Του Παναγιώτη Μήλα
Πέρασαν κιόλας 12 χρόνια χωρίς την Κάκια Αναλυτή. Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το μικρό κείμενο, είναι από την εποχή που η Κάκια άρχισε να κάνει όνειρα. Είναι από τη σκληρή εποχή που κανείς δεν ήξερε τι θα φέρει η επόμενη στιγμή.
Μια φωτογραφία πριν από 71 χρόνια, την άνοιξη του 1943, στον Νέο Κόσμο, στην πλατεία Κυνοσάργους 1Β. Εκεί έμενε τότε η οικογένεια Αναλυτή.
Ο Μάκης Αναλυτής με τη γυναίκα του Νίνα και τις κόρες του Κάκια (δεξιά) και Βίκυ (τη γνωστή αργότερα σε όλους εκφωνήτρια στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, Βίκυ Καρέλλη). Στην πόρτα δεξιά, στη σκιά, η γειτόνισσά τους Νίνα Στεφανίδου.
Ο πόλεμος στην Ελλάδα είχε τελειώσει, όμως η χώρα ζούσε υπό γερμανική κατοχή. Τα χρόνια, οι μέρες, οι ώρες, απάνθρωπες. Αλλά το χαμόγελο δεν λείπει.
Το χαμόγελο είναι το όπλο το οποίο ο Μάκης Αναλυτής χάρισε στα παιδιά του, την Κάκια, τη Βίκυ και τον Σπύρο (δεν είχε γεννηθεί ακόμη).
Με το χαμόγελο, τα τρία αδέλφια αντιμετώπισαν όλες τις δυσκολίες, όλα τα προβλήματα, όλες τις αναποδιές. Με το χαμόγελο πρόκοψαν. Με το χαμόγελο έφτιαξαν τις οικογένειές τους.
Με το χαμόγελο ανέθρεψαν τα παιδιά τους. Με το χαμόγελο αγκάλιασαν και στήριξαν τους συνεργάτες τους.
Το χαμόγελο της Κάκιας λύγισε μόνον όταν έχασε τον αγαπημένο της Κώστα Ρηγόπουλο (14 Ιανουαρίου 2001). Μετά ένα χρόνο (1η Ιουνίου 2002) “φρόντισε” να τον συναντήσει και πάλι. Με το χαμόγελό τους μας συνοδεύουν… Δεν τους ξεχνάμε… Τους αγαπάμε…
