παρά τις περιπέτειες και τα βάσανα που περάσατε, νιώθετε τυχερή;
* Αντίθετα, νιώθω πάρα πολύ άτυχη και μόνον έτσι μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί που το διώχνει η οικογένειά του κι η τοπική κοινωνία όπου μεγάλωνε και βρίσκεται μόνο του, σε ηλικία 15 ετών, στο χάος της Αθήνας. Δύσκολο να μιλάμε για τύχη.
Δικαιωμένη νιώθετε για τις αποφάσεις και τις επιλογές σας;
* Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως όλες οι αποφάσεις κι επιλογές που έκανα στη ζωή μου, ανήκουν αποκλειστικά σε μένα. Για ό,τι έκανα ή τελικά δεν έκανα είμαι η μόνη υπεύθυνη και ναι, αισθάνομαι δικαιωμένη για όλες μου τις επιλογές.
Πώς πιστεύετε ότι θα ήταν η ζωή σας τώρα, αν στα 15 σας χρόνια δεν είχατε την τόλμη να φύγετε από την Αλεξανδρούπολη;
* Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν έμενα στη γενέτειρά μου. Σίγουρα θα ήταν διαφορετική, το καλύτερη ή χειρότερη δεν είναι δυνατό να το ξέρω.
Ποιοι άνθρωποι που συναντήσατε φώτισαν το δρόμο σας;
* Κανείς, από ανθρώπους. Το δρόμο μου φώτισαν τα όποια διαβάσματά μου, οι εμπειρίες, οι επιτυχίες κι οι αποτυχίες μου.
Για πρώτη φορά παίξατε στο θέατρο πλάι στην Ντίνα Κώνστα, στο έργο του Giuseppe Patroni Griffi “Πρόσωπα φυσικά και αλλόκοτα”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
* Ύστερα από τηλεφώνημα του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Με «ανακάλυψε» μετά την ταινία του Σταύρακα και την κυκλοφορία των δύο μου βιβλίων. Ο άνθρωπος αυτός «με πήρε από το χέρι», δείχνοντάς μου μεγάλη αγάπη και υπομονή.
Θα σας αναφέρω μερικά ονόματα και, αν θέλετε, να τα σχολιάσετε:
* Ντίνα Κώνστα: μου δίδαξε πράγματα για το θέατρο που δεν ξεχνώ ποτέ. Το κυριότερο, να παίζω με την ίδια ζέση, ακόμα κι αν στην πλατεία βρίσκονται μόνο πέντε άτομα…
* Πάνος Κούτρας: πραγματικά ένας πολύ μεγάλος σκηνοθέτης…
* Αλέκος Συσσοβίτης: ο αδελφός που θα ήθελα να είχα. Ντόμπρος, συνεπής, αγαπησιάρης…
* Γιάννης Σκουρλέτης: είναι μεγάλη εμπειρία για κάποιον να συνεργαστεί έστω και μία φορά με το εικαστικό σύμπαν του Γιάννη Σκουρλέτη…
* Γλυκερία Μπασδέκη: ποιήτρια-αερικό, ένα ξωτικό που σε βάζει με τους τρυφερούς της στίχους στο δικό της όνειρο…
Ποια ήταν η αίσθηση από τη γνωριμία σας με τον μύθο Ζαν Ζενέ;
* Όσες μέρες συναναστράφηκα τον Ζαν Ζενέ αισθανόμουν ότι δεν πατούσα στη γη. Υπήρξε ένας θεός της παραβατικότητας και της λογοτεχνίας.
Παίζετε στον «Οιδίποδα Τύραννο», που θα παρουσιαστεί από τις 23 Μαΐου 2018 στο «Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου». Πώς νιώθετε να σας καθοδηγεί ένας νέος αλλά ήδη καταξιωμένος σκηνοθέτης όπως ο Χρήστος Σουγάρης;
* Αξίζει ν’ αναφέρω ότι μεταξύ των προτάσεων που μου έγιναν διάλεξα αυτή του Χρήστου Σουγάρη για την ευθύτητά του. «Θέλω να συνεργαστούμε και θέλω μία απάντησή σου εδώ και τώρα!» μου είπε, κοιτώντας με στα μάτια. Νιώθω πολύ ευτυχής που συνεργαζόμαστε γιατί είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει τι θέλει και αυτό ζητάει με σαφήνεια από τους ηθοποιούς του.
