Από μικρή στο άκουσμα της ιστορίας του Σαίξπηρ για τους δύο νέους που πέθαναν από έρωτα, καρδιοχτυπούσε. Τώρα μεγάλωσε και η τύχη τα έφερε να εκπληρώσει μια μεγάλη της επιθυμία. Να δώσει την ευκαιρία να αναγεννηθούν μέσα από αυτήν τα φαντάσματα των Καπουλέτων και των Μοντέγων και να αφηγηθούν για ακόμα μια φορά την ιστορία τους. Τη γνώρισα ως Ιουλιέτα, αν και στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο», που παρουσιάζουν σε συνσκηνοθεσία – διασκευή του Κώστα Γάκη, του Κωνσταντίνου Μπιμπή και της ιδίας, ενσαρκώνει κι άλλους ρόλους. Πρόκειται για την πιο συναρπαστική, την πιο αθώα, την πιο καθάρια Ιουλιέτα που έχω δει. Το πιο αγνό αμακιγιάριστο μουτράκι. Φοβερές οι ικανότητές της στη σκηνή, η αξιοπιστία, η ευρηματικότητα, η πειστικότητα, η φαντασία της. Θέλησα αμέσως να πληροφορηθώ περισσότερα γι’ αυτήν. Όσα έμαθα σας τα μεταφέρω. Επειδή θεωρώ πως πρέπει να είστε ενήμεροι για την Αθηνά Μουστάκα. Αργά ή γρήγορα, άλλωστε, θα τη συναντήσετε. Οι πληροφορίες αυτές, λοιπόν, θα σας επιτρέψουν να γνωρίσετε εκ των προτέρων αυτό το υπέροχο πλάσμα που σίγουρα μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις στο μέλλον. Είναι μια μικρή θαυματοποιός. Ξέρει ήδη πώς να κουμαντάρει τη φωνή, το πρόσωπο και το σώμα της. Βρίσκω πολύ δύσκολο να σας δώσω μια λεπτομερή λεκτική διατύπωση για την απλή και ειλικρινή εκφραστικότητα της Αθηνάς Μουστάκα. Είδα σίγουρα μεγάλη δεξιοτεχνία, έντιμη και σοβαρή δυνατότητα αυτοσχεδιασμού και εναλλαγής δράσεων, ψυχολογική δεινότητα, οξυμμένη αντιληπτικότητα. Το ανθρώπινο ταλέντο και η λειτουργία του είναι ένα μεγάλο αγαθό, ένα ιερό μυστικό που δεν παραβιάζεται. Η Αθηνά είναι ένα χαριτωμένο μυστήριο, μόνο που στην περίπτωσή της το αληθινό μυστικό που κρύβεται πίσω από αυτό το μυστήριο είναι ότι, στην πραγματικότητα, μυστήριο δεν υπάρχει. Υπάρχει απλώς θέληση, δουλειά και αγάπη για τις επιλογές σου. Από εκεί και πέρα το κοινό θα πει την τελευταία λέξη.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
* Γεννήθηκα και έζησα στην Αθήνα. Η καταγωγή μου είναι μισή από την Κύπρο και μισή από την Ήπειρο, το Μέτσοβο.
Ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
* Κυρίως τα χρόνια με τους παππούδες. Η μια μου γιαγιά έμενε Ζωγράφου και τα καλοκαίρια θυμάμαι έντονα τις βόλτες μας στην πλατεία του Αγίου Θωμά και τη λαχτάρα μου για παιχνίδι με τη Μαρία, τον Δημήτρη, την Ελίνα. Έπειτα πίσω στο σπίτι για λίγο τάβλι με τον παππού μου στο μαγαζί που είχε και ήταν κάτω ακριβώς απ’ την πολυκατοικία της γιαγιάς, ξέγνοιαστη κουβέντα με τους γείτονες και τους περαστικούς. Τα βράδια στο σπίτι θυμάμαι τις ελληνικές ταινίες καθισμένη στον καναπέ της γιαγιάς σε συνδυασμό με τους κολοκυθοκεφτέδες και τη φέτα με το κρεμμύδι. Βεβαίως δεν μπορώ να ξεχάσω και τις στιγμές με την άλλη μου γιαγιά στην Κύπρο, ιδίως τα καλοκαίρια, με ένα σπίτι γεμάτο φίλους και συγγενείς και τα παιχνίδια με τα ξαδέρφια μου στην αυλή με τη μεγάλη λεμονιά στη μέση.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησες στη ζωή σου; Τι σου τη θυμίζει;
* Ήταν μια παράσταση που είχε ανέβει στην παιδική σκηνή του ΘΟΚ, το «Μια φορά και έναν καιρό». Μια παράσταση με μάγισσες και μάγους, ξόρκια, πριγκίπισσες και πρίγκιπες και ζώα με ανθρώπινη μιλιά που μ’ είχε γοητεύσει πολύ.
Γιατί επέλεξες να γίνεις ηθοποιός;
* Μάλλον γιατί ήταν μεγάλη η ανάγκη μου να μοιραστώ πράγματα και να τα προβάλλω σαν ένα μεγάλο κατόρθωμα. Πιστεύω ότι αυτό προκύπτει απ’ το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και είχα ζήσει στιγμές μοναχικότητας. Έτσι αυτή μου η ανάγκη, να συνυπάρξω μ’ άλλους ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με μένα, φούσκωνε. Το θέατρο μου παρείχε αυτή τη συλλογικότητα. Να συνδιαλέγεσαι με άλλους ανθρώπους και να προβάλλεις τη δουλειά σου μέσα απ’ τον καθρέφτη της ψυχής σου. Επίσης από μικρή είχα μια καλλιτεχνική τάση. Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω, να τραγουδώ, να χορεύω… Η αλήθεια είναι πως η καθαρή υποκριτική δεν μου ‘χε περάσει απ’ το μυαλό αλλά μεγαλώνοντας και συνειδητοποιώντας ότι όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν με το θέατρο, το επέλεξα.
Ποιοι δάσκαλοι θεωρείς ότι σού διεύρυναν τους ορίζοντες;
* Τους δασκάλους μου τους έβλεπα από μικρή σαν κάτι το απροσπέλαστο. Σαν να μην μπορούσα να τους αγγίξω και να με αγγίξει κανένας. Σαν αυτά που μου πρόσφεραν να ήταν τόσο παγιωμένα και διδακτικά υπονοώντας ένα “πρέπει”. Τόσο που καταντούσαν αδιάφορα. Μέχρι που γνώρισα στη σχολή τον Κώστα τον Γάκη. Ήταν ένας από τους καθηγητές μου στη σχολή που με ενέπνευσε. Ένιωσα σαν κάτι να κούμπωσε μέσα μου. Ξέφευγε απ’ το στενό διδακτισμό και μου άνοιξε δρόμους για να εκφραστώ καλλιτεχνικά. Οι αισθητική του, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο, η γενναιοδωρία του και μια σειρά πολλών πραγμάτων με έκαναν να βρω στο πρόσωπό του ένα δάσκαλο ο οποίος μου δίδαξε την τέχνη.
Τι σηματοδοτεί για σένα η συνεργασία σας;
* Όπως ανέφερα και πιο πάνω, ο Κώστας και για μένα και για τον Κωνσταντίνο είναι κάτι πολύ παραπάνω από συνεργάτης. Είναι κάτι σαν πνευματικός μας πατέρας. Σαν να μας μεγάλωσε υποκριτικά.
Πώς γνωριστήκατε μεταξύ σας;
* Εγώ γνώρισα τον Κώστα απ’ τη σχολή. Ο Κώστας ήξερε τον Κωνσταντίνο από την παράσταση «Οδυσσεβάχ» που σκηνοθέτησε και που ο Κωνσταντίνος συμμετείχε και έπειτα μας έφερε σε επαφή.
