7.7 C
Athens
Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Αλέξανδρος Μαράκης – Μπούρκας: «Κάθε ρόλος είναι και μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας»

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Δεν πιστεύω σε ωραίους ηθοποιούς. Πιστεύω σε γοητευτικούς ηθοποιούς. Ένας καλλιτέχνης που λέει ωραία πράγματα μπορεί να είναι γοητευτικός. Ένας άνθρωπος που χειρίζεται όμορφα την ελληνική γλώσσα είναι ένας πολύ γοητευτικός άνθρωπος.

Έτσι λοιπόν χάρηκα ιδιαίτερα που μίλησα με τον Αλέξανδρο Μαράκη – Μπούρκα, έναν ιδιαίτερα γοητευτικό άνθρωπο, με ωραίο λόγο, ενδιαφέρουσες απόψεις και καλό ηθοποιό.

«Κάθε ρόλος είναι και μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας», λέει ο Αλέξανδρος στη συνέντευξη που παραχωρεί στο www.catisart.gr. «Η δυσκολία είναι να μπορείς να σπάσεις τις άμυνες που έχεις σαν άνθρωπος, ώστε να μπεις βαθιά σε μια ιστορία…», τονίζει, αφού συζητάμε αναλυτικά για τα «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι», όπως είναι ο τίτλος σε ελεύθερη απόδοση του έργου του Ugo Betti «L’ aiuola bruciata», στο οποίο παίζει για δεύτερη χρονιά φέτος. Το έργο -που παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλκμήνη» από την 1η Οκτοβρίου- είναι γραμμένο μεταξύ του 1950 και του 1952, σε μια περίοδο όπου η φασιστική λαίλαπα στην Ευρώπη άρχισε να υποχωρεί, αφήνοντας πίσω τις στάχτες και τον συντηρητισμό του πολέμου. Επιδιώκει δε να μας συστήσει ένα εκ βαθέων πολιτικό δράμα με συνωμοσίες, ψέματα, χειριστικές διαθέσεις, σκληρές αποκαλύψεις και κρίσιμες αποφάσεις ζωής και θανάτου.

Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν ένα κλίμα αγωνίας στα όρια του μεταφυσικού θρίλερ σε ένα έργο που μοιάζει να γράφτηκε μόλις χθες. Ο Betti χρησιμοποιεί όλα τα παραπάνω για να μιλήσει για άλλα πιο ουσιώδη θέματα, όπως είναι η απουσία ειλικρινούς επικοινωνίας, η αναζήτηση της αλήθειας και το πραγματικού νοήματος της ζωής αλλά και η ανάγκη να ακούμε ο ένας τον άλλον με τα μάτια της ψυχής μέσα σε έναν κόσμο στον οποίο επικρατεί η μοναξιά και η έλλειψη επικοινωνίας.

Αλέξανδρε, πού γεννήθηκες, πού μεγάλωσες και τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;

*Γεννήθηκα στην Αθήνα… Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου έζησα στη Λαμπρινή αλλά είχαμε συχνές μετακομίσεις. Συνήθως δεν ξεχνάω τις στιγμές της ζωής μου που είναι πιο αυθεντικές… Η εικόνα της μητέρας μου είναι έντονη εκείνα τα χρόνια, όπως επίσης και οι μικρές περιπέτειες που ζούσαμε με φίλους μου τότε… Μας άρεσε να παίζουμε ρόλους, να
κατασκευάζουμε ιστορίες… Ένα ατελείωτο παιχνίδι…

Πώς και πότε μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;

*Το είχα στο μυαλό μου από μικρός. Η πρώτη επαφή με το θέατρο ήταν στην πόλη της Άρτας που σπούδασα μουσική στα 19… Υπήρχαν δύο ομάδες από ό,τι θυμάμαι τότε στην πόλη που ετοίμαζαν μία παράσταση ή και δύο κάθε χρονιά… Εγώ ήμουν στη μια από αυτές και στα χρόνια των σπουδών μου έπαιξα σε τρεις παραστάσεις στην πόλη της Άρτας… Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία…

Τι θα ήθελες να πεις για «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι», όπως είναι ο τίτλος σε ελεύθερη απόδοση του έργου του Ugo Betti «L’ aiuola bruciata», στο οποίο συμμετέχεις;

*Από τον τίτλο μόνο το έργο, μου αφήνει μια αίσθηση ότι κάτι ξεχάστηκε… Κάτι έμεινε πίσω… Σαν να κλείδωσε ο χρόνος τελείως…