Ήταν εύκολη η ένταξη στο θίασο και η συνύπαρξη με τόσο διαφορετικούς καλλιτέχνες – ηθοποιούς;
* Η ταραχώδης ζωή μου με έχει προικίσει με κάποιο είδος χαμαιλεοντισμού. Αλίμονο αν δεν μπορούσα να ενταχθώ και να συνεργαστώ με αυτούς τους σεμνούς κι εξαίρετους ηθοποιούς της ομάδας του Οιδίποδα.
Ο Τειρεσίας που υποδύεστε αποτελεί ένα από πλέον αινιγματικά πρόσωπα που εμφανίστηκαν στην αρχαία Ελλάδα. Ο τυφλός και αμφίφυλος άνθρωπος, γνώριζε την αλήθεια και ήξερε ότι η περιέργεια του Οιδίποδα θα προκαλούσε μια τρομακτική απάντηση την οποία ο βασιλιάς της Θήβας δεν περίμενε και δεν θα έπρεπε να ξέρει. Πώς προσεγγίζετε το ρόλο;
* Ακολουθώ πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Ας μου επιτραπεί να μην αποκαλύψω ακόμα τους λεπτούς χειρισμούς ερμηνείας του ρόλου αυτού.
Υπάρχει κάτι που σας κάνει να ταυτίζεστε με τον Τειρεσία;
* Εκτός από το ότι έχω ζήσει 34 χρόνια ως άντρας και άλλα 34 ως γυναίκα, έχω αναπτύξει κι ένα ένστικτο με το οποίο, ως επί το πλείστον, αντιμετωπίζω τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ο Τειρεσίας συμβουλεύει τον Οιδίποδα “μη ρωτάς”. Το “μη ρωτάς” είναι για κάποιους κι ένας τρόπος ζωής;
* Αυτό παραπέμπει κάπως στο «Πίστευε και μη ερεύνα», εγώ όμως είμαι άνθρωπος των ερωτήσεων και των απαντήσεων κι έτσι πορεύτηκα στη ζωή μου.
Η άγνοια προκαλεί ευτυχία;
* Η άγνοια θεωρώ ότι είναι μία μορφή αναπηρίας και δε θα ήθελα να ζούσα μέσα σ’ αυτήν.
Η άσκηση της τέχνης μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο;
* Ω, ναι, σίγουρα! Αν κρίνω εξ ιδίων, μπορεί να μη με άλλαξε ριζικά αλλά σίγουρα με βελτίωσε σημαντικά ως άνθρωπο.
Τι σας δημιουργεί αποστροφή στην ειδησεογραφία των ημερών;
* Κάνοντας πάντα μία δεύτερη ανάγνωση στην καθημερινή ειδησεογραφία, ανακαλύπτω ψέματα, λοβιτούρες και λαμογιά.
Ποια θεωρείτε ότι είναι τα αίτια και οι ρίζες της ρατσιστικής συμπεριφοράς κάποιων ανθρώπων εις βάρος ευάλωτων ή ηττημένων συνανθρώπων τους;
* Θεωρώ ότι τα 400 χρόνια οθωμανικής σκλαβιάς ευθύνονται για πολλά από τα δεινά και τα χαρακτηριστικά που κατατρύχουν τη φυλή μας. Προσωπικά πάντως έχω περισώσει αισθήματα συμπόνιας και συντριβής απέναντι σε ευάλωτους/ηττημένους συνανθρώπους μου.
Πώς νιώθετε που νέοι άνθρωποι σήμερα στην κοινωνία μας δεν μπορούν να βρουν εύκολα την ευκαιρία τους;
* Καλά θα κάνουν ν’ αναζητήσουν ευκαιρίες φεύγοντας από την Ελλάδα, αρνούμενοι μία χώρα που δε φροντίζει τα παιδιά της.
Πώς βλέπετε το γεγονός πως ώριμοι άνθρωποι βιώνουν σήμερα μια καθημερινή ανασφάλεια, η οποία είναι πέραν του φυσιολογικού και δεν μπορούν να δρέψουν τους καρπούς των κόπων του βίου τους;
* Να προσέχουν τι ψηφίζουν.