Ποιος ήταν ο λόγος που επιλέξατε να διασκευάσετε και να παρουσιάσετε Σαίξπηρ και μάλιστα το νεανικό του αριστούργημα;
* Αυτό ήταν μια ιδέα που είχε ο Κώστας πολύ καιρό πριν στο μυαλό του. Μόλις μας το ανακοίνωσε, τα όνειρά μας έγιναν κοινά. Από μικρή στο άκουσμα της ιστορίας του Σαίξπηρ για τους δύο νέους που πέθαναν από έρωτα ανατρίχιαζα… Οπότε δεν είχα πάρα να εκπληρώσω μια μεγάλη μου επιθυμία. Να δώσω την ευκαιρία να ξαναγεννηθούν μέσα από μένα αυτά τα δύο φαντάσματα και να πουν για ακόμα μια φορά την ιστορία τους.
Αισθανθήκατε δέος, που, ενώ είστε τόσοι νέοι, καταπιαστήκατε με ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας;
* Στην αρχή δεν ξέραμε τι κάνουμε. Το πήραμε σαν ένα παιχνίδι. Ξεκινήσαμε τους αυτοσχεδιασμούς και χαιρόμασταν σαν μικρά παιδιά που παίζουν με τα αυτοκινητάκια τους. Μόλις ολοκληρώσαμε την προσπάθεια και λίγες μέρες πριν γίνει η πρώτη παρουσία της στο 3ο Low Budget Festival στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης συνειδητοποιήσαμε ότι διασκευάσαμε ένα απ’ τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του Σαίξπηρ. Αυτό φέρει μια ευθύνη και ένα άγχος αλλά πιστεύω ότι η προσπάθεια μας δικαίωσε.
Ο ηθοποιός κάνει το ρόλο ή το αντίθετο;
* Και τα δύο.
Στο ημερολόγιό σου ποια μέρα της ζωής σου θα μείνει ανεξίτηλη;
* Μάλλον μου έχουν μείνει στο μυαλό επιτυχίες εξετάσεων. Η μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και πέρασα στη σχολή που ήθελα. Η μέρα που πέρασα τις εξετάσεις του θεάτρου..
Λένε πως με την παρατήρηση φτάνεις στη γνώση; Πώς το σχολιάζεις;
* Συμφωνώ. Για τον ηθοποιό είναι πολύ σημαντική η παρατήρηση. Από εκεί προκύπτει ένα μεγάλο υλικό. Είναι η μισή δουλειά. Γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που είναι οι ίδιοι οι ρόλοι μας. Γυρνώντας στο σπίτι με το μετρό παρατηρώ τις εκφράσεις τους, την ομιλία τους, τον αυθορμητισμό τους, τον τρόπο που αντιδρά το σώμα τους.
Αν κάθε παράσταση έχει τη μαγική ιστορία της, η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» ποια ιστορία κρύβει;
* Δεν κρύβεται κάποια ιστορία αλλά μια πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Εκεί έγκειται η μαγεία του πράγματος. Στο δέσιμο που έχουμε. Είμαστε αδέλφια. Που μπορεί να μαλώνουν αλλά δεν κάνει ο ένας δίχως τον άλλον.
Η ζωή του ηθοποιού έχει αγωνίες, έρευνα, ψάξιμο για ακροάσεις, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου; Είσαι έτοιμη ψυχολογικά για όλα αυτά;
* Αυθόρμητα μου βγαίνει μια αδιαφορία, είναι μάλλον μια άμυνα. Και έπειτα πιστεύω πολύ στην τύχη. Αν δεν είναι γραφτό δεν θα γίνει. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Κάποιοι άλλοι δρόμοι θα ανοιχτούν.
Για ποιον μεγάλο ηθοποιό θα έλεγες «αχ και να μπορούσα να παίξω έτσι»;
* Για τον Χορν.
Πόση σημασία έχει στο θέατρο ο χειρισμός των εντυπώσεων;
* Αν οι εντυπώσεις είναι μόνο ένα πυροτέχνημα, τότε αυτό μπορεί και να γυρίσει σε μπούμερανγκ. Αν όμως μια εντύπωση υποστηρίζει το έργο τότε είναι αποδεκτό.
Τι σε εμπνέει;
* Οτιδήποτε. Ένα όμορφο χαμόγελο, μια καλοσυνάτη συμπεριφορά ενός περαστικού, μια μελωδία, το πέταγμα μιας πεταλούδας, η οργάνωση που έχουν τα μυρμήγκια στο να μεταφέρουν την τροφή τους. Μια φορά παρατηρούσα ένα μυρμήγκι να μεταφέρει το νεκρό του φίλο στη φωλιά του. Ήταν η πιο σπαραξικάρδια εικόνα που είχα δει.
Ο σημερινός καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικοποιημένος, κατά τη γνώμη σου, ή όχι;
* Έτσι κι αλλιώς πολιτική είναι και η στάση της ζωής μας και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
Η τέχνη είναι η ζωντανή απόδειξη των αλλαγών σε μια κοινωνία;
* Ναι. Είναι ο καθρέφτης των αλλαγών. Η θεματολογία και ο τρόπος που εκφράζεις την τέχνη σου αντανακλά την εποχή της και τους προβληματισμούς της. Παρ’ όλα αυτά πάντα υπάρχουν διαχρονικά ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο όπως ο έρωτας, ο θάνατος, το θρησκευτικό συναίσθημα κι άλλα και που θα καλείται να εκφράσει τις απόψεις του με τα καινούργια μέσα.
Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις;
* Γενικά δεν έχω τέτοιου είδους φιλοδοξίες. Όλα έχουν τη χάρη τους. Σίγουρα όμως μου αρέσουν πολλά έργα. Θα θελα να παίξω στον “Άμλετ”, στους “Δανειστές” του Στρίνμπεργκ, στη “Φαλακρή Τραγουδίστρια” του Ιονέσκο, στον “Ερωτόκριτο”, στην “Ερωφίλη”, στις “Βάκχες”.
Ποιοι συγγραφείς σε ενδιαφέρουν ιδιαίτερα;
* Ο Ίψεν, ο Στρίνγκπεμργκ, ο Τενεσί Ουίλιαμς, ο Ιονέσκο, ο Δημήτρης Δημητριάδης.
Ποια είναι τα αμέσως επόμενα σχέδιά σου;
* Δεν προγραμματίζω τόσο στενά τις επιδιώξεις μου. Εύχομαι να είμαι καλά και να συμβαίνουν όμορφα πράγματα.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις:
* Έκθεση= τόλμη
* Ψέμα= ανελευθερία
* Λάθος= γνώση
* Θυμός= εκτόνωση
* Φόβος= λάθος
* Χαμόγελο= καθησύχασμα της γιαγιάς
* Φιλία= απαραίτητη
* Έρωτας= φόβος
* Αγάπη= θυσία
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Τα λατρεύω. Είναι η αδυναμία μου. Είχα παλιά ένα σκυλάκι, τον Λάρυ. Από τότε όμως που πέθανε δεν άντεχα να πάρω άλλο κατοικίδιο, το θεωρούσα κάτι σαν προδοσία.
Οι φωτογραφίες είναι του www.catisart.gr
H φωτογράφιση της Αθηνάς Μουστάκα και του Κωνσταντίνου Μπιμπή πραγματοποιήθηκε κάτω από την Ακρόπολη, στα Αναφιώτικα.
Η ταυτότητα της παράστασης «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» (104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης)
Σκηνοθεσία – διασκευή: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Live Μουσική: Άκης Φιλιός
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελλη Λιδωρικιώτη
Βοηθός Σκηνογράφου: Θεοδώρα Βεστάρχη
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφία αφίσας: Χρήστος Χατζηχρήστου
Μουσική Σύνθεση: Κώστας Γάκης – Κώστας Λώλος – Άκης Φιλιός
Ερμηνεύουν οι Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