Τι θα ήθελες να γνωρίζουμε για τον χαρακτήρα τον οποίο υποδύεσαι;
*Ο χαρακτήρας μου είναι ένας άνθρωπος με πολύ υψηλές ηθικές αξίες και μπορεί να κάνει τα πάντα για να τις υπερασπιστεί… Έχει βαθιά πίστη στο Θεό και τον πατέρα του, που τον θεωρεί πρότυπο… Η καλοσύνη του, τον έχει οδηγήσει σε ένα πολύ υψηλό πνευματικό επίπεδο… Έχει συγχωρέσει τους ανθρώπους που σκότωσαν τον πατέρα του και αυτό που
του δίνει χαρά είναι να δίνει ελπίδα στους ανθρώπους και αγάπη βοηθώντας τους με απόλυτη ανιδιοτέλεια…

Πώς θα περιέγραφες την Ευρώπη της εποχής που διαδραματίζεται το έργο «Καμένα λουλούδια στο παρτέρι» και πώς τη σημερινή; Έχουν κάτι κοινό;

*Το κοινό είναι αυτό που λέει και το τραγούδι… Καληνύχτα Κεμάλ… Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ… Πολιτικές και διεφθαρμένες καταστάσεις που υποκινούν τα νήματα και δεν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι… Πλέον δε, βλέπουμε τόσο φανερά την εγκληματικότητα γύρω μας και την αδικία και δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει όλο αυτό…

Πόσο χρήσιμο μπορεί να φανεί το συγκεκριμένο έργο στην εποχή που ζούμε;

*Στην εποχή που ζούμε νομίζω είναι πιο επίκαιρο από ποτέ… Πόσο πραγματικά υπολογίζονται οι ζωές που χάνονται άδικα; Το έργο σε βάζει πραγματικά να αναρωτηθείς για αυτό και για την κυνικότητα που αντιμετωπίζονται τελικά οι ανθρώπινες ψυχές μπροστά στην πολιτική ανάδειξη… Πιο πολύ έχει σημασία το «φαίνεσθαι» και να διατηρηθεί ένα
σύστημα που έχει βαλτώσει παρά μια ριζική αλλαγή στα πράγματα. Επίσης θίγει σε μεγάλο βαθμό την έλλειψη πραγματικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και τα προσωπεία που κουβαλάμε καθημερινά… Να συντηρήσεις έναν ψεύτικο κόσμο τελικά έχει πιο πολλή σημασία από το να τολμήσεις να τον αλλάξεις και να φτιάξεις καινούργιους.
Τελευταία υπήρξαν παραστάσεις που δέχτηκαν αντιδράσεις. Πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί ή πρέπει να προκαλεί;
*Το θέατρο είναι μια τέχνη. Πιστεύω, λοιπόν, ότι όταν θέλουμε να εγκλωβίσουμε την τέχνη γινόμαστε μια εποχή μεσαιωνική που κλείνει τα στόματα των καλλιτεχνών για να μην τολμήσουν να πουν την αλήθεια τους ή κάτι που μπορεί να μην είναι σωστό για τα δικά μας δεδομένα. Η τέχνη πολλές φορές πρέπει να προκαλεί, να ξεγυμνώνει την πραγματικότητα την οποία ζούμε και να μπορεί να ρισκάρει. Αλλιώς θα είμαστε στάσιμοι όλοι να προσπαθούμε να υπηρετήσουμε κάτι «ιερό», διατηρώντας το με μανία. Αυτό μας κάνει στο τέλος βαρετούς και επαναλαμβανόμενους.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που είχες να αντιμετωπίσεις σε ρόλο;
*Η δυσκολία είναι να μπορείς να σπάσεις τις άμυνες που έχεις σαν άνθρωπος, ώστε να μπεις βαθιά σε μια ιστορία… Κάθε ρόλος είναι και μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας ουσιαστικά. Ο πιο δύσκολος ρόλος αλλά ίσως και αγαπημένος μου ήταν ο Άρης στο «Τέρας», που το έχει γράψει ο Μιχάλης Καλιότσος. Ένα βαθιά τραυματισμένο παιδί που του στέρησαν το
παιχνίδι και την αλήθεια του. Οι ρόλοι που φλερτάρουν με την τρέλα νομίζω είναι και από τους πιο απαιτητικούς για έναν ηθοποιό.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για τη συνέχεια;

