Στα 26 του χρόνια ο Antoni Gaudi κατάφερε να πάρει το πτυχίο του αρχιτέκτονα. Όταν ο 57χρονος τότε καθηγητής του Elies Rogent υπέγραφε τον τίτλο του σπουδαστή του, δήλωνε:
«Είτε βρήκαμε κάποιον φεγγαροπιασμένο, είτε μια μεγαλοφυΐα».
Πράγματι, όπως αποδείχτηκε, ο Γκαουντί ήταν μεγαλοφυΐα.
Γεννήθηκε στην Ταραγόνα, στις 25 Ιουνίου 1852 αλλά δεν έχει εξακριβωθεί σε ποια πόλη της. Πιθανόν στη πόλη Ρέους ή στη Ρουίντομς. Πάντως μια μέρα μετά τη γέννησή του βαφτίστηκε στη Ρέους.
Οι γονείς του, ο Francesc Gaudi y Serra και η Antonia Cornet y Bertran, προέρχονταν από οικογένειες μεταλλουργών. Σαν παιδί δεν μπορούσε να βγει και να παίξει με τους φίλους του, λόγω ρευματισμών. Εξαιτίας αυτού, δυσκολευόταν και να περπατήσει, γι’ αυτό συνήθως κυκλοφορούσε μ’ ένα γαϊδουράκι. Λέγεται πως αυτό του ‘δωσε τα δύο μεγάλα προτερήματα, που ανάπτυξε αργότερα στην τέχνη του: Μελέτη του χώρου κι ανάλυση του φυσικού περιβάλλοντος. Ήτανε λοιπόν αυτή η ακόρεστη περιέργεια κaι η δίψα για μάθηση που τον οδήγησαν να μελετήσει τη περίπλοκη φύση.
Κατάφερε να γίνει φίλος με τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας και να απελευθερώσει την αρχιτεκτονική από τις σκληρές – μέχρι τότε – συμβάσεις της. Κανονικά ο Γκαουντί εντάσσεται στην Αρ Νουβώ, αν μπορεί κανείς να εντάξει έναν τέτοιο μεγάλο καλλιτέχνη κάπου. Βέβαια η αρχιτεκτονική του δεν περιορίστηκε στοn εξωτερικό χώρο μα και στοn εσωτερικό κι αυτό μαρτυρά μια σφαιρική άποψη τέχνης.
Από το 1873 και μέχρι το 1877 ήταν φοιτητής Αρχιτεκτονικής στο Escuela Tecnica Superior d’ Arquitectura στη Βαρκελώνη. Είχε μέτριους βαθμούς, αλλά και τρομερές επιδόσεις στο σχέδιο και στα διάφορα Projects. Εκεί, με τη βοήθεια του φίλου του Eduard, έφτιαξε ένα προσχέδιο για την ανακατασκευή των κατεστραμμένων μερών του Μοναστηριού Poblet. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του εκεί, διέμενε στο Casa Lonja de Mar, παλιά μονή της Carmen.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σχολή, υπηρέτησε και τη στρατιωτική του θητεία στο Ιππικό (1874-1879). Μπορεί να συμμετείχε σ’ εμπόλεμη κατάσταση, μα ποτέ δεν έλαβε μέρος σε μάχη.
Στην Αρχιτεκτονική Σχολή προτιμούσε να περνά ώρες μονάχος στη βιβλιοθήκη, αντί να παρακολουθεί τη διδασκαλία στην τάξη.
***
Ο νέος αρχιτέκτονας, αμέσως μετά, ξεκίνησε να σχεδιάζει και να προγραμματίζει, παραμένοντας όμως για όλη την υπόλοιπη ζωή του, στις τάξεις της Σχολής που ‘χε μόλις τελειώσει. Σαν πτυχιούχος μελετητής πλέον, θέλησε να εξερευνήσει την πατρίδα του Καταλονία.
Επισκέφτηκε λοιπόν διάφορες περιοχές όπου ξύπνησε μέσα του το ενδιαφέρον για την Αρχιτεκτονική του Μεσαίωνα. Ταυτόχρονα ένιωσε συμπάθεια για τη καταπίεση των εργαζομένων.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως μόνον ένας συναισθηματικός δεσμός αγάπης τάραξε τον μεγάλο καλλιτέχνη. Αυτός που ‘νιωσε για τη δεσποινίδα Pepita Moreu, που όμως από δειλία και συστολή, άργησε να της τον εκφράσει κι έτσι κείνη ήτανε μαζί με κάποιον άλλο, όταν αυτός τ’ αποφάσισε. Από το σημείο κείνο κι έπειτα, αφοσιώθηκε στις μελέτες και στο έργο του.
Παρέμεινε γοητευμένος από τη φύση κι αφού μελέτησε καλά τις φυσικές γωνίες και καμπύλες, τις ενσωμάτωσε στα σχέδιά του. Δεν χρησιμοποίησε τα γεωμετρικά σχήματα τόσο, όσο μιμήθηκε τον τρόπο που μεγαλώνει κατακόρυφα ένα δέντρο ή ένας άνθρωπος. Δανείστηκε πολλές εικόνες από τη φύση και αυτό προσέδωσε στις κατασκευές του την εντύπωση, πως ήτανε συνέχεια του περιβάλλοντος.
***
Σε κρίσιμη φάση της επαγγελματικής του ζωή οι κοντινοί του συγγενείς (αδερφός, μητέρα, αδερφή) και φίλοι έφυγαν από τη ζωή κι αυτό άλλαξε τη διάθεσή του. Αυτό έγινε ακόμη πιο έντονο το 1912 όταν έχασε την αγαπημένη του ανιψιά, την Rosa Egea. Δύο χρόνια αργότερα έχασε και τον πιστό του συνεργάτη, τον Francesc Berenguer Mestres.
Αυτές οι δύο προσωπικές τραγωδίες τον τσάκισαν. Την ίδια εποχή η μεγάλη οικονομική κρίση στη Βαρκελώνη είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσουν τα έργα στη «Σαγκράδα Φαμίλια», ενώ τα έργα στο «Parc Guell» σταμάτησαν οριστικά.
Από τότε σταμάτησε να μιλά στους γύρω του και περιορίστηκε μόνο στο έργο της ζωής του, τον μεγάλο καθεδρικό ναό La Sagrada Familia. Ο «ναός των φτωχών» είχε αρχίσει να χτίζεται ήδη από το 1883. Εκεί ο Γκαουντί έβρισκε τη γαλήνη που αναζητούσε, διέμενε μάλιστα στο εργαστήριό του το οποίο είχε δημιουργήσει μέσα στη Sagrada Familia και το οποίο με πείσμα αρνιόταν να εγκαταλείψει.
***
Στις 7 Ιουνίου 1926 ο Γκαουντί κυκλοφορούσε στο δρόμο όπου τον χτύπησε το τραμ. Επειδή ήταν ρακένδυτος κι είχε άδειες τσέπες, δεν τον πήγαν σε νοσοκομείο επειδή πίστευαν πως δεν θα λάβουν το τίμημα της διαδρομής. Τελικά ο Γκαουντί μετέβη με κάποιο τρόπο στο νοσοκομείο απόρων στη Βαρκελώνη αλλά κανείς δεν αναγνώρισε τον μεγάλο καλλιτέχνη, μέχρι που τον βρήκε κάποιος φίλος την επόμενη μέρα. Όταν δε, επιδίωξε να τον μεταφέρει σε καλύτερο νοσοκομείο, ο Γκαουντί αρνήθηκε λέγοντας: «Εδώ ανήκω, στους άπορους».
Τρεις μέρες μετά, στις 10 Ιουνίου 1926, πέθανε σε ηλικία 74 ετών κι η μισή Βαρκελώνη τον πένθησε, ίσως γιατί θάφτηκε στο μέσο του ημιτελούς αριστουργήματός του. Το τελευταίο επεισόδιο στην ιστορία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη, παίχτηκε αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του. Ο τάφος του συλήθηκε κι έμεινε ανοιχτός κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου (1936 – 1939), για να σφραγιστεί ξανά το κιβούρι του και να κλείσει το μνημείο το 1939.
Στη συνέχεια ακολούθησε ο… εξοστρακισμός του, αλλά δεν άργησε η φήμη του να ανακτήσει τη πραγματική της αξία κυρίως με τα έργα που έφτιαξε στη Βαρκελώνη, η οποία σήμερα 93 χρόνια μετά τον θάνατό του απολαμβάνει τους καρπούς των δημιουργιών του.