Κρατάτε σημειωματάριο ή ημερολόγιο; Αν ναι, τι σημειώνετε;
* Το ημερολόγιο καταγράφεται καθημερινά στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου μου. Παρ’ όλα αυτά κρατώ και κάποιες σημειώσεις γιατί ετοιμάζω το τρίτο μου βιβλίο.
Τι να υποθέσουμε πως κρύβετε στα συρτάρια σας;
* Δεν κρύβω σκελετούς μικρούς ή μεγάλους ούτε στα συρτάρια μου, ούτε στις ντουλάπες μου. Μόνο αγαπησιάρικες στιγμές στα συρτάρια της μνήμης μου.
Τι αποτελεί πρόκληση για σας και τι σας φοβίζει;
* Είναι καθημερινή πρόκληση για μένα η αξιοπρεπής επιβίωση, η διατήρηση της ψυχικής και πνευματικής μου ισορροπίας. Αντίθετα με φοβίζουν η ασθένεια και ο θάνατος.
Υπάρχουν πράγματα που μπορούν να σας οδηγήσουν να χάσετε την υπομονή σας;
* Βεβαίως… Η ασυνέπεια, το ψέμα και η αχαριστία.
Τι μπορεί να σας κάνει να δακρύσετε και τι να χαμογελάσετε αυθόρμητα;
* Η θέα ενός παιδιού που παίζει μπορεί να ενεργοποιήσει τους δακρυγόνους αδένες μου. Χαμογελάω στη θέα δύο νέων ερωτευμένων ανθρώπων, ανδρών ή γυναικών, straight ή gay.
Ποιους θαυμάζετε στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στον κινηματογράφο αλλά και στο θέατρο;
* Να πω από ένα όνομα: Λιλή Ζωγράφου, Πίτερ Μπρέγκελ, Πάνος Κούτρας, Έλλη Λαμπέτη.
Τι απολαμβάνετε;
* Βόλτες στο ιστορικό κέντρο της πόλης μας και φαγητό με αγαπημένους φίλους.
Τι σημαίνουν για σας οι λέξεις «συγγνώμη» και «συγχώρεση»;
* Πελαγοδρομώ μέσα σε μία αντίφαση. Ζητώ εύκολα συγγνώμη, δυσκολεύομαι όμως να συγχωρήσω…
Πώς επιθυμείτε να είστε σε δέκα χρόνια από τώρα;
* Υγιής κι αξιοπρεπής.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς το δημόσιο χώρο;
* Άθλια. Απλά κοιτάξτε γύρω σας.
Ποια εικόνα στην πόλη σας θλίβει περισσότερο;
* Τα κουφάρια των άδειων καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας, και όχι μόνο.
Πώς κρίνετε τον τρόπο που φέρονται οι Έλληνες στα ζώα και δη στα αδέσποτα;
* Εγκληματικό. Ευελπιστώ ο νέος νόμος να φέρει κάποια καλύτερα αποτελέσματα.
Ποια είναι η σχέση σας με τα ζώα; Έχετε κατοικίδιο;
* Μεγάλωσα με τα ζώα στο χωριό μου και στην πόλη πια έχω ένα Italian grey hound, που λατρεύω.
Ευχαριστώ πολύ!
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
***
Η Ελισάβετ Βακαλίδου γεννήθηκε αγόρι στην Αλεξανδρούπολη. Λίγο πριν κλείσει τα δεκαπέντε της, εκδιώχθηκε από το χωριό της -τις Φέρρες- και ήρθε στην Αθήνα όπου άρχισε να εκδηλώνει τη σεξουαλικότητά της. Αμέσως οι γονείς της την έκλεισαν στο αναμορφωτήριο, όπου έμεινε τριάμισι χρόνια. Μετά το αναμορφωτήριο, σε ηλικία δεκαεννιά χρονών, μπάρκαρε στα καράβια. Το ‘σκασε στην Αμερική, όπου έζησε ως λαθρομετανάστης για δύο χρόνια. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, έγινε τραβεστί κι άρχισε να πορνεύεται. Συμμετείχε στην ίδρυση του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Το 1980 εκδίδει το πρώτο αυτοβιογραφικό της βιβλίο. Το βιβλίο προκαλεί σάλο την εποχή εκείνη στην Ελλάδα, γίνεται μπεστ-σέλερ παρ’ όλη την απαγόρευση που επιβάλλεται στην πώλησή του και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Στο βιβλίο της αυτό βασίζεται η μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Σταύρακα με τίτλο το όνομά της και πρωταγωνίστρια την ίδια. Η ταινία αποσπά τα πρώτα βραβεία στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και Λάρισας. Την ίδια περίοδο η Μπέττυ γνωρίζεται με τον Jean Genet, ο οποίος τη στηρίζει στη μάχη της ενάντια στην καταδίκη του βιβλίου. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα, την προσκαλεί επίσης να συμμετάσχει στην ταινία τού Antoine Bourseiller με τίτλο “Genet”. Ακολουθούν συνεντεύξεις της και παρουσίαση του βιβλίου της από τις εφημερίδες Liberation και Le Figaro. Τον επόμενο χρόνο εκδίδει το δεύτερο βιβλίο της, με τίτλο “Πόσο Πάει;” στο οποίο παρελαύνουν οι τραγικές ιστορίες τεσσάρων τραβεστί, ιδωμένες από το τρυφερό αλλά και αμείλικτο βλέμμα της. Αμέσως μετά παίζει στο θέατρο πλάι στην Ντίνα Κώνστα, στο έργο του Giuseppe Patroni Griffi “Πρόσωπα φυσικά και αλλόκοτα”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνικά-κοστούμια Διονύση Φωτόπουλου. Η παράσταση γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την 1η Νοεμβρίου 1984, η Μπέττυ αποφασίζει ν’ αλλάξει ζωή. Φεύγει στο εξωτερικό, όπου -προς μεγάλη έκπληξη όλων- υποβάλλεται σε εγχείρηση διόρθωσης φύλου. Γυναίκα πλέον και ανατομικά, δουλεύει για ένα διάστημα σε οίκους ανοχής στην Αθήνα και το Βερολίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζει και εργάζεται στα Χανιά για 10 χρόνια – τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, όπως ισχυρίζεται. Στη συνέχεια περιπλανιέται στα πορνεία του Βόλου, της Λάρισας, της Μυτιλήνης, της Ρόδου και της Πάτρας. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα. Η Μπέττυ δεν μπόρεσε ποτέ να τελειώσει τη Μέση Εκπαίδευση.
Βιβλία
Μπέττυ, ταξιδιώτης της ψυχής μου. Εκδόσεις Τυπωθήτω, 2007.
Πόσο πάει; η απαγωγή του Κώστα Ταχτσή. Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, 2009.
Ταινίες
Μπέττυ, σκην. Δημήτρης Σταύρακας. Ελλάδα, 1979. Διάρκεια 33’.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Μπ. Βακαλίδου. Το DVD της ταινίας υπάρχει στην επανέκδοση του Μπέττυ από τις εκδόσεις Τυπωθήτω.
Στρέλλα, σκην. Πάνος Κούτρας. Σενάριο. Π. Κούτρας & Π. Ευαγγελίδης. Ελλάδα, 2009. Διάρκεια 113’
***
Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης και η ΕΩΣ παρουσιάζουν την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, από τις 23 Μαΐου 2018 στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.
Σ’ ένα αμυδρά φωτισμένο ανάκτορο, με θέα την Αθήνα, σαν σε μαυρόασπρο φιλμ του Αντονιόνι, περιστοιχισμένος από ανθρώπους που δεν «κοιτούν», ζει ο νεαρός βασιλιάς Οιδίπους.
Ένας άνευ προηγουμένου λοιμός τυραννά τη χώρα και τους πολίτες της. Μόνος τρόπος σωτηρίας, σύμφωνα με το χρησμό του Απόλλωνα, η εξιχνίαση της δολοφονίας του πρώην βασιλιά Λάιου και η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Ο νεαρός Οιδίποδας αναλαμβάνει χρέη ερευνητή και η αναζήτηση αρχίζει. Κοιτάζοντας το είδωλό του στον καθρέφτη δεσμεύεται πως θα βρει τον ένοχο. Θα το πράξει με την ίδια ζέση σαν να επρόκειτο για τον πατέρα του.
Μέσα στο σπίτι δύο κορίτσια και δύο μικρότερα αγόρια, παίζουν την τυφλόμυγα. Ο νεαρός βασιλιάς συναντά και συνδιαλέγεται με τους χαρακτήρες που είχαν σχέση ή που θα μπορούσαν με κάποιο τρόπο να βοηθήσουν στη λύση αυτής της μυστηριώδους υπόθεσης.
Ο Κρέων γνήσιος bon viveur, μέσα στο λευκό του κοστούμι. Ο ανδρόγυνος Τειρεσίας συνοδευόμενος από τον εκπαιδευμένο σκύλο – οδηγό του. Η Ιοκάστη, αγέρωχη, αρχοντική με παγωμένο βλέμμα. Ένα μπεκετικό δίδυμο βοσκών, ο ένας τυφλός, ο άλλος κυνικός. Και τέλος ο χορός. Δύο πρόσωπα, που λειτουργούν ως δυο ημιχόρια. Ένας γηραιός τυφλός και ένας νεαρός, με όλες τις αισθήσεις ακέραιες, αλλά δίχως γνώση και εμπειρία. Πάνω στο τραπέζι κόκκινο κρασί. Θα καταποθεί, θα χυθεί, θα γίνει αιτία πνιγμού. Από το ρολόι του τοίχου ξεπροβάλει ο κούκος. Από την αρχή μέχρι και το τέλος τούτης της μέρας. Το φως, καθ’ όλη τη διάρκεια είναι αμυδρό. Και όσο η έρευνα προχωρά, μαζί με τα λεπτά της ώρας, τόσο βυθιζόμαστε στο σκοτάδι. Και τα μικρά παιδιά παίζουν πάντα την τυφλόμυγα. Η «αποκάλυψη» θα φέρει βροχή. Καταρρακτώδη. Κάθαρσης;
Ο νεαρός Οιδίποδας, ως φιλοσοφικό alter ego του Φίλιπ Μάρλοου, του διάσημου χαρακτήρα του Ρέιμοντ Τσάντλερ, οδηγεί τους μάρτυρες, τους πολίτες της χώρας, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του, με όρους, στυλιζάρισμα και όλα τα κλισέ του φιλμ νουάρ, σε μια ακραία ενδοσκοπική διαδικασία.
Η έρευνα θα αποκαλύψει πως όσοι γνώριζαν ή υποπτεύονταν τι έχει συμβεί, επέλεξαν την εκούσια τυφλότητα και τη σιωπή. Στον πάτο αυτού του πηγαδιού βρισκόμαστε όλοι. Η ευθύνη για το έγκλημα είναι συλλογική. Ακόμη και αν ο «ένοχος» είναι ένας.
Χώρος:
Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, Προφήτου Δανιήλ 3 και Πλαταιών, Κεραμεικός
Μετάφραση: Βασίλης Παπαβασιλείου
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικά: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Χορογραφία: Φαίδρα Σούτου
Παίζουν: Ντένης Μακρής, Νίκος Γκέλια, Σαμουήλ Ακίνολα, Κώστας Λάσκος, Μπέτυ Βακαλίδου, Νίκη Σερέτη, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Γιώργος Ψυχογυιός, Μιχάλης Μουλακάκης, Άρης Κρητικός, Σιαμάκα Ακαμπούογκ, Ίων Δημητριάδης, Δέσποινα Μαρτσέκη
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: 15€, 13€, 8€ , 5€
Διάρκεια Παραστάσεων: Από 23 Μαΐου έως 3 Ιουνίου 2018
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 2110132002 έως τις 17.00 / Η προπώληση εισιτηρίων όλων των παραστάσεων θα γίνει μέσω του δικτύου viva στην τιμή των 10€
Παραστάσεις: Τετάρτη έως και Κυριακή στις 21:00
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πουλής
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Απατσίδου
- Αρχική φωτογραφία: Η Μπέττυ με την Gin, το Italian grey hound που υπεραγαπά.