*Εκτός από την παράστασή μας στο «Αλκμήνη», που θα παίζεται από 18 Οκτωβρίου και κάθε Τετάρτη στις 6.00, είμαι και στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα με δύο πολύ ωραία έργα. Τον «Μάγο του Οζ», που θα παίζεται κάθε Κυριακή στις 12.00 και για σχολεία τις καθημερινές, όπως επίσης και «Το πράσινο δεν μένει πια εδώ» που παίζεται επίσης για σχολεία. Μια παράσταση πολύ επίκαιρη που μιλάει για την καταστροφή του περιβάλλοντος και την άγνοια των ανθρώπων. Τέλος, ετοιμάζω κάποιες δικές μου δουλειές. Η μία είναι έτοιμη και απλά πρέπει να οργανώσω το πώς θα την κοινοποιήσω… Η άλλη είναι στα σκαριά… Όλα στην ώρα τους.
όμως…
Είδες πρόσφατα κάποια ταινία που να σε συγκλόνισε;
*Το «Μπλε Καφτάνι» είχα δει τελευταία… Μια πάρα πολύ ιδιαίτερη ταινία, με εξαιρετικές ερμηνείες. Η ταινία δίνει και ένα μάθημα για το πώς πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας. Κατανοώντας τους βαθιά. Όταν μιλάμε για αληθινή αγάπη, ίσως το μόνο που αρκεί είναι να είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου ευτυχισμένο.
Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;
*Ένα βιβλίο που διάβασα το καλοκαίρι λέγεται «Πέρα από τα όρια» και δείχνει πόσο εχθρικά αντιμετωπίζεται ένας άνθρωπος απλά επειδή είναι διαφορετικός. Μου άφησε πολύ ωραία αίσθηση το βιβλίο. Σου δείχνει πόσο εύκολα κρίνει ο κόσμος το οτιδήποτε χωρίς να φιλτράρει τίποτα…
Υπάρχει κάποιος ποιητής που αγαπάς ιδιαίτερα;
*Το αγαπημένο μου ποίημα είναι του μπαμπά μου, «Οι δικές μας ψυχές». Το
ποίημα υπάρχει και στη συλλογή μου «Από αίμα σε αίμα». Είναι ένας ύμνος στους ανθρώπους που έχουν φύγει από κοντά μας. Λέω τον μπαμπά μου λοιπόν, γιατί με αυτό το ποίημα με έκανε να κλάψω και να μπω στον κόσμο του.
Υπάρχουν προσωπικότητες που θαυμάζεις και ποιες είναι αυτές;
*Θαυμάζω προσωπικότητες που είναι αυθεντικές. Ανθρώπους που είναι αληθινοί εκατό τοις εκατό. Παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους και πιστεύω ότι αυτή η αυθεντικότητα δεν κατακτιέται εύκολα, γι’ αυτό και τη θαυμάζω. Υπάρχουν μεγάλα μυαλά και υπέροχες ψυχές, που συνήθως είναι αυτοί που δεν φαίνονται προς τα έξω, είναι ταπεινοί και πολλές φορές δεν καταλαβαίνει ο κόσμος και την αξία τους.
Τι σημασία έχουν για έναν καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
*Η συνέπεια και η πειθαρχία νομίζω βοηθάει σε κάθε επάγγελμα… Από την άλλη τα θεωρώ όλα πολύ σχετικά… Διάβαζα μια συνέντευξη της Αρλέτας, που έλεγε πόσο μεγάλο διάστημα μπορεί να απείχε. Αυτή την απομόνωση και τη σιωπή, είναι τόσο δύσκολο να τη βρεις με τον τρόπο που έχουμε μάθει όλοι να κινούμαστε. Όλα γίνονται με πολύ άγχος, νευρικότητα και
βλέπεις ότι όλοι είναι στον αυτόματο. Παρατηρείς τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες πόσο βαθιά είχαν σκάψει με τον εαυτό τους, πόσο διαφορετικά έβλεπαν τον κόσμο. Η σιωπή για αυτούς είχε μια άλλη αξία και από αυτήν πιστεύω η τέχνη τους γινόταν μεγαλύτερη… Αυτό που σιγοκαίει σιγά σιγά και τρέμει μέχρι να βγει προς τα έξω, μπορεί να είναι πιο δυνατό από μια φωτιά που είναι συνέχεια αναμμένη.
Τι πιστεύεις ότι προσφέρει η τηλεόραση σε έναν ηθοποιό;
*Η τηλεόραση παρουσιάζεται πολλές φορές ότι είναι το μόνο που βοηθάει πραγματικά. Με την αναγνώριση που παίρνει κάποιος από την τηλεόραση, υπάρχει μεγαλύτερη ευκολία στα πάντα σίγουρα. Από την άλλη θα πω πάλι ότι όλα είναι σχετικά. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να δείξεις τη δουλειά σου.
Τι σε κάνει να θυμώνεις και με τι γελάς περισσότερο;
*Θυμώνω δύσκολα. Και γενικά δεν κρατάω κακίες. Συνήθως ο θυμός μου φεύγει εύκολα. Με ενοχλεί η αδικία και να νιώθω ότι κάποιος δεν είναι αληθινός απέναντί μου. Η ψευτιά, η ζήλια, η έπαρση είναι συμπεριφορές που με θυμώνουν αλλά συνήθως δείχνω παραπάνω κατανόηση και σε αυτά γιατί βλέπω ότι κρύβονται άλλα πίσω από τέτοιες συμπεριφορές.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο συμβιώνεις;

*Έχω έναν γατούλη. Μπαμπίνο τον λένε. Είναι γάτα σε ψυχή κουταβιού. Συνήθως είχα γατούλα στο σπίτι. Γενικά τα αγαπάω πολύ τα ζώα. Είναι σαν μικρή οικογένεια το να έχεις ένα ζωάκι.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -